اگر فرض کنیم که دولت واقعا نیاز به این افراد ندارد و تنها به منظور ایجاد اشتغال، اقدام به استخدام کرده است، آیا به راستی نرخ بیکاری کاهش می یابد؟
بگذارید به این موضوع اشاره کنیم که با هر سطحی از تولید ناخالص داخلی می‌توان اشتغال کامل داشت و بیکاری وجود نداشته باشد. امروز کره شمالی در فقر کامل است و تولید ناخالص داخلی بسیار پایینی دارد اما اشتغال کامل در آن کشور وجود دارد و کسی بیکار نیست. در جوامع قبیله ای با سطح معیشت پایین نیز، کسی بیکار نبوده است. بنابراین اشتغال زایی ذاتا هدف درستی برای دولت نیست. دولت همچنانی که در قسمت های قبلی اشاره شد باید به دنبال افزایش تولید ناخالص داخلی و کسب بالاترین تولید با امکانات موجود باشد و البته با باز کردن فضای کسب و کار امکانات را نیز به پیش ببرد. به عبارت دیگر اگر "تولید کامل" در هر مقطع انجام شود خود بخود رفاه شهروندان در حداکثر خود خواهد بود و بیکاری نیز امری کاملا موقتی خواهد بود. تولید کامل با مکانیسم قیمتی بازارها خود بخود اشتغال را به حداکثر می‌رساند.
از این رو استخدام دولتی به منظور اشتغال زایی، اقدامی نابخردانه است. دست آخر این اشتغال زایی از جیب ملت هزینه می شود. به عبارت دیگر دولت پولی را از طریق مالیات یا تورم، از مردم می گیرد و خرج افرادی می کند که استخدام نموده است. این اجباری بر ملت است بدون هیچ نتیجه ای؛ چرا که اگر دولت این پول را از مردم نگیرد آن ها خود آن را خرج می کنند و با خرج کردن آن تقاضا افزایش یافته و نیاز به تولید بیشتر و اشتغال بیشتر می‌شود. اگر هم این پول پس انداز شود باز از طریق سرمایه‌گذاری خرج می‌شود. بنابراین در حالی که دولت می‌تواند خوشحال باشد که با استخدام دولتی چندین هزار نفر را شاغل کرده است، در واقع هیچ نوع اشتغال زایی نداشته و تنها باعث مرگ فرصت‌های شغلی کارآمد به هزینه فرصت شغلی دولتی با کارایی به مراتب پایین‌تر شده است. از این روست که پول دولتی اشتغال ایجاد نمی‌کند!
