پس از هلاکت معاویه در سال شصت هجری، یزید به خلافت رسید. او به والی خود، ولید بن عتبه بن ابی سفیان در مدینه، نوشت تا به سرعت از امام حسین ـ علیه السلام ـ ، بیعت بگیرد.[۱] امام حسین ـ علیه السلام ـ با ولید در شب ۲۷ رجب سال ۶۰ هـ.ق ملاقات کرد. امام حسین ـ علیه السلام ـ آن شب را در مدینه در منزل خود ماند، ولید عصر روز شنبه گروهی را نزد امام حسین ـ علیه السلام ـ فرستاد تا آن حضرت نزد او رفته و در حضورش با یزید بیعت کند.
امام حسین ـ علیه السلام ـ به فرستادگان ولید فرمود: تا فردا صبح مهلت دهید تا امشب هم شما و ما در این باره بیندیشیم، خبر به ولید رسید، او مهلت داد. امام حسین ـ علیه السلام ـ در همان شب که شب یک شنبه بیست هشت رجب سال ۶۰ هـ.ق، همراه فرزندان و برادران و برادر زادگان و بيشتر خاندانش از مدینه به سوی مکه حرکت کردند.[۲] آن حضرت با همراهان در شب جمعه سوم شعبان به مکه رسیدند.[۳] امام حسین ـ علیه السلام ـ در ایام آغاز ذیحجه در مکه احساس خطر نمود، چرا که بیم آن می رفت، سربازان یزید آن حضرت را دستگیر کرده و به شام نزد یزید ببرند، به همین دلیل آن حضرت خانه خدا را طواف و میان صفا و مروه سعی نمود و از احرام بیرون آمده و احرام حج را به عمره تبدیل نمود، زیرا نمی توانست حج را تمام کند.
امام در روز هشتم ذیحجه سال ۶۰ هـ.ق با خاندان و فرزندان و شیعیانی که به او پیوسته بودند از مکه به سوی عراق حرکت کردند.[۴] همان روزی که مسلم بن عقیل در کوفه قیام کرد.
آن حضرت ماه شعبان، سوم شعبان به بعد، رمضان، شوال، ذی القعده و هشت روز از ذی الحجه را در مکه ماند.[۵]
بنابر این ایشان و همراهانش حدوداً به مدت ۱۲۵ روز در مکه اقامت نموده اند. امام ـ علیه السلام ـ در طی مسیر مکه تا کربلا بيست منزل ـ و به قول بعضی بیشتر ـ را پشت سر گذاشته و روز دوم محرم به سرزمین کربلا رسیدند.[۶] وقتی که امام و خویشان و یاران به زمین کربلا رسیدند امام ـ علیه السلام ـ فرمود: پیاده شوید این مکان جایگاه فرود بار و اثاثیه ماست و محل ریختن خون و قبور ما است.[۷]
نتیجه این که آن حضرت و همراهانش ۲۸ رجب از مدینه خارج و روز دوم ماه محرم الحرام به سرزمین کربلا رسیده اند، که در مجموع کاروان امام حسین ـ علیه السلام ـ با توجه به توقف چهار ماهه در مکه، در مدت ۱۵۴ روز، به سرزمین کربلا رسیده، و مدت خروج امام ـ علیه السلام ـ تا روز عاشورا، نیز ۱۶۲ روز می شود.
پاورقي ها:
[۱] . ابن اعثم، الفتوح، هند، ۱۳۹۳ هـ.ق ، ج۵، ص ۱۱٫
[۲] . ابن الاثیر، الکامل فی التاریخ، بيروت، دار صادر، ۱۳۸۵ هـ.ق، ج۴، ص ۱۶٫
[۳] . شیخ مفید، الارشاد، قم، موسسه آل البیت احیا التراث، ج۲، ص ۶۷٫
[۴] . بلاذری، انساب الاشراف، بیروت، دار التعارف، ج۳، ص ۱۶۰٫
[۵] . ابو مخنف، مقتل، ترجمه موسوی، قم، چاپ اول، ۱۳۷۸ش، ص ۳۳٫
[۶] . احمد بن سهل بلخی، البدء و التاریخ، تهران، مکتبه الاسدی، ج۶، ص ۱۰، قزوینی، الامام الحسین و اصحابه، قم، چاپ باقری، ص ۱۹۴٫
[۷] . سید بن طاووس، ملهوف، قم، انتشارات داوری، ص ۳۵٫
منبع : بیتوته
