کودکان نیز ممکن است دچار فشار عاطفی شوند، مثلا به دلیل جدا شدن از افرادی که آنها را دوست دارند یا به آنها اعتماد دارند. البته کودکان باید با تلخی جدایی آشنا شوند و این امر جزئی از رشد سالم و طبیعی است، ولی جدایی مکرر فشار روانی بیش از حدی به کودک وارد می سازد.
جدایی و طلاق والدین کودکان را هول زده می کند زیرا آنها را مجبور می سازد با جداییهای مواجه شوند که نمی بایستی تا سنین بالاتر یعنی نوجوانی یا جوانی با آن روبرو شوند و بدین ترتیب باعث خروج زود رس آنها از عالم کودکی می شود. جداییهای دیگری که می توانند همین اثر را داشته باشند عبارت اند از : نقل مکان به خانه ای جدید، دوستان جدید و مدرسه جدید.
طلاق فشار روانی شدیدی (علاوه بر مسائل مربوط به جدایی) بر کودک می آورد، زیرا ممکن است از نظر انتخاب بین شما و همسرتان که هر دو نیز سعی می کنید او را از دیگری بگیرید دچار مشکل شود. امروزه از آنجایی که طلاق خیلی شایع است گاهی حتی احساس احتمال آن نیز سبب فشار روانی بر کودکان می شود.
در طلاق تقریبا همیشه پسری که از پدر خود جدا می شود و دختری که از مادر خود جدا می شود بیشتر رنج می برد تا کودکانی که پس از طلاق با پدر یا مادر همجنس خود زندگی می کنند. اگر پدر خانه را ترک کند، دختر هنوز مادری را دارد که با او همسان سازی کند، ولی پسری که پدر ندارد ممکن است هرگز روند همسان سازی را به درستی طی نکند و سرانجام تصور بسیار مغشوشی از نقش خود داشته و فاقد اعتماد و اطمینان به نفس باشد.
همه کودکان پس از جدایی والدین در کوتاه مدت احساس درماندگی می کنند. در دو سال اول پس از طلاق کودکان معمولا منفی تر، لجباز تر، افسرده تر، عصبانی و پرخاشگر می شوند. وضعیت تحصیلی آنها افت می کند و ممکن است بیشتر بیمار شوند. این وقفه ممکن است مدتی طول بکشد. در یک بررسی دیده شده است که پنج سال پس از طلاق حدود یک سوم کودکان هنوز اختلالات چشمگیری مثل افسردگی را نشان می دهند.
چگونه می توانید به کودک خود کمک کنید؟
به نظر می رسد آثار جدایی در پسرها، بخصوص در کوتاه مدت بیشتر باشد. پسرها همیشه درماندگی، رفتار منفی و انحرافی و مشکلات درسی بیشتری نسبت به دختران خانواده های مشابه دارند. با این حال تمام مطلب به این بدی نسیت. بر اساس تحقیقات به عمل آمده به نظر می رسد در بعضی شرایط، تاثیر جدایی روی کودکان کمتر یا زودگذر تر است. اگر والدین قبل از طلاق کمتر مشاجره آشکار داشته باشند و پس از آن هم مراعات ادب را نسبت به یکدیگر بنماید، ناراحتی کودکان در بلند مدت کمتر خواهد بود. توافق والدین در مورد تربیت و انضباط بچه ها پس از طلاق و امکان اینکه کودک، پدر و مادری را که با او زندگی نمی کند به طور منظم ببیند و در نتیجه رابطه ای مثبت را با او حفظ کند، به این امر کمک می کند. به نظر می رسد حفظ یک سبک زندگی پایدار از جنبه های مختلف، به سازگاری کودک با طلاق کمک می کند. این پایداری شامل حمایت و امنیت مالی و عاطفی برای پدر و یا مادری که از کودک نگهداری می کند (معمولا مادر) می شود. همچنین ماندن در همان خانه و همان مدرسه، تا کودک مجبور نباشد همزمان با چند تغییر سازگار شود، بهتر است.
