این رشته‌های درخشان و شبح‌وار، لایه‌هایی از گاز و غبار هستند که پس از انفجار یک ستاره در گذشته‌های بسیار دور، در اطرافش پخش شده‌اند.
این‌نوع جرم‌های آسمانی را «بازمانده اَبَرنواَختر» می‌نامند. توده درخشان مذکور، در کهکشان ابر ماژلانی کوچک جای دارد و نام آن N 49 است. در دسته‌بندی دیگری آن‌را DEM L 190 نیز نامیده‌اند.
در دل این توده ظاهرا آرام و لطیف، ستاره نوترونی قدرتمند N 49 جای دارد که احتمالا بازمانده همان انفجار نخستین است. معمولا بسیاری از ستاره‌هایی که با انفجار ابرنواختر خاموش می‌شوند، سرانجام به ستاره نوترونی یا تپ‌اختر (که آن نیز نوعی ستاره نوترونی است) تبدیل می‌شوند و با سرعت حیرت‌انگیزی به‌دور خود می چرخند.
ستاره نوترونیِ N 49 هر 8 ثانیه یک‌بار حول محورش چرخ می‌خورد، و میدان مغناطیسی بسیار قدرتمندی دارد که هزار تریلیون برابر قوی‌تر از میدان مغناطیسی زمین است. به چنین ستاره‌هایی، اصطلاحا ستاره مغناطیسی (مگنتار) می‌گویند.
گازها و مواد رشته‌شده‌ای که در این تصویر می‌بینیم، سرانجام بازیابی می‌شوند و ستاره‌های جدیدی از آن‌ها بوجود می‌آیند. خورشید و سیارات منظومه شمسی نیز میلیاردها سال پیش با پشت سر نهادن چنین مراحلی پدید آمده‌اند.
اصل این تصویر را تلسکوپ فضایی هابل ثبت کرده است. برای آشکارسازی نور حاصل از گاز سولفور، اکسیژن و هیدروژن از فیلترهای رنگی استفاده و سپس تصویر رنگی با تصویری سیاه‌وسفید از ستارگانِ همان ناحیه روی‌هم‌اندازی (superimpose) شده است.
