نوآورترین و تاثیرگذارترین صدای تاریخ سینما

چارلی چاپلین شاید محبوب‌ترین و مشهورترین چهره دوران فیلم‌های صامت باشد. حتی کسانی که با نام یا کار او آشنا نیستند احتمالاً شخصیت «ولگرد کوچک» او را می‌شناسند. چاپلین در برخی از بامزه‌ترین و سرگرم‌کننده‌ترین فیلم‌های قرن بیستم مانند «City Lights» و «Modern Times» بازی کرد، نوشت و کارگردانی کرد. با این حال، مانند هر کارگردانی، همه فیلم‌های او در یک سطح نیستند و هرکسی که برخی از آنها را دیده باشد، راهی برای رتبه‌بندی آنها خواهد داشت و فهرست بهترین فیلم های چارلی چاپلین را برای همین آماده کردیم. چاپلین با آغاز سفری که او را به یکی از مشهورترین مردان جهان تبدیل کرد، نه تنها شاهکارهایی خلق کرد، بلکه با تأسیس شرکت مشهور «United Artists»، سابقه‌ای خوشایند به وجود آورد. چاپلین به دلیل توجه به جزئیات و تلاش وسواس گونه‌اش برای کمال مطلق، یکی از بزرگترین فیلمسازان قرن گذشته است.

چارلی چاپلین یکی از آن معدود پیشگامانی بود که بر هنر کمدی جهانی تسلط داشت و با لمس ماهرانه یک نابغه کمدی، کارهای فراموش نشدنی را با موضوعات جدی انجام داد. در حالی که بسیاری اصرار دارند که ماهیت شرایط انسانی را فقط می‌توان از طریق کار دراماتیک «جدی» به دست آورد، میراث بی پایان چاپلین همچنان به مقاومتی سرکش در برابر چنین ادعاهای سطحی ادامه می‌دهد. چاپلین با تحمل دوران کودکی که با سختی و فقر دائمی همراه بود، تمایلی به هنرهای نمایشی پیدا کرد و در تولیدات متعدد شرکت کرد. چاپلین پس از استخدام توسط شرکت فرد کارنو، این فرصت را پیدا کرد که به ایالات متحده سفر کند، جایی که استعداد او توسط پیشاهنگان سینما شناسایی شد. در ادامه با معرفی بهترین فیلم های چارلی چاپلین همراه ما باشید.

«A King in New York»

این اولین فیلمی بود که چاپلین در دوران تبعیدش از آمریکا در بریتانیا ساخت و جزو آثار درجه یک در لیست بهترین فیلم های چارلی چاپلین به شمار می‌رود.. این نقدی طنز آمیز از آمریکای دوران جنگ سرد از دریچه نگاه یک پادشاه اروپایی خلع شده است که در جستجوی پناهندگی به نیویورک می‌رود. یک پادشاه در نیویورک به وضوح اثر درهم و برهم و از هم گسیخته یک هنرمند خسته است که فقط می‌خواست فیلم دیگری بسازد اما بیشتر جرقه‌اش را از دست داده بود. ایده‌های جالب و لحظات خنده‌داری دارد، اما چاپلین نتوانست همه آن‌ها را با هم جمع کند تا یک کل منسجم را تشکیل دهد.

این فیلم طنزی از هالیوود و صنعت فیلم است که زندگی پشت پرده یک بازیگر فیلم را فاش می‌کند که در یک آپارتمان مخروبه استودیویی زندگی می‌کند که توسط همسر و فرزندانش حمایت می‌شود. این بازیگر با بازی در نمایشی در برادوی به نام یک پادشاه در نیویورک رویای بازگشت به ستاره شدن را دارد.

«The Pilgrim»

در این کمدی 47 دقیقه‌ای، یک محکوم فراری با یک کشیش در یک شهر کوچک اشتباه گرفته می‌شود و از آن به نفع خود استفاده می‌کند. این طرح در کل ایده خوبی برای یک فیلم کوتاه‌تر به نظر می‌رسد که به خوبی توسعه نیافته است. اما این فیلم چارلی چاپلین نیز به اندازه کافی سکانس‌های خنده‌دار دارد که می‌تواند ارزشمند باشد، مخصوصاً برای کسانی که از کار چاپلین بسیار لذت می‌برند، اما هیچ چیز جدید یا جالبی برای مخاطب او به ارمغان نمی‌آورد.

«A Woman of Paris: A Drama of Fate»

این فیلم با یک سلب مسئولیت شروع می‌شود که در آن چاپلین به مخاطب هشدار می‌دهد که او در فیلم حضور ندارد و این یک کمدی نیست و همین موضوع این اثر را به متفاوت ترین فیلم در لیست بهترین فیلم های چارلی چاپلین تبدیل می‌کند. در عوض، این یک درام درباره زنی است (با بازی ادنا پورویانس، همکار معمول چاپلین) که بین شوهر نجیب و معشوقه‌اش دو دل شده است. اگرچه این فیلم خالی از طنز نیست، اما مطمئناً این اثر با هر چیز دیگری که کارگردان ساخته است متفاوت است. سرعت آن ضعیف است و درام خیلی خوب کار نمی‌کند، اما هنوز هم تجربه ارزشمندی است اگر فقط به دلیل منحصر به فرد بودنش در میان مجموعه آثار چاپلین به تماشای آن بنشینید.

چاپلین پس از تثبیت خود به عنوان یک سوپراستار کمدی، تصمیم گرفت کار خود را با «یک زن پاریسی» ادامه دهد. نه تنها این اولین فیلم کاملاً دراماتیک او بود، بلکه اولین فیلمی بود که در آن نقش اصلی را در نقش ولگرد کوچک نداشت. این فیلم درباره یک دختر روستایی فرانسوی (ستاره «بچه»، ادنا پورویانس) است که نامزدش را ترک می‌کند تا در پاریس زندگی کند، جایی که او معشوقه مردی ثروتمند می‌شود. تماشاگران در آن زمان علاقه‌ای به دیدن یک فیلم چاپلین بدون چاپلین نداشتند، چه رسد به فیلمی جدی. با این حال پیچیدگی روایی و احساسی آن ثابت کرد که کارگردان قادر به انجام کارهایی متفاوت است.

«Monsieur Verdoux»

یکی از منحصربه‌فردترین آثار چاپلین، مسیو وردو، یک کمدی سیاه درباره یک مرد خانواده پاریسی است که برای حفظ همسر و پسرش، نقشه‌ای برای ازدواج با بیوه‌های ثروتمند و سپس قتل آنها برای حفظ ثروتشان طراحی می‌کند. با وجود عدم تمرکز شدید و پایان وحشتناک، موسیو وردو دمدمی مزاج، گیرا و خنده دار است. با این حال، ویژگی برجسته، بازی جذاب چاپلین به عنوان یک قاتل سریالی کاریزماتیک و در عین حال بدبین و نیهیلیست است که به طرز عجیبی سخت است که به آن اهمیت ندهید.

شخصیت چاپلین روی صفحه همیشه نسبتاً دلپذیر و جذاب بوده است، و این یکی از دلایلی است که تماشای مسیو وردو بسیار تکان دهنده است. چاپلین علیرغم استقبال شدید از اثر متفاوتس، نامزدی اسکار را برای فیلمنامه خود به دست آورد، فیلمی که از ایده اصلی اورسون ولز الهام گرفته شده بود.

«The Circus»

سیرک یکی از ساده‌ترین و سرراست‌ترین فیلم‌های کارگردان و ستاره چارلی چاپلین است که درباره مردی است که شغل و عشق غیرمنتظره‌ای در سیرک پیدا می‌کند. فیلم داستان چندانی ندارد، اما ضربه پرانرژی آن بیش از آن است که آن را جبران کند و تبدیل به یکی از بهترین فیلم های سینمایی چارلی چاپلین بشود. کاملاً سرگرم‌کننده و خنده‌دار است، و تلاش‌های صمیمانه‌اش در نمایش شخصیت اصلی آن باعث می‌شود احساس مخاطب نسبت به آن صمیمانه‌تر و رضایت‌بخش‌تر شود.

چاپلین پس از اتمام این اثر به ندرت از «سیرک» یاد کرد و به دلیل پیچیدگی‌های فیلمبرداری آن را از زندگی نامه خود حذف کرد. یک تولید بسیار بلندپروازانه برای شروع، با مشکلات اضافی ناشی از طلاق او از لیتا گری، مرگ مادرش و آتش سوزی ویرانگر استودیو همراه بود. با این حال، هنگام تماشای فیلم نمی‌دانستید که این مشکلات وجود دارد، فیلمی که نشان می‌دهد ولگرد کوچک به یک سیرک مسافرتی می‌پیوندد و عاشق یک اسب‌سوار زیبا (مِرنا کندی) می‌شود. یک سکانس طناب بند با حضور چاپلین و چندین میمون از نکات برجسته است. این فیلم در اولین مراسم اسکار جایزه ویژه اسکار را برای نویسندگی، کارگردانی، تهیه کنندگی و بازیگری به ارمغان آورد.

«Limelight»

اگرچه ممکن است این آخرین فیلمی نباشد که چاپلین ساخته است، اما Limelight به وضوح به عنوان خداحافظی با این هنرمند و حرفه او عمل می‌کند. این در مورد کالورو کمدین رو به زوال (با بازی چاپلین در بهترین بازی او) و یک بالرین انتحاری است که یکدیگر را از نابودی نگه می‌دارند تا در زندگی خود معنا و امید پیدا کنند. با فراخوانی از گذشته و خاطرات خود کارگردان، این نشخواری تکان دهنده در مورد ماهیت زودگذر ستاره شدن است. باستر کیتون در نقش شریک کالورو ظاهر می‌شود و این تنها زمانی است که اسطوره‌های فیلم صامت با هم روی پرده ظاهر شدند.

اگر این اثر به نظر تاریک ترین و پخته ترین کار کارگردان می‌رسد، به این دلیل است که اینطور است. این یک کاوش قدرتمند از موضوعاتی مانند پیری، روابط، عشق و خوش بینی در مواجهه با ناملایمات است. خنده دار است، تاثیرگذار است، تامل برانگیز است، و باید حتما ببینید. همچنین اگرچه این فیلم در سال 1952 به پایان رسید، اما این اثر تا سال 1972 در لس آنجلس پخش نشد، زمانی که چاپلین پس از چندین دهه در تبعید به ایالات متحده بازگشت. طبق قوانین آکادمی در آن زمان، این فیلم برای دریافت جایزه اسکار واجد شرایط بود و چاپلین یک سال پس از دریافت دومین جایزه افتخاری خود، جایزه بهترین موسیقی متن اصلی (تنها جایزه رقابتی او) را برد.

«The Kid»

اولین فیلم یک فیلمساز به ندرت بهترین فیلم آنهاست، اما چاپلین بخشی از این قاعده است. «The Kid» درباره ولگردی است که پس از رها شدن توسط مادرش در کودکی، بچه‌ای را مانند فرزند خود بزرگ می‌کند. تلخ و شیرین، این یکی از آن فیلم‌هایی است که هر کسی حداقل یک بار در زندگی خود باید آن را ببیند. داستان ساده و در عین حال فوق‌العاده تکان‌دهنده است، دنبال کردن شخصیت‌ها واقعاً سرگرم‌کننده است، بازی خنده‌دار است، و عناصر کوچک دراماتیکی که چاپلین در ترکیب قرار می‌دهد، کاملاً کار می‌کنند. حتی پس از بیش از 100 سال، بچه همچنان یکی از خنده دارترین و شیرین ترین فیلم‌های ساخته شده در تاریخ سینما است.

اگرچه این فیلم مملو از برخی از بهترین لحظات کمدی چاپلین است (از جمله دعوای ولگرد و مردی عضلانی که از برادر کوچکش در برابر بچه دفاع می‌کند)، اما بهتر است این فیلم را به عنوان یک اثر اشک آور به یاد بیاوریم. زمانی که پلیس می‌آید تا بچه را از ولگرد دور کند، یا زمانی که در نهایت دوباره به هم می‌رسند، همه احساسی هستند. و برای گریه نکردن به این لحظات یک قلب سنگی نیاز است.

«City Lights»

معروف‌ترین و تاثیرگذارترین فیلم چاپلین، چراغ‌های شهر، یک قصیده مدرنیستی برای قدرت تخیل است؛ نزدیک به 100 سال پس از اکران، شاهکار چارلی چاپلین «روشنایی‌های شهر» یکی از تحسین‌برانگیزترین و زیباترین فیلم‌های کمدی رمانتیک ساخته شده در تاریخ سینما است. همچنین از نظر احساسی یکی از قدرتمندترین هاست، با پایانی چنان باشکوه که تضمین می‌شود تا مدت‌ها پس از پخش تیتراژ در حافظه شما ثبت شود. هنگامی که یک ولگرد (چاپلین) هولناک اما پاک دل، عاشق یک دختر گل نابینا (ویرجینیا چریل) می‌شود، مجموعه‌ای از اتفاقات خنده دار رخ می‌دهد. جدای از درخشش کمدی، City Lights پرتره‌ای قدرتمند از قدرت فراگیر عشق و مهربانی است.

دست کم گرفتن مهارت هنری چاپلین سخت است. شخصیت ولگرد کوچولو او فراتر از کارهای خودش است و برای بسیاری از افرادی که هرگز هیچ یک از فیلم‌های او را ندیده‌اند، فوراً قابل تشخیص است. «روشنایی‌های شهر» بزرگ‌ترین غوغای اوست، چیزی که به مؤثرترین شکل کمدی غم‌انگیز و شاعرانگی احساسی را که از آن زمان به برند او تبدیل شده‌اند، ادغام می‌کند. چند دقیقه آخر این اثر یکی از بهترین فیلم‌هایی است که چاپلین تا به حال به آن متعهد شده است. فقط با فکر کردن به آن نیز اشک ریختن آسان است. او در این فیلم شش شخصیت مختلف را بازی می‌کند که هر کدام از شخصیت قبلی عجیب‌تر هستند.

«The Great Dictator»

چارلی چاپلین یکی از بزرگ‌ترین کمدین‌های تاریخ هالیوود است و پروژه‌های کارگردانی پیشگامانه او با بدلکاری درخشان و مضامین طنز خود، نگرش را نسبت به کمدی اسلپ استیک تغییر داد. چاپلین در حالی که به خاطر کمدی فیزیکی بی‌نظیرش شناخته می‌شد، موضوعات جدی‌تری را با آثار بعدی‌اش بررسی می‌کرد، بدون اینکه لنز کمدی منحصربه‌فرد خود را از دست بدهد.

از این رو «دیکتاتور بزرگ» فیلمی شجاعانه بود که در اوایل جنگ جهانی دوم به فاشیسم و یهودستیزی پرداخت. نشان دادن این مسائل جاری از طریق کمدی باعث شد پیام چاپلین به مخاطبان زیادی برسد. به طور کلی «دیکتاتور بزرگ» اولین فیلم صوتی چاپلین بود که با یک مونولوگ هیجان‌انگیز در انتقاد از تعصب و نفرت به پایان می‌رسد.

«The Gold Rush»

چارلی چاپلین در دهه‌های ۱۹۱۰، ۱۹۲۰و ۱۹۳۰در بسیاری از فیلم‌های محبوب بین المللی حضور پیدا کرد، و عملا به عنوان یک نویسنده هوشمند و کارگردانی آگاه ایده کمدی و بازی در نقش شخصیت غرق شده در بدبختی و بدشانسی، یعنی «ولگرد کوچولو» را خلق کرد. چنین توانایی خلاقانه و طاقت‌فرسایی در گفتن یک داستان صامت بدون گفتن کلمه، چنان جلب توجه مخاطبان را کسب کرد، که به الگو فیلمسازی چارلی چاپلین بدل شد.

چاپلین در فیلم The Gold Rush، ولگرد کوچک را به عنوان یک جستجوگر طلا در آلاسکا اواخر دهه ۱۸۹۰ به تصویر می‌کشد. در نتیجه فیلم The Gold Rush که ترکیبی لذت بخش از طنز ساده، احساسات تند و تفسیر اجتماعی است، نقاط قوت چاپلین به عنوان نویسنده، کارگردان و ستاره را در بر می‌گیرد.

«Modern Times»

زمان مدرن فیلمی است که به ظهور فاشیسم و تأثیرات آن بر کارگران می‌پردازد. این اثر به عنوان پاسخی به ظهور فاشیسم در اروپا و ایالات متحده، به ویژه پس از به قدرت رسیدن هیتلر در آلمان ساخته شد و از بهترین فیلم های Charlie Chaplin به شمار می‌رود. فیلم با نمای نزدیک از یک کتاب باز با حروف قرمز با املای «M-O-N-E-Y» شروع می‌شود. مردی (چارلی چاپلین) از پشت کتاب بیرون می‌آید و پشت میزش می‌نشیند. سپس شروع به تایپ در ماشین تحریر خود می‌کند. دوربین دور می‌چرخد تا میزهای بیشتری را نشان دهد که پر از افرادی است که برای یک شرکت بزرگ که ماشین‌آلات کارخانه‌ها و مزارع تولید می‌کند کار می‌کنند. دو مرد از کنار یکی از این میزها عبور می‌کنند، اما نه به آن و نه به هیچ کس دیگری که آنجا کار می‌کند توجهی نمی‌کنند. این دنیای مدرن است.

این کمدی کلاسیک درباره زن و مردی است که در خیابان‌های یک جامعه صنعتی با مدرنیته روبرو می‌شوند، و همچنین وداع زیبایی با سینمای صامت و ولگرد کوچک، یکی از نمادین‌ترین شخصیت‌های سینما است. این فیلم بسیار جاه طلبانه است و گاهی اوقات خود را به دورتر از آنچه که می‌تواند برساند گسترش می‌دهد. داستان آن غنی و پیچیده است، جلوه‌های بصری آن شاید شامل بهترین فیلم‌های چاپلین باشد، و طنز آن به همان اندازه که انتظار دارید خنده دار است.

این لیست برترین فیلم های چارلی چاپلین بود، شما چه آثاری از این اسطوره تاریخ سینما دیدید و به نظرتان بهترین فیلم های سینمایی چارلی چاپلین چه آثاری هستند؟ حتما تجربه خود را با ما در میان بگذارید.

آیا چارلی چاپلین هیچ وقت اسکار برده است؟

وی در طول دوران فعالیت هنری‌اش، سه بار موفق به دریافت جایزه اسکار شد. 

بهترین فیلم چارلی چاپلین چه اثری است؟

چارلی چاپلین آثار درخشان زیادی در کارنامه هنری خود دارد اما بسیاری بر این باورند که فیلم دیکتاتور بزرگ او بهترین اثر چاپلنی در دوران فعالیت سینمایی اش است.

چارلی چاپلین چه فیلمی را کارگردانی کرده است؟

بسیاری از آثار سینمایی چاپلین توسط خود او کارگردانی شده است. او برخی از آثار سینمایی را نیز تنها کارگردانی کرده و در انها بازیگری نکرده مثل فیلم زنی در پاریس.

طولانی ترین تشویق تاریخ اسکار متعلق به چه کسی است؟

چارلی چاپلین اسکار افتخاری خود را پس از ۲۰ سال دوری از امیکا و در سال ۱۹۷۲ از دست جک لمون گرفت. حاضران در سالن ایستادند و ۱۲ دقیقه او را تشویق کردند.