درمان ارتودنسی عبارتست از حرکت دادن دندان‌ها برای قرارگیری در محل مناسب. طول مدت درمان با توجه به میزان بهم ریختگی و شدت مشکل متغیر است و از یک سال تا سه سال را شامل می‌شود.
بعضی بیماران به علت مشکل شدید علاوه بر جابه‌جایی دندان‌ها نیاز به حرکت فک نیز دارند. ارتودنسی سیستم دندانی این بیماران را برای انجام عمل جراحی فک آماده می‌کند. اغلب وسایل ارتودنسی شامل براکت (که روی دندان چسبانده می‌شود) و سیم‌ها (که برای انتقال نیرو به دندان‌ها استفاده می‌شود) می‌باشد.
در طی درمان ارتودنسی عوارضی مانند پوسیدگی، تحلیل لثه و ریشه و ….. اتفاق می‌افتد. در اکثر موارد تحلیل ریشه در اثر نیروی ارتودنسی بسیار کم بوده و اهمیت خاصی ندارد و باعث از دست رفتن دندان نمی‌شود.
پوسیدگی طی درمان قابل پیشگیری می‌باشد و بیمار باید بهداشت دهان مناسب را رعایت کند.
در طی درمان ارتودنسی با اعمال نیروها و تجدید آن در هر جلسه امکان بروز درد وجود دارد. شدیدترین درد در جلسه اول درمان می‌باشد. مسکن‌ها و ضد دردها در طی این دوره به کاهش درد کمک می‌کنند که داروی انتخابی در مدت درمان استامینوفن یا استامینوفن کدئین می‌باشد.
از مصرف ژلوفن، نوافن، بروفن و دیگر داروهای این خانواده اجتناب ورزید. پس از برداشت براکت ها از روی دندان‌ها درمان ارتودنسی پایان نمی‌یابد و یک مرحله دیگر که شامل استفاده از نگهدارنده‌هاست باقی‌مانده که بعهده‌ی بیمار می‌باشد و نگهدارنده‌ها باید طبق دستور پزشک استفاده گردد و در صورت عدم استفاده نتایج درمان ارتودنسی ناپایدار بوده و به حالت اول باز می‌گردد بخصوص طی چند ماه اول پس از پایان یافتن درمان.
