در قانون اساسی به صراحت این بحث آمده که دولت باید در پانزدهم آذرماه قانون بودجه را ارائه دهد، ضمن اینکه تبعات و خسارت های تاخیر آن به خود دولت بر می گردد. وقتی مجلس نتواند در زمان مقرر قانون بودجه را به تصویب برساند ناچار می شود به سمت چند دوازدهم حرکت کند. البته مجلس خواهان این است که این اتفاق نیفتد و دولت لایحه بودجه را بیاورد و خیلی سریع به آن رسیدگی کندچرا که بودجه یکسال کشور است و فرصت و توان لازم را برای رسیدگی اساسی می طلبد. بودجه سال آینده مثل بودجه ۱۴۰۰ نیست که بگوییم چون دولت درحال انتقال بوده است به این شکل تدوین می شود. با توجه به اینکه در حال حاضرکه یکسال و خرده ای از این دولت می گذرد به‌نظر می رسد دولت باید پیش بینی های لازم را در این خصوص می کرد، تا برنامه هفتم توسعه و بودجه سال بعد را در موعد مقرر ارائه کند چرا که اگر بودجه سه دوازدهم شود برخی از برنامه ها اجرا نخواهند شد و از این جهت دولت آسیب جدی خواهد دید. همچنین این امکان وجود دارد که تصویب برنامه هفتم به سال آینده کشیده شود. اگر دولت می خواهد برنامه محور جلو برود باید تا الان برنامه هفتم توسعه را داده بود، تصویب برنامه هفتم بین چهار تا شش ماه زمان خواهد برد، چرا که بالاخره احکام و چشم انداز پنج سال آینده کشور است. تاکید مجلس بر این بود که برنامه هفتم بیاید و بر اساس آن برنامه بودجه را مورد بررسی قرار دهد و الان ناچار است بر اساس همان برنامه ششم مجددا بودجه را تصویب کند و این خیلی جالب نیست، از طرفی با این‌که سیاست های مقام معظم رهبری ابلاغ شده ولی هنوز برنامه به تصویب نرسیده است؛ از این منظر خود به خود عقب ماندگی در برنامه محوری دیده می شود.

از آن‌جا که سیاست های ابلاغی برنامه هفتم که توسط رهبری ابلاغ شدند کلی است و باید به برنامه کمی تبدیل شود، تا ظرف پنج سال، دولت به آن دست پیدا کند در حال حاضربهتر است تصویب بودجه سال آینده پس از تصویب این برنامه باشد، چرا که در حال حاضر چون برنامه های هفتم کلی است و به کمی تبدیل نشده نمی توان از آن استفاده کرد و فقط شاید بشود از محورهای آن استفاده کرد که این خیلی سخت خواهد بود و سلیقه در آن نقش خواهد داشت.