پشت پرده حاشیه آفرینی های فائزه هاشمی رفسنجانی!

کارشناس مسائل سیاسی در یادداشتی به تبیین چرایی حملات و تخریب های سازمان یافته علیه نهادهای انقلابی و ایدئولوژی جمهوری اسلامی پرداخت و در بخشی از یادداشت نیز به اتهام زنی های فائزه هاشمی؛ دختر اکبر هاشمی رفسنجانی اشاره کرده است:
نگاهی به تحولات ایران در یک دهه گذشته نشان می دهد که در بخش هایی از عرصه سیاسی شاهد درگیری و جنگ برای کسب قدرت به صورت سخت و نرم هستیم. ممکن است گروهی به واسطه انتخابات از عرصه سیاسی کنار رفته باشد ولی این گروهها سعی دارند تا با تمام ابزارهای رسانه ای و حتی اقتصادی، بقای خود را در این عرصه و به ویژه در افکار عمومی حفظ کنند.
اصلاح طلبان و جریان حامی تفکر لیبرالیسم در اقتصاد و فرهنگ تا سال 1392، در دولت نقش آفرینی می کردند و در نهادهایی مانند مجلس شورای اسلامی و شورای شهر تهران نیز توانستند بخشی از قدرت را به دست آورند. اما نقطه اتکای اصلاح طلبان در قوه اجرایه، کسب مقام ریاست جمهوری است و بر این نظرند پس از دولت محمد خاتمی، آنها نتوانستند یک فرد اصلاح طلب تمام عیار را راهی پاستور کنند. اصلاح طلبان تندویی که در احزاب و گروه های مختلف از جمله حزب اتحاد ملت فعالیت دارند، عدم حضور یک اصلاح طلب رادیکال در رقابت های انتخابات ریاست جمهوری را با تحریم انتخابات پاسخ می دهند. شخصی به مانند فائزه هاشمی را نیز می توان از اصطلاح طلبان تندرو و رادیکال دانست که سعی می کنند از خود چهره ای فراجناحی بسازد ولی رویکردهایش حتی حالت ساختارشکنانه به خود می گیرد و برای بقا در عرصه سیاسی و عمومی به خطوط قرمزی چون بهایت و زندانیان امنیتی آویزان می شود.
در سوی مقابل شخصیت هایی مانند محمود احمدی نژاد حضور دارند که همچون پاندول به این سمت و آن سمت دنیای سیاست پرتاب می شوند و هرگز نمی توان در آنها ثبات سیاسی را یافت. ثبات سیاسی به آن معنا که یک حزب یا جریان سیاسی مشخصی تشکیل داده باشند یا در جریان سیاسی شناسنامه داری حضور فعال و ثابت داشته باشد. احمدی نژاد در این عرصه خود را به تمامی رفتارهای ساختارشکنانه متوسل ساخته تا بتواند در ذهن افکار عمومی باقی بماند.

مخرج مشترک اپوزیسیون داخلی
ساختارشکنی مخرج مشترک تمامی گروه ها و افرادی است که به نحوی در تلاش برای ادامه فعالیت های سیاسی ورای انتخابات و نُرم های پذیرفته شده سیاسی هستند. حمله و تخریب جایگاه رهبری، سپاه پاسداران، بسیج، روحانیت، انقلابیون، صدا و سیما، دولت و مجلس انقلابی و قوه قضاییه و شورای نگهبان، در تمامی مباحث و کنش های این جماعت مشترک است. نکته جالب شخصی مانند احمدی نژاد است که خود حاصل اتحاد و ائتلاف نیروهای انقلابی برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری بود ولی پس از ناکامی برای حضور در رقابت های سال 1392، به عنصر مخرب علیه همان ائتلاف تبدیل شد و شورای نگهبانی را که وی را دو بار تایید کرده بود، در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری مورد شدیدترین حملات قرار داد و این شورا را متهم به انواع اقدامات خلاف قانون ساخت.
در همین راستا، ما با یک جریان بسیار قدیمی تری روبه رو هستیم که به دهه 70 شمسی بازمی گردد. جریانی که بسیار زودتر از کسانی چون احمدی نژاد در قدرت حضور داشتند و به خاطر آنکه در دو دهه اول انقلاب اسلامی دارای قدرت بودند، خود را به نوعی قیم و صاحب اختیار بسیاری از روندهای سیاسی می دانند. حزب کارگزاران سازندگی و قبل تر از آن که به عنوان راست محافظه کار و چپ شناخته می شدند، پیشکسوتان صاحب مخرج مشترک جریان های مخالف و منتقد هستند. فائزه هاشمی در این جرگه قرار می گرد که در سوابق خود نمایندگی مجلس را در کارنامه دارد و در دوره ریاست جمهوری پدرش نیز دارای نفوذ بسیار بالایی در دولت و ارگان های مختلف دولتی و غیردولتی بود. پس از ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی، به واسطه ادامه نفوذ پدر در عرصه سیاسی، فائزه هاشمی نیز سعی می کرد با استفاده از این موقعیت، همچنان خود را موثر در حوزه رسانه، فرهنگ و سیاست جلوه دهد.

غوغاسالاری برای عقب نماندن از قافله
به هر میزان که این اثرگذاری در افکار عمومی کمتر می شد و یا افکار عمومی وارد وادی های دیگری می شدند، تندروها نیز تلاش می کردند اقدامات رادیکالتری از خود به نمایش بگذارند تا از قافله عقب نیافتند. خبرساز شدن برای این جماعت از نان شب واجب تر است. به نظر می رسد جریان های رادیکال، برای نقش آفرینی در عرصه سیاسی مشخصی خود را آماده می کنند تا به عنوان آلترناتیو وارد قدرت شوند. می توان حدس زد آنها بر این نظرند که جمهوری اسلامی چند راه چاره برای بقا ندارد که یکی از آنها اصلاحات ساختاری و باز کردن فضای سیاسی است و بر همین اساس نتیجه می گیرند که تنها جریاناتی می توانند در چنین موقعیتی نقش آفرین باشند که اپوزیسیون داخلی نظام بودند. چنین تفکرات خطرناکی به صورت واقعی در فضای ذهنی نیروهای رادیکال وجود دارد و حتی به بدتر از آن نیز اندیشیده اند؛ مانند براندازی و سقوط جمهوری اسلامی. این تفکرات در فضاهای عمومی از سوی آنها بیان می شود و ابزاری مانند کلاب هاوس بستری را برای انتشار این تفکرات خطرناک فراهم آورده و بی پروا علیه نظام جمهوری اسلامی و نهادهای امنیتی و دفاعی می تازند.
فائزه هاشمی خود را در نقش اپوزیسیونی می بیند که برای پیش افتادن از سایر رقبای خود مانند محمود احمدی نژاد و اصلاح طلبان رادیکالی چون مصطفی تاجزاده، می بایست خطوط قرمز مذهبی را نیز مورد حمله قرار دهد. او در اظهاراتی در کلاب هاوس، مشخصا از تحریم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی حمایت کرد و آن را مولفه اصلی و لازم بازگشت این نیرو به پادگان ها دانست! این سخنان هیچ سخنیتی با منافع ملی ایران ندارد و هرگونه ابزاری در راستای تضعیف سپاه، به معنای از هم پاشیدگی و ناامنی در ایران و منطقه غرب آسیاست. هاشمی حتی پا را فراتر می گذارد و فایلی از او منتشر می شود که در نقش مفسر دینی ظاهر شده و نسبت به حضرت محمد (ص) و خدیجه (س) هتاکی نابخشودنی می کند! این رفتارهای زیگزاگی در ماههای اخیر به کرات تکرار شده و از آنجایی که معتقد است چنین رفتاری، عواقب چندانی برایش ندارد، ادامه می دهد. هرچند او ممکن است در تحلیل اتاق فکرهای حامیش، محاکمه و به زندان افتادن را نیز به عنوان یک اعتبار در راستای پررنگ شدن نقش اپوزیسیونی ببیند و حتی فراتر از آن، در نقش رهبر اپوزیسیون و آلترناتیو ظاهر شود.
در همین چارچوب، پشت پرده اقدامات حاشیه ای قائزه هاشمی کاملا مشخص می شود. اظهارات و فعالیت های سیاسی، فرهنگی، رسانه ای و اجتماعی او، درد مردم و منافع ملی کشور نیست، بلکه او خواهان نقشی است تا افکار عمومی، وی را در قامت رهبر اپوزیسیون ببینند. هرچند فائزه هاشمی و نیروهای حامی در چنین مسیر در حال حرکت هستند، اما خطای محاسباتی آنها آنجایی است که عنصر مردم را فاقد هوش سیاسی بالا در نظر می گیرند؛ مردمی که نظام جمهوری اسلامی را تنها و آخرین ملجا خود دانسته و به هیچ نیرویی به غیر از رهبر انقلاب و نهادهای انقلابی نیز اعتماد ندارند تا بخواهند سرنوشت خود را به دست آنها سپرده و امنیت و ثبات کشور را که حاصل خون صدها هزار شهید و جانباز است، در راستای قمار سیاسی نیروهای تندرو به حراج بگذارند.
مصطفی هدایی