یک پژوهشگر حوزه اعتیاد درخصوص تاثیرات منفی ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان بر مصرف‌کنندگان مواد مخدر در ایران هشدار داد.
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایسنا، رامین رادفر پژوهشگر حوزه اعتیاد با اشاره به ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان از سوی طالبان، می‌گوید: در سال ۲۰۰۰ نیز یکبار دیگر تجربه این موضوع را داشتیم به طوری که حدود ۹۰ درصد از کاشت خشخاش در افغانستان متوقف شد.
تجربیات ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان در سال ۲۰۰۰؛ از افزایش قیمت تریاک، تزریق هروئین و مرگ معتادان تا ورود آمپول‌های صنعتی به بازار ایران
وی ادامه می‌دهد: اتفاقی که در آن سال رخ داد این بود که قیمت تریاک به شدت افزایش پیدا کرد، قیمت هروئین تغییری نکرد اما ناخالصی آن به شدت بالا رفت به گونه‌ای که تدخین آن هیچگونه فایده‌ای نداشت و بیمار به طور اتوماتیک به سمت تزریق هروئین روی آورد. در نتیجه تعدادی از مصرف‌کنندگان تریاک که هزینه تریاک را نداشتند و همچنین مصرف‌کنندگان هروئین به سمت مصرف هروئین از نوع تزریقی روی آوردند که به دنبال این موضوع، مرگ و میر ناشی از تزریق به شدت افزایش یافت.
این پژوهشگر یادآور می‌شود: در ادامه این موضوع، بازار متقاضی مواد دیگری بود که آمپول ویال‌های تزریقی نورجیزک و تمجیزک و به دنبال آن متامفتامین وارد بازار شد و به طور کلی الگو تغییر یافت.
رادفر با بیان اینکه ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان موجب افزایش قیمت مواد مخدر خواهد شد، می‌گوید: چند گروه احتمالی مصرف‌کننده مواد مخدر می‌توان در این زمینه تصور کرد؛ گروه اول افرادی هستند که توانایی مالی تهیه تریاک را دارند و آن را تهیه خواهند کرد، گروه دیگری که توانایی تهیه مواد را ندارند به سمت مراکز درمان خواهند رفت و گروه دیگر افرادی هستند که به سمت تغییر الگوی مصرف، مواد خطرناک و ارزان‌تر خواهند رفت.
اعتیاد بیشتر به ترامادول، اکسی‌کدین و داروهای تجویزی در داروخانه‌ها
این پژوهشگر یکی دیگر از تاثیرات ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان را اعتیاد بیشتر به داروهای تجویزی در داروخانه‌ها می‌داند و بیان می‌کند: برخی داروها از قبیل اکسی‌کدون، کدئین ترامادول و... تقاضای زیادی پیدا می‌کنند و اعتیاد بیشتر به داروهای تجویزی در داروخانه‌ها یکی دیگر از تاثیرات است.
پیشنهاد به مسئولان ایران
وی در ادامه به ارائه پیشنهادهایی درخصوص نحوه عملکرد ایران در این زمینه می‌پردازد و یادآور می‌شود: سیستم مبارزه با مواد مخدر باید شبکه درمانی خود را گسترش و برنامه‌های کاهش آسیب را با سرعت زیاد توسعه دهد، یا حداقل آمادگی افزایش آن را داشته باشد. همچنین باید به شدت و از نزدیک بازار رصد شود تا متناسب با تغییرات ایجاد شده در بازار، واکنش دهد.
