به گزارش ",ورزش"، در شرایطی که الهلال در دیدار قبلی خود مقابل الاهلی صدرنشین فعلی لیگ امارات هم چندان مطمئن ظاهر نشده بود و شاید با کمی خوش‌شانسی حتی بازی را به حریف خود می‌باخت، این اتفاق در دیدار شب گذشته مقابل فولاد نیز تکرار شد و نماینده ایران با ارائه یک بازی تهاجمی به خصوص در ابتدای مسابقه عرصه را بر حریف نامدار خود تنگ کرد. حریفی که به تازگی از مسابقات جام باشگاه‌های جهان برگشته و به نظر خسته و ناآماده می‌رسید.
الهلال اگرچه تیمی پرستاره و متفاوت از نظر قیاس‌های مالی در سطح آسیاست، اما باز هم در عرصه نبرد تن به تن می‌توانست مقابل حریفی از ایران به زیر کشیده شود، کما اینکه پیش از این استقلال در دوره وینفرد شفرد در دو بازی رفت و برگشت نمایش قدرتمندانه‌ای مقابل حریف آبی‌پوش ارائه کرده و موفق به شکست این تیم شده بود.
در این شرایط که فولاد با وجود ماه‌ها انتظار در نهایت با اختلافاتی عمیق به دوحه رفته بود، بعد از پیروزی مقابل الفیصلی می‌توانست با روند عادی مقابل الهلال به برتری نیز بیندیشد، اما تصمیم عجیب نکونام در استعفا و ترک اردوی تیم، اتفاقی که هرگز در حافظه تاریخی علاقه‌مندان به فوتبال مشابهی ندارد، همه چیز را تغییر داد. اگرچه بازیکنان فولاد دیروز با همان روش و ترتیبی باز کردند که نکونام از آنها می‌خواسته و قطعا تلاش خود را کردند تا به قول فوتبالی‌ها برای سرمربی سابق خود مایه بگذارند، اما تردیدی نیست که حضور خود نکونام در کنار خط می‌توانست برای این تیم مؤثر واقع شود.
البته حمید رجبی، دستیار سابق نکونام که دیروز هدایت تیم را برعهده داشت، همواره در دوره حضور این سرمربی نیز نقش اصلی را در تصمیمات فنی ایفا کرده و مشاور سالیان و طولانی نکونام محسوب می‌شود، با این حال، آنچه که در این بازی اتفاق افتاد می‌توانست رنگ دیگری به خود بگیرد و با یک تیم متحد و یکپارچه بدل به یک افتخار تاریخی برای این باشگاه بعد از دو نائب قهرمانی اخیر پرسپولیس در آسیا برای این تیم باشد.
به واقع این یک فرصت بزرگ و تاریخی بود که طبق معمول از دستش دادیم. همان‌طور که وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، چه بسیار افتخارات بزرگی که فوتبال ایران آنها را به واسطه ندانم‌کاری‌ها و تصمیمات اشتباه لحظه‌ای از دست داده است، وگرنه چه رده باشگاهی و ملی پرافتخارترین تیم آسیایی می‌بود. ما در جام ملت‌های آسیا از سال 1976 به بعد هرگز به فینال این رقابت‌ها نرسیدیم، درحالی‌که حداقل در چهار یا پنج دوره شانس اول قهرمانی این تورنمنت بوده‌ایم و در رقابت‌های جام قهرمانی و لیگ قهرمانان نیز فرصت‌های زیادی را برای قهرمانی از کف داده‌ایم که مهمترین آن به دو دوره‌ای برمی‌گردد که استقلال به عنوان نماینده ایران میزبان دور پایانی مسابقات آسیایی بود و کاملا در شرایط قهرمانی قرار داشت.
اما در فوتبال ایران اساسا درس گرفتن از تجارب گذشته چندان مرسوم نیست؛ بنابراین دوباره این تورنمنت مهم و یک گام به پیش برای فوتبال ایران هزینه اختلاف و تصمیم آنی سرمربی فولاد بود که در جای خود انتقادات بسیاری به آن وارد است چرا که او حتی از اتفاقات رخ داده در فولاد بسیار ناراحت بود، می‌توانست به شکلی دیگر آن را نشان دهد یا کناره‌گیری خود را به زمان دیگری موکول کند، که در این صورت محبوب قلب‌های هواداران فولاد نیز می‌شد. اما حالا همه از خود سؤال می‌کنند اگر این اتفاقات رخ نمی‌داد، آیا فولاد به فینال آسیا صعود نمی‌کرد؟ البته شاید حتی با حضور جواد نکونام نیز الهلال با بازیکنان تاثیرگذارش از این بازی به سلامت عبور می‌کرد، اما در آن صورت ما حداقل همه توانمان را خرج کرده و سنگ خود تا حد توان پرتاب کرده بودیم.
در نهایت چیزی نمی‌شود گفت، جز اینکه افسوس بزرگ از این دوره رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا در ذهن ما باقی خواهد ماند. دوره‌ای که با خودباوری و اعتماد گروهی و یکپارچگی می‌توانستیم از آن با قدرت عبور کنیم و اعتمادبه‌نفس خدشه‌دار خودمان در جام جهانی را تا حدی بازیابیم.
در عین حال، بد نیست حالا که صحبت به اینجا رسید در خاطر داشته باشیم که تصمیمات اصلی هستند که نتایج را در فوتبال رقم می‌زنند. حالا فوتبال ایران در آستانه یک تصمیم بزرگ برای انتخاب سرمربی تیم ملی برای مهمترین تورنمت چهار سال اخیر است. در این تصمیم‌گیری هیچ اشتباهی نباید کرد و به هیچ وجه و در هیچ شرایطی انتخابی به جز شایستگی فنی قابل‌قبول نیست.
