به گزارش " ,ورزش "، ایران به مرحله یک چهارم نهایی دیدارهای فوتبال بازی‌های آسیایی سئول در سال 1986 رسید، در این مرحله در برابر کره جنوبی بعد از تساوی در وقت‌های قانونی و اضافه که با نتیجه یک بر یک بود در ضربات پنالتی و در روزی که ناصر محمدخانی ضربه اش را از دست داد مغلوب کره شد و از گردونه رقابت‌ها خارج شد. این شروع داستان نسلی است که خیلی از آنها در این تیم پر مهره نبودند و قرار بود پنج ماه بعد برای مردم ایران حس خوب ایجاد کند. ایران در همان بازی‌ها و در مرحله گروهی مغلوب کویت شده بود تا کویت برای چهارمین بار پیاپی ایران را شکست دهد. چهار شکست پیاپی برابر کویت در آسیا، اتفاقی غیر قابل تکرار در روزهایی که کویت با بزرگانی چون فیصل الدخیل، جاسم یعقوب، صالح الحساوی و موئید حداد قهرمانی جام ملتهای آسیا و رتبه سوم آن را بدست آورده بود و بهترین نسل تاریخ فوتبال کویت را تشکیل می داد.
هنوز تیم ملی از کره به ایران نرسیده بود که بمب خبری آن روزها در محافل ورزشی شنیده شد، 14 نفر از بازیکنان تیم ملی استعفای خود را از تیم ملی اعلام کرده بودند و بازی در تیم ملی را به نوعی تحریم کردند. محمد پنجعلی ، شاهرخ بیانی، حمید درخشان، ناصرمحمدخانی، مرتضی فنونی زاده، ضیا عربشاهی، سید مهدی ابطحی، شاهین بیانی، عبدالعلی چنگیز، احمد سجادی، غلام رضا فتح آبادی، اصغر حاجیلو، مرتضی یکه و فرشاد پیوس، ستاره‌های آن سالهای فوتبال ایران، تیم ملی و پرویزی دهداری را تنها گذاشتند و تا دست دهداری برای نبرد با کویت در مقدماتی المپیک 1888 سئول در پوست گردو بماند.
ایران دو المپیک قبلی که در کشورهای شوروی و امریکا برگزار شده بود را تحریم کرده بود و در المپیک مونترال نمایش درخشانی در زمین فوتبال داشت و حالا باید برای رسیدن به المپیک در بازی اول که به صورت حذفی بود با کویت پرمهره و همیشه پیروز در آن سالها در برابر ایران روبرو می‌شد. ایران محروم از میزبانی کشور قطر را برای میزبانی انتخاب کرد و براساس برنامه قرار شد بازی رفت در تاریخ 8 اسفند سال 65 که 36 سال قبل بود برگزار شود، این بازی در دور رفت به میزبانی ایران در کشور قطر برگزار شود و بازی برگشت هم با درخواست کویتی‌ها در همان کشور قطر برگزار شود.
هیچ حمایتی از سوی نشریات و رسانه‌ها از تیم ملی آن روزها که توسط دهداری تمرین داده می‌شدند و خیلی از آنها برای اهالی رسانه هم ناشناخته بودند نمی‌شد، تیم ملی در سکوت خبری به قطر رفت تا در برابر تیم متمول و پر از ستاره آن روزهای کویت قرار گیرد. ترکیب ایران پر از شگفتی بود، عابدزاده 20ساله دردرون دروازه بود، صمد مرفاوی مهاجم گلزن در دفاع راست بود و زرین چه ناشناخته آن سالها در دفاع چپ بازی می‌کرد. کاپیتان تیم نادر میراحمدیان بود که بازی ملی اولش را تجربه می‌کرد، هافبک وسط تیم ملی محمد علوی از تبریز بود و محمد ژاله مستقیم یکی دیگر از هافبک های ایرانی بود. بازی پخش مستقیم نداشت و کسی هم به دنبال نتیجه این بازی نبود و همه ایران را از پیش باخته می دانستند.ولی ......
قرار نبود این تیم به کویت باج بدهد و نداد، نبردی که با دو گل تماشایی بیژن طاهری و کریم باوی با نتیجه دو بریک به نفع ایران به پایان رسید، بیست دقیقه اول آن بازی را اگر از بازی حذف کنیم، نمایش آن تیم جوان ایران غیرقابل باور بود، کویت به لاک دفاعی رفته بود و داور یک پنالتی ایران را هم در آن روز تاریخی نگرفت، گل والی بیژن طاهری روی سانتر صمدمرفاوی و پاس زنده یاد باوی ایران را یک بر صفر در دقیقه 64 بازی از کویت پیش انداخت، دقایقی بعد کویت گل مساوی را زد تا لحظه فراموش نشدنی بازی در دقیقه 89 برسد، لحظه ای که کویت باخت را به چشم دید تا چند جوان ناشناخته بالاخره ترمز بردهای پیاپی آن سالهای کویت را بگیرند. عابدزاده 20ساله مثل همیشه با ضربه دراپ به توپ ضربه زد و توپ در محوطه نقطه پنالتی با ضربه کریم باوی روی دست‌های گلر کویت قطع شد تا ایران به گل دوم برسد، گلی که باعث شد کوه بازیکنان ایرانی از خوشحالی آنها در محوطه هجده قدم کویت ایجاد شود و آنها از خود در این دیدار بزرگ رو نمایی کنند. ستاره‌هایی که بعدها به استقلال و پرسپولیس پیوستند و خاطرات خوش زیادی را برای ما رقم زدند.
نکته غیرقابل باور تعجب خبیری دبیر فدراسیون از نتیجه بازی در گفتگو با کیهان ورزشی در پایان بازی بود، نتیجه ای که هیچ کس باور نداشت تا اخبار ساعت 22:30 شبکه دوم آن سالها برای اولین بار خبرهایش را با خبری ورزشی وبا این جمله شروع کند: جوانان ایرانی کویت را از پای درآوردند!
این سرآغاز نسلی شد که دو سال بعد تیم سوم جام ملتهای آسیا در قطرشد، هر چند بازی برگشت را در دیداری پایاپای با یک گل به کویت واگذار کردند تا کویت به دلیل گل زده در بازی رفت که ایران میزبان آن بر روی کاغذ بود، به مرحله بعد رقابته صعود کند.
محمدرضا تقی خانی
