به گزارش"ورزش" و به نقل از ایسنا، تیمهای ملی صحرانوردی جوانان و بزرگسالان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا به میزبانی کشور نپال شرکت کردند که در پایان در بخش جوانان سمیر اقبالی نخستین طلای صحرانوردی جوانان ایران در قهرمانی آسیا را به دست آورد و پوریا اسحاقی هم به مدال برنز رسید. همچنین در بخش تیمی، جوانان و بزرگسالان ایران در جایگاه دوم قرار گرفتند.
روح الله گلستانی مربی و پیشکسوت دوومیدانی در گفتوگو با ایسنا به عملکرد تیم ایران در قهرمانی آسیا اشاره و بیان کرد: کار ورزشکاران ما بی ارزش نبود اما بهتر این بود که این مدالها را با اقتدار از چنگ ژاپن بیرون بیاوریم نه اینکه نپال ما را شکست بدهد. ورزشکاران و مربیان ما خیلی با ارزش هستند اما وقتی کشورهای نپال، ایران و هند روی سکو قرار میگیرند کیفیت مسابقات مشخص میشود.
او با بیان اینکه در دوومیدانی رکوردها حرف میزند نه مدال، تاکید کرد: ورزشکاران ما در گذشته دوندههای کنیایی را که قطر میخرید، شکست میدادند. الان مدال آوردهایم که خیلی هم ارزشمند است اما با چه رکوردی این مدالها را گرفتهاند؟ اقبالی حدود ۲۶، ۲۷ دقیقه دویده و مدال آورده اما نفر چهارم ما در جاکارتا ۲۴ دقیقه دوید که زمان بهتری است، پس نباید مغرور شوند. البته نمیخواهم ارزش کار آنها را پایین بیاورم اما با رکوردهایی که در لیگ، داخل سالن قزاقستان و مسابقات مختلف کسب میکنیم، امیدی به دوومیدانی در بازیهای آسیایی ندارم.
گلستانی ادامه داد: البته در پرتابها مدال میگیریم و همیشه در پرتاب دیسک آسیا شانس داریم چون آسیاییها از نظر فیزیک در حد ما نیستند. به طور کلی رکوردهای ورزشکاران ایران جالب نیست. مربیان ارزنده ما در پشتوانهسازی کار نکردهاند چون انگیزه ای نداشته و کنار رفتهاند. جوانان قابلی داریم اما باید روی آنها کار شود. کمیته استعدادیابی در این سالها چه چهرهای را معرفی کرده است که به آیندهاش امیدوار باشیم؟
او به عدم اعزام زنان به رقابتهای صحرانوردی آسیا اشاره و بیان کرد: ژاپن و هند در بخش صحرانوردی زنان بسیار قوی هستند. ژاپن که در بخش تیمی مردان و زنان شرکت نکرده بود و اگر زنان را اعزام میکردیم، قطعا مقام میآوردیم. غیر ممکن بود زنان ورزشکار ما مخصوصا پریسا عرب و چند نفر دیگر روی سکوی قهرمانی نروند.
گلستانی با بیان اینکه به زنان دوومیدانیکار ایران توجه چندانی نمیشود، ادامه داد: چرا وقتی میدان را مناسب میبینیم اعزام نمیکنیم؟ مدال زنان ارزشمند بود چون خیلی میدان نمیبینند و مدالشان بودجه میآورد. وقتی ببینند زنان مدالآوری میکنند پول بیشتری اختصاص میدهند اما در شرایطی که شانس مدال ما زیاد است اعزام نمیشوند.