به گزارش ",ورزش" و به نقل از ایسنا، دوچرخه سواری یکی از پرحاشیه‌ترین فدراسیون‌ها در سال‌های اخیر بوده و از سال گذشته تاکنون درگیر برگزاری یک مجمع انتخاباتی است که بالاخره قرار است تکلیف این فدراسیون 30 بهمن مشخص شود. وزارت ورزش اعلام کرد که محمد بابایی، حمیدرضا پارسی‌منش، محمود ترابی گودرزی، افشین داوری لطف‌آبادی، محمد میرابوطالبی و محمد صانعی، شش نامزد نهایی حضور در انتخابات فدراسیون دوچرخه‌سواری هستند. نکته مهم این است که هر کدام از این افراد که بتواند رای اعتماد را از مجمع بگیرد و رییس فدراسیون شود باید بداند کار راحتی در پیش ندارد و قرار است فدراسیون را با انبوهی از مشکلات و بدهی‌ها تحویل بگیرد. از این رو، باید از ابتدا بداند قدم به کجا می‌گذارد و چه توقعاتی از او وجود دارد.
هر کسی که به دنبال ریاست است، بداند امکان دارد هر لحظه از داخل ایران به اتحادیه جهانی ایمیل زده و گزارش ارسال شود و با توجه به سابقه بد ایران، جای هیچ سهل‌انگاری و تخلفی وجود ندارد و باید از تمام قوانین اتحادیه جهانی پیروی کند.
از طرفی در دوچرخه‌سواری هزار و یک کار روی زمین مانده وجود دارد، بدهی میلیاردی، ساختمان نیمه‌کاره، تجهیزات فرسوده، دوچرخه‌سواران بی‌انگیزه، از دست دادن اعتماد بین‌المللی و حضور نداشتن در مسابقات نمونه‌هایی از مشکلات این رشته هستند بنابراین باید از صفر شروع به ساختن دوچرخه‌سواری کرد.
در رشته جاده، حضور دوچرخه‌سواران در مسابقات بین‌المللی، یک یا دو مسابقه در سال است و حضور در قهرمانی جهان هم دیگر تبدیل به آرزو شده است.
رکابزنان پیست، فقط قهرمانی آسیا را می‌بینند و بس. کوهستان هم که تقریبا تعطیل شده است و تنها فرانک پرتوآذر با برنامه‌های شخصی‌اش تلاش می‌کند تا همچنان در اوج بماند.
تجهیزات دوچرخه‌سواری نیز بسیار قدیمی و اکثرا از رده خارج هستند و انبار فدراسیون خالی از وسایل به‌دردبخور است و سال‌هاست که دوچرخه‌سواران رنگ تجهیزات به روز را ندیده‌اند.
تیم‌های باشگاهی کنتینانتال (ثبت‌شده در اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری) تنها به صورت اسمی وجود دارند و با توجه به بالا رفتن نرخ ارز برای حضور در تورهای بین‌المللی هزینه نمی‌کنند و ایران برای جمع کردن امتیاز جهت کسب سهمیه المپیک با مشکل جدی روبرو است. از طرفی خیلی از کشورها دعوت‌نامه به تیم‌های ایرانی نمی‌دهند و نیاز است که اعتماد کشورهای دیگر نیز جلب شود.
درحالی‌که رکابزنان بسیاری از کشورها در تورهای مختلف حضور دارند، رکابزنان ایران هر کدام در یک شهر مشغول تمرین هستند و خبری از اعزام نیست و این در شرایطی است که رکابزنان در بخش جاده باید به طور دائم در مسابقه باشند. این مسئله هم به کسب سهمیه المپیک کمک می‌کند و هم آنها را برای بازی‌های آسیایی هانگژو آماده خواهد کرد.
با این شرایط هر فردی که قدم به این فدراسیون می‌گذارد باید بداند که این فدراسیون بیش از هر چیز دیگری به پول احتیاج دارد تا بتواند خرابی‌های به بار آمده در سال‌های گذشته را کم‌کم درست کند. رییس جدید فدراسیون اگر با جیب خالی بیاید و امید به بودجه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک قدم جلو بگذارد، با توجه به هزینه‌های زیاد و قیمت بالای ارز، تنها می‌تواند برای یک یا دو اعزام در سال اقدام کند و مشکلات حل‌نشده باقی خواهند ماند.
فردی که رییس می‌شد، در روزها و ماه‌های آینده، هزینه زیاد دوچرخه‌سواری، نداشتن بودجه و وضعیت اقتصادی را بهانه نکند؛ زیرا از ابتدا مشخص است دوچرخه‌سواری برای برطرف کردن مشکلاتش و پیشرفت، به بودجه کلان نیاز دارد. دوچرخه‌سواری روزهای زیادی را برای پیشرفت از دست داده است و فرصت زیادی هم برای آماده شدن جهت حضور در بازی‌های آسیایی و کسب سهمیه المپیک ندارد. از این رو به مدیری احتیاج دارد که با پشتوانه مالی آمده باشد تا چرخ به گِل نشسته این رشته را به حرکت درآورد؛ نه اینکه تازه بعد از رییس شدن در راهروهای وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به دنبال پول باشد!
