به گزارش "ورزش"، روز گذشته در تاشکند یک نسل خوب از فوتبال ایران یک بر صفر در برابر عراق شکست خورد و شانس صعود به نیمه نهایی جام ملت‌ها و جام جهانی جوانان را از دست داد. بیش از آنکه شکست در این دیدار و از دست دادن سهمیه جام جهانی نگران کننده باشد، نمایش تیم ملی جوانان در مصاف با عراق موجب ناراحتی اهالی فوتبال در ایران شد. تیم ملی جوانان ایران در برابر عراق گویی از پیش تسلیم شده بود و یک نمایش احتیاطی را در پیش گرفت. تیمی که 2 گل به استرالیا زده بود و بعد ازاین بازی هم 3 بار دروازه تیم ویتنام را باز کرده بود، اصلا اشتیاقی به باز کردن دروازه حریف نداشت! در جریان بازی ایران تنها یک بار آنهم روی یک ضربه کاشته دروازه تیم عراق را تهدید کرد که انصافا در این صحنه هم دروازه بان عراق نمایش فوق العاده ای داشت.
تیم از نظر روحی و روانی اصلا برای بازی با عراق آماده نشده بود. در جریان بازی پاسهای ایران بعد از 2-3 یا 4 قطع می‌شد. این در حالی بود که عراق کاملا عقب کشیده بود و استراتژی اش توپ گیری و انتقال تهاجمی توپ بود. در مواجه با تیم متراکم در منطقه یک سوم دفاعی ایده ای از تیم ملی ندیدیم و گویی به دنبال این بود بازی به تساوی کشیده شود و در نهایت به ضربات پنالتی برود! ترس از شکست و حذف از جام جهانی و شاید هم حساسیت بیش از حد بازی موجب شده بود که تیم ملی جوانان در این دیدار آن تیم همیشگی نبود و با احترام به تیم صمد مرفاوی باید بگوییم، عراق تیم شایسته تری برای صعود به جام جهانی بود. پیش از گل هم عراق می‌توانست به گل برسد که مهاجم این تیم روی ارسال از کنار و به صورت زمینی در آستانه ورود به دروازه موفق نشد، به توپ ضربه بزند.
فوتبال برد و باخت دارد. فلسفه در فوتبال پایه ابتدا کشف استعدادها و تیم ساختن است اما باخت‌های قابل درک و هضم است که در آن تیم خوب بازی کند. این نسل و این جوانان واقعا حیف شدند به این خاطر که جام جهانی می‌توانست برای آنها ویترین باشد. تصور کنید تنها دو یا سه بازیکن از این جمع راهی تیم‌های اروپایی می‌شدند. آنها می‌توانستند در آینده جایگزین‌های خوبی برای لژیونرهای فعلی تیم ملی فوتبال ایران باشد.
با این حال شاید سوال اصلی پیرامون انتخاب فدراسیون فوتبال برای نیمکت تیم جوانان است. با این ترکیب نیمکت و البته نه لزوما مسائل فنی بلکه بیشتر به دلیل تفاوت سنی و نسلی کادرفنی و بازیکنان، حتی بسیاری تصور صعود از مرحله گروهی را هم نداشتند و مشخص نیست که فدراسیون چگونه گرفتن سهمیه و حضور شایسته در جام جهانی را با این ترکیب متصور بود.
همچنین نباید فراموش کرد که ایران در حالی بازی مرگ و زندگی مقابل ویتنام را با پیروزی پشت سر گذاشت که کارشناسان این پیروزی را تحت تاثیر برتری فیزیکی ایران به این تیم می‌بینند و اساسا جوانان ایران در مقابل دو تیم استرالیا و عراق که وضعیت فیزیکی برابری داشتند، با مشکلات زیادی مواجه شدند.
اما حالا بعد از این شکست تلخ و ناامیدکننده، همه منتظر گام بعدی از سوی فدراسیون فوتبال هستند که انتخاب سرمربی تیم امید خواهد بود. شاید سرنوشت تیم امید و گرفتن سهمیه المپیک از صعود به جام جهانی جوانان هم مهم‌تر باشد و در این موقعیت همه انتظار تصمیمی قابل دفاع از فدراسیون فوتبال را دارند.
