به گزارش "ورزش"، نشریه سان وقتی جرج بست در سن 59 سالگی و بعد از سپری کردن یک زندگی عجیب و مملو از اشتباه فوت کرد، برایش تیتر زد "خودت خواستی جرج". شب گذشته اگرچه فرشاد احمدزاده تلاش کرد هنگام دیدن تصویری مشترک با محسن مسلمان بغض کند و البته خیلی هم در این مسیر موفق نبود، اما مرور مسیر زندگی این بازیکن نکات خاص قابل توجهی به همراه دارد. گلزنی در مقابل تیم افشین قطبی با لباس سبز ذوب آهن در ورزشگاه آزادی با یک ضربه فنی و تماشایی، خبر از ساخت و پرداخت یک استعداد جدید در فوتبال ایران می داد.
ستاره ای با تم فوتبالی سنتی، یک شماره 10 خلاق و فانتزی که خیلی زود و در سن نوجوانی خودش را در بین بازیکنان مهم فوتبال ایران مطرح ساخت. بعد از سپری کردن دوره سربازی در لباس ملوان، مهم ترین اتفاق دوران ورزشی محسن مسلمان رقم خورده و او در سن و سال پایین و با صلاحدید علی دایی راهی پرسپولیس شد.
آقای مهندس یک نیم فصل درخشان را در جمع قرمزپوشان سپری کرده و علیرغم ناکامی در کسب عنوان قهرمانی، بازیکن محبوب هواداران این تیم لقب گرفت. اما در روزهایی که اخبار حاکی از انتقال احتمالی این ستاره جوان به استقلال بود و حتی او مدعی شد اگر علی منصور سرمربی این تیم باشد با هزار تومان هم آبی پوش می شود، انتقال ناموفق به فولاد در دستور کار او قرار گرفت.
اما یک سال بعد بود که داستان اصلی محسن مسلمان در فوتبال ایران آغاز شد. انتقال به پرسپولیس علیرغم میل باطنی برانکو و با تصویری عجیب و چشمانی مانند یک کاسه غرق خون، دوباره نام این ستاره خلاق را در فوتبال ایران ترند کرد. در تابستان سال 94 بود که اگرچه ابتدا برانکو نام این بازیکن را پس زد، اما او خیلی زود معمار یکی از جذاب ترین تیم های تاریخ این تیم نام گرفت.
زیر نظر تمرینات طاقت فرسای سرمربی کروات، سبک بازی محسن مسلمان به شکل محسوسی تغییر کرد و او دیگر فقط یک هافبک خلاق و البته ایستا در مرکز میدان با شعاع حرکتی محدود نبود. او در تمامی نقاط زمین دیده شده، تکل می زد، بیشتر از همه می دوید و یک هافبک باکس تو باکس باکیفیت شده بود.
در نایب قهرمانی خاطره انگیز پرسپولیس، آن نمایش های فراموش نشدنی و هجومی و البته برتری انتقام گونه از استقلال، محسن مسلمان یکی از مهم ترین عناصر ترکیب برانکو بود. البته همان فصل نیز برخی از رفتارهای خاص و پرحاشیه این بازیکن، از شادی عجیب با فرشاد احمدزاده در انزلی یا مقابل چشم علی دایی و البته در دربی با چاشنی درگیری با رحمتی، همچنان آزاردهنده بود و البته زیر سایه درخشش او در میانه میدان، پنهان.
فصل بعد بالاخره بعد از 9 سال نوبت قهرمانی قرمزپوشان فرا رسید و محسن مسلمان با ارسال‌های دقیق و قدرت رهبری تیمش در میانه میدان، یکی از بهترین بازیکنان لیگ ایران لقب گرفت. این درخشش تا حدی فرا رفت که حتی منتقدان سرسخت این بازیکن نیز او را لایق قرار گرفتن در لیست تیم ملی می‌دانستند. اما مطابق انتظار، هر از چندگاهی اخبار حاشیه ای از جمله درگیری با علی علیپور، نارضایتی برانکو و ساختن باندی با رفقای نزدیک در بدنه تیم در مورد محسن مسلمان شنیده می‌شد.
و بالاخره فصل سوم و تبدیل شدن این بازیکن به مهم ترین مشکل برانکو در رختکن پرسپولیس. یک درگیری بی دلیل با زلاتکو، نام او از لیست بازیکنان اصلی خارج کرد و علیرغم بسته شدن پنجره نیز برانکو تمایلی به استفاده از مهندس محبوب نشان نمی‌داد. اما به هر حال محسن مسلمان مرد مورد علاقه سکوهای هواداری بود و حتی در روزهای پیروزی‌های بزرگ نیز به شکلی طعنه آمیز توسط هواداران تشویق می‌شد.
اما یک حاشیه عجیب با نقش آفرینی مترجم برانکو در جریان جشن قهرمانی پرسپولیس، کار محسن مسلمان در ترکیب این تیم را برای همیشه تمام کرد و علیرغم تلاش او برای بازگشت، این بازیکن با تابلوی ورود ممنوع سرمربی اصولگرای تیمش مواجه شد.
جدایی از پرسپولیس به منزله پایان دوران درخشان محسن مسلمان در اوج جوانی و بلوغ فوتبالی بود. در روزهای بازگشت به ذوب آهن، انتقال به سپاهان و در ادامه سایپا، شاید حتی یک خاطره به جز آن اشتباه عجیب در میانه میدان برابر پرسپولیس در ذهن متبادر نمی‌کند و در فصول بعد تنها تصویری از یک چهره بی انگیزه و به نظر تمام شده روی نیمکت تیم های مختلف از محسن مسلمان مخابره می‌شد.
در یک دهه اخیر ستاره‌های بااستعدادی مانند محسن مسلمان، پیام صادقیان، رضا حقیقی و ... در ترکیب پرسپولیس قادر به بهره بروی از همه استعداد خود نبودند و در این میان شاید رامین رضاییان خوش شانس بود که حداقل خیلی زود در بسیاری از موارد مسیر خود را تغییر داد. البته محسن مسلمان چند فصل درخشان را در ترکیب پرسپولیس ثبت کرد و یکی از بهترین پاسورهای تاریخ این باشگاه نیز لقب گرفت که این خود دستاورد بزرگی است.
معمار تیم جذاب برانکو، مهندس آن پرسپولیس هجومی و بی رقیب و هافبکی که ارسال‌های بی نقصش یاد محسن عاشوری را در ذهن زنده می‌کرد، حتما در سال‌های اخیر به اندازه کافی فرصت داشته که اشتباهات خود را مرور کند. اگرچه فوتبال در ایران و جهان در سال های اخیر به صورت ذاتی میل به حذف آن هافبک‌های شماره 10 خلاق، فانتزی و البته ایستا را داشته و بیشتر خواهان بازیکنانی است که 90 دقیقه از حرکت نمی‌ایستند، اما 28-9 سالگی نیز قطعا زمان مناسبی برای وداع با سطح اول فوتبال ایران برای محسن مسلمان نبود.
البته شاید هم سقف فوتبال مسلمان همین بوده و او در سال‌های بعد فرصت داشت زیر نظر سرمربیانی مانند امیر قلعه نویی یا علیرضا منصوریان در سپاهان و ذوب آهن، سبک بازی خودش را ثابت کند و این اتفاق رخ نداد. اصولا چنین بازیکنانی در دنیای فوتبال اگرچه چشم نواز بازی کرده و به شدت مورد توجه هواداران قرار دارند، اما چندان باب میل سرمربیان نیستند و عدم تلاش صد در صدی و صرفا تکیه بر استعداد فانتزی، معمولا آنها را بعد از درخششی چشمگیر، به سرعت از سطح اول فوتبال دور می‌کند.
میل غیرقابل انکار به دراماتیک دیدن اتفاقات فوتبالی گاهی موجب به خطای دید هواداران عامه فوتبال می‌شود. محسن مسلمان اگرچه بازیکن بااستعدادی بود، اما تلاش چندانی برای گسترش توانایی‌های خود نکرد و اگر نخواهیم همه چیز را احساسی ببینیم، اصولا سرنوشت چندان خوبی برای چنین بازیکنانی در دنیای فوتبال رقم نمی خورد.
