به گزارش ,ورزش و به نقل از ایران ورزشی، از ابتدای فصل و در تابستان نقل و انتقالاتی همه روی مهاجم تمام‌کننده و قاتل انگشت گذاشته بودند و اعتقاد داشتند پرسپولیس با یک مهاجم شش‌دانگ به خواسته‌اش که قهرمانی دوباره در لیگ برتر است خواهد رسید. اتفاقاً با حضور یورگن لوکادیا، تا حدود زیادی این اتفاق افتاد و با اینکه پرسپولیس در نیم‌فصل نخست هیجان‌انگیز و چشمگیر بازی نمی‌کرد اما از حداقل موقعیت با قدرت تمام‌کنندگی لوکادیا برد می‌ساخت و به خواسته‌اش می‌رسید.
لوکادیا که رفت پرسپولیس با سیستم بدون مهاجم هم به بردهایش ادامه داد اما با تک‌مهاجم و حتی دو مهاجم شرایط سخت‌تری پیدا کرد. پرسپولیس در 5 بازی اخیر خود در سه دیدار مقابل آلومینیوم، فولاد و هوادار گل نزد اما مهم‌تر آنکه در هر سه مسابقه آنقدر که باید موقعیت گل نساخت تا یک بار دیگر به این واقعیت بپردازیم که مشکل این فصل پرسپولیس نه گلزنی بلکه خلق موقعیت گل است. پرسپولیس از ابتدای فصل مشکل خلق موقعیت گل و شانس قطعی گل داشت تا جایی که در نیم‌فصل اول در این آیتم جزء سه تیم پایین جدول بود. اتفاقی که با حضور سه پاسور برتر فصل قبل سعید صادقی، مهدی ترابی و سروش رفیعی که روی هم حدود 40 پاس گل داده بودند، عجیب به نظر می‌رسید.
این معضل در دوره حضور لوکادیا کمتر دیده شد چون به‌هرحال پرسپولیس برنده از زمین بیرون می‌آمد و کسی روی مشکلات بزرگ این تیم در فاز تهاجمی متمرکز نمی‌شد، اما حالا که تیم به دوره افت و بحران رسیده همه دوباره به شکل جدی‌تری این پرسش بزرگ را مطرح می‌کنند که مشکل پرسپولیس که موقعیت نمی‌سازد یا به اندازه کافی موقعیت نمی‌سازد، چیست؟
پرسپولیس همین حالا در لیگ برتر، تیم اول مالکیت توپ است و به‌صورت میانگین ۵۹.۳ درصد مالک توپ بوده است اما تیم یحیی در آیتم شوت به دروازه با میانگین 9 شوت در هر بازی تیم یازدهم لیگ برتر است! سرخ‌ها در دقت شوت با میانگین ۳۳.۳ درصد تیم هفتم لیگ هستند و با نرخ تبدیل به گل 13 درصدی تیم دوم جدول بهحساب می‌آیند؛ اما واقعیت اینکه به‌اندازه کافی موقعیت نمی‌سازند و از 10 تیم لیگ برتری کمتر به دروازه رقبا ضربه می‌زنند.
پرسپولیس در بازی با هوادار ۸ شوت زد که فقط یک ضربه در چهارچوب داشت. در بازی با صنعت نفت وضعیت خوب بود چراکه حریف بالا بازی می‌کرد و سرخ‌ها ۱۸ شوت زدند که 9 تای آن در چهارچوب بود. پرسپولیس در مسابقه با ایرالکو که البته یک نیمه ده‌نفره بود کلاً ۶ شوت زد که فقط ۲ تا از آنها در چهارچوب بود. در رقابت با فولاد هم پرسپولیسی‌ها 11 شوت به چهارچوب زدند که 3 تا از آنها در چهارچوب بود و گلی در دروازه حریف نرویید. در مصاف با ذوب‌آهن هم که با برد تک‌گله سرخ‌ها تمام شد، پرسپولیس کلاً 9 شوت زد که تنها 3 تای آن در چهارچوب بود. بدتر اینکه غالب این ضربات و شوت‌های در چهارچوب یا در بیست دقیقه پایانی بوده یا در وقت‌های تلف‌شده نیمه دوم!
درمجموع پرسپولیس طی 5 بازی نیم‌فصل دوم 18 شوت به دروازه حریفان زده که نیمی از آن در بازی با صنعت نفت بوده، اما در چهار مسابقه دیگر که حریفان در نیمه خودی مشغول دفاع بوده‌اند فقط 9 شوت به چهارچوب زده شده که فاجعه است.
پرسپولیس هافبک خلاق کم ندارد. غیر از سه پاسور برتر فصل قبل که البته در این فصل طی دو سوم زمان سپری شده از فصل کلاً 8 پاس گل داده‌اند، بازیکنانی مثل وحید امیری، امید عالیشاه یا میلاد سرلک که بازیکنانی گلساز بهحساب می‌آیند هیچ گلی نساخته‌اند. آیا هر 6 بازیکنی که نامشان به میان آمد با هم در دوره افت به سر می‌برند یا مشکل از جای دیگری است؟
اتفاقاً هر 6 بازیکن نفرات باتکنیکی بهحساب می‌آیند و قابلیت برداشتن بازیکن از مقابل خود را دارند، اما پرسپولیس این فصل با این هافبک‌ها، تیمی تکنیکی بهحساب نمی‌آید و عنصر خلاقیت در تیم و حین مسابقه اصلاً بالا نیست تا جایی که پرسپولیس تا اینجای فصل با میانگین 9/4 دریبل در هر بازی تیم، نهم لیگ برتر در آیتم دریبل‌زنی است. آماری که با این حجم از بازیکن شاخص در خط میانی و حمله و ذات تهاجمی پرسپولیس که همواره در تاریخ خود پر از بازیکن تکنیکی، فانتزی و خلاق بوده همخوانی ندارد. موضوع دیگری که برخی به آن اشاره می‌کنند یکنواخت بودن مدل حملات پرسپولیس است و همین باعث شده حریفان در نیم‌فصل دوم با شناخت از مدل حملات پرسپولیس راههای مقابله با آن را شناخته و در کنترل عناصر تهاجمی این تیم موفق باشند. پرسپولیس یحیی یاد گرفته غالباً از کارهای ترکیبی و پاس‌های کوتاه موقعیت بسازد و چنانچه در این مسیر به بن‌بست بخورد از راههای دیگر سخت موقعیت می‌سازد و به گل می‌رسد. به‌نظر می‌رسد پرسپولیس راههای دیگر رسیدن به گل را بلد نیست یا حداقل اینکه برای رسیدن به گل راههای متنوع را خوب تمرین نکرده است. اخیراً سرخ‌ها با بازی بلند برای دیاباته و استفاده از توپ‌های سوم تمرکز کرده‌اند یا با اوت بلند و استفاده از ضربات سر دیاباته، گولسیانی و حالا پریرا دنبال رسیدن به گل از این راه می‌گردند که فعلاً ناکام مانده‌اند. خبری از ضربات ایستگاهی مرگبار نیست و اساساً بازیکنی در این قواره ندارند. حتی گلزنی با ارسال ضربات ایستگاهی غیر از مواردی نادر هم رویت نمی‌شود یا گل‌های خلاقانه مثل آنچه سعید صادقی در بازی رفت با هوادار زد هم تکرار نشده و البته پرسپولیس این فصل دنبال گلزنی با شوت از پشت محوطه جریمه غیر از مواردی نادر مثل بازی در سیرجان نبوده است.
