اسم فعل (فعل ing دار) از طریق افزودن ing به شکل اصلی و اساسی فعل به وجود می آید. اسم فعل به عنوان اسم به کار می رود, البته می تواند به عنوان فاعل, مفعول یا مفعول حرف اضافه عمل کند.
در جملات زیر اسم فعل در سه قالب مختلف به کار رفته است:
بعنوان فاعل:
Running is my favorite sport. .دویدن ورزش مورد علاقه من است
بعنوان مفعول:
He tried running faster. .او سریعتر دویدن را تمرین کرد
بعنوان مفعول حرف اضافه:
She was afraid of losing. .او از گم شدن می ترسید
وقتی اسم فعل (فعل ing دار) بعنوان فاعل جمله است, فعل بصورت مفرد به کار می رود.
حالا حالت های مختلف حضور فعل ing دار را بیان می کنیم:
1) gerund بعد از (حرف اضافه+اسم):
There was no reason for canceling the race. .هیچ دلیلی برای کنسل کردن مسابقه وجود نداشت
2) gerund بعد از (حرف اضافه+صفت):
He is good at running the 200-meter race. .او در دوی 200 متر خوب است
3) gerund بعد از فعل:
برخی از افعال وجود دارد که پس از آنها اسم فعل (فعل ing دار) می آید:
She kept running until the end. .او دویدن را تا آخر ادامه داد
4) gerund بعد از (حرف اضافه+فعل (فعل دو کلمه ای)):
He succeeded in winning the race. .او در فتح مسابقه موفق شد
5) gerund یا اسم مصدر:
برخی از افعال بدون اینکه تفاوتی در معنی آنها ایجاد شود هم اسم فعل و هم اسم مصدر به خود می گیرند:
I love to watch the track race. .من تماشای مسابقه کشتی را دوست دارم
