2 سال پیش / خواندن دقیقه

4شعر خواندنی با مضمون عاشقانه

در ادبیات فارسی اشعار عاشقانه بیشتر در قالب غزل سروده می شده , اما شاعران معاصر اشعار عاشقانه را در قالب شعر نو بیان میکنند.

4 شعر با مضمون عاشقانه که فوق العاده زیبا هستند و باید همین حالا خواند

در ادبیات فارسی اشعار عاشقانه بیشتر در قالب غزل سروده می شده است. اما در شاعران معاصر نیز اشعاری را در قالب شعر نو نیز سروده اند که به بیان عواطف و احساسات، ذکر زیبایی و کمال معشوق و شکوه از روزگار پرداخته اند.

غزل های عاشقانه توسط شاعر بزرگ ایرانی انوری جانی تازه گرفت و غزل های سعدی آن را به کمال رساند و در دوره معاصر حسین منزوی چهره شاخص در سرودن غزل های عاشقانه بوده است.

اشعار عاشقانه روشی زیبا برای بیان احساسات شاعر بوده است که در وصف معشوق یا برای دوران هجران و دوری از معشوق سروده شده تا در این مطلب سعی کرده ایم درباره چند نمونه از اشعار عاشقانه شاعران گذشته و معاصر را که برای شما برگزیده ایم صحبت کنیم.

1.فروغ فرخزاد

فروغ زمان فرخزاد معروف به فروغ فرخزاد که در سال 1313 در تهران زاده شد از جمله شاعران شناخته شده معاصر ایران است. زندگی نامه فروغ فرخزاد سرشار از پستی و بلندی هایی بود که او در زمینه های مختلف فیلم سازی، بازیگری در فیلم کوتاه و شاعری داشت.

وجود شعرهای عاشقانه از فروغ فرخزاد نشان از عشقی عمیق برجان و روح او را بیان می کند. فروغ از پیشگامان شعر معاصر فارسی بود . در اشعار او می توان مهارت در استفاده از شعر نو را به وضوح دید.

کتاب ها و مجموعه شعرهای اسیری، دیوار و عصیان از مهم ترین اشعار فروغ به سبک نیمایی است و در نهایت چهارمین دفتر شعر او به نام تولدی دیگر در سال 1343 به چاپ رسید که نشان برتری بر توان شاعر او بود.سرانجام فروغ در بهمن ماه 1345 در سانحه رانندگی جان باخت. شعر زیر یکی از بارزترین اشعار عاشقانه او است که خواندن آن را نباید از دست دهید.

دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیز

بر پیکر خود پیرهن سبز نمودم

در آینه بر صورت خود خیره شدم باز

بند از سر گیسویم آهسته گشودم

عطر آوردم بر سر و بر سینه

فشاندم

چشمانم را ناز کنان سرمه کشاندم

افشان کردم زلفم را بر سر شانه

در کنج لبم خالی آهسته نشاندم

گفتم به خود آنگاه صد افسوس که او نیست

تا مات شود زین همه افسونگری و ناز

چون پیرهن سبز ببیند به تن من

با خنده بگوید که چه زیبا شده ای باز

او نیست که در مردمک

چشم سیاهم

تا خیره شود عکس رخ خویش ببیند

این گیسوی افشان به چه کار آیدم امشب

کو پنجه او تا که در آن خانه گزیند

او نیست که بوید چو در آغوش من افتد

دیوانه صفت عطر دلآویز تنم را

ای آینه مردم من از حسرت و افسوس

او نیز که بر سینه فشارد بدنم را

من خیره به

آینه و او گوش به من داشت

گفتم که چه سان حل کنی این مشکل ما را

بشکست و فغان کرد که از شرح غم خویش

ای زن چه بگویم که شکستی دل ما را

2.مولانا

مولانا

مولانا جلال الدین بلخی در سال 604 هجری قمری در بلخ زاده شده است. از معروفترین تخلص های وی می توان به مولوی، مولانا، جلال الدین و مولوی رومی اشاره کرد.شهرت مولانا فراتر از مرزهای ایران بوده و اشعار و کتاب های او به دیگر زبان ها نیز ترجمه شده و افراد زیادی را شیفته خود کرده است و همانطور که در این مطلب می خوانید ابیات زیادی از مولانا را سرلوحه زندگی خود قرار داده اند.

بیشتر اشعار مولانا به فارسی سروده شده اند البته گاهی به ترکی و عربی هم اشعاری داشته است. حضور شمس در زندگی مولانا چنان اثری در زندگی و اشعار او داشته است که کمتر کسی را می توان یافت که از وجود کسی این چنین تاثیر پذیرفته باشد تا جایی که بسیار از مریدان مولانا در صدد حذف شمس از زندگی مولانا بودند.

مولانا اشعار و آثار بسیار ارزشمندی دارد که از مهمترین آنها می توان مثنوی معنوی را نام برد که در 6 جلد جمع آوری شده است. مولانا در بخش نی نامه در کتاب مثنوی معنوی، نمونه یک انسان آگاه و آشنا با حقایق عالم معنا است که بارها در اشعار این بخش به آن اشاره داشته است.کتاب غزلیات و دیوان شمس نیز از دیگر آثار مولانا است که در بین افراد بسیار محبوب بوده است و مورد توجه همگان قرار گرفته است.

ابیات زیر یکی از محبوب ترین غزلیات عاشقانه مولانا در کتاب دیوان شمس است که برای شما آورده ایم.

در هوایت بی قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می خواستند

جان و دل را می سپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز منست

یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم گاه تارم روز و شب

می زنی تو زخمه و بر می رود

تا به گردون زیر و زارم روز و شب

ساقیی کردی بشر را چل صبوح

زان خمیر اندر خمارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

در میان این قطارم روز و شب

می کشم مستانه بارت بی خبر

همچو اشتر زیر بارم روز و شب

تا بنگشایی به قندت روزه ام

تا قیامت روزه دارم روز و شب

چون ز خوان فضل روزه بشکنم

عید باشد روزگارم روز و شب

جان روز و جان شب ای جان تو

انتظارم انتظارم روز و شب

تا به سالی نیستم موقوف عید

با مه تو عیدوارم روز و شب

زان شبی که وعده کردی روز بعد

روز و شب را می شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

ز ابر دیده اشکبارم روز و شب

3.احمد شاملو

احمد شاملو

احمد شاملو زاده سال 1304 در تهران است شهرت اصلی شاملو به دلیل شعرهای اوست که اشعار نو و در قالب های کهن مثل قصیده و ... شعر می سروده است.

شاملو به دلیل تاثیری که از نیما یوشیج گرفت به شعر نو روی آورد و حضور آیدا در زندگی او در اوج گیری احساسات اشعار او نقش به سزایی داشت تا جایی که شاملو در این باره گفته است:هر چه می نویسم برای اوست و به خاطر او… من با آیدا آن انسانی را که هرگز در زندگی خود پیدا نکرده بودم پیدا کرد.شعر زیر بخش کوتاهی از اشعار عاشقانه و زیبای احمد شاملو است که برای همسر خود آیدا سروده است.

بیا معجزه کن...

آغوشت که باشد

غروب های دلگیر پاییز هم دلچسب می شود

این روزا آرزوی پنهانیم همین است

یک شبی همه خودم را

درآغوشت پیدا می کنم....

4.فریدون مشیری

فریدون مشیری در سال 1305 متولد شد. کتابها و اشعار عاشقانه فریدون مشیری با چنان ظرافت و لطافتی سروده شده اند که توجه همگان را به خود جلب کرده اند. استاد فریدون مشیری در قالب غزل و چهارپاره شعر می سرود و چهارپاره های او گاهی سه مصرع مساوی به همراه یک قطعه کوتاه داشت که دارای وزن، قافیه و هم معنا بودند.

فریدون در سال هایی زیست که شروع شعر نو بود و این شاعر با مهارت تمام به سرودن شعرهای نو عاشقانه می پرداخت. شعر زیر یکی از این اشعار عاشقانه و پرطرفدار در ادبیات فارسی است که لازم است آن را بخوانید.

بی تو، مهتاب شبی، باز از آن کوچه گذشتم،

همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانه جانم، گل یاد تو، درخشید

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید:

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.

من همه، محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ی ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید، تو به من گفتی:

از این عشق حذر کن!

لحظه ای چند بر این آب نظر کن،

آب، آیینi عشق گذران است،

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است،

باش فردا، که دلت با دگران است!

تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!

با تو گفتم:حذر از عشق!؟ ندانم!

سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،

نتوانم!

روز اول، که دل من به تمنای تو پر زد،

چون کبوتر، لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم،

باز گفتم که :تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم، نتوانم!

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب، ناله ی تلخی زد و بگریخت

اشک در چشم تو لرزید،

ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید که :دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم.

نگسستم، نرمیدم.

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب های دگر هم،

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم

بی تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

0 نظر

وی فور یو

پلاس وی

هر آنچه میخواهید در اینجا بخوانید