اشعار زیبا برای وفات حضرت معصومه (س)

اشعار زیبا برای وفات حضرت معصومه (س)

دختر با کرامت و فداکار امام موسی بن جعفر (ع) و خواهر امام رضا (ع) حضرت معصومه سلام الله علیها که در سال 201 هجری وفات یافتند، در قم و محلی بنام باغ بابلان به خاک سپرده شدند که این منطقه مرقد فعلی ایشان است. ایشان به دعوت موسی بن خزرج راهی قم شدند و در همانجا بدون دیدار برادر بزرگوارشان از دنیا رفتند. ضمن تسلیت این ایام حزن انگیز از شما کاربران بخش گوناگون پلاس وی گرامی دعوت میکنیم تا اشعار و دلنوشته هایی در باب وفات حضرت معصومه (ع) بخوانید.

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_

ای غبــــار آستــــانت، آبـــروی اهــــل قــم

داده زینت خــاک زوارت بــه روی اهــل قــم

وصف تو محفل به محفل، گفتگـوی اهل قم

روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهل قم

آفتــاب و مــاه، تـا در چـرخِ گیتی پرور است

سایۀ گلدسته هایت بر سرِ این کشور است

دخت موسایی وصد موسی مقیمِ طور توست

وسعت ملک خـدا، غـرق شعـاع نــور توست

عصمت و تقوا و پاکی و شرف،منشور توست

قم اگر گردیده مشهور جهان، مشهور توست

نه فقط«موسی بن جعفر»را سرورِ سینه ای

چـارده معصــوم را ســر تــا قــدم آیینـه ای

نخـل موسـای ولایت، بــر نـدارد مثـل تـو

بعـد زینب فاطمــه، کوثــر نـدارد مثـل تـو

هفتمین بحر شـرف، گوهر ندارد مثـل تـو

حجت هشتم، رضا، خواهر ندارد مثـل تـو

چارده خورشیدِ خورشیـد آفرین را کوکبی

بر سر دست پدر، هم فاطمه، هم زینبی

ای بـه جـان و پیکـر پاکت، سلام فاطمه

بضعــــه پیغمبـــر اکـرم، تمــــام فاطمه

از دهانـــت ریختــــه دُرِّ کـــلامِ فاطمــه

بر تو چون زهرا برازنده است، نامِ فاطمه

گفتگویت یاد از «امّ ابیهــا» می کند

تا رضا روی تو بیند، یاد زهرا می کند

خاک قم بالد که دارد نقشِ جای پای تو

می بـرد دل از امـامـان هُـدا، سیمای تو

تـا صـف محشـر ســلام الله بـر آبـای تو

گر جهان بار دگـر «موسی بن جعفر» آورد

می توان چون حضرت معصومه، دختر آورد

روی تو روی بهشت و خوی تو خوی بهشت

نی عجب کز سینه ات بوی پدر، بوی بهشت

قم شـده بـا مقـدم نـورانیَت، کوی بهشت

محو شد از ذهن اهل قم، هیاهوی بهشت

تا به سـوی قم تو را طی سفـر، آغاز شد

یک در جنّت به خلق، از جانب قم، باز شد

شعلـۀ داغ پـدر بـر سینـه می زد آذرت

بود از هجر رضا سـوز دل و چشم ترت

حیف در سنّ جوانـی مثل زهرا مادرت،

بعد هفده روز پر زد مـرغ روح از پیکرت

کس نداند آتش داغت به اهل قم چه کرد

با دل زار رضـا آن حجت هشتـم، چـه کرد

اهل قم کز مکتبت علـم حـدیث آموختند

پای تا سر در عزایت چون شرار افروختند

دیده بر تابــوت تـو از چــار جانب دوختند

روز تشییعت به یـاد دفن زهـرا سوختند

پیکــر پـاک تـو را روز از زمیـــن برداشتند

جسم زهرا را دل شب در لحد بگذاشتند

تربت پـاک تــو را مـــادر زیــارت می کند

هم رســول الله، هم حیدر زیـارت می کند

هم رضا، هم موسی جعفر زیارت می کند

هـر امـام و هــر پیــام آور زیــارت می کند

بارگاه قدس تو، برتـر ز عرش کبریاست

تا خدا دارد خدایی کعبه دل های ماست

ای مـــزارت کعبـــۀ دل، تربتت، بیـت الحـــرام

تا تـو را – یا فاطمه! – در شهـر قم باشد مقام

ازخراسان می دهد هر صبح، خورشیدت سلام

گویــی از قبـــر رضـــا، بــر اهــل قم آید پیام:

هر که چون«میثم»به خاک این حرم صورت بهشت،

روز محشـر می شـود واجـب بــرای او بهشت

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_

سلام خواهر قرآن، سلام دختر دین

سلام مادر عصمت، سلاله یاسین

سلام دختر طاها و نور و طور سلام

سلام ای گهرِ هفت بحـر نور، سلام

تو وارث شرف و احتـرام فـاطمه ای

تو دختِ موسیِ کاظم تمام فاطمه ای

عجیب نیست که بابا به تو سلام کند

و یـا امـام رضـا در بـرت قیـام کند

تو پـاره ای ز تـن پاک احمدی، بانو

تـو مــادرِ قــمِ آل محمّـدی، بـانو

حریـم تـو حـرمِ یازده امام هُداست

مزار گمشده فاطمه در آن پیداست

تو شوی نکـرده بـرای تمام خلق، امی

تو زینبِ دگرِ فاطمه، به شهر قمی

به حُرمت حَرَمت انبیـا قیـام کنند

زیــارتِ حــرمِ یــازده امـام کنند

تـو چـون امـام رضـا دُرّ هفـت دریایی

بـه چشم آل محمــد همیشـه زهــرایی؟

سزد که اهل سماوات، خاک پات شوند

خوش آمدی به قم ای اهل قم، فدات شوند

خوش آمدی بـه دیار قـم، عمـه سادات

قـدم قدم به قدومت ز اهل قم صلوات

به این مقام و به این شوکت و به این اجلال

سـزد امـام رضــا آیـدت بـه استقبـال

عجـب نبــود اگــر بــود از ره تجلیـل

زمـامِ ناقــه تــو روی دوشِ جبـرائیل

عجب نبـود کــه آن روز از فـراز فلک

به خـاک بوسیَت آیند، فـوج فـوجِ ملک

عجب نبـود کـه گوینـد اهل قم، یکسر

که گشته حضرت صــدّیقه وارد محشر

عجب نه اهـل قـم ار افتخـار می کردند

به جـای شـاخه گل، سر نثار می کردند

زنان شهـر قـم از هـر طرف، مقـابل تو

ز روی بـام فشاندنـد گـل به محمل تو

ز نـاقـه ات همگـی احتـرام مـی کردند

نهـاده دست به سینه، سلام می کردند

به احترام تو قم شاخه شاخه گل آورد

جنـایت و ستـم شــام را تـلافی کرد

به محفلِ تو فشاندند اشک، جای گلاب

زدند ناله که زینب کجا و بـزم شراب؟

به هـر قـدم صلـواتت نثـار می کردند

تو را به خانه «موسی بن خزرج» آوردند

به بند ناقه تو، دسته دسته چنگ زدند

ولی به محمل زینب ز بام، سنگ زدند

قسم به عـزّت تو، ای به مقدمِ تو درود

که جای عمـه سـادات در خرابه نبود

به سوی عمه تو شامیان چو رو کردند

به جای گل، سرِ نی، هیجده سر آوردند

به اجر این همه ارضِ ادب، کرامت کن

به روز حشر، تو از اهل قم، شفاعت کن

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

در سرد سیر شهر دل، روح بهاری

در شوره زار سینه ی من چشمه ساری

میخواهی امشب بر کویر دیده گانم

با روضه هایت باغی از شبنم بکاری

سهم تو از ارث پدر، خونجگر بود

از کودکی در ماتم او سوگواری

منزل به منزل در پی دلدار رفتی

در دشت های عاشقی محمل سواری

داغ عزیزانت بلای جانتان شد

تو زخمی تیغ جفای روزگاری

تا مقصدت مشهد، دگر راهی نمانده

ای کاش می شد اندکی طاقت بیاری

می سوختی از آتش تب، بین بستر

دلخسته راضی به رضای کردگاری

باید بیاید دلبرت، باید بیاید

در آخرین ساعات هم امید واری

چشمان اشک آلوده ات را تا دم مرگ

یک لحظه هم از درب حجره بر نداری

نام رضا از روی لب هایت نیفتد

با اینکه رو به قبله و در احتضاری

تو یادگار دلبرت را مثل زینب

با گریه روی سینه ی خود می فشاری

دیگر مخور غم، چون سرت را ای کریمه

بر دامن زهرای اطهر می گذاری

 _-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

روی قبرم بنویسید که خواهر بودم

سالها منتظر روی برادر بودم

بنویسید گرفتار نباشم چه کنم؟

من اگر منتظر روی برادر نباشم چه کنم؟

روی قبرم بنویسید جدایی سخت است

اینهمه راه بیایم، تو نیایی سخت است

یوسفم رفته و از آمدنش بی خبرم

سالها میشود و از پیرهنش بی خبرم

روی قبرم بنویسید ندیده رفتم

با تن خسته و با قد خمیده رفتم

بنویسید همه دور ربرم ریخته اند

چقدر دسته ی گل روی سرم ریخته اند

چقدر مردم این شهر ولایی خوبند

که سرم را نشکستند خدایی خوبند

بنویسید در این شهر سرم سنگ نخورد

به خداوند قسم بال وپرم سنگ نخورد

چادرم دور وبرم بود وبه پایی نگرفت

معجرم روی سرم بود وبه جایی نگرفت

…من کجا شام کجا زینب بی یار کجا؟

من کجا بام کجا کوچه و بازار کجا؟

بنویسید که عشاق همه مال هم اند

هر کجا نیز که باشند به دنبال هم اند

گر زمانی به سوی شاه خراسان رفتید

من نبودم به سوی مرقد جانان رفتید…

روی قبرش بنویسید برادر بوده

سالها منتظر دیدن خواهر بوده

روی قبرش بنویسید که عطشان نشده

بدنش پیش نگاه همه عریان نشده

بنویسید کفن بود، خدایا شکرت

هرچه هم بود بدن بود خدایا شکرت

یار هم آنقدری داشت که غارت نشود

در کنارش پسری داشت که غارت نشود

اوکجا نیزه کجا گودی گودال کجا؟

اوکجا نعل کجا پیکر پامال کجا؟

بنویسید سری بر سر نی جا میکرد

خواهری از جلوی خیمه تماشا میکرد

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_

عصمت حقّی و بانوی مظلومه ای

نوری از کوثری، حضرت معصومه ای

دیده گریانِ تو، جان به قربانِ تو

ای قبله ی حاجات، یا عمّه ی سادات

واویلا واویلا واویلا واویلا...

از قدومِ تو قم مدینه ای دیگر است

طلعتِ قُدسی ات آینه ی مادر است

دل به تاب و تَبَت، ذکرِ روز و شبت

ای جان و جانانم، رضا رضا جانم

واویلا واویلا واویلا واویلا...

مَحمِلت غرق گل شده ز مِهر و وفا

سوزم از روضه ی کوفه و شامِ بلا

دیدگانِ تر و، سنگ و خاکستر و

غمهای پی در پی، سرها به روی نِی

واویلا واویلا واویلا واویلا...

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

دل شکسته شد مرثیه خوان، برای دخت موسی بن جعفر

تمام هست و دار و ندارم، فدای دخت موسی بن جعفر

به دیدن ِ برادرش آمد ولی نشد حاجتش روا

به خاک قم ز درد و غم در حسرتش شده جان ِ او فدا

آید از سوی طوس عطر پیراهنش

ذکر جانش شده وقت ِ جان دادنش

جانم رضا جانم رضا…

به خاک مقدمش بوسه زن شد، چو سَرو و نسترن،یاس و سُنبُل

به موقعِ ورودِ به قم شد تمام ِ محملش غرقه در گل

دلا بسوز دلا بسوز از داغ زینب و شام پر بلا

به یاد آن دمی که دید رأس برادرش را به نیزه ها

هجمه و ازدحام، طعنه ی خاص و عام

رأس ِ بر نیزه و، سنگ ِ بالای بام

مولا حسین مولا حسین…

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

کبوتر حرمت شد دل زمینگیرم

کشید پای تو را آسمان به تقدیرم

رواقهای تو را پر کشیده ام بانو…

بجز حریم تو از هر چه آسمان سیرم

توان دیدن خورشید کار هر کس نیست

ولی نگاه از آن بارگه نمی گیرم

تو نبض زندگیم را به دست خود داری

مسلم است که با رفتن تو می میرم

مدینه قسمت پرواز من نخواهد شد

چرا که با قفس خود هنوز درگیرم

کنار پنجره های ضریح تو هر بار

بقیع می روم آنجا قرار می گیرم

خدا نخواست که پابند نامه ها بشوم

گره زده ست ضریح تو را به تقدیرم

 ( وحیده گرجی ) 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

بـاز هم جـام دیـده ها خـون شـد

سینـه همـچـون مدینه محزون شـد

از مـدینـه به سینه آه افتـاد

شـهر تا شـهر؛ نالـه راه افتـاد

کاروانـی دوبـاره از یثـرب

راه مشـرق گرفـت از مغـرب

بـاز هم نیمه شب؛ قیـام غـریب

در پیِ یـاریِ امـام غـریـب

خـواهـری از تبـار کوثـرها

بود در حـلقـه ی بـرادرهـا

در فـراق امـام خـود بانـو

مثـل زینب سفیر شد هر سـو

تـا پیـام غـریـب را بِبرد

بار صـبر و شکـیب را بِبرد

ناگهان بیـن راه غوغا شد

کربلایی دگر مهیّا شد

پیش چشمان خواهری رنجور

هجمه شد بر برادران غیور

داغ زهرا دوباره تازه شده

مقتل خون پر از جنازه شده

مقتل هیجده برادر وای

همه اینها به پیش خواهر وای

گرچه غمها کشید معصومه

شام کوفه ندید معصومه

روسری ها به نیزه ها نشدند

شعله ها خصم خیمه ها نشدند

خواهر اینجا سپاه شام ندید

بدن بی سر امام ندید

داغ معصومه مثل زینب نیست

شاهد خیلِ سُمِّ مرکب نیست

کی خرابه نشین شد این بانو

کی به زندان شده غمین بانو

قسمتش کی شده به روی کبود

ازدحام نگاه های یهود

بسکه در شام و کوفه غوغا کرد

جان خود را فدای مولا کرد

تا دم آخرش حسینی ماند

همه ی لشگرش حسینی ماند

دیده طشت طلا و سر؟ هرگز

دیده بر چهره اش اثر؟ هرگز

هیجده سر به نیزه دیده؟ نه

آستین بر سرش کشیده؟ نه

سیلی آیا چشیده رخسارش؟

تازیانه نموده دیدارش؟

سنگ کین کی نشست روی سرش

معجرش کی کشید در خطرش

ای امان – آه از دل زینب

تا کجا رفت محمل زینب

پیش چشم حرامیان پلید

تهمت خارجی ز خصم شنیدای بنازم به سبک زندگی اش

به مرامش به طرز بندگی اش

هرچه داغ و بلا ز اعدا دید

همه را گفت خوب و زیبا دید

( محمود ژولیده )

 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

«موسی» که دید حال و هوایت، دادت به دست های «رضا»یت

اشکی نشست گوشه ی چشمش، تا «فاطمه» زدند صدایت

از جنس آسمانی و نوری، از چشم باز پنجره دوری

بین برادران غیوری، خورشید هم ندیده ردایت

رنج سفر برای تو آسان، شب از قبیله ی تو هراسان

شد قبله ی دل تو خراسان، ای عطر دوست قبله نمایت!

من تشنه ای رسیده به دریا، با آرزوی دیدن «زهرا»

دربان! بگو ملیکه ی قم را:از راه آمده ست گدایت

کنج ضریح سر بگذارد، بال و پری اگر چه ندارد

دل را به دست تو بسپارد، تا پر دهی به سمت خدایت

لبخندِ شهر تو نمکین است، قم قلب مهربان زمین است

ما هر چه داشتیم همین است:جان های ما، «کریمه»! فدایت

ای دختر یگانه ی مادر! ای جویباری از دل کوثر!

مثل «علی» نیامده دیگر، کو همسری به شأن سرایت؟

می بارد از ضریح تو رحمت، از آسمان اسم تو عصمت،

از «اشفعی لنا»ی تو «جنت»، وا شد به روی ما، به دعایت

این شاعرت دلش شده آهو، آهو اسیر شهر و هیاهو

اذن زیارتی بده بانو! این شعر را نخوانده برایت

 ( قاسم صرافان ) 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

حرم امن تو کافی است هراسان شده را

مثل شه راه بده آهوی گریان شده را

دل سپردیم به آن معجزه ی چشمانت

تا که آباد کنی خانه ی ویران شده را

مِهر تو باعث خاموشی آتشـدان است

خارج از دست خلیل است، گلستان شده را

گندم ری به تنور کرمت پخته شود

از تو داریم پس این مزرعه ی نان شده را

هرچه شد خرج حرم ارزش او بیشتر است

از طلا حرف نزن، نقره ی ایوان شده را

به درخانه ی تو بسته و وابسته شدیم

چه نیازی است به جنّت سگ دربان شده را

گر قرار است جبینش به قدومت نرسد

کافرش بیش نخوانیم مسلمان شده را

در محلّه خبر لطف تو بهتر پیچید

پخش کردند اگر قصه مهمان شده را

شدنی نیست کرم داشته باشی، امّا

دستگیری نکنی دست به دامان شده را

پنجره ساخته ای دور ضریح کرمت

تا ببندند به آن زلف پریشان شده را

ما فقط ظاهری از اوج تو را می بینیم

گذری نیست به معراج ِ تو حیران شده را

جلوه ای کردی و زهرای پر از جذبه ی تو

تا قم آورد دل شاه خراسان شده را

( علی اکبر لطیفیان )

 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

با آنکه هست هر دو جهان مال فاطمه

اینجا دمیده کوکب اقبال فاطمه

بی اختیار پای ضریحت رسیده است

هر زائری که آمده دنبال فاطمه

دارد تمام مرقد تو بوی آسمان

اینجاست سایه سار پر و بال فاطمه

فرمود آشیانه ی امن الهی است

صحن و سرای تو، حرم آل فاطمه

خورشید آل فاطمه از راه می رسد

هر سال ما اگر که شود سال فاطمه

( یوسف رحیمی ) 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

دست مرا گرفت و به دست قلم گذاشت

حسی که باز پای مرا درحرم گذاشت

حسی که اشکوار به چشمم قدم گذاشت

تا ((اشفعی لنا))به لبم دم به دم گذاشت

پس از کنار هجره ی پروین که رد شدم…

بی اختیار شعر سرودن بلد شدم

در این حرم که آمده ام پا به پای عشق

عاشق شدن دعای من است و دعای عشق

مادست خالی آمده ایم ای خدای عشق

اذن دخولمان بده محض رضای عشق

تا چشم کار می کند اینجا کرامت است

اینجا شفیعه هست پس این جا قیامت است

ما اشک می شویم که بارانمان کنی

ما درد میشویم که درمانمان کنی

مارا غریب و بی کس و بی خانمان کنی

تا شب نشین صحن شبستانمان کنی

یادش بخیر ماه مبارک بهار تو

سی جزء عشق خوانده شده در کنار تو

خوش روییت نبود چنین رو نمی زدیم

نورت نبود با دل شب مو نمی زدیم

صحنت نبود دست به جارو نمی زدیم

بالا اگر نبودی زانو نمی زدیم

ما با حضور لطف تو حاجت نداشتیم

ما بی حضور لطف تو بهجت نداشتیم

بال فرشته است و قدم های مردم است

در حوض صحن آینه اش آسمان گم است

دیگر نگرد مادرمان در همین قم است

اینجا که آب هست چه جای تیمم است؟

گفتند باز می شود از قم در بهشت

مارا ببر بهشت تو ای خواهر بهشت

آهو شدیم در دل صیادمان ببر

پروازمان بده به گهر شادمان ببر

یک لحظه سمت پنجره فولادمان ببر

در هشت هشت لحظه ی میلادمان ببر

( مجید تال )

 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_

ای کــه از نســــل اهل بـالایی

ای کــه در اوج حجب پیـدایی

زینـــب حــضـرت رضایی تو

هــمـــهٔ افــتــــخـار بــابــایـــی

دخت مـــوسایی و ولی مــریم

چون رقــیه شــبــیه زهـرایـی

باب مشــکل گشــای امروزی

شــافــــع مهــربان فــردایــــی

مثل اجــداد و نـسـلــتان بـانـــو

آبـــــرویـی بــرای دنـــیــایـــی

سر شــکسته به محـضــرت آید

هــر کـــه دارد مـــدال آقــایـــی

بـــی نگـاهـــت نمـی شــوم آدم

بار کــج کــی رسـیده بر جایی

کاسه ام را همــیشــه پـرکردی

قــبــل آن کـــه کنــم تمـــنایــــی

مــــن بـــدون قـم و خـراسـانت

می رسیـــدم بــه مرز رسوایی

گـــلــه از هـجــر کربــلا دارم

بـا دل مــن تــو راه مــی آیـی؟

 ( حسن رحیمیان ) 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

خاتون شهر آینه هایی بزرگوار

زهرای شهر یثرب مایی بزرگوار

چشم ملک ندیده دمی سایه ی تو را

ناموس بارگاه خدایی بزرگوار

این قوم را به راه حقیقت کشانده ای

موسای بی عباوعصایی بزرگوار

بر شانه های باد،جحاز تو حمل شد

فرمانروای ملک صبایی بزرگوار

گم کرده ایم کعبه ی حاجات و آمدیم

نزد شما که قبله نمایی بزرگوار

من گریه می کنم که نگاهی کنی مرا

آری همیشه عقده گشایی بزرگوار

باران رحمت ازلی سهم مان شده

بی شک دلیل فیض شمایی بزرگوار

بانوی مهربان کدامین قبیله ای ؟

امشب بگو که اهل کجایی بزرگوار

خُلقت شبیه پیر کریم عشیره است

الحق ز نسل شیر خدایی بزرگوار

فهمیدم از شلوغی صحن و سرای تان

هر لحظه مامن فقرایی بزرگوار

فرقی نمی کند چقدر نذر می کنند!؟

باب المراد شاه و گدایی بزرگوار

اینجا مریض ها همگی خضر می شوند

سرچشمه ی حیات و بقایی بزرگوار

از لحن گریه کردن زوار واضح است

در قم، بقیع اهل بکایی بزرگوار

یادت نمی رود چه قراری گذاشتیم؟

محشر دم بهشت بیایی بزرگوار

( وحید قاسمی )

 

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_

هر جا که خواهریست، برادر همیشه هست

دنبال هر برادر ، خواهر همیشه هست

این جذبه های عشق تمامی نداشته

دلدادگی میان دو دلبر همیشه هست

تا مرو از مدینه ، مسیر محبت است

این جاده های نور معطر همیشه هست

معصومه زینب است و رضا جز حسین نیست

ترکیب های عشق برابر همیشه هست

با بودن شفیعه ، قیامت به کام ماست

گرچه هراس عرصه ی محشر همیشه هست

پیداست در حریم تو اجلال فاطمه

جاری به صحن های تو کوثر همیشه هست

باید که تو مراقبت از پهلویت کنی

دیوارهای کوچه و آن در همیشه هست

در ذهن پرنیانی اولاد فاطمه

آن خاطرات زخمی مادر همیشه هست

از وقتی آمدی تو به قم با قبیله ات

اطراف تو ولایی و یاور همیشه هست

تا که نسیم هست، بوی زلف می رسد

بالاتر از سر همه یک سر همیشه هست

بازار داشت قم، تو که آنجا نرفته ای ...

در روضه ات اشاره به معجر همیشه هست

_-_-_---♥️ ♥️ ♥️---_-_-_ 

با همین چشم های خود دیدم، زیر باران بی امان بانو

درحرم قطره قطره می افتاد آسمان روی آسمان بانو

صورتم قطره قطره حس کرده ست چادرت خیس می شود اما

به خدا گریه های من گاهی دست من نیست مهربان بانو

گم شده خاطرات کودکی ام گریه گریه در ازدحام حرم

باز هم آمدم که گم بشوم من همان کودکم همان، بانو

باز هم مثل کودکی هر سو می دوم در رواق تو در تو

دفترم دشت و واژه ها آهو... گفتم آهو و ناگهان بانو...

شاعری در قطار قم ـ مشهد چای می خورد و زیر لب می گفت:

شک ندارم که زندگی یعنی، طعم سوهان و زعفران بانو

شعر از دست واژه ها خسته است بغض راه گلوم را بسته است

بغض یعنی که حرف هایم را از نگاهم خودت بخوان بانو

این غزل گریه ها که می بینی آن شعر است، شعر آیینی

زنده ام با همین جهان بینی، ای جهان من ای جهان بانو

کوچه در کوچه قم دیار من است شهر ایل من و تبار من است

زادگاه من و مزار من است، مرگ یک روز بی گمان بانو...

سیدحمیدرضا برقعی