دانشمندان در دومین مصب رود بزرگ در ایالات متحده، نابودی جمعی موجوداتی دریایی را فهرست کرده‌اند که برای بقا به میزبان‌های آزادزی متکی هستند. به گزارش ساینس آلرت، پژوهشگران دانشگاه واشینگتن دریافته‌اند که در طول ۱۴۰ سال گذشته، از سال ۱۸۸۰ تا ۲۰۱۹، تعداد انگل‌ها در پیوجت ساند (دریاراهی در امتداد ساحل غربی ایالت واشینگتن) به ازای هر یک درجه سانتی‌گراد گرم شدن دمای آب دریا، ۳۸ درصد کاهش پیدا کرده است.
این مطالعه بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین مجموعه داده درمورد فراوانی انگل‌ها است که در جهان جمع‌آوری شده است و نتایج بدتر از چیزی است که برخی از طرفداران محیط زیست از آن هراس داشتند.
انگل‌ها رشته‌های نامرئی هستند که به اتصال زنجیره‌های غذایی کمک می‌کنند. این موضوع که اکوسیستم‌ها چگونه می‌توانند با تاثیرات ناشی از فقدان انگل‌ها مقابله کنند، مشخص نیست. چلسی وود، انگل‌شناس دانشگاه واشینگتن به ساینس‌آلرت گفت: «اگر به تنوع زیستی اهمیت می‌دهید یا درباره‌ی انگل‌ها اطلاعاتی دارید، این یافته‌ها واقعا نگران‌کننده است. کاهش‌هایی که مشاهده کردیم، حتی مرا شوکه کرد.»
وود می‌گوید اگر همین میزان تلفات در میان پستانداران یا پرندگان مشاهده شود، فوراً اقدامات حفاظتی آغاز خواهد شد. برای مثال، پرندگان در آمریکای شمالی از سال ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۷ کمی بیش از ۶ درصد در طول یک دهه کاهش پیدا کرده بودند و هم‌اکنون برنامه‌های حفاظتی شدیدی برای حمایت از آنها وجود دارد. درمقابل، کسی به انگل‌ها اهمیت نمی‌دهد. کاهش تعداد موجوداتی که به زندگی دیگران می‌چسبند، معمولاً اتفاق خوبی درنظر گرفته می‌شود. اما این دیدگاه منسوخ‌شده‌ای است که تصویر کلی اکوسیستم را نادیده می‌گیرد.
امروزه بسیاری از دانشمندان با این موضوع موافق هستند که تغییرات اقلیمی زمین را به سمت رویداد انقراض جمعی پیش می‌برد. اما وقتی به این مسئله توجه کنید که وابستگی شدید اشکال حیات روی زمین به انگل‌ها را درنظر نگرفته‌ایم، شرایط پیش رو بدتر هم به‌نظر می‌رسد.
درحال‌حاضر تعداد اندکی از بررسی‌های اکولوژیکی انگل‌ها را درنظر می‌گیرند و به رغم نقش فراگیر و اساسی آنها در حفظ توازن اکولوژیکی، تلاش‌های حفاظتی تقریبا همیشه نقش پیونددهنده آنها را در زیستگاه‌ها نادیده می‌گیرند.
فقط زمانی که انگل‌ها تکثیر شوند و به مشکل تبدیل شوند، معمولاً موردتوجه ما واقع می‌شوند. برای مثال، در سال ۲۰۲۰ وقتی آزمایشگاه وود تشخیص داد که از دهه ۱۹۷۰ فراوانی کرم انگلی خاصی در غذاهای دریایی خام ۲۸۰ برابر شده است، این موضوع خبرساز شد.
اما همه انگل‌ها در این شرایط شکوفا نمی‌شوند. درواقع بسیاری از آنها احتمالاً به خاطر بحران اقلیمی حاضر آسیب می‌بینند و مانند حباب‌های درون دیگ درحال جوش، سریع‌تر از اینکه بتوانیم آنها را بشماریم، ناپدید می‌شوند.
در یافته‌های اخیر پیوجت ساند، به‌نظر می‌رسد انگل‌های دارای سه میزبان یا بیشتر (کمی بیش از نیمی از کل انگل‌های نمونه‌برداری‌شده) به‌طورخاص دربرابر گرم شدن آب‌ها آسیب‌پذیر هستند. دمای بالاتر ممکن است انگل‌ها را به‌طور مستقیم درمعرض خطر فیزیولوژیکی قرار دهد یا اینکه آب‌های گرم دسترس‌پذیری و ماندگاری میزبان یا میزبان‌های آنها را تحت‌تاثیر قرار دهد. در هر صورت، هر چه یک انگل به میزبان‌های بیشتری نیاز داشته باشد، با تغییرات اقلیمی احتمالا بیشتر درمعرض خطر قرار خواهد گرفت.
از ۱۰ انگلی که وود شناسایی کرد که تا سال ۱۹۸۰ در پیوجت ساند منقرض شده بودند، ۹ مورد دارای چرخه زندگی بودند که بر سه یا تعداد بیشتری میزبان متکی بود. وود می‌گوید: «در محیطی که درحال تغییر است، انتظار داریم برنده‌ها و بازنده‌هایی را ببینیم. اما در اینجا تعداد بازنده‌ها بسیار بیشتر از چیزی بود که پیش‌بینی می‌کردیم.»
وود فکر می‌کند اگر وضعیت سایر اکوسیستم‌های جهان مانند وضعیت پیوجت ساند باشد، میزان تلفات انگل‌ها می‌تواند با سرعت انقراض گونه‌های آزادزی برابر یا حتی از آنها بیشتر باشد. اما بدون انجام مطالعات بیشتر نمی‌توان با اطمینان گفت که این وضعیت وجود دارد.
وود فکر می‌کند دیدگاه کنونی درمورد انگل‌ها شبیه دیدگاهی است که مردم در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ درمورد شکارچیان راس هرم مانند گرگ‌ها یا خرس‌ها داشتند. برای قرن‌ها، گوشتخواران بزرگ به خاطر ترس و خشم تا آستانه انقراض به دست انسان‌ها شکار شده بودند.
اما در اواسط قرن بیستم دانشمندان دریافتند که چه اتفاق ناخوشایندی افتاده است. جهان به‌طور سیستماتیک برخی از مهم‌ترین محرک‌ها و تأثیرگذارترین اعضای اکوسیستم‌ها را به ضرر زیستگاه‌های سراسر جهان از بین برده بود. مشخص شد شکارچیان رأس هرم همیشه آفات مخربی نبودند. آنها تثبیت‌کننده‌هایی بودند که برای زیستگاه ضروری بودند. وارد کردن مجدد آنها به شکوفایی مجدد اکوسیستم‌ها کمک کرد. وود می‌گوید: «درمورد انگل‌ها در همان موقعیت قرار داریم. پژوهش‌ها نشان می‌دهند انگل‌های چه نقش قدرتمندی در اکوسیستم‌ها دارند. اما این اطلاعات هنوز به دست عموم نرسیده است.»
در سال ۲۰۱۷، مطالعه‌ای روی ۴۵۷ گونه انگل پیش‌بینی کرد که تا سال ۲۰۷۰، ده درصد از آنها ازجمله ۳۰ درصد از کرم‌های انگلی منقرض خواهند شد. براین‌اساس، نویسندگان اولین فهرست قرمز گونه‌های در معرض خطر انقراض از انگل‌ها را ایجاد کردند.
در سال ۲۰۲۰ وود به پژوهشگران همفکر خود از سراسر جهان پیوست تا برنامه ۱۲ هدفی حفاظت از انگل‌ها را برای آینده تهیه کند. کالین کارلسون، یکی از نویسندگان مقاله، در سال ۲۰۱۵ به آتلانتیک گفت: «نقطه شروع، توقف نابودی انگل‌ها در لحظه‌ای است که آنها را پیدا می‌کنیم. اساسی‌ترین ایده این است که اگر وضعیت چیزی خوب است، آن را خراب نکنیم.»
مرحله بعدی جمع‌آوری و تلفیق داده‌ها است و در این زمینه وود پیشتاز است. آزمایشگاه او در دانشگاه واشینگتن اولین آزمایشگاهی است که از نمونه‌های موجود در موزه ماهی‌ها برای ایجاد جدول زمانی از فراوانی انگل‌هایی دریایی استفاده می‌کند. وود می‌گوید انگل‌ها زیاد مورد توجه قرار نمی‌گیرند و بررسی نمی‌شوند.
برخلاف شکارچیان رأس، اگر فعالانه به دنبال انگل‌ها نگردید، مشاهده آنها دشوار است و پیدا کردن آنها کار چندان جذابی نیست. وود می‌گوید: «کار میدانی شما نشستن در زیرزمین موزه و تشریح ماهی‌هایی است که پر از مواد شیمیایی منزجرکننده هستند. این کار جذابیتی ندارد. اما به ما فرصت سفر در زمان می‌دهد و من اگر فرصت سفر در زمان را داشته باشیم، حاضرم سختی‌های آن را تحمل کنم.»
این مطالعه در مجله‌ی PNAS منتشر شد.
