زنی که به «بیمار نیویورک» معروف است و برای درمان عفونت HIV پیوند سلول‌های بنیادی را دریافت کرد، حدود ۳۰ ماه است که داروهای HIV را قطع کرده و بدنش عاری از ویروس است. دکتر ایوان برایسون، مدیر کنسرسیوم ایدز لس آنجلس-برزیل در دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس و یکی از پزشکانی که بر این مورد نظارت داشت، در جریان کنفرانس خبری چهارشنبه ۱۵ مارس گفت: «این مورد را به جای درمان قطعی، درمان احتمالی می‌نامیم و منتظر دوره پیگیری طولانی‌تر هستیم.»
دکتر دبورا پرساود، مدیر موقت بخش بیماری‌های عفونی اطفال در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز که او نیز بر این مورد نظارت داشت، گفت فقط تعداد انگشت‌شماری از افراد برای HIV به طور قطعی درمان شده‌اند، بنابراین در این محله تمایز رسمی بین درمان قطعی و بهبودی طولانی‌مدت وجود ندارد. پرساود در کنفرانس خبری گفت: «اگرچه پیش‌آگاهی بیمار نیویورک بسیار خوب است، فعلاً تمایلی ندارم که بگویم او به‌طور قطعی درمان شده است.»
برایسون و همکارانش در فوریه ۲۰۲۲ اطلاعات اولیه درمورد بیمار نیویورک را منتشر کردند و جزئیات بیشتری از این مورد را پنجشنبه ۱۶ مارس در مجله Cell منتشر کردند. گزارش جدید اطلاعات بیشتری از بیمار را شامل می‌شود تا جایی که او درمان ضدرتروویروسی (درمان استاندارد اچ‌آی‌وی) را برای حدود ۱۸ ماه متوقف کرده بود.
لایوساینس می‌نویسد، بیمار در آگوست ۲۰۱۷ پیوند سلول‌های بنیادی را دریافت کرد و حدود سه سال بعد مصرف داروهای ART را متوقف کرد. اکنون حدود ۲٫۵ سال است که بیمار داروها را قطع کرده و به‌گفته‌ی دکتر جینگ می از مرکز پزشکی لانگون هلث نیویورک و از سرپرستان تیم پیوند: «درحال‌حاضر شرایط او خیلی خوب است و از زندگی خود لذت می‌برد.»
موارد قبلی درمان HIV (ازجمله درمان‌های قطعی در مردان درمان‌شده در لندن، برلین و دوسلدورف و بهبودی طولانی‌مدت مردی که در لس‌آنجلس درمان شده بود) پیوند سلول‌های بنیادی گرفته‌شده از مغز استخوان را به‌عنوان درمان دوگانه‌ای هم برای سرطان و هم برای اچ‌آی‌وی دریافت کرده بودند (اولین بیماری که اچ‌آی‌وی او درمان شد، مردی اهل برلین بود که سال ۲۰۲۰ پس از عود سرطان از دنیا رفت).
در همه این پیوندها از سلول‌های بنیادی مغز استخوان اهداکنندگان بالغ استفاده شد که دارای دو نسخه از جهش ژنتیکی نادری به نام دلتا ۳۲ در ژن CCR5 بودند. این جهش دروازه‌ای را که ویروس اچ‌آی‌وی از آن برای ورود به سلول‌های سفید خون استفاده می‌کند، تغییر می‌دهد و بنابراین مانع از ورود ویروس می‌شود.
پس از پیوند، سلول‌های بنیادی اهدایی سیستم ایمنی بیمار را در اختیار می‌گیرند و سلول‌های قدیمی آسیب‌پذیر دربرابر اچ‌آی‌وی را با سلول‌های جدید مقاوم دربرابر اچ‌آی‌وی جایگزین می‌کنند. پزشکان با استفاده از شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی جمعیت سلول‌های ایمنی اولیه را از بین می‌برند تا راه را برای سلول‌های ایمنی جدید باز کنند.
همانند موارد قبلی، بیمار نیویورک که هم به سرطان و هم به عفونت اچ‌آی‌وی مبتلا بود، قبل از پیوند تحت شیمی‌درمانی قرار گرفت. بااین‌حال او سلول‌های بنیادی گرفته‌شده از خون بند ناف را دریافت کرد که حاوی ژن‌های مقاوم به اچ‌آی‌وی بود. خون بند ناف توسط والدین نوزاد غیرخویشاوندی در زمان زایمان اهدا شده و بعدا برای جهش دلتا ۳۲ در ژن CCR5 مورد غربالگری قرار گرفته بود. برای تکمیل سلول‌های بنیادی بند ناف که تعداد آن‌ها نسبتاً کم بود، بیمار همچنین سلول‌های بنیادی را دریافت کرد که توسط یکی از بستگانش اهدا شده بود.
ازآنجاکه دسترسی به خون بند ناف نسبت به مغز استخوان بزرگسالان آسان‌تر است و راحت‌تر می‌توان نمونه سازگار بین اهداکنندگان و دریافت‌کنندگان را پیدا کرد، چنین رویه‌هایی می‌توانند در آینده رایج‌تر شوند. اگرچه به گفته‌ی دکتر برایسون پیوند سلول‌های بنیادی برای بیمارانی که اچ‌آی‌وی مثبت هستند، اما دچار بیماری جدی دیگری مانند سرطان نیستند، مناسب نیست؛ زیرا شامل پاک‌سازی سیستم ایمنی می‌شود.
