آزمایشگاه UCL در دانشگاه UWE بریستول مادربردی قارچی به‌نمایش گذاشته است. این آزمایشگاه که توسط پروفسور اندرو آداماتزک رهبری می‌شود، روی رویکردهای نوآورانه در صنعت کامپیوتر متمرکز است.
بر اساس گزارش تامز هاردور، قارچِ استفاده‌شده در مادربرد از طریق میسیلیوم (نخینه‌هایی بسیار باریک) به شبکه‌ای ریشه‌ای در زیر زمین (که گاهی‌اوقات با نام Wood Wide Web از آن یاد می‌شود) متصل می‌شود. مادربرد از میسیلیوم به‌عنوان جایگزینی رسانا برای سایر قطعات الکترونیکی نظیر پردازنده یا حافظه استفاده می‌کند.
آداماتزک پیش‌تر در مطالعه‌ای علمی ثابت کرده بود که قارچ‌ها می‌توانند به‌لطف میسیلیوم، از طریق سیگنال الکتریکی با هم ارتباط برقرار کنند. میسیلیوم می‌تواند سیگنال‌های الکتریکی را ارسال و دریافت و همچنین حافظه‌اش را حفظ کند.
نورون‌های مغز انسان برای برقراری ارتباط با یک‌دیگر از آنچه که متخصصان علوم اعصاب «فعالیت اسپایکی» می‌نامند، استفاده می‌کنند. بررسی‌های پروفسور آداماتزک نشان می‌دهد که میسیلیوم قارچ نیز سازوکار مشابهی دارد. بدین ترتیب دانشمندان می‌توانند بود و نبود هر اسپایک را به صفر و یک در زبان باینری کامپیوتر ترجمه کنند.
آداماتزک می‌گوید که می‌توان با تحریک میسیلیوم در دو نقطه‌ی مجزا، سرعت و دقت ارتباط بین نخینه‌های قارچی را افزایش داد. با این کار، میزان رسانایی میسیلیوم بهبود پیدا می‌کند. این فرآیند به رشد حافظه کمک می‌کند و مشابه فرآیندی است که مغز انسان با اتکا به آن، باعث خلق عادات می‌شود.
کامپیوترهای قارچی نمی‌توانند در زمینه‌ی قدرت پردازشی هم‌‌سطح با کامپیوترهای سنتی ظاهر شوند، اما این سیستم‌های نوآورانه یک‌سری مزایا دارند. برای نمونه، این کامپیوترها به‌دلیل بهره‌مندی از خاصیتِ خودتولیدی (توانایی رشد و تکامل) تحمل خطای بالاتری دارند. ازطرفی، کامپیوترهای قارچی انرژی کمتری مصرف می‌کنند.
پروفسور آداماتزک می‌گوید کامپیوترهای قارچی در مراحل اولیه به سر می‌برند و فعلا دانشمندان در حال آزمایش‌اند تا امکان‌پذیربودن تولید این سیستم‌ها را بررسی کنند.
