از علل و علائم تا عوارض انواع بیماری نیوکاسل
بیماری نیوکاسل یک بیماری ویروسی است که از مرغ ها و سایر پرندگان به انسان ها منتقل می شود. کنترل این بیماری در استرالیا شامل واکسیناسیون ، نظارت، گزارش سریع بیماری و استاندارد های بالای زیست ایمنی می باشد .
بیماری نیوکاسل چیست؟
این بیماری توسط برخی ویروس های سروتیپو پارامیکسیو که مربوط به پرندگان است ، در سراسر جهان از جمله استرالیا شیوع پیدا کرده است و تقریبا در تمام گونه های پرندگان مشاهده می شود.
انتقال این بیماری به انسان ها بسیار نادر است ، با این حال در صورتی که یک فرد از گوشت پرندگان آلوده به این بیماری تغذیه کند ، ممکن است به مدت 1-2 روز دچار سردرد و علائم بیماری آنفولانزا شود اما با این وجود با خوردن گوشت پرندگان آلوده به این بیماری ، خطری تهدید کننده سلامتی انسان نخواهد بود .
انواع بیماری نیوکاسل
گونه های زیادی از بیماری نیوکاسل وجود دارد که دارای شدت و علائم مختلفی هستند :
نوع اول:
این بیماری، در پرندگان وحشی بروز پیدا می کند و به آن ها آسیبی نمی رساند؛ اما در صورتی که گله های طیور با این ویروس ها در تماس قرار بگیرند، ممکن است برخی از این ویروس ها جهش یابند و به ویروسی قوی تر با علائم شدید تر تبدیل شوند . این بیماری در سال های 1998 تا 2002 در شرق استرالیا شیوع پیدا کرد و کنترل آن بسیار پر هزینه و دشوار بود اما با این وجود صنعت مرغداری و ایالت ها و دولت های مشترک المنافع، برنامه ای ملی برای مدیریت بیماری نیوکاسل تنظیم کردند.
نوع دوم :
این بیماری بسیار خطرناک تر و واگیردار تر از نوع اول این بیماری است که برای دور نگه داشتن این ویروس از مردم استرالیا، اقدامات قرنطینه ای انجام گرفته است .
علائم بیماری نیوکاسل چیست ؟
علائم بالینی بیماری نیوکاسل به شدت و عوامل دیگری مانند سن ، سلامت عمومی و وضعیت ایمنی پرندگان بستگی دارد و در برخی موارد ممکن است هیچ گونه علائمی از این بیماری در فرد مشاهده نشود . به طور معمول علائم بالینی شامل سیستم تنفسی ، عصبی و دستگاه گوارش است و ممکن است شامل موارد زیر باشد :
علائم نوع دوم این بیماری عبارتند از:
- افسردگی
- بی میلی به خوردن غذا
- ضعف
- لزر
- سرفه
- عطسه و مشکل در تنفس
- مدفوع آبکی (اسهال) به رنگ سبز مایل به زرد
- تیره شدن پوست در شانه ها
- از دست دادن تعادل در بال ها و پاها
- اسپاسم
- تشنج
- تغییر ناگهانی در میزان تخم های پرنده
- نرم و پوسته پوسته بودن تخم ها و مرگ
علائم نوع اول بیماری نیوکاسل، مشابه علائم ذکر شده برای نوع دوم این بیماری است اما در شدت کم تری بروز پیدا می کند .
این بیماری ممکن است منجر به علائم بالینی شدید و در نهایت منجر به مرگ شود و همچنین ممکن است تنها با علائمی مانند مشکلات تنفسی و کاهش تعداد تخم مرغ در طیور دیده شود.
بیماری نیوکاسل چگونه گسترش پیدا می کند؟
پرندگان وحشی منبع ویروس نیوکاسل هستند. پرندگان آلوده، ویروس را از طریق مدفوع ، ترشحات چشم و بینی و همچنین هوا، گسترش می دهند.
در صورت تماس پرندگان خانگی با پرندگان آلوده به بیماری نیوکاسل، از طریق آب و مواد غذایی و ... این بیماری به آن ها و سپس به انسان ها منتقل خواهد شد .
آیا درمانی برای بیماری نیوکاسل وجود دارد ؟
خیر، هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد.
مسئولیت تولید کنندگان طیور در برابر پیشگیری از شیوع این بیمار چیست؟
بیماری نیوکاسل یک بیماری قابل انتقال است و بنابراین در صورت مشاهده علائم این بیماری در طیور خود، سریعا این موضوع را به وزارت صنایع گزارش دهید و همچنین لازم است که طیور توسط دامپزشک متخصص معاینه شوند.
لازم به ذکر است که هرچه زودتر این بیماری تشخیص داده شود، سریع تر می توان آن را درمان کرد؛ در غیر این صورت به سایر پرندگان نیز سرایت خواهد کرد و از آنجایی که علائم بیماری نیوکاسل بسیار متغیر است، نیازمند تشخیص آزمایشگاهی می باشد. همچنین برای پیشگیری از بروز این بیماری در طیور بهتر است آن ها را نسبت به این بیماری واکسینه کنید .
واکسیناسیون در مرغ های گوشتی (مرغ هایی که مورد مصرف قرار می گیرند) اجباری نیست، مگر در صورتی که مرغ ها بیش از 24 هفته سن داشته باشند که با این وجود بهتر است واکسیناسیون انجام شود .
چگونه می توان خطر ابتلا به بیماری نیوکاسل را در پرندگان کاهش داد؟
علاوه بر انجام واکسیناسیون ، رعایت استاندارد های بالای زیست ایمنی برای کاهش خطر ابتلا به بیماری نیوکاسل و سایر بیماری های شایع در بین طیور، از اهمیت بالایی برخوردار است که استاندارد های زیست ایمنی عبارتند از:
- اجازه ندهید که طیور با پرندگان وحشی در تماس باشند.
- اطمینان حاصل کنید که آب مصرفی طیور، توسط پرندگان آلوده و زباله های تولیدی آن ها، آلوده نشده باشد و حتما قبل از مصرف آن را ضدعفونی کنید.
- اطمینان حاصل کنید که غذای مصرفی طیور توسط پرندگان آلوده و یا زباله های آلوده آن ها در تماس نبوده باشد.
- قرنطینه کردن پرندگان و دور نگه داشتن آن ها از بازدید کنندگان
- استفاده از کفش و لباس های استریل برای کارکنان مرغداری
- عدم تماس برقرار کردن کارکنان مرغداری با پرندگان وحشی در خارج از محل کار
- پاکیزه نگه داشتن محیط مرغداری و حیاط آن
- استفاده از ظروف استریل برای آب و غذا دادن به پرندگان
- شستن دست ها قبل و بعد از دست زدن به پرندگان
