بازیگر سریال آوای باران و دخترش
آرزو افشار بازیگر سریال های آوای باران و همه چیز آنجاست که این روزها به کمک قانون جدید حس مادر شدن را تجربه میکند در گفتگویی از تجربه مادر شدن و زندگی شخصی اش سخن گفت.
حتما شنیده اید که آمار و ارقام ثبت احوال نشان می دهد این روزها آمار ازدواج پایین آمده و مسئولان از تجرد قطعی درصدی از دختران خبر می دهند. در این میان دخترانی هستند که با مجردی خودشان کنار می آیند و عده ای دیگر آرزوی ازدواج و مادر شدن به حسرت زندگی شان تبدیل می شود. اما چندی پیش قانونی تصویب شد که به دختران مجرد اجازه می دهد مادر شدن را تجربه کنند و کودکی را به فرزندی بپذیرند. آرزو افشار یکی از چهره های هنری است که توانسته به کمک این قانون مادری خوشحال و مجرد باشد.
او از سال 72 بازیگری و فعالیت در عرصه تئاتر، تلویزیون و سینما را آغاز کرده و در سال های اخیر بسیاری از مردم نقش آفرینی او را در سریال آوای باران به خاطر دارند و بازی کوتاه اما درخشان او در نقش شایسته در سریال «همه چیز آنجاست» فراموش نشدنی است. این روزها آرزو به عنوان مدرس رشته بازیگری در دانشگاه مشغول به کار است و با دختر نازنینی که به تازگی به فرزندی پذیرفته است، روزهایی سرشار از مادرانه های شاد را سپری می کند. درواقع او اولین بانویی است که به کمک قانون اعطای حضانت به دختران بالای سی و پنج سال توانسته کودکی را به سرپرستی قبول کند. همراه او و دخترش شدم تا بیشتر درباره سبک تازه زندگی شان گفت وگو کنیم.
در مدرسه بازیگوش بودم
متولد تهران هستم. در خردسالی کودک مظلومی بودم که این مظلومیت در عکس های آن دوران به خوبی مشهود است ولی با ورود به دبستان چهره دیگری از من دیده شد. بسیار بازیگوش و پرجنب و جوش شدم؛ البته این شیطنت من محدود به زمان حضور در مدرسه بود و در منزل همچنان دختری ساکت و آداب دان بودم. در راه بازگشت از مدرسه با همکلاسی هایم سر و صدا راه می انداختیم و زنگ درها را می زدیم. همکلاسی های زرنگ و مودبم را اذیت می کردم و مدافع سرسخت فوتبال بودم که در آن زمان خیلی جلب توجه می کرد. علاقه ای به درس خواندن نداشتم اما همیشه در دل رویای پزشک شدن را می پروراندم و البته این اتفاق آرزوی همیشگی مادرم نیز بود.
کلا یک جا نشستن برایم سخت بود. همه اینها باعث می شد تا پایان دوران تحصیلاتم، هرگاه در مدرسه هر خرابکاری اتفاق بیفتد ابتدا نام من آورده شود؛ حتی اگر من هیچ نقشی در آن اتفاق نداشتم و بعد مادرم برای شفاعت یا توضیح دادن به مدرسه دعوت می شد. مادرم که همیشه چهره آرام مرا در منزل به یاد داشت، ابتدا متعجب می شد و در اولین واکنش می گفت:«محاله آرزو این کار رو کرده باشه!» مادرم برای تخلیه انرژی ام، مرا در کلاس های ورزشی چون ژیمناستیک و بسکتبال ثبت نام کرد و این تنها فعالیتی بود که به آن علاقه مند بودم.
با کمند امیرسلیمانی به یک مدرسه می رفتیم
در شیفت صبح مدرسه ای که من درس می خواندم کمند امیرسلیمانی تحصیل می کرد. از همان زمان دبستان، دیدن محبوبیت او بین مردم و هم مدرسه ای ها برایم جذاب بود. دوران راهنمایی به فریماه فرجامی علاقه مند شدم. سینما رفتن را دوست داشتم و هر ماه از مادرم قول می گرفتم که دختر خوبی باشم و او هم به عنوان جایزه مرا به سینما ببرد. مادرم با وجود اینکه علاقه ای به این حوزه نداشت با من همراه می شد و فیلم هایی چون هامون، نرگس، هنرپیشه و. . . را چند سئانس با من تماشا می کرد و دو بار هم صف های طولانی جشنواره را به خاطر من تحمل کرد. از مادرم واقعا ممنونم. از همان زمان علاقه من به بازیگری پررنگ و پررنگ تر می شد و البته علاقه ام به فوتبال و به خصوص بازی های جام جهانی و طرفداری از تیم ایتالیا به قوت خود باقی بود.
وقتی واقعیت را فهمیدم
شروع جدی این حرفه برای من با ثبت نام در کلاس بازیگری و بازی در یک تئاتر دانشجویی شروع شد. وقتی با معدل پایین در رشته تجربی دیپلم گرفتم، هم زمان در کنکور هنر و تجربی شرکت کردم و در رشته مامایی و تئاتر پذیرفته شدم که البته من تحصیل در رشته نمایش را انتخاب کردم و برخلاف انتظار همه به زودی دانشجوی ممتازی شدم. سپس تحصیلاتم را در مقطع کارشناسی ارشد ادامه دادم و بلافاصله مدرس دانشگاه و مولف در این رشته شدم که تاکنون نیز ادامه دارد و بازیگری را هم کم و بیش دنبال می کنم. همیشه زندگی قهرمانان ورزشی و بازیگران و هنرمندانی که زندگی سختی داشتند، برایم جالب بود. افرادی چون تام کروز، باجو و. . . در زندگی با وجود موانع فراوان همیشه پرتلاش ظاهر شده اند. خیلی دیر متوجه شدم یک فرزندخوانده هستم و می توانم بگویم این تنها وقتی بود که چندین سال، زمان را برایم متوقف کرد. از کار و ادامه تحصیلم دست کشیدم و خیلی به من سخت گذشت. بالاخره با این مساله کنار آمدم. از همان زمان کودکان بی سرپرست و بدسرپرست دغدغه جدی زندگی من شدند.
قدردان زحمات مادر خوانده ام هستم
من در برقراری ارتباط با شاگردانم در دانشگاه بسیار موفق بوده و هستم و تمامی آنها خانواده بزرگ مرا تشکیل می دهند و عزیزان من هستند. بعد از آگاهی از مساله فرزندخواندگی ام، تصمیم گرفتم برای کودکان بی سرپرستی که از جنس خودم هستند، مفید بوده و جزیی از این خانواده باشم. بعد از بازی در سریال آوای باران و شناخته شدنم به عنوان یک بازیگر، در سخت ترین شرایط زندگی ام، تصمیم گرفتم صادقانه مساله فرزندخوانده بودن خودم را در جامعه عنوان کنم؛ چرا که بعضی از رازپوشی ها و کتمان کردن ها آزارم می داد. به نظر من پدر و مادرها بزرگ ترین لطف خدا برای ما هستند و همه ما بالاخره این نعمات را دیر یا زود از دست می دهیم. اگر خداوند مقدر فرماید این اتفاق زودهنگام برای ما رخ دهد، باید تسلیم اراده او باشیم و این افراد حق با عزت و بدون ترحم زندگی کردن را دارند و می توانند با کمی توجه به انسان های بزرگی تبدیل شوند و ما نباید برای اینکه محروم از این دو نعمت ارزشمند بوده ایم، شرمنده باشیم.
من همیشه قدردان زحمات مادرخوانده ام هستم که برایم عزیزتر از تمام مادران دنیا بود. ما سال های زیادی را در کنار هم خوش بودیم و با همه وجود دوست شان داشتم. در مسیر زندگی ام از اساتید عزیزم آقایان امین تارخ و امیر دژاکام، علی پویان و خانم کابلی بسیار سپاسگزارم که هر کدام فصل جدیدی را برای رسیدن به موفقیت برایم باز کردند.
آشنایی با پارمیدا
تابستان دو سال گذشته در تئاتر شهر چند نفر از مدیران بهزیستی به تماشای تئاتر آمده بودند. از فرصت استفاده و علاقه خودم را به همکاری با سازمان اعلام کردم. توسط دکتر نصیری به شیرخوارگاه آمنه معرفی شدم و شروع به آموزش تئاتر به کودکان کردم. در تاریخ شش شهریور سال 92 در جشن ماهانه شیرخوارگاه، دختری چند ماهه را دیدم که شباهت فوق العاده ای به عکس های دوران نوزادی من داشت. حس عجیبی در قلبم متولد شد. با همه وجودم عشق را تجربه کردم. بعد از چند ماه عضو داوطلب شیرخوارگاه شدم و در حال حاضر از فعالان بهزیستی به شمار می روم و امیدوارم علاوه بر نگهداری این عزیزان، بتوانم فعالیت های فرهنگی و هنری گسترده تری را برای شان انجام دهم.
من و پارمیدا ماه ها و فصل ها را در شیرخوارگاه در کنار هم گذراندیم و هر روز به هم وابسته تر می شدیم. من به دلیل مشکلاتی که داشتم، باوجود میل باطنی ام موفق به ازدواج نشدم اما خیلی دوست داشتم مادر شوم و البته بعد از دانستن راز زندگی ام دوست داشتم فرزندی را پذیرا شوم. با دکتر منتظر شبر، رئیس شعبه خانواده بهزیستی موضوع را مطرح کردم و از طریق ایشان فهمیدم قانونی برای بانوان بالای 35 سال تصویب شده است. من پیگیر این مساله شدم و آنقدر پافشاری کردم که سعادت داشتن دختر نازنینم، پارمیدا، بعد از 16 ماه تلاش پی درپی نصیبم شد. پارمیدا در حال حاضر دو سال و نیم دارد و سه ماه است که ما با هم زیر یک سقف زندگی می کنیم. دختری که بی اندازه بازیگوش و شیرین است.
راه پرفراز و نشیب تا سرپرستی پارمیدا
در ابتدای راه، رئیس محترم سازمان بهزیستی، دکتر بندپی با توجه به شرایط خودم و نیز واجد شرایط بودنم دستورات لازم را صادر کرد و رئیس محترم استان تهران، دکتر دلبری عزیز هم بسیار تلاش کرد تا این قانون به مرحله اجرا درآید. همچنین مدیران محترم بهزیستی دکتر غفاری، دکتر الوند و دکتر میرشاه ولد از حامیان این مهم بودند. ولی کار ما سخت بود چون اولین بار بود این اتفاق می افتاد و گاهی سلیقه ها مانع اجرا شدن قانون می شد. به هر حال من این روزها خیلی خوشحالم و امیدوارم لیاقت داشتن این فرشته خدا را داشته باشم.
آرزوهای من برای دخترم
دوست دارم دخترم بازیگر شود. به تازگی او یک قسمت از سریال نوروزی شبکه نسیم را همراه خودم بازی کرده است ولی در نهایت آرزویی را که در کودکی هایم برای آینده خود داشتم برای او دارم و دلم می خواهد یک پزشک متخصص شود. در نهایت دوست دارم به هر آنچه آرزو دارد، برسد و همیشه او را حمایت خواهم کرد. سعی می کنم او را طوری تربیت کنم که همواره حامی و مشوق کودکان بی سرپرست باشد.
پارمیدا از ابتدا آگاه است که یک فرزندخوانده است و من دوست دارم که همیشه با عزت در کنار هم زندگی کنیم. او برایم عزیزتر از تمام فرزندان عالم است و خدا را به خاطر داشتن او سپاس می گویم و ممنون از تمام عزیزانی هستم که به ما در تشکیل این خانواده یک نفر و نصفی کمک کردند. من و پارمیدا در آغاز هر هفته برای شان دعاهای زیبا کرده، این دعاها را روانه زندگی شان می کنیم.
« باید تاکید کنم علاوه بر دخترم که زندگی من است و آشنایی با او را مدیون شیرخوارگاه آمنه هستم، در این مکان مقدس با بانویی به نام شمسی خزرلو آشنا شدم که از مربیان دلسوز این مجموعه است و برای من مادری کرد.»
تک والدی برای همیشه؟
با وجود اینکه از قانون زنان مجرد برای سرپرستی طفل استفاده کردم اما هرگز نمی خواهم تا پایان عمر این قانون شامل حال من و فرزندم شود. از آنجا که خودم با همه وجود درد نداشتن پدر را تجربه کرده ام، امیدوارم در آینده، اگر مقدر باشد، پدری وارد زندگی دخترم شود که لیاقت داشتن این فرشته را داشته باشد و اگر هم این اتفاق نیفتد، با تمام وجود هر آنچه در توانم هست را برای خوشبختی دخترم به کار می گیرم. با همه وجود امیدوارم خداوند همان طور که ما را برای هم خواست، در آینده نیز بهترین ها را برای مان بخواهد و دخترم صالح و سالم رشد کند.
برنامه آینده
مادر بودن بزرگ ترین و ارزشمندترین تجربه زندگی است. برای من که دست تنها هستم، این مساله کمی مشکل و البته بسیار شیرین است و امیدوارم به لطف خدا در این امر بهترین باشم و دخترم را به خوبی تربیت کنم تا در آینده باعث افتخار من و کشورش شود. می خواهم فعالیت در عرصه بازیگری و نیز تدریس در دانشگاه را همچنان ادامه دهم و با فصل جدیدی که در زندگی ام آغاز شده است سعی می کنم بهتر و مهربان تر باشم.
