دانشمندان بقایای فسیل‌شده‌ی بزرگ‌ترین پنگوئن شناخته‌شده‌ی روی زمین را کشف کردند. این پنگوئن غولی ۱۵۴ کیلوگرمی بود که بیش از ۵۰ میلیون سال پیش در اقیانوس‌های اطراف نیوزیلند کنونی زندگی می‌کرد. فسیل‌های این گونه‌ی تازه‌کشف‌شده که Kumimanu fordycei نام دارد، درکنار هشت نمونه‌ی دیگر و داخل تخته‌سنگ‌های ساحلی در اوتاگوی شمالی در جزیره‌ی جنوبی نیوزیلند کشف شدند.
پنج فسیل از هشت فسیلی که در این پژوهش یافت شدند، متعلق به گونه‌ی تازه‌کشف‌شده‌ی دیگری به نام Petradyptes stonehousei و یک مورد مربوط به پنگوئن غول‌پیکر و شناخته‌شده‌ای به نام Kumimanu biceae و دو مورد نیز ناشناخته بودند. قدمت این سنگ‌ها به ۵۵٫۵ تا ۵۹٫۵ میلیون سال پیش بازمی‌گردد.
در مطالعه‌ای که ۸ فوریه در ژورنال دیرینه‌شناسی منتشر شد، محققان براساس اندازه و تراکم استخوان‌های این دو گونه‌ی تازه‌کشف‌شده در‌مقایسه‌با استخوان‌های پنگوئن‌های امروزی، وزن آن‌ها را تخمین زدند. این تیم در نتیجه‌ی محاسبات خود دریافت که P. stonehousei حدود ۵۰ کیلوگرم وزن داشت که کمی بیشتر از وزن پنگوئن‌های امپراطور زنده (Aptenodytes forsteri) بود؛ اما وزن K. fordycei سه برابر بیشتر بود و به ۱۵۴ کیلوگرم می‌رسید.
برای مقایسه و داشتن تصور واقعی‌تر از این مقدار بهتر است این موضوع را در نظر بگیرید که براساس اعلام Healthline، مردی بالغ در ایالات متحده حدود ۹۰ کیلوگرم وزن دارد. ذکر این نکته ضروری است که بدون وجود اسکلت کامل این پنگوئن، دانشمندان نمی‌توانستند طول بدن این گونه‌ی جدید را تخمین بزنند.
دنیل کسپکا، نویسنده‌ی اصلی مطالعه، دیرینه‌شناس و متصدی موزه‌ی بروس در گرینویچ کنتیکت، به‌نقل از لایو ساینس می‌گوید: «براساس تجزیه‌وتحلیل‌های ما، K. fordycei بزرگ‌ترین پنگوئن شناخته‌شده تاکنون به‌شمار می‌رود.»
پیش‌از‌این، بزرگ‌ترین پنگوئن ثبت‌شده Palaeeudyptes klekowskii بود که درحدود ۳۷ میلیون سال پیش در قطب جنوب زندگی می‌کرد. این گونه که به آن لقب «پنگوئن غول‌پیکر» داده شده بود، ۱۱۶ کیلوگرم وزن و حدود ۲ متر قد داشت. پنگوئن بزرگ بعدی با ۱۱۲ کیلوگرم وزن و حدود ۱٫۸ متر قد، K. biceae نام دارد.
دو گونه‌‌ای که به‌تازگی کشف شدند، احتمالاً جزو اولین پنگوئن‌های باستانی بودند و می‌توانند چگونگی تکامل پنگوئن‌ها را در طول زمان فاش کند. به‌گفته‌ی کسپکا، گونه‌ی جدید استخوان‌های باله‌ی نسبتاً اولیه‌ای داشته است که از بسیاری از جهات به نمونه‌های موجود در پرندگانی شباهت دارد که علاوه‌بر توانایی پرواز در آسمان، می‌توانستند با بال‌های خود در زیر آب شنا کنند. پرندگانی مانند ماهی‌گیرک و طوطی دریایی از این دسته هستند. بااین‌حال، هیچ‌کدام از گونه‌های تازه‌کشف‌شده نمی‌توانستند پرواز کنند.
پنگوئن‌ها احتمالاً درحدود ۶۰ میلیون سال پیش و نه خیلی قبل از ظهور گونه‌های جدید، توانایی پرواز خود را به‌نفع قابلیت شنا از دست دادند؛ بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که این گونه‌های تازه‌کشف‌شده، هنوز باله‌های بسیار کارآمد خود را تکامل نداده بودند که در پنگوئن‌های باستانی جوان‌تر و خویشاوندان زنده‌ی آن‌ها دیده می‌شود.
به‌عقیده‌ی کسپکا، اندازه‌ی عظیم K. fordycei نشان‌دهنده‌ی تکامل غول‌پیکری در تبار اولیه‌ی پنگوئن‌ها است. وی در بخشی از صحبت‌های خود می‌گوید:
محققان حدس می‌زنند که شرایط محیطی منحصربه‌فرد نیوزیلند باستان نقشی مهم در ظهور و موفقیت پنگوئن‌های غول‌پیکر ایفا کرده است. کسپکا باور دارد که نیوزیلند از گذشته تاکنون مکانی عالی برای پنگوئن‌ها به‌شمار می‌رود. او اشاره می‌کند که زمین‌های ساحلی این کشور برای تغذیه‌ی پرندگان دریایی بسیار مناسب هستند و قبل از ورود انسان، به‌جز خفاش هیچ نوع پستاندار خشکی‌زی در آن زندگی نمی‌کرد. این موضوع باعث می‌شد که نیوزیلند به مکانی امن برای لانه‌سازی تبدیل شود.
به‌نقل از وب‌سایت Australian Geographic، پنگوئن‌های غول‌پیکر مانند K. fordycei حدود ۲۷ میلیون سال پیش ناپدید شدند. دنیل کسپکا معتقد است که دلیل انقراض این گونه هنوز‌هم سؤالی حل‌نشده به‌شمار می‌رود؛ اما به‌احتمال زیاد این پرندگان عظیم‌الجثه درنهایت مغلوب پستانداران دریایی با ابعاد مشابه خود شدند.
K. fordycei ممکن است بزرگ‌ترین پنگوئن شناخته‌شده تاکنون باشد؛ ولی این امکان وجود دارد که در گذشته حتی پرندگان بزرگ‌تری نیز در نیوزیلند پرسه زده باشند. کسپکا نیز بر این عقیده است که اندازه‌ی بزرگ K. fordycei لزوماً به این معنی نیست که گونه‌‌ای به‌مراتب بزرگ‌تر که هنوز کشف نشده باشد، وجود ندارد.
