توضیحات پگاه آهنگرانی درباره جراحی مادرش منیژه حکمت

منیژه حکمت عمل قلب داشت. همین امروز. هنوز در مراقبت های ویژه است و چهل و هشت ساعت خطرناک بعد از عمل را می گذراند. به نسبت وضعیت و ضرورت و تنگنای وقت و تمام عوامل بیرونی که هر بیماری با آن دست و پتجه نرم می کند، تا لحظه ای که وارد اتاق عمل می شد وضعیت روحی خوبی داشت. همراهان و نزدیکانش هم همین طور! چرا؟ خیلی ساده. پزشکش وقت گذاشت.

تا فیلم قلب مشکل دار و نمونه دریچه ای مصنوعی جایگزین را به همه نشان نداد و درصد ریسک و انواع عوارض ممکنه را نگفت، دست به تیغ نشد که نشد. سپرده بود که هر کسی که الان سوال یا بعدا ادعایی دارد بیاید. گله ای آمدند و برای همه وقت گذاشت. حتی قبل از دست به کار شدن خبر داد که شهریور مسافر است و توضیح داد که چرا در این بیمارستان عمل می کند و آن یکی را تایید نمی کند.

جراحی قلب منیژه حکمت

هیچ کدام از توضیحاتش بهانه ی کافی برای تکه پاره کردن بیمار نبود... ولی مجموعه توضیحات و زمانی که گذاشت خیال همه را (تا آن جا که ممکن بود) راحت کرد.هزار بار پرسید سوالی ندارید؟ یک راست بعد از عمل آمد بیرون و به همان ارتش همراهان دریچه معیوب قلبی که جدا کرده بود را نشان داد و هنوز داشت توضیح می داد که چرا مجبور شدند عوضش کنند. خونسرد، حرفه ای و پر از اعتماد به نفس. نگاه و لحن صحبت کردنش «بوی بلدبودن» می داد.

نسبت به پزشک نه پدرکشتگی قبلی بود و نه عشقی. نه بیمارستان را می شناختیم و نه مراحل تخصصی کار را. تنها پیش زمینه همان سوءسابقه ی تاریخی میان پزشکان و بیماران رایج در این مملکت بود که پزشک معالج با صرف مقدار کمی وقت (در کل زیر یک ساعت) توانست خنثی کند. هنوز خطرات زیادی در کمین بیمار است ولی انگار همین «آدم حساب کردن» بیمار و همراهانش صلاحیت و اطمینان خاطر می آورد.

پگاه آهنگرانی دختر منیژه حکمت

پروسه ای به این خطرناکی و پیچیدگی را قابل پذیرش کردن عملی است و این هیچ ربطی به تخصص پزشک ندارد، خواستگاهش شعور است. آدمی که شعور داشته باشد در همه چیز شعور دارد. شاید از دست رفتن عباس کیارستمی رعب در وجود جامعه پزشکی انداخته، شاید مراجعه آدم های سرشناس و ملاقاتی های سمت دار بیمار قضیه را جدی کرد... یا شاید هم این پزشک از اول روش برقراری ارتباطش با مردم این بوده.

آن چه مسلم است رعب و ترس آدم را با شعور نمی کند. شعور مادرزادی نیست و باشعور شدن تمرین می خواهد. از هر کجا آورده بود... این یکی داشت. پس می شود! می شود هم پزشک بود، هم متخصص، هم مسئول و هم باشعور. لیاقت و خواست مردم هم جز این نیست. این همان احترام متقابل و بخش عمده ای از وظایف هر پزشک است.

حکمت هنوز از خطر نجسته و دلهره ول کن همراهان و دوستانش نیست ولی همه امیدوار و منتظر نتایج مثبت هستند. وقتی کارت به بیمارستان و پزشک می کشد، فارغ از نتیجه، بهتر است زیر تیغ آدم باشعور باشی تا زیر دست و پای تکبر برج عاج نشینان. جناب آقای دکتر جاویدی، تا این جای کار سپاسگزاریم.