همه جنجال های فیلم سلام بمبئی
"سلام بمبئی" فیلم جنجالی و پر سر و صدای قربان محمدپور، که اولین فیلم سینمایی مشترک بین ایران و هند پس از انقلاب اسلامی است، طی مدت چهار هفته و با در اختیار داشتن 165 سالن سینمایی موفق به فروش 8میلیارد و 293 میلیون تومانی شده است.
تغییر رویه ای که چند سالی است دستاویزی جدی به دست منتقدان داده تا سابقه پاسداری او را دلیل بر پذیرش فیلم های مسأله دارش از سوی دستگاه نظارتی بدانند.
نام آقای جواد نوروزبیگی تا ابتدای دهه هفتاد با سینمای دفاع مقدس گره خورده بود؛ اما نزدیک به دو دهه است که این گره بازشده و این نام در تیتراژ فیلم های اجتماعی و تجاری بیشتر دیده می شود. تغییر رویه ای که چند سالی است دستاویزی جدی به دست منتقدان داده تا سابقه پاسداری او را دلیل بر پذیرش فیلم های مسأله دارش از سوی دستگاه نظارتی بدانند.
سلام بمبئی فیلم جنجالی قربان محمد پور
سراغ او رفتیم تا نظرش را در این باره جویا شویم اما اوحرف های دیگری هم داشت؛ حرف هایی که به بهانه آخرین ساخته او، صراحت بیشتری پیدا کرد تا شاید کمی صادقانه تر پرده از مناسبات دولتمردان و سینماگران در حوزه نظارت و ممیزی بردارد. آن چه در پی می آید بخش اول از گفت وگویی دوقسمتی است که به «سلام بمبئی» و حواشی آن می پردازد. بخش دوم این گفت وگوی چالشی در نزدیکی ایام جشنواره منتشر خواهد شد که مرور کارنامه نوروزبیگی است با حرف های ناگفته ای درباره اقتصاد و سیاست در سینما...
شما در سینمای سرگرمی ساز، هم آثاری از گونه کمدی مثل مارمولک و طبقه حساس را در کارنامه دارید و هم اثری مثل سلام بمبئی. چرا سمت این جنس سینما رفتید؟
فیلمنامه سلام بمبئی را خواندم؛ بنایم بر این بود که باب تولید مشترک با کشورهای دیگر را باز کنم. نیاز بود در این حوزه هنجارشکنی شود تا از ظرفیت دیگر کشورها استفاده کنیم. باز کردن باب کارمشترک جزو اهداف من است. می خواستیم نشان دهیم که می شود بدون مسأله، نزدیک شد. الان 5 دقیقه از فیلم در ایران است و 100 دقیقه در هند. به نظر شما چه کسی حرف زده است؟
نظر خودتان؟
ما حرف زده ایم! ما آن زن را در فیلم مسلمان کردیم! آنها به شدت با این که یک هندو مسلمان شود مشکل دارند. اصلاً با جابه جایی مذهب در فیلم به دلیل امکان ایجاد جنگ داخلی در کشورشان، مشکل دارند.
مگر در فیلم مسلمان شدن زن، صراحتاً نشان داده می شود؟
خطبه عقد می خوانند، بله می گوید، قرآن را می بوسد!
اما این ها که نمایش مسلمان شدن آدم نیست!
قرآن را می بوسد!
مگر معنای بوسیدن قرآن، تشرف به دین اسلام است؟ می تواند ادای احترام به تقدس کتاب باشد.
خب آخر فیلم هم که زن می میرد آن را در قبرستان مسلمانان به خاک می سپارند...
در آن نما هم، چیزی مبنی بر مسلمان بودن قبرستان دیده نمی شود.
اصلاً آن جا به جز مسلمانان کسی قبرستان ندارد! همه را می سوزانند... به هرحال ما می خواستیم کار مشترک انجام دهیم و آنها با این کار سینمای ایران را شناختند. این چند بازیگر هندی، دغدغه اصلی شان این بود که اگر ایران بیایند، آیا بعدش می توانند آمریکا بروند یا نه؟ حالا که آمدند و رفتند می گویند که ما می خواهیم بیاییم ایران! باز هم منتظر دعوت ما هستند! من الان از آن طرف، دوسه پیشنهاد دارم! خب این ها خیلی خوب است!
یعنی شما صِرف کارمشترک را مثبت می دانید فارغ از این که محتوا به نفع کدام طرف باشد؟
کارکرد محتوا باید به نفع دوطرف باشد. ما این جا پروانه ساخت را دوماهه گرفتیم اما در هند 6 ماه طول کشید! در هند، پروانه ساخت و پروانه نمایش گرفتن خیلی سخت است. خیلی سخت تر از ایران. آقای ایل بیگی با ما آمده بود و دید. قوانینی که رییس سازمان سینمایی آن جا تشریح کرد به مراتب سخت تر از ایران بود تا حدی که من به آقای ایل بیگی گفتم لطفاً شما یاد نگیر! رده بندی سنی عجیب وغریبی هم دارند.
فکر می کنید ما اشتباهیم که این طور نیستیم یا آنها اشتباه می کنند که سخت می گیرند؟
این، شرایط جامعه آنهاست...
یعنی شرایط جامعه ما چه فرقی دارد که رده بندی سنی در سینمای ما وجود ندارد؟
این را دیگر آقای ایل بیگی باید جواب بدهند. همین الان در انگلستان، سلام بمبئی رده بندی دارد. به نظر خود من، سلام بمبئی را گروه بیماری های خاص نباید ببینند. شاید امیدبخش نباشد... اما این فتح بابی بود برای کار مشترک با سایر کشورها. الان من از اسپانیا پیشنهاد دارم. مگر این بد است؟
اصل ارتباط شاید بد نباشد اما به شرط این که لااقل تبعات سوئی برای فرهنگ ایرانی نداشته باشد...
ببینید تبعات دارد ولی باید تحمل کنیم! خوب است همه چیز به نفع ما باشد اما...
سکانس های رقص و دیسکو در سلام بمبئی
چه دیپلماتیک! پس شاید به همین خاطر باشد که پس از 37 سال برای اولین بار است که صحنه رقص...
پس از 37سال؟! (با خنده و تعجب) من خودم یکی یکی این همه صحنه های رقص را از فیلم ها به شما نشان می دهم!
بله. منظور صحنه رقص در فضایی مثل دیسکوست که اساساً برای این هدف طراحی شده و شخصیت ها به قصد تماشای رقص و موسیقی، در آن نشسته اند. این، از اول در فیلمنامه بود؟ این را دیده بودند و پروانه ساخت دادند؟
بله. از اول بود! قرار است دروغ نگوییم دیگر! و من حاضرم فیلمنامه را در اختیارتان بگذارم؛ اما درباره این رقص، بالیوود اصلاً این را به عنوان رقص قبول ندارد.
پس وجود رقص، جزو شروط آنها بود؟
ما داریم «تولید مشترک» می کنیم! بالاخره وقتی قرار است در هند نمایش داده شود ترانه و رقص لازم است. همین «I love you»گفتنِ بدونِ بوسیدن، آن جا کلی مسأله برایم درست کرد! می گفتند این جا باید این طور باشد که همدیگر را ببوسند! بالیوود یک سینمای صنعتی است...
محمدرضا گلزار و دیا میرزا در سلام بمبئی
بالاخره شما موافق بودید که سکانس دیسکو در فیلمنامه باشد یا به خاطر سینمای هند مجبور شدید بگذارید؟
من موافق بودم باشد و خیلی هم از این ها امتیاز گرفتم. ما گفتیم آخرآخرش این است که برای هندی ها می گذاریم و برای خودمان برمی داریم ولی این طرف هم، همه موافق بودند. هندی ها می خواهند فیلم شان بفروشد! آنها مثل ما نیستند که هنروتجربه و جشنواره و برلین و...
غیر از رقص چه توقعاتی داشتند؟
این که خانم مسلمان نشود و در انتها سوزانده شود. نه این که مسلمان شدنش، خیلی گل درشت، معلوم باشد ولی شما شک نکنید که هست!
شما این همه امتیاز دادید که این جنس اسلامی را بیاورید که این قدر تشرف به آن در فیلم، خاموش است و بعد در رفتارها تغییری ایجاد نمی کند و خیلی چیزهای لااقل ظاهری مثل بی حجابی و دیسکو رفتن و امثالهم با آن قابل جمع است؟!
مهم این است که من به عنوان تهیه کننده و همین طور کارگردان به اسلام پایبندم. من معتقد بودم باید یک جایی به ظرافت روسری را جا بیندازم. من خودم هر بار آن صحنه را می بینم که محمدرضا گلزار روسری مادرش را به خانم هدیه می دهد، گریه ام می گیرد! آنها طور دیگری به این مسائل نگاه می کنند.
بالاخره این فیلم برای ما هم ساخته شده...
خب این جا پذیرفتند دیگر. بالاخره در کار مشترک باید نگاه فرهنگی هر دو طرف را لحاظ کرد.
خب در نگاه فرهنگی ما وجود سکانس دیسکو مورد قبول بود؟
بگذارید کامل توضیح بدهم. سکانس رقص از ابتدا در فیلمنامه بود و ما هم همه ترانه های ضبط شده را برای شورای نظارت فرستاده بودیم. من اعلام کردم که مشخصاً روی این آهنگ، قرار است رقص نشان داده شود. بعد آقای ایل بیگی به دستور مستقیم آقای ایوبی - که اول هم قرار بود خودشان بیایند- آمدند و سکانس رقص را دیدند. ما از اول بنایمان این بود که اگر موافقت نشد، دو نسخه متفاوت خواهیم داشت که در نسخه ایرانی این سکانس نباشد. اسم نمی برم اما خیلی ها معتقد بودند که این رقص که اصلاً چیزی نیست! خیلی باشکوه است و هیچ اشکالی ندارد. بعضی ها هم معتقد بودند که از 4دقیقه کمتر شود بهتر است، اما مطلقاً هیچ کس نمی گفت که باید برداشته شود.
من از اول عمد داشتم که بعد از گرفتن پروانه نمایش، فیلم را به برخی نشان دهم چون نمی خواستم به قول یک عده، از اتصالم به منابع قدرت استفاده کنم. بعد از گرفتن پروانه، کمیسیون فرهنگی مجلس را دعوت کردم و همه 4دقیقه را بدون سانسور، نشانشان دادم. خانم ها و آقایان و روحانیون هم حضور داشتند و گفتم که من، پروانه را هم گرفته ام اما می خواهم نظر شما را بدانم که از میان آن 7-6 نماینده حاضر و دو روحانی -آقایان شیخ و .... که اتفاقاً بیشتر از سایرین هم با من همراه بودند- کسی مخالفت خاصی نداشت. بعد از آن هم چون اولین کار بود، باز هم درون من انقلابی بود که آیا اشتباه کرده ایم یا نه...
باز هم در پردیس کوروش، برای یک تعدادی از سینماگران از جمله آقایان افخمی، آلادپوش، تبریزی، مجیدی و خانم درخشنده و برخی دیگر نمایش دادیم که همگی بالاتفاق موافق بودند. خصوصاً نظر آقای مجیدی هم به واسطه تأکید آقای ایل بیگی و هم از جهت شخصی، برایم خیلی مهم بود و با وجود گرفتن پروانه، اگر ایشان می گفتند نه، کنار می گذاشتم که نهایتاً ایشان هم گفتند شما به هدف خودتان رسیده اید و این، یک فیلم تجاری است، فقط بهتر است کمی جمع ترش کنید. باز هم نگران بودم و فیلم را به آقای جنتی وزیر وقت ارشاد نشان دادم و ایشان هم گفتند فقط زمانش را کمتر کنید. من خودم در یک پارادوکسی بودم چون بالاخره بعد از سال ها اولین بار بود...
جنجالی های فیلم سلام بمبئی
خب فکر می کنید چرا قبلاً نبوده؟ چه اصراری داشتید؟
یک مقداری سینما را ببینید! من فتح باب کردم. الان می توانیم با هند کار مشترک کنیم.
ولی هنجارهای سینمای ما شکسته شد...
هنجارهای سینمای هند شکسته شد. شما فیلم هندی دیده اید. این فیلم، هندی است؟
البته بعضی چیزهایش هندی نیست. می دانید کجای فیلم، اصلاً هندی نیست و ایرانی ترین بخش فیلم است؟ تنها توقع ما بعد از اعطای این همه امتیاز و باج فرهنگی به سینمای هند، می توانست فقط همین نگه داشتن «پایان خوش» باشد! «پایان خوش» اصل مهم سینمای صنعتی، تجاری و سرگرم کننده است چون مردم همه جای دنیا برای امید، پول می دهند و شما همین مقدار را هم از مخاطب ایرانی و حتی هندی دریغ کردید! البته برای آنها شاید جدید باشد اما مخاطب ایرانی، در امتداد سینمای سیاه این سال هایش، حتی از «پایان خوش» یک فیلم هندی هم متنعم نمی شود...
شاید من روی فینال با شما موافق باشم اما به هرجهت نویسنده و کارگردان فرد دیگری است.
حالا با این همه امتیازدادن، ظاهراً فروش هم افت کرده است.
به ما تبلیغات تلویزیونی ندادند.
فکر می کنید جنس مخاطب عام تلویزیون واکنش منفی به مبانی فرهنگی و اخلاقی این فیلم نداشته باشد؟
ببینید هیچ فیلمی در جمهوری اسلامی نیست که موازین اخلاقی و شرعی را رعایت نکرده باشد. این اهانت به وزارت ارشاد و فیلمسازان است. اگر رعایت نکرده باشد مقصر آن کسانی هستند که اجازه پخش فیلم را داده اند. من مقصر نیستم و آنها باید پاسخ بدهند. ما در پروانه ساخت، تعهد می دهیم که این ها را رعایت کنیم. اصلاً به پروانه کاری ندارم. جامعه ما، جامعه متدینی است و ما باید به آن متعهد باشیم. حالا من هم رعایت نکنم فیلترهایی گذاشته اند که آن ها مسوولند. 48ساعت مانده به اکران، به خاطر گزارش های رسیده، بازهم رفتیم و مجدداً با ارشادی ها فیلم را دیدیم و آقای ایل بیگی باز هم پخش را تأیید کردند.
در مجموع فکر می کنید چقدر این نوع سینما، که بدون حضور جواد نوروزبیگی هم به لطف وجود تهیه کنندگانی مثل آقایان فرح بخش و شایسته و امثالهم سرپا ایستاده، به شما نیاز دارد؟ چنین سینمایی در مأموریت فرهنگی شما می گنجد و آیا اساساً به چنین چیزی قائلید؟
این فیلم ها در کارنامه من شاید کمتر از انگشتان دست باشد، اما من همیشه سعی کرده ام برای سینما پول بسازم. من خودم بارها به آقای حمزه زاده در حوزه هنری مراجعه کردم و گفتم می توانم برای شما کارهای دفاع مقدسی را تهیه کنندگی کنم اما خب بعد از چند دیدار حس کردم آن حس خودی بودن دیگر وجود ندارد. در نهادهای دیگر هم از اشتیاقم برای تولید آثار دفاع مقدسی گفته ام اما به هرحال من باید پول فیلمم را دربیاورم. من در 6 اثر آخر یعنی از طبقه حساس به بعد، ضرر داده ام. کدام یک از این ها از فارابی و اوج و حوزه هنری بودجه داشتند؟
این فیلم ها، سبکی بودند که در اهداف این نهادها بگنجد؟
نه نبوده؛ توقعی هم ندارم اما بالاخره ضرر داده ام.
سرمایه سلام بمبئی از کدام نهادها تأمین شد؟ سرمایه گذاران اشخاص بودند یا بانک ها یا...
ارتباطی با نهادها و بانک ها نداشت. آقای کشتی آرا هستند و من و آقای محمدپور و آقای گلزار.
حواشی فیلم سلام بمبئی
خب سرمایه ها از کجا تأمین می شود؟
توزیع دیگر.... (بلند می خندد)ماها سرمایه گذاریم. شما به «تایتل» توجه کن! ما «سرمایه گذار»ایم!... (همین طور که می خندد...) ما واقعاً سرمایه گذاریم...
یعنی سرمایه ها شخصی است دیگر؟... خب این هزینه ازجیب پرداخت شده، برای سلام بمبئی چقدر بود؟
دو میلیون دلار. آقای کشتی آرا که 50درصد آورد. بقیه هم هریک به نوعی... من و آقای محمدپور هم خداشاهد است 50درصد از جیب تأمین کردیم. 50درصد هم آقای کشتی آرا... دیگر چطور بگویم؟!... راجع به بانک ها هم، ببینید این، به شدت برای سینمای ما خوب است و متأسفم که با این کلمات رانت و این ها، حضور آنان در سینما با ترس ولرز همراه شده است. آنها بودجه هنگفتی برای تبلیغات دارند و من بارها گفته ام که سازمان سینمایی کارگروهی تشکیل دهد و پتانسیل تبلیغاتی سینما را در اختیار بانک ها یا صنایع دیگر قرار دهد.
خودتان در این زمینه با کدام بانک، تلاشی در این جهت کردید؟
من با بانک پاسارگاد همکاری داشتم و درحال گسترش آن بودم که خبرها مانع شد... در هر یک از این فیلم ها با درصدهایی کنار ما قرار گرفتند؛ ملبورن، طبقه حساس، دیگومارادونا...، مرگ ماهی، قبل از آن هم کار آقای فرهادی و کار آقای میری.
فقط تبلیغات می خواستند یا در سود هم شریک می شدند؟
در سود هم شریک بودند و مثلاً در بیلبوردهای شهری، تبلیغات تلویزیونی یا صحنه ای از فیلم برایشان تبلیغ می شد؛ اما حالا کمی سخت تر شده است. من گفتم یک شرکتی تشکیل شود که هر بانکی اگر خواست در هر کار سینمایی مشارکت کند از طریق آن شرکت، قراردادی سه جانبه میان بانک، شرکت و تهیه کننده بسته شود که به نفع همه باشد. الان همه فیلم ها محدود به لوکیشن های بسته و کم خرج شده اند و این ورود، شاید به لحاظ بصری، تغییری در فیلم ها ایجاد کند. مثلاً سلام بمبئی با تمام نقدهای شما باید بپذیریم که فیلم چشم نوازی است...
بانک ها، توقعی هم در حوزه مضمون و محتوا دارند؟
حتماً دارند! به دقت فیلمنامه ها را می خوانند و نظر می دهند. تیم فیلمنامه خوانی جدی دارند و با اطلاعاتی که من دارم امسال 30-40 فیلمنامه را هم خوانده اند.
خب سؤالات ما تمام...
من حرف دارم!...
سلام بمبئی فیلم پر سر و صدای قربان محمدپور
بفرمایید!
این روزها جواد نوروزبیگی در سینما، نه به خاطر فیلمش بلکه به خاطر موقعیت هایی که در گذشته داشته، تخریب می شود. ای کاش مثل شما می نشستند و سلام بمبئی را نقد می کردند، اما این که بگویند تازه فهمیدیم چه قدرتی پشت فیلم است؛ سرهنگ سپاه! خانواده شهید!... این ها چیست که می گویند؟ اصلاً خجالت نمی کشند این مفاهیم را به چنین فیلمی نزدیک می کنند؟!
اگر کسی غیر از شما تهیه کننده این فیلم بود می توانست مجوز آن سکانس دیسکو را بگیرد؟
والله من قدرتی نداشتم!
پس چرا تا به حال اتفاق نیفتاده بود؟
من از هیچ قدرتی استفاده نکردم. آقای ایل بیگی شاهد است. مجوز اکران بعد از عاشورا صادر شده بود ولی من گفتم اعتقاداتی دارم بگذارید این دوماه تمام شود. مثل هر فیلمساز دیگری فیلمم را دادم و هرچه گفتم گوش کردند. آقای شهاب اسفندیاری می گوید نوروزبیگی از قدرتش استفاده کرده! خب شما که خودت در شورای پروانه نمایش هستی! باید بایستی و جلویش را بگیری! من قدرت دارم یا تو بی قدرتی؟ من فقط درخواستم را دادم. من اگر قدرت داشتم، تیزر تلویزیونی کارم کجاست؟ راضی شدم به تیزر زیرنویس!
اگر جای آقای ایل بیگی، مسوول نظارت ارشاد بودید به سلام بمبئی مجوز می دادید؟
مجوز می دادم اما در همان مرحله پروانه ساخت، فیلمنامه را از نگاه نظارتی درست ترش می کردم. ما آن جا مشکل داریم. نباید عجله کنیم که پروانه ساخت بدهیم.
برگردیم به درددل تان...
حرفم این است اگر من در سینما موقعیتی داشتم خیلی های دیگر هم شبیه من بودند. مگر من از عنوان جانبازی و رزمنده بودن و سرهنگی استفاده ای کرده ام؟! مگر اصلاً این ها در جامعه ما استفاده دارند؟! الان در یک اداره بگو جانبازم؛ مگر تحویلت می گیرند؟! اما بگو فیلمسازم؛ کلی تحویلت می گیرند. من می گویم تقدس آن مقطع را از بین نبریم. بحث گرین کارت را می کنند و... خب فیلم را بزنید! حریم خصوصی من به درد مردم نمی خورد! رزمنده یا بی دین چه ارزش خبری دارد؟ و از هیچ کسی به اندازه آقای اسفندیاری ناراحت نیستم چون او در جایگاه حقوقی اش است. چرا شما تمام قد نایستادی که جلوی فیلم را بگیری؟ اگر این فیلم سرتاپا گناه است، گناه تو بیشتر است! تو از مردم حقوق می گیری که جلوی فیلمی را که به ضرر این ملت است بگیری؛ چرا نگرفتی؟
محمدرضا گلزار و دیا میرزا در سلام بمبئی
شاید یک رأی داشته است؟
خیلی وقت ها یک رأی مؤثر بوده و صاحبش ایستاده است. در همین شورای پروانه ساخت و نمایش خیلی وقت ها بوده و می توانم ثابت کنم.
شاید این توقع را از شما ندارند...
همین توقع، بد است. من دارم در قوانین جمهوری اسلامی فیلم می سازم. من دوست داشتم که درباره سلام بمبئی یک جلسه مشترک بین من و شما و آقای ایل بیگی باشد و ببینید که من کجای این ماجرا قدرت نمایی کرده ام؟
این تصور طبیعی است که شاید برای هر کسی ایجاد می شود. یعنی بالاخره فکر می کنند که شما سابقه پاسداری دارید، به نگاه رسمی نزدیکید و شاید آن قدری که از شما حرف را می پذیرند از دیگران نمی پذیرند...
ما خیلی در سینما پاسدار داریم. آخر فقط جناحی که الان شما برایش قلم می زنید این طوری برخورد می کند. از آن طرف که کسی این چیزها برایش مهم نیست، تقدیر هم می کنند. از این طرف هم آقای بهمنی و شورجه، قرار بوده بروند فیلم ابوزینب را برای یک گردان نقد و تحلیل کنند، نبوده و سلام بمبئی را پخش کرده اند؛ با من تماس گرفتند و تقدیر کردند که چه فیلم خوبی ساختی! خب آقای شورجه، شما چه نگاهی داری که تقدیر می کنی؟
بسیاری از سرداران بزرگ فیلم را دیدند اما شأنشان این نیست که من برای یک فیلم نامشان را ببرم. آنها هم تأیید کردند. من آن جا ناراحت می شوم که از خط قرمز شرع و دفاع مقدس عبور کرده باشم. بارها به آقای ایل بیگی گفتم شما مراقب باشید من این دو مرز را رد نکنم. ایشان باید باشند که بگویند من از ایشان خواستم که اگر خلاف شرع است رحم نکنید! بیرون بکشید! اگر است گردن آنان! باید جواب بدهند. من نگذاشتم فیلم، بی اخلاق و اروتیک باشد. علاقه ای هم به رقص ندارم.
الان این چیزها نیست؟ کنایه های اروتیک نیست؟ خرس، مرزهای دفاع مقدس را رد نمی کند؟
من که خرس را پس گرفتم! همان موقع که فیلمنامه را خواندم به آقای پرستویی و معصومی گفتم این فیلم حتماً توقیف خواهد شد و الان هم دارم به نوعی آن را از کارنامه ام بیرون می گذارم. من فقط می گویم که نمی شود به خاطر جانباز و رزمنده بودن، نگذارید که کسی وارد هیچ گونه از مناسبات اجتماعی نشوند. خیلی از این رزمندگان و جانبازان الان مناسبات دیگری در کاسبی دارند، حالا ما که فعالیت فرهنگی می کنیم؛ من هم جایی که متهمم می گویم که بله متهمم. درباره خرس، ما سه نفر تصمیم گرفتیم آن را بسازیم و خب گاهی آدم در اجرا که می افتد دیگر کار ساخته می شود.
اعضای ستاد آزادگان آمدند این جا و فیلم را دیدند و احساس کردم شاید ناراحتی ایجاد شود و گفتم اصلاً پول را بریز دور! این ها شعار نیست و من خودم این را می فهمم و خرس را هم نهایتاً پس گرفتم. من تنها خواسته ام این است که بچه های حزب اللهی مطبوعات مثل شماها این مسائل را ورود ندهند. بیایند ما را کتک بزنند، فیلم را زمین بزنند، گوشمان را بکشند اما این مسائل را این طور ورود ندهند. من به اهداف پاسداری ام پایبندم اما مسائل شخصی را باید جدا کرد.
خب اگر این بچه ها به شما بگویند که برخی فیلم هایتان با آن اهداف سنخیت ندارد، باز هم ناراحت می شوید؟
نه، بگویند اما وارد حریم خصوصی من نشوند. شرعاً هم مشکل دارد یک چیزی را پر می کنند که چه؟! خروجی من از طریق همین وزارت ارشاد است. آقای ایل بیگی! من که هزار بار به شما گفتم خلاف شرع را از فیلم من دربیاورید. اگر نکردید بعد باید پشت من بایستید. من پای فیلمم ایستاده ام و از کسی هم خرج نمی کنم اما شما هم پای کار خودتان بایستید. این، سینمایی است که شما مسوول آن هستید. اگر بفروشد شما با افتخار عنوان می کنید. این همه این هیأت هندی به این جا آمدند، یکی از این مسوولان سر نزد! اگر معتقدید این فیلم اشتباه است، شما بزرگ تر از اشتباه من هستید! اگر معتقدند که به این فیلم نزدیک نشدند و دعوت نامه های ما را پاسخ ندادند، مطمئن باشید که اشتباه آنان بزرگ تر از اشتباه من است.
یعنی همان آدم ها که تأییدتان کردند، پاسخ دعوت نامه ها را ندادند...
ندادند... من پروانه گرفتم! شما به من بر اساس سیاست های جمهوری اسلامی مجوز دادید! چرا به ما نزدیک نشدید؟ این را برای خودم نمی گویم. به خاطر ما نه؛ بلکه به خاطر مهمانان. همه گفتند و توقع داشتند که جلسه ای با مسوولان سینمایی داشته باشند اما نشد.
