درمان زخم با آب دهان ممکن است؟ + جزئیات مهم

زخم های دهان سریع تر از زخم های دیگر قسمت های پوستی التیام می یابند و اکنون دانشمندان در حال یادگیری نحوه انجام ترمیم های سریع آن هستند.

یکی از عوامل دخیل در این پدیده حضور بزاق است که التیام زخم های دهانی را به چندین طریق افزایش می دهد. بزاق، محیطی مرطوب ایجاد می کند که بقا و عملکرد سلول های التهابی را بهبود می بخشد که برای ترمیم زخم حیاتی هستند.

علاوه بر این، بزاق شامل انواعی از پروتئین ها است که در مراحل مختلف درمان زخم داخل وریدی نقش ایفا می کنند. فاکتور بافتی که در بزاق وجود دارد، لخته شدن خون را به طور قابل توجهی تسریع می کند. تکثیر متعاقب سلول های اپی تلیال از طریق عوامل رشد در بزاق، به خصوص عامل رشد اپیدرمال ارتقا می یابد.

اهمیت عامل بازدارنده پروتئاز می تواند با مشاهده این امر اثبات شود که در غیاب این پروتئین بزاقی، بهبود زخم دهانی به طور قابل توجهی به تاخیر می افتد. اعضای خانواده هیستات بزاقی با افزایش گسترش سلولی و مهاجرت سلولی، بسته شدن زخم را در آزمایشگاه تسریع می کنند.

 

تکثیر سلولی توسط هیستات افزایش نمی یابد. تکثیر سلولی فعالیت بیولوژیکی خود را تقریباً 1000 برابر نسبت به هیستاتین خطی افزایش میدهد.

این مطالعات که نتایج آن را در این بخش از سلامت پلاس وی برایتان آورده ایم نشان می دهند که هیستاتین می تواند به طور بالقوه ای برای توسعه داروهای درمان زخم جدید مورد استفاده قرار گیرد.

محققان در 25 ژوئیه گزارش دادند که برخی از تنظیم کننده های اصلی فعالیت ژن در دهان برای التیام زخم ها و آسیب های زخم عمل می کنند. این تنظیم کننده ها به نام sox2، PITX1، PITX2 و PAX9 شناخته می شوند و در سلول های پوستی به نام کراتینوسیت ها در دهان فعال می باشند، اما در سلول های پوست دست نیستند.

به گفته محققان دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو و موسسه ملی بهداشت در بتسدا، این تنظیم کننده ها التهابی را که منجر به جای زخم و تبدیل شدن به برنامه های مولکولی درگیر در حرکت سلول و بسته شدن زخم می شود، کاهش میدهند.

آگاهی از این که چگونه دهان به سرعت زخم هایش را التیام می دهد، ممکن است در نهایت منجر به درمان های پزشکی شود که زخم های پوستی را بدون ایجاد جای زخم اصلاح می کنند.

چون تنظیم کننده ها در بسیاری از فرآیندهای زیستی از جمله هدایت یک ارگانیسم نقش دارند، باید کشف کنند که کدام یک از این فرایندها برای بهبود زخم مهم هستند. این مطالعه می تواند سرنخ هایی را به ما بدهد.

محققان زخم های کوچکی در دهان و بازوهای 30 داوطلب ایجاد کردند. زخم های دهان تقریبا سه برابر سریع تر از زخم های پوست دست التیام یافتند- به طور متوسط با میزان حدود 0.3 میلی متر در روز در دهان در مقایسه با 0.1 میلی متر در روز برای پوست بازو. با کاهش مقدار PITX1 و sox2 در دهان کراتینوسیت ها در ظرف های آزمایشگاهی رشد کردند و فعالیت ژن ها را تغییر داد.

تقویت میزان sox2 در پوست موش زمان درمان را کوتاه کرده است - از حدود نه روز به حدود سه روز تغییر یافته است.

شاید نباید تعجب کرد که آستر دهان و دیگر غشاهای مخاطی به سرعت التیام می یابند.

گارزا می گوید:ما بیشتر وقت خود را صرف یادگیری نحوه ترمیم زخم ها زیر آب کرده ایم. بنابراین منطقی به نظر می رسد که به خوبی زخم هایی که در جای مرطوب و مخاطی هستند را ترمیم کنیم."