آب از کجا می آید و راز پیدایش آب چیست؟
آب، ما را احاطه کرده است و از آسمان، رودخانه، دریاچه و جوی، جاری و سرازیر می شود و هنوز خیلی از ما نمی دانیم که آب دقیقا از کجا می آید؟ جواب پیچیده است ، شاید عامل آن ابرهای بارور سنگین باشد، که سبب بارش می شود و ریشه ی تمام اینها به جهان هستی باز می گردد. از زمانیکه نوترون و الکترون در هر دقیقه، ده بیلیون درجه گرم شدند و سپس هیدروژن و هلیوم که به عناصر سبک تر شناخته شده اند و موانع ساختمانی اتمی که لیتیوم نام دارد را شکل می دهند.
عناصر سنگین تر بعدا ظاهر می شوند، وقتی که عناصر سبک تر به آسمان، درون ستاره ها و اجرام آسمانی می روند. با گذر زمان، ستاره ها امواجی را از عناصر سنگین تر ساطع می کنند، که خود اکسیژن است و خارج از فضا است، جایی که با عناصر سبک ترکیب می شوند.
هر چه سیاره ای به خورشید نزدیکتر باشد ،گرمای خورشید در آنجا بیشتر است و این دما بر حالت آب که در آن سیاره است ، تاثیر میگذارد . هرچه سیاره کوچکتر باشد ، نیروی گرانشش ضعیف تر است و کمتر میتواند بخار آب را در سطح خود نگهدارد . بنا بر این بخار آب در خلا‍ء فضا پراکنده خواهد شد.
البته ترکیب و نحوه شکل گیری مولکول های هیدروژن و اکسیژن با مولکول آب دو چیز کاملا متفاوت هستند.
راز پیدایش آب مایع حیات
در بین سیارات، زمین تنها سیاره منظومه ای است که در آن آب در سه حالت مایع ، بخار و جامد وجود دارد . این بدان سبب است که حتی اگر مولکول های هیدروژن و اکسیژن با هم ترکیب شوند هم نیاز به انرژی برای تشکیل آب دارند. این روند پیچیده است و هنوز کسی نمی داند که چطور آب بر روی زمین ایجاد شد.
پس چطور سیاره ی ما از اقیانوس ها، دریاچه ها و رودخانه ها پوشیده شده است؟
جواب ساده این است که ما هنوز علت را نمی دانیم، اما در این باره ایده هایی داریم که در بخش سرگرمی پلاس وی و در پاسخ به سوال آب از کجا می آید می خوانید. طرح اولیه این است که تقریبا چهار بیلیون سال پیش، میلیون ها استروید و مولکول وارد سطح زمین شدند.
نگاه اجمالی به سطح ماه این ایده را به ما می دهد که این شرایط به چه شباهت دارد و طبق این طرح، این صخره ها طبیعی نبودند ، اما مواد تشکیل دهنده ی آنها از آب تشکیل شده که بطور فشرده آزاد شده است درحالیکه ستاره شناسان اثبات کرده اند که اجرام آسمانی، اب را درون خود نگه می دارد، برخی دانشمندان معتقد این نظریه نیستند.
در گذشته دانشمندان تصور می کردند که مقدار زیادی از آب توسط ستاره های دنباله دار یا سیارک هایی که زمین را بمباران کرده اند، آورده شده است.
آب روی کره زمین از کجا آمده است؟
اما تحقیقاتی که اخیرا انجام شده است، این موضوع را زیر سوال برده است، دانشمندان بر روی شهاب سنگ های کربن دار که به فاصله کمی از پیدایش منظومه شمسی شکل گرفته اند، متوجه شدند که نه تنها آنها دارای آب بودند، بلکه ترکیبات شیمیایی مواد معدنی شان نیز با سنگ های روی زمین و نمونه سیارک هایی که هم زمان به سیارمان شکل گرفتند، مطابت داشت.
سوال آنها این است که باید اتفاقات فراوانی رخ دهد، تا آب در اقیانوس زمین شکل بگیرد.
همچنین محققین دریافتند که آب حاوی عناصر سنگین است، با یک اتم هیدروژن، یک اتم دوتریوم و یک اتم اکسیژن، که نشان دهنده ی آن است که مولکول های اقیانوس و زمین با اجرام آسمانی کاملا متفاوت است ، یا به روش دیگر آب تنها می تواند ناشی از ترکیب اتم هیدروژن و اکسیژن باشد.
اخیرا ستاره شناسان فاش نمودند که شکل قبلی می تواند درست باشد و باید آزمایشاتی از اجرام آسمانی صورت گیرد که با تلسکوپ قابل مشاهده است. آنها یافتند زمانی که این ترکیب شکل بگیرد، آب در فضا همچون اقیانوس تشکیل می شود.
چگونگی پیدایش آب در کره زمین
دانشمندان درگیر این مساله اند که فرمول آب کدام است؟
هیدروژن و اکسیژن یا هیدروژن و اکسیژن و دوتریوم اما مشاهده مولکول های زمین غیر ممکن است . جو زمین مانع از اندازه گیری طول موج می شود، تنها تلسکوپ فضایی می تواند این مشاهدات را شکل دهد. پیشنهاد مطرح شده دیگر این است که زمین جوان از اکسیژن و سایر عناصر سنگین تولید شده با خورشید شکل گرفته است. اکسیژن ترکیب شده یا هیدروژن و سایر گازها از زمین آزاد می شود .
در فرایندی که در آن بدون مولکول گاز، اقیانوس و جو زمین به تنهایی شکل می گیرد، دانشمندان دیگر معتقدند که لایه ی نازکی از هیدروژن، سطح زمین را پوشانده و با اکسیژن ترکیب شده تا اقیانوس سیاره زمین را شکل دهد. سرانجام محرک های کامپیوتری گزارش دادند که حداقل مقداری آب در سیاره ی ما موجود است.
این ایده ای است که در آن آب می تواند عمیقا از درون سطح زمین توسعه یابد و سرانجام از طریق زمین لرزه نیز محو و ناپدید شود و ما نمی توانیم بگوییم که دقیقا چه مقدار آب درون زمین شده است، اما خوشبختانه می توانیم در آینده این موضوعات را تشخیص دهیم. که همچنان به تحقیق و بررسی بیشتری نیاز خواهند داشت.
