مطالعه‌ای که از چند دهه‌ی پیش آغاز شده نشان می‌دهد که بسیاری از مردان مبتلا به سرطان پروستات می‌توانند درمان‌هایی مانند جراحی یا پرتودرمانی را بدون کم‌کردن شانس ادامه‌ی حیات خود به تاخیر بیندازند. این بیماران می‌توانند به‌جای برداشتن پروستات یا قرارگرفتن درمعرض تشعشعاتی با انرژی بالا، پس از تشخیص سرطان، بیماری خود را بهطور فعال تحت نظارت قرار دهند؛ چراکه درمان‌های تهاجمی عوارض طولانی‌مدتی مانند بی‌اختیاری ادرار، اختلال نعوظ و سایر مشکلات ادراری، اختلالات روده و عملکرد جنسی به‌همراه دارند.
دکتر فرِدی حمدی، استاد جراحی و اورولوژی دانشگاه آکسفورد دررابطه‌با این موضوع به سی‌اِن‌اِن می‌گوید: «خبر خوب این است که اگر سرطان پروستات شما تشخیص داده شد، وحشت نکنید و برای تصمیم‌گیری به خودتان زمان بدهید.» حمدی در ادامه به این نکته اشاره می‌کند که توصیه‌ی او فقط درمورد بیماران مبتلا به سرطان پروستات کم‌خطر یا متوسط صادق است و بیماران مبتلا به سرطان پرخطر همچنان به درمان‌های فوری و تهاجمی نیاز دارند.
لایو ساینس در گزارش خود می‌نویسد، درطول این مطالعه که از سال ۱۹۹۰ شروع شد، بیماران تحت نظارت فعال قرار داشتند و سطح نوعی پروتئین خاص در خون آن‌ها بهطور منظم اندازه‌گیری می‌شد. این پروتئین، پادگن ویژه‌ی پروستات (PSA) نام دارد و سطح آن در خون هم‌زمان با پیشرفت سرطان پروستات افزایش می‌یابد. دکتر الیور سارتور، مدیر پزشکی مرکز سرطان تولان در تفسیری از این مطالعه می‌نویسد: «درحال‌حاضر نظارت فعال روی بیماران می‌تواند شامل اقداماتی اضافی مانند تصویربرداری پرتومغناطیسی (MRI) از پروستات و آزمایش ژنتیک باشد.»
محققان، شرکت‌کنندگان در این مطالعه را به‌مدت ۱۱ تا ۲۱ سال پس از تشخیص سرطان پروستات تحت‌نظر قرار دادند. آن‌ها درنهایت به این نتیجه رسیدند که تمام بیماران بدون درنظرگرفتن درمانی که دریافت کرده بودند، با خطر مرگ مشابهی مواجه بودند. به‌طورکلی ۴۵ شرکت‌کننده یا به‌عبارتی ۲٫۷ درصد از آن‌ها، جان خود را بر اثر سرطان پروستات ازدست دادند. ۱۲ نفر از این تعداد (۲٫۲ درصد) جراحی شده و ۱۶ نفر (۲٫۹ درصد) پرتودرمانی دریافت کرده بودند؛ ۱۷ نفر (۳٫۱ درصد) نیز تحت نظارت فعال قرار داشتند. چنین تفاوت‌های کوچکی ازنظر آماری معنادار درنظر گرفته نمی‌شوند.
درطول یک دوره‌ی پیگیری تقریبا ۱۵ ساله، حدود ۳۳۰ مرد (۶۰ درصد شرکت‌کنندگان) که در گروه نظارت قرار داشتند، در نهایت درمان جراحی یا پرتودرمانی را انجام دادند؛ اما به‌نظر می‌رسد که انتظار آن‌ها برای دریافت این درمان‌ها، تاثیری روی خطر مرگ آن‌ها نداشته است. علاوه بر این، ۱۳۳ نفر از اعضای گروه نظارت، هرگز درمان‌هایی مانند پرتودرمانی، جراحی یا هورمون‌درمانی انجام ندادند و همچنان در قیدحیات هستند.
۱۵ سال پس از تشخیص سرطان پروستات، این بیماری در ۹٫۴ درصد از افراد حاضر در گروه تحت نظارت فعال، ۴٫۷ درصد از بیماران حاضر در گروه جراحی و ۵ درصد از شرکت‌کنندگان حاضر در گروه پرتودرمانی پیشرفت کرده بود. دکتر استیسی لوب، متخصص سرطان پروستات در لانگون هلث دانشگاه نیویورک بر این باور است که اگر این مطالعه با روش‌های نظارتی امروزی انجام می‌شد، شاید گروه نظارت عملکرد بهتری داشت. لوب که در این مطالعه شرکت نداشت، به آسوشیتد پرس می‌گوید: «ما اکنون راه‌های بسیاری داریم برای اینکه قبل از گسترش سرطان بتوانیم پیشرفت بیماری را تشخیص دهیم.»
سارتور در بخشی از تفسیر خود به این نکته‌ی مهم نیز اشاره می‌کند که اکثریت قریب‌به‌اتفاق بیماران حاضر در این کارآزمایی، در گروه بیماران کم‌خطر و خطر بینابین مطلوب قرار داشتند و امروزه کاندیدای مناسبی برای حضور در گروه نظارت به‌شمار می‌روند. به گفته‌ی او، تنها بخش کوچکی از شرکت‌کنندگان حاضر در این بررسی پرخطر درنظر گرفته می‌شوند و نیاز به درمان فوری دارند.
به گزارش سی‌اِن‌اِن، سرطان پروستات پرخطر تنها ۱۵ درصد از کل تشخیص‌های انجام‌شده را شامل می‌شود؛ بنابراین در بیشتر مواقع این بیماری با خطر کم یا متوسط روبه‌رو است. نویسندگان این مطالعه درنهایت این‌گونه نتیجه‌گیری می‌کنند که درمورد بیماران کم‌خطر باید خطرات و مزایای درمان‌هایی مانند جراحی و پرتودرمانی به‌دقت سنجیده شود؛ چراکه در برخی از مواقع آسیب‌های ناشی از درمان‌های تهاجمی بیشتر از منفعت آن‌ها است.
