در دوران پیدایش فلزات تمدن بشر نیز تکامل خود را طی نمود و بشر از فلزات مختلف مانند مس ، برنز ، طلا و نقره اشیایی به اشکال مختلف مانند حلقه و استوانه یا چهارگوش و سکه تهیه نمود و وسیله جابجایی برای دادو ستد قرار داد.
برپایه نوشته های مورخان یونان باستان پول رسمی ایران، سکه دَریک در ژانویه سال 514 پیش از میلاد ضرب و رایج شد. داریوش دستور ضرب این سکه را در دومین روز نخستین ماه زمستان سال 514 پیش از میلاد داده بود که پس از چند روز آماده شده بود.
ضرب نخستین سکه مشخصا ایرانی از اقدامات مهم داریوش اول، حدود 515 ق م، شناخته شده است و انتخاب وی این بود که جنگاوری بر روی سکه نشان داده شود در حال نگاهداشتن کمان به دست، و یا زانو بر زمین نهاده در حال کشیدن کمان.
جانشینان وی تنها کمان را عوض کردند و نیزه یا قمه ای چون سلاح بر دست گرفتند که تصویر روی سکه بود و پشت آن دارای علامت چهار گوش ضرب خورده ای بدون هیچ نوشته.پادشاهان هخامنشی همین طرح اصلی را هم برای سکه طلای داریک و هم برای مسکوک نقره یا سیگلوس(به ارزش یک بیستم داریک) به مدت حدود دویست سال بر جا نگاه داشتند.
سکه ی داریوشی از زرناب بود. در زمان هخامنشیان هیچ یک از حکام و پادشاهان محلی حق نداشتند بدون اجازه ی داریوش به نام خود سکه زنند، فقط اجازه داشتند با اجازه ی داریوش سکه ی نقره بزنند، چرا که ضرب سکه ی طلا در انحصار مرکز بود.
