سکوت جواد نکونام بعد از خداحافظی از تیم ملی شکست

 

 

- واقعیتش این است زمانی که من به اسپانیا برگشتم. با برنامه ریزی که برای زندگی ام و فوتبالم داشتم به اوساسونا رفتم ولی آنجا خیلی نسبت به قبل تفاوت کرده بود و من نمی دانستم که شرایط مالی نسبت به قبل اینقدر سخت شده باشد. بخاطر اینکه دو رئیس قبلی باشگاه یک سری اشتبا هاتی داشتند و پول هایی که این طرف، آن طرف شده است که پای 20 نفر هم در جریان پولشویی و هم بخاطر رشوه ای که به تیم ها دادند، گیر هست و پول های زیادی هم از باشگاه خارج شده است. این مشکلات روی تیم ما تاثیر گذاشت.

 

 

 

- ما دراین فصل شش بازیکن ملی پوش داشتیم که در جام ملت های آسیا و آفریقا به تیم ضربه زد. سه بازیکن ملی پوش آفریقایی داشتیم. یک ملی پوش اروپایی، من و انصاری فرد هم که در تیم ملی ایران بودیم. هر 6 نفر باید در روز های فیفا در تیم های ملی کشور هایمان حاضر می شدیم و این مساله به تیم ما ضربه زد.

 

 

خدا را شکر شرایط من امسال خوب بود. من در 30 دیدار از 42 بازی اوساسونا، فیکس بودم و توانستم 6 گل و 3 پاس گل بدهم. باید این را هم بگویم که من دیر به اوساسونا اضافه شدم و در بسیاری از بازی ها هم دراردوی تیم ملی بودم.به غیر از دو بازی آخر تیم هم که به دلیل مصدومیت بازی نکردم تقریبا خوب بازی کردم. حالا تیم نتیجه نگرفته ضعف مربی و بازیکن و مدیر عامل بود و به عقیده در نتیجه گیری تیم همه نقش دارند. مشکلات را هم که برای شما گفتم. در کل هم به هدف که داشتم رسیدم، خدا را شکر.

 

 

من دو سال دیگر با اوساسونا قرارداد دارم. یک فصل به عنوان بازیکن و سال دوم به عنوان مربی تیم، قرارداد دارم. ولی با توجه به مشکلات مالی که اوساسونا دارد و بدهی های که از قبل به من داشته اند. اگر بتوانند تعهداتشان را عمل کنند من قطعا می مانم در غیر اینصورت وقتی که به اوساسونا برگشتم صحبتی که با مسئولین باشگاه داشتم قرار بود که من دو فصل بازی کنم و در همین تیم هم از فوتبال خداحافظی کنم.

 

 

بله خدا را شکر خیلی خوب شد که تیم در لیگ دو ماند. چون ممکن بود اگر تیم به لیگ پایین تر سقوط کند با توجه به شرایطی که داشت، منحل شود. چون دیگر تیم پولی نداشت که بتواند به مسابقات برگردد مگر اینکه آن رئسای قبلی پول هایی را که در صورت حساب هایشان شفاف نبود را به باشگاه بازپس دهند که این مساله هم امری بعید است.

 

 

 

من یک مساله برایم خیلی مهم است. من مربیگری درجه یک و دوی اسپانیا را گرفتم. این مدارک هم مربوط به الان نمی شود . من در سال 2010،2011 در این کلاس ها شرکت کردم. یعنی دو فصل فوتبالی 2010،2011 و 2011، 2012 من این مدارک را گرفتم. البته من فکر می کنم مربیگری به مدرک اصلا ربطی ندارد. اگر به مربیان موفق دنیا نگاه کنید می بینید اینطور نیست که همه آنها در کلاس مربیگری شاگرد اول باشند یا بهترین فوتبالیست در دوران بازیشان بوده باشند و یا اینکه بهترین مدارک را گرفته باشند. مربیگری هم مثل بازیگری خصوصیات متفاوتی را می طلبد وبه عقیده من یک استعداد است. مثل کاپیتان یک تیم بودن، مدیر یک مجموعه بودن که باید فاکتور های خاصی داشته باشند.

 

 

من بدون مدرک هم می توانم مربیگری کنم. من نه هر بازیکنی که به کار مربیگری علاقه داشته باشد و این حرفه را دوست داشته باشد و این استعداد را در خودش بیند می تواند این کار را انجام دهد. به عقیده من یک بازیکنی که مدیر است و یا کسی که می تواند در مجموعه ای مدیریت کنداین استعداد را از بچگی دارد و می بینی که او در خانواده و مدرسه هم مدیر بوده است. این نشان می دهد که او در آینده هم می تواند در اشل بزرگتر این کار ها را انجام دهد. به نظر من در مربیگری آموزش دیدن خیلی مهم است. در این حرفه شما باید هر روز آموزش ببینی و خودت را با علم روز فوتبال پیش ببری، اما مربیگری به مدرک نیست. من قطعا مدارک مربیگری ام را خواهم گرفت نه تنها من بلکه هر کسی که می خواهد در این رشته فعالیت کند، می گیرد. ولی برای موفقیت در این کار باید استعداد لازم را هم داشته باشی.

 

 

مربیگری خیلی فاکتور ها نیاز دارد که یکی از آنها مربیگری است. به باشگاه و تیم و بازیکن و خیلی مسائل دیگر هم مرتبط است که در کلاس های مربیگری هم در مورد آن زیاد بحث می شود و من در دو دوره ای که در این کلاس ها بودم این مطالب را آموزش دیدم. در ایران هم قصد دارم که دوره های مربیگری را پشت سر بگذارم و از همان ابتدا و از مدراک D و C شروع کنم تا ببینم مدرسان ایرانی چه ایده هایی دارند. دنبال این هستم که هر روز مطالب جدید یاد بگیرم. حتی دوست دارم سر تمرین تیم ها بروم و ببینم که هر مربی چه کاری را انجام می دهد. البته مربیانی که به کارشان اعتقاد دارم. می خواهم ببینم آنها چطور تیم را تمرین می دهد و می چرخانند، به طور حتم همین کار را می کنم.

 

 

کاملا موافقم. من فکر می کنم که در عالم مربیگری اگر هر روز هم دنبال به روز شدن باشی باز هم مطالب جدیدی وجود دارد. من سال اولی که به اوساسونا رفتم یکسری کار هایی در آنجا می دیدم که وقتی در این فصل به اسپانیا برگشتم همه چیز فرق کرده بود. این بحثی که می کنم حتی در مورد کوچکترین نکات تمرینی مثل حرکات کششی جدید هم صدق می کند. مثلا یک سری حرکات تمرینی برای گرم کردن عضلات خاصی در بدن هست. پس می بینیم که علم در حال پیشرفت هست و به همان نسبت هم برای موفقیت باید دانش فوتبالی ات را بالا ببری.

 

 

 

این صحبتی که می کنم مربوط به کل فوتبال می شود. اینکه در گذشته در فوتبال دنیا گل زیاد رد و بدل می شد در حالی که الان گل کمتری می بینیم و بازیکن ها دوندگی بیشتری دارند و بیشتر در زمین درگیر می شوند. مربیان هم با برنامه های تاکتیکی شان مقابل حریف ظاهر می شوند. برای همین هم شما هر روزی که آموزش ببینی و دنبال به روز کردن فوتبالت باشی، باز هم کم است.

 

 

-خیلی خوشحالم در لیگ ایران مربیانی مثل یحیی گل محمدی و علیرضا منصوریان نتیجه گرفتند. حتی مربیان خارجی که در لیگ ما فعالیت داشتند مثل اسکوچیچ و تونی الیویرا. وقتی مربی خارجی به ایران می آید که تیمش خوب بازی می کند و نتیجه می گیرد، خوشحال می شوم. من با علی منصوریان هم تیمی نبودم ولی یحیی در تیم ملی کاپیتان ما بود. خیلی خوشحالم که کاپیتان تیم ملی و دوستان وهمبازی های من موفق می شود. به عقیده من باید فصل جدیدی در فوتبال ایران باز شود و مربیان سنتی باید کم کم کنار بروند و جای خودشان را به مربیان جدید با دانش بدهند. مربیانی که برای فوتبال و تیمشان و طراحی تمرینات وقت می گذارند تا نتیجه بگیرند و می بینیم که نتیجه هم گرفتند وذوب آهن توانست قهرمان شود. البته قهرمان شدن خیلی خوب است ولی اینکه بخواهیم یک مربی را تنها به فقط عنوان قهرمانی بسنجیم، صحیح نیست.

 

 

بله ولی یک مربی خوب می توانید با نتایج قابل قبول که می آورد هم موفق باشد. اگر من اسم ذوب آهن را آوردم نه صرفا بخاطر قهرمانی این تیم در جام حذفی بود بلکه بخاطر بازی های خوب این تیم در رقابت های لیگ بود، همینطور هم باید از نفت تهران و تراکتور و سایپا و سپا هان هم نام ببرم. به عقیده من فوتبال این تیم ها به پیشرفت بازیکنان جوانی که به تازگی وارد این عرصه می شوند، کمک می کنند. 

 

 

به عقیده من همیشه جای این دو تیم در آسیا خالی هست و دیدید که هواداران پرسپولیس امسال نشان دادند که این تیم یکی از پر طرفدارترین تیم های لیگ در آسیا است. مردم با حضور پرشورشان در چند بازی آسیایی این تیم این مساله را ثابت کردند تا جایی که خود AFC هم به این مساله اشاره کرد. جای این دو تیم قطعا در آسیا خیلی خالی است. در مورد پرسپولیس باید بگویم که فکر می کنم تغییر و تحولات زیاد باعث شد که آنها نتوانند نتیجه بگیرند ولی در مورد استقلال که تیم خودم بود من هم مثل همه استقلالی ها از اینکه این تیم نتوانسته سهمیه آسیایی را بگیرد و حتی قهرمان حذفی یا لیگ نشده، ناراحت هستم. ولی به هر حال در فوتبال این اتفاقات می افتد و همیشه این نیست که در یک تیم فقط اتفاقات خوب بیفتد. هر چند که من فکر می کنم استقلال با این بازیکن ها وتوانایی و پتانسیلی که داشت می توانست حداقل یک جام را بدست بیاورد و سهمیه آسیایی را هم بگیرد، اما خب، فوتبال است و هزار اتفاق. بازیکن ها هم زحمتشان را کشیدند و دوست داشتند که بتوانند سهمیه بگیرند ولی قسمت اینطور بود. تیم های دیگر هم بهتر کار کردند و مربیان و بازیکنانشان هم زحمت بیشتری کشیدند ولی به هر حال استقلال هم واقعا دو سالی است که جایش در آسیا خالی هست. امیدوارم که فصل بعد بتواند در آسیا سهمیه بگیرد.

 

 

 

حقیقتش را بخواهید من هنوز در این مورد تصمیم نگرفته ام. باید در این مورد مفصل بنشینم و با آقای کی روش حرف بزنم. به نظر خودم من هنوز توانایی بازی کردن دارم. در تیم ملی هم می توانستم بازی کنم ولی تصمیم گرفتم که دیگر بازی نکنم.

 

 

واقعا سخت است. لباسی که همیشه تنم بوده و پیراهن شماره 6 را کنار بگذارم. من حتی برای حضوردر تمرین تیم ملی حتی هم عشق داشتم. شاید کسی باور نکند ولی به عشق بازی کردن در تیم ملی یک روزه به ایران می آمدم و برمی گشتم. یعنی دو روزه به ایران می امدم یک روز تمرین می کردم و یک روز هم بازی می کردم و بر می گشتم. واقعا این عشق و علاقه بود که باعث می شد خستگی را حس نکنم ولی به هر حال باید قبول کنیم که هر آمدنی یک رفتنی هم دارد. همانطور که برای بازیکنان در گذشته این شرایط وجود داشت. برای حضور در تیم ملی به عنوان مربی هم باید اول با آقای کی روش صحبت کنم بعد از آن تصمیم بگیرم. ازطرفی در خودم توانایی بازی کردن می بینم و از طرفی هم حضور در کسوت مربیگری برایم جذاب است. چه بهتر از اینکه بخواهم کنار مربی مثل کی روش آموزش ببینم.

 

 

بله، هر احتمالی وجود دارد. البته امیدوارم مثل تجربه قبلی ام نباشد(می خندد).

 

 

من چند سال هست که در این فکر هستم که بتوانم آکادمی فوتبال راه اندازی کنم که بتوانم استعداد های موجود در ایران را که مخصوصا در رده پایه کمتر به آنها بها داده می شود را شناسایی کنم. بازیکنانی را از بچگی با استاندارد های فوتبال روز دنیا تربیت کنم افراد با استعداد را به لیگ های اروپایی معرفی کنم و حتی در آینده بتوانم تیم فوتبالی از این بازیکن ها راهی لیگ کنم. من مدتی بود که چنین تصمی می را گرفته بودم ولی چون درایران نبودم نمی توانستم نظارت و برنامه ریزی درستی بر آن داشته باشم. حال که کمی سرم خلوت تر شد تصمیم گرفتم که خودم این کار را انجام دهم و با چند نفر از دوستانم و مربیانی که فوتبال را به من آموزش دادند در این رابطه صحبت کردم. تایم یک کار اصولی برای رده پایه داشته باشم. شروع اینکار با نام مدرسه فوتبال است ولی در حقیقت این یک کار آکادمیک و علمی است.

 

 

 

در برنامه من علاوه بر فوتبال برنامه صحیح تغذیه، گفت و گو با پدر و مادر ها و تماشای فیلم های آموزشی گنجانده شده است. من یک سری فیلم های آموزشی از اسپانیا آوردم که حتی به والدین بازیکن ها هم توصیه می کنم که آن را ببینند. فکر هم می کنم مربیان خودم کسانی که فوتبال را به من آموزش داده اند می توانند در این زمینه مفید باشند. با توجه به شناختی هم که خود من از فوتبال دارم فکر می کنم که در مجموع انتخاب های خوبی خواهم داشت که در نهایت استعداد ها را در یک جا جمع کنم. اگر هم بدانم که بازیکن مستعدی در تیم ما حضور دارد که می تواند در آینده برای ایران افتخاری کسب کند، با صحبت هایی که در این زمینه انجام دادم، قطعا در سن پایین این بازیکن ها را به تیم های بزرگ اروپایی برای آموزش معرفی می کنم واینطور نباشد که صبر کنیم بازیکن به تیم ملی برسد و در سن 20 سالگی دنبال آموزش او باشیم. اگر بازیکنی در این رده سنی آموزش ببیند خیلی زودتر و بهتر می تواند به فوتبال ما کمک کند.

 

 

من از ریز برنامه های مهدی اطلاعی ندارم، فقط می دانم که کار مهدی هم آموزشی است. من دوست دارم که به جوان ها، نوجوان ها و نونهال هایی که می خواهند فوتبال را یاد بگیرند، خدمت کنم و بتوانم تجربیاتم را در اختیار آنها قرار دهم. اگر من موفق شوم از میان این بازیکنان 10 بازیکن را به لگ برتر برسانم هم برایم مهم است. از همین جا هم به تمام کسانی که علاقمند هستند و فکر می کنند که استعدادش را دارند که فوتبالیست شوند می گویم که می تواننند بیایند و زیر نظر من و مربیانی که خود من از آنها فوتبال را یاد گرفته ام، آموزش ببینند. این را هم بگویم که مدرسه فوتبال ما تنها در تابستان فعالیت ندارد بلکه د فصل زمستان هم بازیکنان قطعا تحت کنترل هستند و تمرینات تعطیل نمی شود تا بتوانیم یک کار بزرگ را انجام بدهیم تا به امید خدا شرایطی فراهم شود تا بتوانیم بازیکنان شهرستانی را به تهران بیاوریم و خوابگاهی را برای آنها درست کنیم تا بازیکنان مستعد شهرستانی مخصوصا افراد مستعدی که در مناطقی زندگی می کنند که شاید کارشان به چشم نیاید، فرصت رشد داشته باشند. چون همه می دانیم که در بسیاری از شهرستان ها امکانات کمتر است و بازیکنان نمی توانند خودشان را نشان دهند. اگر واقعا بتوانم برای استعداد های پایه کاری بکنم، خیلی خوشحال می شوم.

 

 

 

شاگردان آقای پرویز ابوطالب که استاد خود من هم بودند. آقای ابوطالب مربی بسیار با دانشی هستند که حتی در این زمینه کتاب هم نوشته اند. جلال بنی جمالی که من خودم شاگرد ایشان بودم. در تیم راه آهن آن زمانی که سازندگی داشت. خود ایشان اینکار را در تیم های پایه انجام می داد و بازیکنان زیادی را معرفی کرد. من هم از دوستانی که خودشان فوتبال را به من آموزش دادند در خواست کردم که بیایند کنار تیم و به ما کمک کنند. فکر می کنم در این راه هم باید اول به خانواده ها آموزش های صحیحی بدهیم. من خودم همیشه زمانی که به خاطرات کودکی خودم نگاه می کنم، همیشه فکر می کنم که اگر پدرم نبود، قطعا من فوتبالیست نمی شدم. یادم می آید که او من را سر تمرین می برد و می آورد و تغذیه و برنامه هایم را پیگیری می کرد. یادم نمی رود در آن زمان آقای ذوالفقارنسب به پدرم گفته بود که جواد باید شیرینی زیاد بخورد، پدرم هم همین صحبت را به آقای یاوری گفته بود که در تغذیه من این نکته را رعایت کند. این مسائل ریز خیلی در کار بازیکنان تاثیرگذار است. من هم دوست دارم این تجربیات را در اختیار بازیکنان جوان قرار دهم.

 

 

بله، خیلی زیاد. من چون حرفه مربیگری را دوست دارم و فکر می کنم که می توانم با این کار به فوتبال ایران کمک کنم. اینکار را با حضور سه بازیکن و حتی یک نفرهم شروع می کنم و برایم فرقی نمی کند که 1 شاگرد داشته باشم یا صد نفر برای آنها وقت می گذارم. چون به این کار علاقه دارم. ثبت نام هم از طریق وبسایت من با نام www.nekonam6.com می توانند مراحل ثبت نام را انجام دهند.

 

 

من واقعا عدد شش را دوست دارم. داستان پوشیدن پیراهن شماره 6 من در تیم ملی هم گذشته برمی گردد و آقای میرآخوری این شماره را در تیم ملی جوانان به من داد. در حال حاضر هم در تیم ملی هر کس پیراهن شماره 6 را بپوشد اصلا برایم مهم نیست. قبل از من هم بازیکنان بزرگی این پیراهن را به تن کردند. امیدوارم تمام بازیکنانی که پیراهن تیم ملی را می پوشند قدر آن را بدانند و بدانند که مسئولیت پوشیدن لباس تیم ملی واقعا سنگین است. به نظر من باید ملی پوشش ها بدانند که این لباس مقدس و ارزشمند است و من الان که از بیرون بازی تیم ملی را مقابل ازبکستان می بینم با خودم می گویم کاش دوباره جوان بودم و برای تیم ملی بازی می کردم و هر دقیقه بازی کردن برای تیم ملی واقعا خودش یک افتخار است. خودم همیشه همین حس را داشتم و عامل اصلی اینکه توانستم سال های سال برای تیمم بازی کنم همین بود که از لحظه لحظه حضورم در تیم ملی لذت بردم و از هیچ کارم پشیمان نیستم.

 

 

من به جوانگرایی و سن بالای بازیکنان اعتقادی ندارم. من همیشه عقیده داشتم که اگر بازیکنی خوب و آماده باشد باید بازی کند. مطمئن باشید کسانی که بازی کردند بهتر از نیمکت نشین ها یا کسانی بودند که اصلا به تیم دعوت نشدند. چون آقای کی روش در بازیکن کشف کردن و بازی گرفتن از آنها استعداد خاصی دارد. چه کسی فکر می کرد مهرداد پولادی در جام جهانی بیاید و آن بازی ها را به نمایش بگذارد. یا در جام ملت ها از بازیکنانی مثل وحید امیری، پورعلی گنجی، سردار آزمون یا علیرضا حقیقی استفاده کند، چه کسی فکر می کرد این بازیکنان بازی کنند. حرف من این است هر کسی خوب باشد باید بازی کند، چه 40 سالش باشد و چه 15 سال، فرقی ندارد. بازیکن بایدا از لحاظ بدنی آماده باشد شما قطعا بازی می کنید و زمانی که آماده نباشید، خط می خورید.سن به عقیده من یک عدد است و نمی تواند در غمل کرد کسی تاثیر داشته باشد. من وجود نیرو های جوانی را تکذیب نمی کنم ولی فکر می کنم در نهایت کسی باید در تیم ملی باشد که آماده است سنش هم مهم نیست.

 

 

 

نه من هیچ وقت به خداحافظی فکر نمی کردم. خداحافظی من از تیم ملی هم یکدفعه اتفاق افتاد.

 

 

حرف شما را قبول دارم. متاسفانه در فوتبال ما هرگز به بازیکنان بزرگ بها ندادند. من بازیکنان قبل از خودم را می گویم شما ببینید جرالد می خواست از لیورپول خداحافظی کند یا ژاوی که قصد داشت از بارسلونا خداحافظی کند، چه مراسمی برای او گرفتند، چه قدردانی از او کردند. شما حتی نمی توانید در ایران به یاد بیاورید که ما در مراسمی از بازیکنی یک تشکر کرده باشیم. مثلا بیایند مراسم شامی برای تجلیل از بازیکنی برگزار کنند یا فقط همه را دور هم جمع کنند واز بازیکنی بابت 5، 4 سال و یا حتی دو بازی ملی که انجام داده، تشکر کنند. ما در ایران این همه بازیکن داریم که بالای 100 بازی ملی دارند یعنی واقعا باید این افراد از تیم بروند و هیچ کس حتی یک تشکر خشک و خالی هم آنها نکند. وقتی می بینم بزرگتر از من هم از تیم ملی خداحافظی کردند و هیچ اتفاقی برایشان نیفتاده است. من هم نیازی نمی بینم که حالا بخواهند برای من کاری بکنند. دلیلش هم این است که اول باید این احترام را به بزرگتر های فوتبال می گذاشتند.

 

 

یادم می آید زمانی که من در تیم الکویت بازی می کردم. خیلی برایم جالب بود که دیدم بازیکن این تیم که قصد خداحافظی داشت طی یک نامه رسمی به باشگاه درخواست داد. من چون در ایران چنین کار هایی را ندیده بودم گفتم می خواهی خداحافظی کنی چرا اعلام می کنی اوهم به من گفتی خدا:باشگاه برای بازی خداحافظی از یک تیم سرشناس دعوت می کند و پس از آن هم مبلغی را به بازیکن پرداخت می کند. بقیه هم به او هدایایی می دهند و بازیکن به این ترتیب از فوتبال خداحافظی می کند. این مساله خیلی در من تاثیر گذاشت با خودم گفتم کشور کویت شاید اندازه یک شهر ایران هم نداشته باشد چه احترامی به بازیکنانش می گذارد. من در بهترین تیم کویت بازی کردم و می دانم که آنجا اندازه یکی از شهر های کوچک ایران هم فوتبالیست ندارد ولی چه عزت و احترام و بهایی به بازیکنانشان می گذارند.

 

 

همیشه همینطور بوده، خداحافظی بازیکنان بزرگ فوتبال ما اگر با گریه نبوده قطعا با خنده هم نبوده است. ما این همه بازیکن و ستاره داریم که در اروپا بودند، در آسیا ستاره هستند، نمی دانم بهترین بازیکن جام بودند. مقام بهترین بازیکن آسیا را گرفتند. همه آرزوی دیدار آنها را دارند . تا به حال ما از کدامشان تشکر کردیم و به آنها خسته نباشید گفتیم؟! یاد ندارم که بیاییم یک بازی برای آنها برگزار کنیم، گلی گردنشان بیندازیم و بگوییم که آقا خسته نباشید. کدام دفعه اینکار را کرده ایم؟ این سنتی بوده که از ابتدا در فوتبال ما وجود داشت من هم نمی خواهم کسی برایم مراسمی بگیرد، اما امیدوارم که این سنت بشکند و ما از بازیکنانمان قدردانی کنیم. من اصلال دنبال این نیستم که این اتفاق برای خودم بیفتد ولی چنین کار هایی برای حفظ شان بازیکنانمان خیلی خوب است و جوانتر ها را هم بیشتر ترغیب می کند. البته مردم واقعا تنها کسانی هستند که قدردانی می کنند و هر جا ما را می بینند از ما تشکر می کنند. بخاطر بازی هایی که انجام داده ایم. مردم همه چیز را می بینند. ولی باید مسوولین ما و کسانی که در راس هرم هستند نیز قدر اسطوره ها را بدانند من هیچ وقت دنبال یک مراسم پر تجمل نبودم واگر هم قرار بود چنین اتفاقی بیفتد ، موافق نبودم.