تصاویری دیده نشده از شهید عبدالله علایی منتشر شده که به این بهانه، جا دارد حکایت شهادت و راز سالم ماندن صورت وی را بازخوانی کنیم.
شهید عبدالله علایی صورتش بعد از 13 سال سالم بود
زمستان است و سردی طلائیه و آتش دشمن که بر سرشان می بارد اما دلاورند و مردانه می جنگند و حالا از آن روزها سال ها گذشته است و تقویم سیزده سال بعد را نشان می دهد که جوانانی از جنس خودشان برای پیدا کردن اجساد مطهرشان آمده اند، ساعت ها به دنبالشان می گردند تا اینکه گویی به جسمی برخورد می کنند، گردن عبدالله است که زخم دارد و چند قطره خون از آن می چکد و همه را به تحیر وا می دارد.
بدون آنکه از آمدنش چیزی بگویند، از مادر می پرسند:حالات معنوی عبدالله چگونه بود؟ و مادر می گوید:غسل جمعه اش ترک نمی شد و بر خواندن زیارت عاشورا و زیارت حضرت عبدالعظیم (س) مداومت داشت. و آنگاه بچه ها با خود می گویند:مگر نه اینکه گفته اند اگر غسل جمعه کنی بدنت بعد از مرگ سالم باقی می ماند و امروز ما عبدالله را مقابل چشمانمان می بینیم.
بارها پیش آمده که شهدا ما را غافلگیر می کنند. یک نمونه اش در ماجرای شهید علایی است که در سال 1375 پس از گذشت 13 سال از شهادت و مفقودی به خانه برگشت. از تمام پیکر او جز استخوانی باقی نمانده بود، اما صورتش سالم بود تا هم شناسایی اش به راحتی صورت گیرد و هم خانواده و دوستانش یک بار دیگر چهره عبدالله را از نزدیک ببینند.
شهید عبدالله علایی در عملیات خیبر و منطقه طلائیه به شهادت رسید. جایی که زمستان سال 62 آتش و خون برپا بود. 13 سال بعد وقتی علایی همراه با800 شهید دیگر روی دست مردم ایران تشییع شد تا به معراج شهدای تهران برود، کسی باور نمی کرد که از جمع این شهدا، یک نفر از آنها با چهره ای سالم به خانه و کاشانه اش برگشته باشد. در گفت وگو با امیر عباس علایی برادرزاده شهید، گذری بر زندگی و منش شهید عبدالله علایی انداختیم. در ادامه نیز گفت وگوی کوتاهی با محمود روغنی شوهر خواهر شهید داشتیم.
برادرزاده شهید عبدالله علایی
کمی از خانواده و زندگی عمو عبدالله بگویید.
خانواده پدربزرگم خانواده پر جمعیتی بودند. چهار برادر و دو خواهر که عبدالله فرزند سوم بود. در میان برادرها ایشان از همه بزرگ تر بودند. عمو متولد هشتم دی ماه 1340 در شهر کاشان بود. وضعیت درسی عمویم عبدالله عالی بود. عمه بزرگم برایم تعریف کرده است عبدالله نماز شبش هیچ وقت ترک نمی شد. صبح های جمعه بعد از انجام اعمال مستحب، برای اقامه نماز از خانه بیرون می رفت. همیشه خمس و زکاتش را پرداخت می کرد و در خانواده در ماه مبارک رمضان قبل از باز کردن روزه هایش ابتدا نماز می خواند.
محل زندگی پدر و مادر شهید در تهران بود ولی عمو عبدالله هر سال تابستان به خانه عمه ام در کاشان می رفت. آنجا دوست بسیار شفیقی به نام ابوالفضل عرفکش داشت. یک سال هم برای تحقیق با محوریت شهدای انقلابی کاشان با همکاران خود به شهر کاشان می رود. در این سفر حرف شهید شمس آبادی که از زبان یکی از انقلابیون به نام حاج احمد مهندس نقل شده بود، آویزه گوش عبدالله می شود. شهید شمس آبادی گفته بود:«کاری نکنید که بیمار شوید و در رختخواب بمیرید. کاری کنید که از شما یادگاری بماند و برای مردم مفید باشد.»
شهید علایی از فعالان انقلابی هم بودند؟
بله، عمویم در سال 1357 از فعالان انقلابی بود. بعد از پیروزی انقلاب وقتی درسش تمام می شود، به کمیته می رود و به استخدام سپاه در می آید. وقتی جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شروع می شود، حس اسلام دوستی و وطن دوستی عمو عبدالله مثل دیگر بچه های انقلابی برانگیخته می شود، لذا از ریاست منطقه خدمتش که پادگان عشرت آباد تهران بود درخواست اعزام به مناطق جنگی می کند. عمو با اینکه روحیه حساسی داشت، اما ماه ها در میدان جنگ حضور پیدا کرد.
راز سالم بودن صورت شهید عبدالله علایی کاشانی
اگر می شود از روحیات عمویتان بیشتر بگویید.
عمو عبدالله کاشان را خیلی دوست داشت و آثار باستانی این شهر را چندین بار دیده بود. هر موقع به کاشان می آمد به دیدن باغ فین و چشمه سلیمانیه می رفت. او بسیار دل نازک و مهربان بود. یک سال تابستان که به کاشان آمده بود عمه ام دیده بود که عبدالله آرام آرام دارد گریه می کند. متوجه می شود که دلش برای پدر و مادرش تنگ شده است. از او می خواهد نامه ای برایشان بنویسد. هر وقت مادر ، خواهر و برادرم را می دید آنها را محکم در آغوش می کشید. با خدا بودن از صفات برجسته عمو عبدالله بود. حتی در وصیتنامه اش نیز این امر را متذکر شده بود:«با خدا باشید و از رهبر پشتیبانی کنید.»
عمو عبدالله موقع شهادت متأهل بودند یا مجرد؟
در زمان شهادت عمو عبدالله فقط 22 سال داشت. پدربزرگم می گفت عبدالله قبل از اینکه به جبهه برود به او گفته بود:«بابا اگر اجازه بدهید می خواهم ازدواج کنم.» و پدربزرگم دست به شانه اش زده و گفته بود اگر به من فرصت بدهی چشم پسرم! بعد گویا عموعبدالله دست پدرش را گرفته و گفته بود:« پس بابا در این مورد با هیچ کس صحبت نکن تا شرایطش مهیا شود.» اما فرصت ازدواج فراهم نمی شود و ایشان به شهادت می رسد. اکرم علایی خواهر بزرگ تر شهید می گفت داداش عبدالله روز خداحافظی یک عکس از امام خمینی(ره) روی در کمدش زد و به ما گفت:«هر وقت دلتان برایم تنگ شد به این عکس نگاه کنید.»
همه با چشمانی اشکبار با عبدالله خداحافظی کردیم. پدر و مادرمان با رفتنش مخالفت نداشتند. گفتند خدا پشت و پناهت و او دهم آذر ماه سال 1362 به جبهه رفت. پس از مدتی برای جویا شدن از حال عمو عبدالله برای وی نامه می نویسند اما نامه ها برگشت می خورد و هیچ خبری از عبدالله نداشتند تا اینکه خانواده عمه ام نگران و دلواپس به تهران می روند و به محل اعزام عمو مراجعه می کنند اما آنها هم هیچ خبری از ایشان نداشتند. عمه اکرم بارها و بارها به تهران می رود و بعد از جست وجو از محلی که اعزام شده بودند پیگیری می کند اما هیچ خبری از برادرش نمی شود تا اینکه همکارانش می گویند:«عبدالله مفقودالاثر شده است.» خانواده امیدوار بودند عبدالله به اسارت نیروهای بعثی در آمده باشد و روزی خبری از او به دستشان برسد.
اما 13 سال هیچ خبری از عبدالله نمی شود؟
بله، باید بگویم13 سال انتظار کشیدن کار سختی است. 13 سال تمام اعضای خانواده چشم به در دوخته بودند و با هر صدای زنگ تلفنی از جا می پریدند تا اینکه در سال 1375 در عملیات تفحص پیکرش را پیدا کردند و گریه 13 ساله پدربزرگم تمام شد. مشخص شد در عملیات خیبر در طلائیه که در اسفند سال 62 صورت گرفت، عمو به شهادت رسیده است.
صورت سالم شهید عبدالله علایی کاشانی
همان زمان تفحص پیکر ایشان، تصویر چهره سالمشان تعجب خیلی ها را برانگیخت. از این اتفاق بگویید.
یکی از افراد گروه تفحص لشکر27 محمد رسول الله(ص) که از یافتن پیکر عمو عبدالله توسط رزمندگان گروه تفحص لشکر 14 امام حسین (ع) تعریف می کند ، می گوید:«وقتی پیکر این شهید بزرگوار را یافتیم احساس کردم مدت زیادی نباید از شهادتش گذشته باشد چون صورت ، ریش و موهایش تقریباً سالم بود. وقتی برادر «علیخانی» از برادران گروه تفحص دستش را پشت سرش گذاشت تا او را جابه جا کند دید دستش از خون شهید رنگین شد.» حتی وقتی پیکرش را تحویل می گیرند پلاک روی سینه اش چسبیده بود و زمانی که پلاک را از روی سینه اش برمی دارند خون از زیر آن بیرون می زند. پیکر مطهر عمو عبدالله را برای خاکسپاری به تهران می برند. بعد از مراسم تشییع، روحانی مسجدی که عبدالله در آن نماز می خواند، می گوید:« سجده های بعد از نماز عبدالله بسیار طولانی بود و هربار خواستم با او صحبت کنم او را در حال سجده دیدم.» مسافر گمگشته دیر آمد اما همه را شگفت زده کرد.
به نظر شما در سالم ماندن پیکر این شهید چه رازی نهفته است؟
قبل از اینکه بچه های تفحص در مورد سالم بودن پیکر شهید به خانواده اش چیزی بگویند، چند نفر از بچه های سپاه به خانه شان رفته بودند و از مادربزرگم درباره حال و هوای معنوی عمویم عبدالله سؤال کرده بودند. او گفته بود:«هیچ وقت عبدالله غسل جمعه اش ترک نمی شد، خیلی مقید بود به خواندن زیارت عاشورا و مدام به زیارت حضرت عبدالعظیم (ع) می رفت.» شاید همین اعمال دلیلی بر سالم ماندن پیکرشان باشد. عمو قبل از آمدن هم نشانه هایی از خودش بروز داده بود. شوهر عمه ام می گفت:« یک شب خواب دیدم در بازار کاشان همه جوان ها با پیشانی بند مشغول سینه زنی هستند و تا کاروانسرای بازار می رفتند. عبدالله هم آنجا بود. از او پرسیدم عبدالله کجایی؟ پدر و مادرت منتظرت هستند؟ گفت:«به آنها بگو می آیم» این خواب چند وقت قبل از آمدن پیکر مطهرش بود و یازدهم محرم همان سال خبر پیدا شدن عمو عبدالله را برایمان آوردند.
عکس رنگی پیکر شهید چطور سر از رسانه ها درآورد؟
زمانی که تعدادی از شهدا را در سال 75 می آورند، گویا سه شهید بدنشان سالم بود. از میان آنها عبدالله صورتش سالم تر بود. آقای داوود آبادی می روند معراج شهدا تا از نزدیک این شهدا را زیارت کنند. بعد عکس می اندازند و در وبلاگشان می گذارند. ایشان می نویسند:«درِ تابوت باز می شود. بدنی به درازای کامل یک انسان، داخل آن قرار دارد. کفن را بیرون می آورند و روی زمین می گذارند. باز که می کنند، مات می مانم. بدنی کامل مقابلم دراز کشیده است. نیمه سالم. می گویند هر سه تای اینها را در منطقه طلائیه، همان جایی که زمستان سال 62 آتش و خون بود، یافته اند.»
حاجی می گوید:«هنگامی که بچه ها پیکر شهید عبدالله علایی کاشانی را پیدا می کنند، هنگام درآوردن از خاک، بیل به گردن او اصابت می کند و پنج ، شش قطره خون از محل زخم بیرون می زند. آرام خاک صورت را برمی دارند. همه بدن اسکلت و استخوان شده اند و قسمت پشت سر، به طور کامل بر اثر ترکش خمپاره از بین رفته است. فقط جلوی صورت مانده است با چشمان، لبان و سیمای زیبا.»
شهید علایی
محمود روغنی شوهرخواهر شهید
من سال 1351 داماد این خانواده شدم. پدرزنم فروشنده لوازم خانگی بود. ایشان بعد از مدتی زندگی در کاشان با خانواده به تهران رفت و در میدان اعدام کاسبی کرد. آن موقع عبدالله نوجوان بود. در زمان انقلاب وقتی مردم در پادگان ها ریختند یادم می آید عبدالله آنقدر جثه ریزی داشت که وقتی یک اسلحه از پادگان با خودش آورد نمی توانست با اسلحه از دیوار پایین بپرد. یادم است یک روز عبدالله در نوجوانی با دوستانش به کاشان آمد که از اماکن تاریخی کاشان دیدن کنند. آن موقع با روحیاتی که در وجود عبدالله دیدم حس کردم که ایشان از مبارزان انقلاب خواهد شد.
بعد از تشکیل سپاه، شهید با دیپلم گزینش سپاه شد. قبلش هم کمیته ای بود. وقتی کمیته می رفت تمام خوراک و پوشاک، ملحفه، تاید و حتی میوه اش را از خانه می برد و از هیچ وسیله کمیته برای خودش استفاده نمی کرد. از لحاظ عاطفی خیلی به مادرش وابسته بود و کمکش می کرد. موقعی که عبدالله می خواست از عشرت آباد سابق که اکنون پادگان ولی عصر(عج) نام دارد به جبهه اعزام شود به خاطر شغل امنیتی که داشت و محافظ موسوی اردبیلی بود، به او اجازه رفتن به جبهه را نمی دادند. بالاخره شهید گفت:«اگر به من اجازه رفتن به جبهه را ندهید از کارم استعفاء می دهم.»
بعد از مفقودالاثر شدن عبدالله، پدر شهید کارش شده بود جست وجوی او در بهشت زهرا(س). حتی یک بار وقتی داشتند در گلزار شهدا مکانی را می کندند تا شهدای گمنام را خاک کنند، پدر شهید خودش را روی خاک یکی از این قبرها انداخت و شروع به گریه کرد. وقتی توانستیم او را آرام کنیم، گفت:«حتماً یکی از همین شهدای گمنام پسر من است.»
پدر شهید بعد از شهادت عبدالله دیگر دل و دماغ کاسبی نداشت. پس از دیدن پیکر پسرش دو سال بعد در سال 1377 به رحمت خدا رفت. 16 شهریور 1396 مادر شهید نیز به جمع پسر و همسرش پیوست. عبدالله در قطعه 50 گلزار شهدای لشکر 27 محمدرسول الله(ص) واقع در بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد.
