گفتگویی جذاب با طوفان مهردادیان بازیگر شکوه یک زندگی
طوفان مهردادیان از بازیگران تئاتر و تلویزیون کشورمان است که در سالهای اخیر در تلویزیون پرکارتر شده است. طوفان مهردادیان از بازیگران سریال شکوه یک زندگی و گسل است که بعد از بازی در سریال گسل حضور پررنگی در تلویزیون دارد. گفتگوی جذاب ما را با طوفان مهردادیان در ادامه میخوانید.
طوفان مهردادیان که سال ها در تئاتر بازیگری و کارگردانی کرده، چند وقتی است پای ثابت سریال های تلویزیونی شده و این اواخر پشت سر هم در سریال های «گشت ویژه»، «هشت و نیم دقیقه»، «گسل»، «شکوه یک زندگی»، «هاتف» و «روزهای بهتر» حضور داشته است. او از پس این نقش ها برآمده اما جایگاهش از یک بازیگر دیده نشده حکایت دارد...
البته مهردادیان چندی است کارگردانی آثار تصویری را آغاز کرده؛ با بنفشه اعرابی دو فیلم کوتاه به نام های «همین الان یهویی» و «ریکاوری» را ساخته که قرار است در فرانسه اکران شود و نیز با علی اکبر تحویلیان برای تولید آثاری کوتاه و متفاوت مذاکراتی داشته اند. همچنین نمایشنامه «عروسک ها» و «غروب در دیار غریب» نوشته بهرام بیضایی را در ونکوور به صحنه برده و همراه کیارش اسدی زاده، فیلمنامه یک اثر سینمایی را به اتمام رسانده که بزودی تولیدش را آغاز می کنند.
ناگفته های طوفان مهردادیان از دنیای سینما و تلویزیون
می دانستید اگر از شما نام ببریم خیلی ها بجا نمی آورند، اما اگر عکس تان را نشان بدهیم می گویند:آها این!
شاید هم بگویند:آها اینها! و احتمالا چند شخصیت مختلف را همزمان به یاد بیاورند!
بله این اواخر تقریبا در همه سریال ها بازی داشتید!
بله. یک دوره ای من خیلی بازی داشتم بعد تولیدات تلویزیون کم و حضور من هم کمرنگ شد و حالا دوباره تولیدات رونق گرفته و من هم بیشتر بازی دارم. تقریبا از سریال گسل به بعد من پیوسته روی آنتن بودم.
طوفان مهردادیان در سریال شکوه یک زندگی
احتمالا ارتباط خوبی با تهیه کنندگان و کارگردان ها دارید!
من همیشه سعی کرده ام اخلاق تئاتری را رعایت کنم و فکر می کنم خیلی زود است بخواهم خودم را بگیرم (می خندد).
پس چرا با وجود سابقه بازیگری در تئاتر و توانایی شما در اجرای نقش های متنوع و متعدد، نقش های تعیین کننده و پیش برنده به شما پیشنهاد می شود، اما هیچ کارگردانی شما را برای نقش اول یا حتی نقش مکمل نخواسته است؟
این از آن دسته سوالاتی است که جوابش را خودم هم نمی دانم. به من برای نقش هایی که هرگز بازی نکرده ام یا دشوار است، اعتماد می کنند، اما نقش اول کمتر پیشنهاد می شود! خب بازیگرها دو دسته اند برخی بازی را بلدند، برخی قاعده بازی را هم بلد هستند. شاید در زمینه قاعده بازی لنگ می زنم؛ نمی دانم. شاید روابط عمومی من آنقدرها خاص نیست، شاید انتخاب نقش های اصلی فرآیند پیچیده تری است و شاید هم به شانس بستگی دارد. در هر صورت شما درست می گویید و نه فقط من بلکه بازیگران دیگری را هم می شناسم که نه به لحاظ کمیت و نه رتبه نقش در جایگاه خودشان نیستند.
جالب است که با وجود این شرایط، ناامید نمی شوید و همیشه برای نقش هایی که برعهده می گیرید، تلاش می کنید!
چون درنهایت این من هستم که مقابل دوربین قرار می گیرم. اگر قرار باشد این شرایط برای من دلزدگی ایجاد کند، تماشاگر چه گناهی کرده که تحت تاثیر مسائل پشت صحنه قرار بگیرد. همیشه سعی می کنم پرانرژی بوده و نقش هایم را دوست داشته باشم.
در بازی های شما ریزه کاری هایی هست که به نظرم ایده اش را خودتان می دهید. مثلا آقای کاشانی در سریال «روزهای بهتر» معمولا با یک مکعب روبیک بازی می کند یا راننده نیسان سریال گسل حسابی از زنش حساب می برد و چیزهایی از این دست. درست می گویم؟
من همیشه به نقش فکر می کنم و برای راه رفتن، میمیک صورت و ویژگی های شخصیت طرح و ایده دارم و سعی می کنم چیزهایی به طور خاص برای هر شخصیت پیدا کنم، اما معمولا این اتفاق در تعامل با کارگردان ها به نتیجه می رسد. در این دو نمونه که اشاره کردید هم علیرضا بذرافشان و هم نوید میهن دوست از کارگردان هایی هستند که با بازیگر حرف می زنند و ضمن این که دستش را باز می گذارند، مراقبت می کنند که از کوک خارج نشود. ارتباط بین کارگردان و بازیگر باعث می شود بازیگر طراوتش را حفظ کند و برای هر نما ایده و برنامه داشته باشد.
مثلا درباره نقش آقای کاشانی، قرار بر این بود که همیشه اسپینر توی دستش باشد، اما من خیلی دوست نداشتم و به نظرم اسپینر برای این نقش هدف و معنایی نداشت. بنابراین روبیک را پیشنهاد دادم و استقبال شد.
طوفان مهردادیان در سریال شکوه یک زندگی
در سریال های اخیر چه جزئیاتی را خود شما به نقش اضافه کرده اید؟
مثلا در سریال گسل آقای بذرافشان از من خواست فیلمنامه را بخوانم و از بین چند نقش خودم یکی را انتخاب کنم. من حس کردم راننده نیسان از آن نقش هایی است که می توان رنگ بیشتری به آن داد. از نظر من این نقش یک جمله کلیدی داشت و می شد به آن تکیه کرد و آن هم این بود:هیچ وقت به یک کروچی نگو نامرد! این جمله هم لحن شخصیت را برای من تداعی کرد و هم میمیک چهره اش را. با مشورت آقای بذرافشان قرار شد همین کار را بکنم، اما خیلی حساب شده. به اینجا رسیدیم که سمت چپ لبش موقع حرف زدن کمی بالا می رفت و مخرج صدایش کمی متفاوت شد. بعضی وقت ها هم دوربین به بازیگر ایده می دهد و من وقتی برای این نقش جلوی دوربین قرار گرفتم، راه رفتنم عوض شد. البته درنهایت کارگردان مراقب بود که این چیزها زیادی پررنگ نشود و متناسب باشد.
در سریال شکوه یک زندگی، با چالش لهجه روبه رو بودم؛ چیزی که معمولا سعی می کنم از زیر آن در بروم، چون معتقدم بازیگر هر چقدر کارش را خوب انجام بدهد باز هم احتمال گاف دادن زیاد است. درباره این نقش هم به آقای بهشتی می گفتم فیتیله دست شما باشد، چون نقش از من دور بود و نمی خواستم کمتر یا بیشتر از چیزی که لازم بود، بازی کنم. دوست خوبم رحمان غلامی بازیگری که نقش شاگرد بهرام عمو را برعهده داشت، در مورد لهجه خیلی به من کمک کرد، اما یک اتفاق بامزه می افتاد. ما در روستایی کار می کردیم به نام غریب محله و قرار بود لهجه غالب همین لهجه غریب محلی باشد،. چون از این سر تا آن سر مازندران لهجه های زیادی وجود دارد. همه ما تمرین می کردیم که لهجه یک دست باشد، اما دوربین که روشن می شد بازیگران تهرانی از بهشهری ها، بهشهری تر حرف می زدند و بازیگران بهشهری از ما تهرانی تر می شدند. (می خندد).
در سریال «هشت و نیم دقیقه» هم نقش خاصی داشتید. مردی که عاشق همسرش بود اما خلاف می کرد!
به زعم خیلی ها این نقش منفی بود و من برای نقش های منفی فرمول خاصی دارم؛ برای این که نقش منفی باورپذیر باشد کافی است روی یک یا چند ویژگی مثبت و انسانی این شخصیت کار کنید که از حالت تیپ خارج شود. رعایت کردن این تعادل نقش را دیدنی و واقعی می کند. نقشم در سریال «هشت و نیم دقیقه» جزو نقش های سخت بود، چون گاهی نمی شود درونیات یک نقش را بیرون ریخت و باید قطره ای عمل کرد. باید حواسم می بود که بخش های پنهان شخصیت او را رو نکنم، اما چیزهایی درباره اش به مخاطب نشان بدهم تا نقش را باور کند.
احتمالا گاهی به خودتان گفته اید:هر قدر که تلاش کنی در شرایط فعلی هیچ وقت به علی نصیریان نمی رسی یا شاید حتی در حد فرهاد قائمیان هم شهرت پیدا نکنی. جوان هم نیستی که بتوانی مثل سام درخشانی در تلویزیون چهره بشوی! حالا سوال من این است که چه چیزی باعث می شود با انرژی کار کنید؟
سوال بی رحمانه ای بود. من دیگر حرفی ندارم (می خندد). درست می گویید و به نقطه حساسی ضربه زدید. شانس بزرگی است که یک بازیگر بتواند در زمان مناسب نقش مناسب را بازی کند. مثلا وقتی جوان است، بتواند نقش هملت را بازی کند. تراژدی شغلی من این است که وقتی عاشق نقش تریلف در نمایش مرغ دریایی بودم، آن قدر به من پیشنهاد نشد که به سن تریگورین (شخصیت منفی مرغ دریایی به تحلیل دوران دانشجویی ام) رسیدم. با همه اینها کار بازیگری برای من همیشه دوست داشتنی بوده و به عنوان شغل به آن نگاه نمی کنم و در اتاق عقد قرارداد، هم من این نکته را می دانم و هم متاسفانه تهیه کننده ای که روبه رویم نشسته است (می خندد). برای من وجه خلاقیت بازیگری هنوز در اولویت و جذاب تر است. راستش هیچ وقت خودم را با کسی مقایسه نکردم، اما امیدوار بوده ام و به خودم گفته ام که بالاخره یک وقتی بازی تو دیده می شود و فرصتی ایجاد می شود که بدرخشی. شاید به همین دلیل پیام شما معنای خاصی برای من داشت.
