صحبت های مریلا زارعی در مورد لباس بازیگران ایرانی و آرایش بازیگران زن ایرانی در جشنواره فیلم فجر
همانطور که متوجه شده اید مدل لباس بازیگران ایرانی در مراسم مختلف بسیار بیشتر از آثارشان به چشم می آید. بسیاری از بازیگران زن سینما و تلویزیون مدتی را صرف انتخاب و خرید لباسی که قرار است با ان روی فرش قرمز جلوی لنز دوربین ها بایستند می کنند اما برخی دیگر حساسیت خاصی به این مسئله نشان نمی دهند و با تمام سادگی در مراسم افتتاحیه و اختتامیه حاضر می شوند.
مریلا زارعی، ستاره مشهور سینما، هم از این قاعده مستثنا نیست. پیش از این درباره لباس این بازیگر سرشناس در افتتاحیه جشنواره فیلم فجر مفصل در مدآنلاین از زبان کارشناس ها شنیدید و خواندید اما این بار مستقیم سراغ خود او رفتیم تا با جهان بینی و نگاهش به حوزه لباس و آرایش و ظاهرش بیش تر آشنا شویم.
مریلا زارعی صبح دومین روز جشنواره فیلم فجر را با مصاحبه اختصاصی اش را شروع کرد و بعد نشست خبری اش را شروع کرد. با ما همراه باشید.
نظر مریلا زارعی درباره لباس بازیگران ایرانی در جشنواره فیلم فجر
نظر و مصاحبه مریلا زارعی درمورد لباس بازیگران ایرانی در جشنواره فیلم فجر
طراح لباس تان برای مراسم افتتاحیه چه کسی بود یا این که لباس را به نحو دیگری انتخاب کردید؟
نه، طراحی نداشت. یکی از لباس هایی بوده که داشتم و برای این مراسم انتخاب کردم.
چه طور ماجرا را این قدر ساده برگزار کردید؟ چون برای جشنواره های خارجی مثل آسیاپاسفیک زمان و تامل بیش تری برای انتخاب لباس صرف می کنید.
لباس پوشیدنم ارتباط مستقیم با حال و احوالم دارد و لابد آن شب حس و حالم با آن لباس مناسبت بیش تری داشته است.
مریلا زارعی روی فرش قرمز جشنواره فیلم فجر 94
برای مراسم این چنینی که در مقابل ده ها عکاس و فیلم بردار قرار می گیرید، چه قدر به استایل و تیپ ظاهری تان فکر می کنید؟ مثلاً این شال قرمز زیبایی که الان سر کرده اید مبتنی بر چه ایده ای است؟
واقعیت این است من اصلا به این که الان چه شکلی دیده می شوم توجه نمی کنم. لباس پوشیدن من به حالم بستگی دارد؛ اگر به حال خودم بود الان شاید همین شال قرمز هم سرم نبود و شال مشکی روی سرم می دیدید. ولی خب این را در نظر می گیرم که جلسه مطبوعاتی است و ساعت 10 صبح برگزار می شود، اولین نشست مطبوعاتی امسال هم است، همه هم دیشب تا دیر وقت کار کردند و باز صبح سر کار هستند بعد اگر من هم بخواهم با همان حس و حال خودم و رنگ آمیزی که دوست دارم بیایم مخاطب ممکن است احساس کسالت کند. بنابراین یک تاش رنگی در لباسم می آورم تا با آن، این پیام را بدهم که من سلامت و سر حالم و هر سوالی دارید بپرسید و راحت باشید. اگر به خود من باشد شاید شکل دیگری باشم و لباس نباید من را خیلی درگیر کند. گاهی هم حالم این است که یک بار فضا را عوض کنم. اما در جشنواره های خارجی ماجرا فرق می کند؛ ما نماینده کشورمان در کشور دیگری هستیم و لباس مان تعیین کننده است چون نقطه ای است که می توانیم اشاره به بخشی از فرهنگ و ویژگی های کاری مان بکنیم و بتوانیم صلابتی که لازمه بانوی ایرانی است را در آن فضا با مقتضیات آن جا ارائه کنیم. گاهی موفق بودیم گاهی هم نبودیم ولی تلاش بر این بوده. اما وقتی جشنواره فجر است جشنواره خودمان است و می توانیم راحت باشیم یا درگیر لباس باشیم یا لباس درگیر ما باشد.
شما که تجربه حضور در جشنواره های خارجی و معتبر دنیا را دارید جشنواره فیلم فجر را به لحاظ استایل ظاهری، نحوه برگزاری، لباس ستاره ها و برگزارکنندگان و ... نسبت به آن ها چه طور می بینید؟
کشور ما فضای فرهنگی و آداب خود را دارد و بنابراین به نظرم قیاس مع الفارق است و ترجیح می دهم اصلا این مقایسه را انجام ندهم.
در «گیتا» مادر پسر جوانی هستید. برای سن شما کمی عجیب نیست؟
پسر من در فیلم 18، 19 سال دارد و من اگر در زندگی واقعی ام بیست سالگی ازدواج کرده بودم الان می توانستم پسری در این سن داشته باشم.
شما به عنوان بازیگری مشهور آیا در فیلم های تان پذیرای هر گریم و لباسی هستید و اجازه اجرای آن را می دهید یا روی تصویری که از شما ارائه می شود حساسیتی دارید؟
به عنوان بازیگر معمولا احساسم را نسبت به شخصیت مطرح می کنم. طراح گریم و لباس را مسوول مستقیم این مسأله می دانم و پیشنهادات را رد و بدل می کنیم و هر ایده ای نهایی شود قطعا قبول می کنم. اما اگر این سوال به این معنی است که از خودم مراقبت می کنم که بهتر به نظر برسم و از این منظر اعمال نظر کنم، هرگز. به نظر من بازیگر روی پرده سینما باید به نقش نزدیک باشد و برای رسیدن به این منظور باید به تصمیم طراح گریم و لباس و کارگردان تن داد و اعتماد کرد. نظر هم در نهایت نظر کارگردان است و من هیچ مراقبتی از خودم به واسطه مسائل این چنینی ندارم.
عکس مریلا زارعی روی فرش قرمز جشنواره فیلم فجر
مسأله مراقبت را که مطرح کردید توجه ام به نکته خاص و متفاوتی در شما جلب شد. مریلا زارعی جزو معدود بازیگرانی است که هیچ جراحی و مراقبت و عمل ویژه زیبایی روی صورت و بدن انجام نداده است. چه قدر به عنوان بازیگری مشهور از ظاهرتان به عنوان ابزار کار مراقبت می کنید و چرا اعتقادی به زیبایی های مصنوعی ندارید؟
همه ما مراقبت هایی را از این باب در مورد خودمان داریم و من این مراقبت را نهی نمی کنم اما به نظرم اندازه این مراقبت باید به شکلی باشد که خدای ناکرده به نقش هایی که بازی می کنیم آسیبی نزند و این مرز باریک و نقطه حساسی دارد که باید لحاظ شود.
یعنی شما فکر می کنید بازیگر هر چه قدر چهره ای طبیعی تر داشته باشد، نقش های متفاوت تری به او پیشنهاد می شود؟
نه، الان که خیلی به این شکل نیست و می بینیم که گاهی بازیگری ویژگی های چهره اش چندان به نقش نمی خورد اما آن را بازی کرده است. نگاه من این است که بازیگر برای این که خودش حس خوبی داشته باشد و بتواند با این حس خوب مسیر پیش رو را ادامه دهد بهتر است از خود مراقبت کند حالا چه به لحاظ جسمی و ظاهری و چه به لحاظ روحی و معنوی. در نتیجه، تصمیم گیری درباره این مسائل و سبک و سیاقی که هر کسی دارد به احساس شخصی خود بازیگر برمی گردد. به هر حال او هم یک زندگی طبیعی دارد و دوست دارد حس خوبی را در این زندگی تجربه کند.
مدل و پوشش مریلا زارعی روی فرش قرمز جشنواره فیلم فجر 94
البته امروزه با گسترش شبکه های اجتماعی به نظر می آید بازیگران ما هم به آن تصویر ستاره محور سینمای هالیوود یا بالیوود نزدیک تر شده اند؛ حریم خصوصی تنگ تر شده، بیش تر در چشم هستند و گریزی از توجه بیش تر به ظاهر و رقابت با رقبا در زمینه ظاهر و زیبایی های بصری ندارند. شما شخصاً چه قدر در فشار و معذوریت این فضاهای جدید و خواسته های شان به جهت استایل شخصی تان هستید؟
من که اصلا اهل این فضاها نیستم. با توجه به مقتضیاتی که ما در جامعه مان داریم و محیط کار و زندگی مان لزوم حضور در فضاها و شبکه های مجازی را احساس نمی کنم تا زمانی که فرهنگ استفاده درست از آن در جامعه به معنی واقعی کلمه معنا پیدا کند. به نظرم هنوز فرهنگ استفاده از این فضا برای ما جا نیفتاده و مثل خیلی از تکنولوژی های دیگر در جامعه ما اول خود وسیله آمده و بعد قرار است فرهنگ آن شکل بگیرد. بنابراین من هنوز هیج لزومی برای این حضور در این فضا احساس نمی کنم و چه بسا که درحالی که هنوز این لزوم را احساس نمی کنم کسانی هستند که به جای من صفحاتی را در این فضاها می سازند و از اسم بنده سوءاستفاده می کنند. باعث تاسف است که آن وقت بازیگر در این فضا باید پلاکارد دستش بگیرد و راه برود و بگوید من واقعی این هستم و آن نیستم.
و فکر نمی کنید این کم تردیده شدن ممکن است شما را از گردونه رقابت، دور یا حتی خارج کند؟
نه، اصلاً و ابداً. آن هایی که باید کار من را ببینند، می بینند. از طرفی من فکر می کنم مردم این قدر فهیم و دانا هستند که با این چیزها نمی توان فریب شان داد و عیار ما را با کار خوب مان می سنجند. من به بیش ترین چیزی که احساس نیاز دارم نوشته شدن نقش های بهتر و پیچیده تر است و دعا می کنم بتوانم شانس بازی آن نقش ها را داشته باشم و فیلم مان خوب دیده شود تا مردم من را ببینند و تایید کنند. اما آن وجه نمایشگری که شما می گویید اصلاً خاصیت من نیست و کمی در این مسائل خجالتی هستم. روی پرده سینما و جلوی دوربین البته نه، اما در فضاهای دیگر خجالتی هستم.
جالب است بر عکس تفکر بیش تر مردم بازیگر خجالتی مثل شما زیاد داریم. انگار کمی با حرفه شما که بازی در مقابل دوربین است هم خوانی ندارد اما می بینیم که در آکتورهای مشهور تاریخ سینما هم خجالتی بودن بسیار وجود دارد...
الان که دیگر دوربین ها دیجیتال شده اما آن زمان که من وارد سینما شدم هنوز بعضی از فیلم ها با دوربینی ضبط می شد که صدا داشت و بعد فیلم ها دوبله می شد. من از همان زمان وقتی دوربین روشن می شود آدم دیگری می شوم و وقتی خاموش می شود خودم هستم و واقعا خجالت می کشم.
