مریم کاویانی که سابقا پرستار بیمارستان مهراد تهران بوده هرگز تصورش را هم نمیکرد روزی یکی از بازیگران پر کار تلویزیون و سینمای ایران شود.
مریم کاویانی، زاده اهواز است به سال 1349، اصالتا اما مازندرانی؛ پدر کارگر کارخانه نیشکر و کاغذ پارس و مادر خانه دار. هر دو هم اهل مطالعه، اما نه علاقه مند پیگیر هنر. خود کاویانی هم نه علاقه چندانی داشته به بازیگری و نه شناختی از سینما. خودش می گوید از میان بازیگران فقط هدیه تهرانی، محمدرضا فروتن و افسانه بایگان را می شناخته و بس. روزی گذر نادر مقدس به بیمارستان مهراد که او در آنجا مشغول به کار است، می افتد. مقدس از او دعوت می کند تا بازدیدی داشته باشد از پشت صحنه فیلم «رویای جوانی» که در دست ساخت دارد. کاویانی بر تردیدهایش غلبه می کند و از سر کنجکاوی در پشت صحنه این فیلم حاضر می شود. مقدس به او می گوید که چهره خوبی برای بازیگری دارد و با اصرار مانتوی سفیدی بر تنش می پوشانند و روانه جلوی دوربینش می کنند تا ایفاگر نقش کوتاه یک خانم دکتر شود و این گونه مریم کاویانی بازیگر می شود، به همین سادگی.
کاویانی دوباره به بیمارستان بازمی گردد، اما مرگ یکی از بیمارانش او را سخت تحت تاثیر قرار می دهد.
خودش می گوید:بعد از رویای جوانی پیشنهاد های زیادی برای بازی داشتم، اما به سر کارم در بیمارستان برگشتم. در بخش شیمی درمانی کار می کردم. شبی یکی از بیمارانم که سه ماه تحت درمان بود، فوت کرد. این چهل و هفتمین مرگی بود که می دیدم. سخت تحت تاثیر قرار گرفته بودم. به بالکن بیمارستان رفتم و گریه کردم. همان جا از خدا خواستم که اگر صلاح می داند وارد حیطه بازیگری شوم نشانه ای برایم قرار دهد.
و نشان به آن نشان که فردای آن شب برای فیلم «اسپاگتی در 8 دقیقه» دعوت به همکاری می شود. کاویانی این بار درنگ را جایز نمی داند. دیگر طاقت دیدن رنج و محنت بیمارانش را ندارد. رامبد جوان می گوید که نقش کوتاهی را برای او در فیلمش در نظر گرفته است. کاویانی پای میز قرارداد می نشیند.
مدیر تولید فیلم پرسید چقدر بنویسم؟ من با حرف و حدیث هایی که شنیده بودم از وجود بازیگرانی که حاضرند پول بدهند تا در فیلم بازی شان دهند، تصور کردم درخواست پول می کنند. بسادگی پاسخ دادم من یک پرستارم و پولی برای این کارها ندارم. مدیر تولید توضیح داد که منظورش دستمزد من بوده است...»
کاویانی برای اولین کار جدی اش 200 هزار تومان دریافت می کند. حقوق ماهانه او در آن سال با 127 ساعت کار در ماه فقط 147 هزار تومان بود. قرارداد می بندد و در عرض ده سال (از سال 83 تا امروز) در سی و اندی فیلم و سریال جلوی دوربین می رود؛ از هوو، پایان نامه، دلتنگی های عاشقانه، یکی برای همه، مخمصه، اخراجی ها 3، رسوایی و معراجی ها گرفته تا او یک فرشته بود، راه شب، زیرزمین، شکرانه، روزگار قریب، پنجمین خورشید، دارا و ندار و مدینه. مریم کاویانی بازیگر شد؛ بازیگری پر کار و شاید زیادی پر کار.
در هر صورت او ورودش به عرصه بازیگری را خواست خدا می داند و از شرایط کاری امروزش راضی است و می گوید:«انسان ها به شرایط عادت می کنند. اگر همچنان پرستار می ماندم به طور قطع از لحاظ روحی و معنوی راضی تر بودم، اما بازیگر که شدم اوضاع مالی ام بهتر شد. یک پرستار مگر سالانه چقدر حقوق می گیرد، در حالی که یک بازیگر می تواند چندبرابر این مبلغ را در طول سال درآمد داشته باشد.»
کاویانی البته با وجود فاصله گرفتن کامل از پرستاری و اشتغال دائم در حیطه بازیگری، اما ارج و قرب معنوی این دو شغل را قابل قیاس با یکدیگر نمی داند.
