ناگفته های مژده لواسانی از دنیای اجرا در تلویزیون

گفتگو با مژده لواسانی مجری جوان تلویزیون

مژده لواسانی مجری جوان و سرشناسی است که همیششه برنامه های جدیدی برای تلویزیون و نسل جوان دارد . خانم مجری برنامه کافه سوال که سالهاست فعالیت هنری خود را در رادیو و تلویزیون آغاز کرده است امروز پای گفتگوی ما نشست و حرفهای خوبی درباره اجرا در تلویزیون و مجری های رسانه گفت.

با مژده لواسانی بیشتر آشنا شوید

متولد آبان 1368 است و سه ساله بود که با برنامه سلام کوچولو، طعم شیرین رادیو را چشید. مژده لواسانی در همان کودکی و نوجوانی، اجرای رادیویی را به صورت حرفه ای پیگیری کرد و کم کم وارد تلویزیون شد و بعد از دو بازی کوتاه در دو سریال پلاک 14 و خبرنگار، اجرا در تلویزیون را هم انجام داد...
متولد آبان 1368 است و سه ساله بود که با برنامه سلام کوچولو، طعم شیرین رادیو را چشید. مژده لواسانی در همان کودکی و نوجوانی، اجرای رادیویی را به صورت حرفه ای پیگیری کرد و کم کم وارد تلویزیون شد و بعد از دو بازی کوتاه در دو سریال پلاک 14 و خبرنگار، اجرا در تلویزیون را هم انجام داد. او علاوه بر اجرا، چندین برنامه رادیویی را نوشته و کارگردانی و تهیه کنندگی کرده و نیز چند نمایشنامه مذهبی را هم نگاشته است. لواسانی 27 ساله که سابقه اجرا در برنامه های تلویزیونی به خانه برمی گردیم، کافه سوال، رو به راه، عصر خانواده و... را دارد، در نظر سنجی برنامه سه ستاره شبکه سه به عنوان بهترین مجری زن سال 95 از نگاه مردم، انتخاب شد. او تنها مجری خانم در برنامه های سال تحویل تلویزیون بود که از شبکه اول، وی‍ژه برنامه تحویل سال را اجرا کرد و چند شبی هم مجری برنامه بوی عیدی شبکه اول بود. با او درباره حس و حالش از این انتخاب گفت و گو کرده ایم. از او خواسته ایم برای مان از مسیری که آمده و می خواهد برود، بگوید.

مژده لواسانی مجری جوان تلویزیون

شما در نظرسنجی بهترین مجری زن تلویزیون در برنامه سه ستاره، بهترین مجری سال 95 شدید. از این که مخاطبان، شما را که جوانی 27 ساله اید از میان مجریان کارکشته ای که شاید به اندازه سن شما، سابقه داشته باشند، انتخاب کرده اند، چه حسی دارید؟
همان شبی که به برنامه سه ستاره رفتم و بین نامزدها بودم گفتم، همین که به عنوان نماینده نسل جوان در این فهرست حضور دارم احساس خوشحالی می کنم. گفتم، احساس غرور می کنم که کنار مجریان باتجربه و قدیمی ایستاده ام، اما اینکه مردم، من را انتخاب کردند، خیلی حس خوب و خوشایندی است. واقعا، هیچ جایزه و انتخابی با انتخاب مردم برابری نمی کند.

فکر می کنید این انتخاب، چه پیامی برای خود شما و برنامه سازان تلویزیونی دارد؟
حقیقت اش همان شب هم گفتم که این انتخاب مردم، رای اعتماد آنها به جوان ترهاست. خیلی از جوانان دهه 60 و 70 و 80، گاهی من را نماینده خود و نسل شان در تلویزیون می دانند؛ نسلی که شاید اشتباهات، لغزش و لرزش هایی داشته باشد، اما می شود به آنها اعتماد کرد و انگیزه داد. مهم ترین ویژگی و پیام این انتخاب، رای به همین جوان گرایی است.

حضور مستمر روی آنتن، مهم ترین مساله مجریان زن در تلویزیون ماست. خیلی از مجریان خانم، بعد از مدت کوتاهی اجرا، ناگهان از دور خارج می شوند، اما شما توانسته اید سال های قابل توجهی در شبکه های اصلی، برنامه های زنده ای را روی آنتن ببرید. رمز این استمرار در چیست؟
چون کارم را از بچگی از رادیو شروع کردم، بنابراین قدم به قدم جلو آمدم. دقیقا می دانم که می خواهم تا سال بعد چه کار کنم. این تربیت رادیویی باعث شده که هر برنامه ای را باری به هر جهت اجرا نکنم. قدم به قدم آمدم، تجربه کردم و خیلی محتاط بودم. وقتی در برنامه «به خانه برمی گردیم» اجرا داشتم و وارد حیطه اجتماعی شدم، پیشنهاد اجرا در برنامه های مختلف خانواده مطرح شد، اما خیلی گزینشی انتخاب کردم و سراغ اجرای«کافه سوال» رفتم. وقتی هم کافه سوال تمام شد تا آغاز «رو به راه»، حدود یک سال هیچ برنامه ای را جز چند ویژه برنامه خاص اجرا نکردم آن هم با وجود پیشنهاد های زیادی که وجود داشت.
رمز استمرار علاوه بر این نکته، انجام ندادن هر کاری است. با همه احترام به دوستان همکارم، بعضی دوستان همه ژانرها را اجرا می کنند و برای همین مخاطب برای آنها هویتی قائل نیست و زود کنار می روند. این که بدانید کجا، چطور و چه زمانی اجرا و صبوری کنید و هر برنامه ای را نروید، مهم است. «روبه راه» آبان پارسال تمام شد و تا الان یک ویژه برنامه یلدا، اربعین و تحویل سال را اجرا کردم. در هر حال صبوری کردن را یاد گرفتم تا به موقع روی آنتن باشم. البته گاهی انتخاب های اشتباه هم ممکن است در این مسیر داشته باشم و منکر این اشتباهات نمی شوم.

مجریان زن در تلویزیون ما با وجود محدودیت ها و مشکلات، حضور پررنگی دارند، اما هنوز اجرای اصلی خیلی از برنامه های مهم و محوری را به آنها واگذار نمی کنند. چرا؟
نمی شود گفت محدودیت؛ چون برخی از مسائل، براساس باورهای ارزشمند ماست که باعث شده زنان ما اجراهای متفاوتی از اجراهای زنان در تلویزیون های دیگر داشته باشند. با این همه متاسفانه با وجود توانایی های مجریان زن، اجرای خیلی از برنامه ها به آنها داده نمی شود. بخشی از این ماجرا شاید به مردم برمی گردد؛ چون با مجریان مردی که ستاره شده اند بیشتر ارتباط برقرار می کنند. بنابراین بیشتر از نگاه مسئولان، به انتخاب مردم برمی گردد که مجریان ستاره مرد را قبول کرده اند.

برخی مجریان تلاش می کنند تا بعضا با خود نمایی، نمایش اطلاعات عمومی و... فضای برنامه را تسخیر و مهمان را مرعوب خودشان کنند. به نظر شما یک مجری، چقدر می تواند در یک برنامه و آن هم برنامه زنده، میدان داری کند و خود را نشان بدهد؟
آنچه که یک مجری هست؛ یعنی دانش و سواد او از همان یک دقیقه اول و نخستین جمله ای که می گوید، آشکار می شود. این موضوع حتی از چشم های یک مجری و دایره واژگان او نیز کاملا مشهود است. مخاطب، خیلی مرعوب ادا و اطوار نمی شود. زمانی که مهمان دورهمی بودم، فرق آقای مدیری با بقیه مجریان را فهمیدم. او با تکریم مهمان، گفت و گو را پیش می برد. او قهرمان است و این بزرگی را با کوچک کردن مهمان به دست نمی آورد. برای قهرمانی نیاز نیست که بقیه را بکوبیم.

شما، تنها مجری خانم در میان برنامه های تحویل سال 96 بودید؛ آن هم برنامه تحویل سال در شبکه اول که نقش مهم و تریبون رسمی تلویزیون به شمار می رود. چه حسی داشتید که به عنوان تنها مجری زن و در روز زن، مجری این برنامه شدید؟
اولین تجربه برنامه زنده تلویزیونی سال تحویلم بود. قبلا در رادیو این فضا را تجربه کرده بودم. مدت ها بود که در شبکه اول از 14 سالگی که کبوتر دات کام را اجرا کردم، برنامه نداشتم. این بازگشت، حس خیلی خوبی بود.گمانم اتفاق خوبی در اجرا بود و امیدوارم فتح بابی باشد برای اجراها و همکاری های بعدی.
برنامه های عصرگاهی و صبحگاهی رادیو ایران و رادیو جوان شنیدنی است، اما پیشنهادم همیشه رادیو پیام است؛ چون بسته شعر و خبر و موسیقی دارد. برای آنهایی هم که زیاد داخل ماشین هستند، رادیو آوا گزینه خوبی است؛ چون ترکیب موسیقی سنتی، پاپ و محلی دارد

شما معمولا موقع سال تحویل در مشهد هستید. چه حسی داشتید که امسال نتوانستید در مشهد و در کنار خانواده، سال را تحویل کنید؟
هر سال، جز سالی که کربلا بودم، موقع تحویل سال مشهد بودم و برای همین، امسال هم موقع تحویل سال، دلم پیش حرم بود، اما قبل تحویل سال، رفتم و سالم را به امام رضا سپردم و آرزو کردم که تحویل سالی که با مردم هستم، خوب باشد که البته خوب بود.

در برنامه بوی عیدی، تعداد زیادی مهمان از بازیگران گرفته تا چهره های علمی حضور داشتند و شما می بایست به صورت زنده با آنها گفت و گو می کردید. گفت و گوی زنده در رادیو و تلویزیون مثل هندوانه در بسته است که موفقیت در آن، ارتباط مهمی با وضع مهمان دارد. چطور تلاش کردید تا مهمانان راحت باشند و صحبت کنند؟
گفت و گوی تلویزیونی به حال مصاحبه شونده، شرایط روز و خیلی چیزهای دیگر بستگی دارد. گاه شده با یک بازیگر، سه بار گفت و گو کرده ام.از این سه بار یک بار آن عالی بوده، یک بار متوسط و بار آخر خیلی بد شده! این در حالی است که هر دو همان آدم های قبلی بودیم، ولی شرایط و موضوع گفت وگو، فضا را عوض می کند. در برنامه های تحویل سال نباید گفت و گوی تخصصی داشت؛ مثلا می شد کلی بحث تخصصی با عوامل فیلم ماجرای نیمروز داشت، اما آنجا مجال این ماجرا نبود. در چنین برنامه هایی باید بحث شیرین دم عیدی کرد و خوش بود. بنابراین تلاش می کنم در گفت و گوهای این چنینی، مهمان راحت باشد تا راحت حرفش را بزند. فکر می کنم تا حالا موفق بوده ام.

متاسفانه در سال های اخیر بعضی مجریان کارکشته مثل محمدرضا شهیدی فرد و اسماعیل میرفخرایی، دیگر در تلویزیون، اجرایی ندارند و جدیدا هم منصور ضابطیان و گروه رادیو هفت و صدبرگ از تلویزیون رفته اند. به نظر شما، آیا عدم حضور این افراد، باعث می شود تا مجریانی که الان هستند، بیشتر دیده شوند یا نه، حضور آنها، فضا را گرم تر می کند؟
دریغ و افسوس ماست که این افراد حضور ندارند. منش، سواد و اجرای آقای شهیدی فرد همیشه الگوی من بوده و استاد میرفخرایی هم که جای خود دارند. واقعیت این است که کسی نمی تواند جای شهیدی فرد را پر کند که بگوییم، حالا اگر او نباشد، مجری دیگری بیشتر دیده شود. حضور امثال ایشان باعث افتخار ماست. سال ها در رادیو گفت و گو افتخارم این بوده که در جایی برنامه اجرا می کنم که شهیدی فرد اجرا می کرده. با خودشان هم که صحبت می کردم، می گفتم حضور و بودن شما باعث دلگرمی ماست. قطعا حضور آنها باعث آبرو و اعتبار برای خودماست. این مهم است که در رسانه ای کار کنیم که امثال شهیدی فرد اجرا داشته اند.

معمولا بعضی مجریان، دچار وسوسه بازیگری یا کارهای دیگر می شوند. تا به حال پیشنهاد بازی در فیلم یا سریالی را داشته اید؟
وقتی 10 سالم بود کارم را در تلویزیون با بازی در سریال پلاک 14 آقای مهران مدیری شروع کردم و بعد سریال خبرنگار را بازی کردم. خیلی پیشنهاد بازی دارم و همین اواخر پیشنهاد بازی در سریالی را داشتم که توسط آقای حامد عنقا ارائه شد، اما راستش چارچوب های خودم را از نظر پوششی و اعتقادی دارم؛ مثلا بدون چادر بازی نمی کنم. هیچ وقت به خاطر وسوسه بازی، اعتقاداتم را کنار نمی گذارم. پیشنهاد آقای عنقا هم بازی در نقش شخصیتی با چادر بود، اما بعدا فکر کردم و دیدم دلم می خواهد هویت مژده لواسانی مجری را حفظ کنم. نمی خواستم مخاطب، رویکرد دیگری از من ببیند. خیلی همه جوانب را می سنجم و نمی توانم ریسک کنم که مخاطب تلویزیونی، من مجری را از ذهن اش دور کند.

کارتان را از رادیو آغاز کردید و هنوز هم با وجود ستاره شدن در تلویزیون، رادیو را دنبال می کنید. علت این علاقه به رادیو چیست؟
رادیو عشق اول و آخر است. رادیو خانه پدری ماست. ما ازدواج می کنیم اما به خانه پدری مان برمی گردیم و رجوع می کنیم و سر می زنیم. رادیو برای آنهایی که از رادیو به جای دیگر رفتند، حکم اصل و ریشه را دارد. افتخار می کنم به این حس ریشه دار بودن. احساس می کنید خانواده بزرگی به نام رادیو دارید. رادیو همه عمر و کودکی و نوجوانی من است؛جایی است که تجربه کردم، خندیدم و گریه کردم و آدم های زیادی دیدم. گذشته ام را دوست دارم و برای همین اصلا نمی توانم به رادیو فکر نکنم.

خیلی از خوانندگان ما، ساعت های زیادی را در ترافیک می گذرانند. بسته پیشنهادی شما برای برنامه های رادیویی چیست که به کار خوانندگان ما بیاید؟
برنامه های عصرگاهی و صبحگاهی رادیو ایران و رادیو جوان شنیدنی است، اما پیشنهادم همیشه رادیو پیام است؛ چون بسته شعر و خبر و موسیقی دارد. برای آنهایی هم که زیاد داخل ماشین هستند، رادیو آوا گزینه خوبی است؛ چون ترکیب موسیقی سنتی، پاپ و محلی دارد. در اتوبوس و مترو هم که خواهش می کنم فقط کتاب و کتاب و کتاب!