با اینکه طول عمر انسان در دهه‌های گذشته در بسیاری از کشورها افزایش یافته است، رکورد طولانی‌ترین طول عمر هنوز شکسته نشده است. بااینحال، ممکن است این روند به‌زودی تغییر کند. دانشمندان سال‌هاست درباره‌ی بیشترین میزان طول عمر انسان تحقیق می‌کنند. پژوهش‌های گذشته حداکثر طول عمر را ۱۵۰ سال در نظر گرفتند.
بیشترین طول عمر ثبت‌شده متعلق به ژان لوییز کالمان است که در سال ۱۹۹۷ در ۱۲۲ سالگی درگذشت؛ اما از آن زمان تاکنون هیچ‌کس این رکورد را نشکسته است. دیوید مک‌کارتی، استادیار بیمه و مدیریت ریسک دانشگاه جورجیا، همراه با همکاران خود به شواهدی دست یافتند که نشان می‌دهند این رکورد در چهار دهه‌ی آینده شکسته خواهد شد.
پژوهشگران رقمی را برای حداکثر سن ارائه نمی‌دهند؛ بلکه درعوض از مدلی ریاضی برای پیش‌بینی روندهای مرگ‌و‌میر در سال‌های آینده استفاده می‌کنند. بااینحال، همه با نتیجه‌گیری‌های این گروه موافق نیستند.
به‌گزارش لایوساینس، گروه مک‌کارتی پس از بررسی سن مرگ‌و‌میر در کشورهای مختلف اروپایی، ایالات متحده، کانادا، نیوزیلند و ژاپن به نتیجه‌گیری‌های جدید رسیدند. آن‌ها داده‌های نرخ مرگ‌و‌میر را از پایگاه‌داده‌ی Human Mortality به‌دست آوردند. نتایج این پژوهش در ۲۹ مارس در مجله‌ی PLOS One منتشر شد.
دانشمندان داده‌های صدها میلیون نفر از افراد ۱۹ کشور را تحلیل کردند که بین سال‌های ۱۷۰۰ تا اواخر ۱۹۰۰ متولد شده بودند. آن‌ها ابتدا مدل ریاضی موجود را برای بررسی تفاوت نرخ مرگ‌و‌میر افراد ۵۰ تا ۱۰۰ سال با سال‌های مختلف تولد تنظیم و سپس از این اطلاعات برای پیش‌بینی سنین آینده استفاده کردند.
در این مدل، فرض شد نرخ مرگ‌و‌میر به‌صورت نمایی بعد از ۵۰ سالگی افزایش می‌یابد و سپس در سنین بسیار بالا ثابت می‌شود. این مدل‌سازی می‌تواند سرنخ‌هایی را درباره‌ی نزدیک‌شدن به حداکثر طول عمر انسان ارائه دهد. در این صورت، احتمالاً نرخ مرگ‌و‌میر در سنین جوان‌تر کاهش می‌یابد و انتظار می‌رود با افزایش سن افزایش پیدا کند.
بر‌اساس یافته‌ها، این موارد برای افرادی صدق می‌کند که پیش از سال ۱۹۰۰ به دنیا آمده‌اند؛ باوجوداین، روند نرخ مرگ‌و‌میر در افرادی متفاوت است که بین سال‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۵۰ متولد شدند. این گروه در سنین بالاتر به سطح یکنواخت‌تری از گروه پیش از ۱۹۰۰ رسیدند و افزایش مرگ‌و‌میر ناگهانی در سنین بالاتر در آن‌ها دیده نشد. این یافته نشان می‌دهد که هنوز به حداکثر طول عمر انسان نرسیده‌ایم.
برای مثال، شخصی که در سال ۱۹۱۰ متولد شده، هنوز نتوانسته است به ۱۲۰ سالگی برسد که در سال ۲۰۳۰ رخ می‌دهد. بر‌اساس آمار، مردم از مزایایی پیشرفت پزشکی از اواخر جنگ جهانی دوم سود بردند؛ اما بنابر چنین پژوهشی دقیقاً نمی‌توان گفت که این روند تا کجا ادامه خواهد یافت. مک‌کارتی می‌گوید:
برای مثال، مدل پیش‌بینی می‌کند پیرترین زن ژاپنی که در سال ۱۹۱۹ یا پس‌از‌آن متولد شده است، حداقل ۵۰ درصد بخت زنده‌ماندن در ۱۲۲ سالگی یا بیشتر را دارد. همچنین، پیرترین زن ژاپنی که در سال ۱۹۴۰ یا پس‌از‌آن متولد شده، بخت ۵۰ درصدی زنده‌ماندن تا ۱۳۰ سالگی و پس‌از‌آن را دارد. این مدل ۵۰ سال آینده را نیز پیش‌بینی می‌کند و البته نمی‌گوید که تمام افراد در تمام کشورها می‌توانند تا ۵۰ سال آینده از ۱۵۰ سالگی عبور کنند.
بااینحال، مدل یادشده محدودیتی جدی دارد. برای مثال، بیولوژی سال‌خوردگی را در نظر نمی‌گیرد. به‌بیان بهتر، در پیش‌بینی بخت زنده‌ماندن پس از ۱۲۲ سالگی، سال‌خوردگی سلول‌های افراد و قرارگرفتن در‌معرض بیماری‌های سن‌و‌سال مثل سرطان را در نظر نمی‌گیرد. همچنین، نشان نمی‌دهد که چگونه پیشرفت‌های علم پزشکی می‌توانند طول عمر انسان را در سال‌های آینده افزایش دهند. مایکل رز و لاورنس مولر، استادان دانشگاه ایرواین کالیفرنیا، درباره‌ی این موضوع می‌گویند:
به‌گفته‌ی استوارت جی. الشانکی، استاد همه‌گیرشناسی و آمار زیستی در دانشگاه ایلینویز شیکاگو، طول عمر افراد بیشتر مسئله‌ای زیستی است تا ریاضی. مک‌کارتی این محدودیت‌ها را می‌پذیرد؛ اما معتقد است این مدل ساده به‌خوبی با داده‌های مرگ‌و‌میر تاریخی منطبق است؛ از‌این‌رو، می‌تواند دیدگاه‌های مفیدی درباره‌ی الگوهای مرگ‌و‌میر آینده ارائه کند.
