وقتی صحبت از خبرنگاری به میان می آید اولین چیزی که به ذهنمان می آید میکروفن،دوربین،ضبط سوت و یک دفترچه برای نوشتن میباشد که همیشه یک خبرنگار به همراه دارد.،خبرنگاری حرفه ایست که نیاز به جسارت و شجاعت دارد و در ضمن فرد باید از علاقه و استعداد هم بی بهره نباشد و به بروز بوده و مطالعه و سروکله زدن با افراد فراموش نشود،نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری در ایران 14 ژوئن 1956 (24خرداد 1335) با استفاده از استادان داخلی و خارجی در ساختمان مؤسسه مطبوعاتی اطلاعات (تهران - ابتدای خیابان خیام) آغاز به کار کرد.
مدیریت وقت موسسه اطلاعات برگزاری امتحان انتخاب دانشجو برای این دوره آموزشی را به دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران سپرده بود،مواد امتحان کتبی عبارت بود از معلومات عمومی،هوش و نیز سنجش استعداد (تِست آمریکایی که تا آن زمان در ایران سابقه نداشت).امتحان شفاهی (مصاحبه) برای تشخیص داشتن قیافه جذّاب و برخورد اجتماعی متناسب بود.
شرایط داوطلبان باید مطابق استاندارد بین المللی دانشجویان رشته روزنامه نگاری می بود. در آن سال از میان صدها داوطلب، تنها سیزده نفرشان شایسته ورود به دوره آموزشی تشخیص داده شده بودند که پس از گذشت 58 سال هنوز چهارنفر از آنان به کار قلم سرگرم اند. روش کار نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری ایران بسیار مدرن بود؛ به این ترتیب که دانشجویان در ساعات صبح در تحریریه روزنامه کارآموزی می کردند و با خبرنگاران به دنبال خبر می رفتند و عصرها و شبها در کلاس به درس مدرّسان گوش فرا می دادند.
غلامحسین صالحیار (متوفی)، ر. اعتمادی، نوشیروان کیهانی زاده (ناشر روزنامک و مؤلف تاریخ آنلاین ایرانیان)، هوشنگ پورشریعتی (متوفی)، محسن میرزایی، همایون فروزان، یوسف خوشرو، محمدعلی مقدس زاده، دکتر مستوفی، منوچهر صمصامی و ... از جمله فارغ التحصیلان این دوره بودند.
