نمایش تک نفره پارسا پیروزفر + تصاویز

نمایش تک نفره  پارسا پیروزفر 

نمایش ماتریوشکا به نویسندگی، کارگردانی و بازی پارسا پیروزفر است. نمایشی است که شامل هشت اپیزود است که هشت داستان کوتاه از آثار آنتوان چخوف، نویسنده ی شهیر روسی را به صورت نمایش به روی صحنه برده است. پارسا پیروزفر به تنهایی ایفاگر تمام نقش های این نمایش است. نمایش «ماتریوشکا» برای اولین بار در تاریخ 13 سپتامبر 2015 در لوس آنلجس به روی صحنه رفت و دو اجرای دیگر نیز در این شهر داشت.

این بازیگر و کارگردان تئاتر این روزها با نمایش «ماتریوشکا» به روی صحنه تئاتر است. این نمایش بیش از 100 دقیقه تنها با یک بازیگر که آن هم خودش است برای تماشاگران اجرا می شود. صحنه این نمایش بسیار ساده است تا جایی که به یک میز ، صندلی و یک چراغ خواب و چوب لباسی در انتهای صحنه اکتفا شده است. طراحی لباس هم ساده و متناسب با نمایش است و شاید یک کلاه که برای متمایز کردن برخی کاراکترها استفاده می شود همه چیز را تکمیل می کند. گریم هم ساده است.

پارسا پیروزفر در حال اجرای نمایش

در مجموع «ماتریوشکا» نمایشی ساده است با متنی از چخوف که برای همه قابل فهم خواهد بود. راز خوب بودن «ماتریوشکا» همین سادگی است. رسیدن به سادگی که قطعاً سخت بوده است. پارسا پیروزفر در یک نمایش 100 دقیقه ای به تنهایی در چندین کاراکتر بازی می کند. در ابتدا اجرای نمایشی با چنین ویژگی هایی بسیار سخت و یا حتی ترسناک به نظر می رسد. ترس از خستگی مخاطب برای دیدن تنها یک بازیگر در نمایشی با زمانی طولانی، ترس از اینکه چگونه می توان در یک نمایشی مثلا با بیش از 5 کاراکتر میزانسن ها را به گونه چید که تنها بازیگر آن با مشکل مواجه نشود، ترس از تفکیک نقش ها و کاراکترها توسط بازیگر طوری که برای مخاطب قابل فهم باشدو... .

به نظر می رسد پارسا پیروزفر ابتدا به عنوان کارگردان و دستورالعمل هایی که برای بازیگر، طراحی صحنه و لباس و حتی میزانسن های خود به عنوان کارگردان صادر کرده است او را به یک اطمینانی رسانده که دیگر می توان بدون ترس این نمایش را با ویژگی هایی که مد نظر دارد اجرا کرد.

سادگی مهمترین نسخه ای است که کارگردان برای «ماتریوشکا» پیچیده است. میزانسن ها در اجرای تنها بازیگر این نمایش بسیار موثر بوده و درست انتخاب شده است. از طرفی استفاده مناسب از تمام فضای صحنه و جلوگیری از خستگی مخاطب و سنگینی در یک سمت صحنه از دیگر نکات مثبت این نمایش بوده است. طراحی لباس ساده که دست و پای بازیگر را برای تغییر نقش نبندد نیز مورد توجه است. دکور ساده و استفاده خلاق از صندلی به تصویر سازی فضاهای مختلف از جمله مطب یک پزشک، اتفاق خواب و... کمک کرده است، که البته نورپردازی خوب و صداهای مناسب که پخش می شود به این فضاسازی و چیزی که مد نظر کارگردان بوده کمک می کند.

پارسا پیروزفر در حال اجرای نمایش ماتریوشکا

تقریباً کارگردان شرایط را برای حرکت بازیگر و ایفای نقش آن محیا کرده است حالا پارسا پیروزفر در جایگاه یک بازیگر باید نزدیک 100 دقیقه روی صحنه ایفای نقش کند. او با ریتم درست، انتخاب آکسیون های مناسب کار را پیش می برد. در هنگام تغییر کاراکتر ها با لحن های مختلف اما بدون غلو و اگزجره و کمی تغییر چهره و فیزیک بدنی آن را به مخاطب القاء می کند.

به نظر نگارنده مهمترین نکته ای که باعث شده پیروزفر در جایگاه یک بازیگر در این نمایش خوب ظاهر شود این است که هیچگاه برای ترس از خستگی مخاطب و یا جلب توجه آن و حتی راضی کردنش کاری خارج از فضای نمایش نکرده او تنها کارش را انجام داد کاری که برگرفته از شناخت درست صحنه و تماشاگر برآمده است. او نگران نبود که تماشاگر را چطور راضی کند که حتما به او آفرین بگوید. او در دام تماشاگر نیفتاده است.

البته نمی توان قلم طلایی چخوف با پایان بندی های جذاب را فراموش کرد. متنی که در آن نمادی های زیادی برای انتقاد از یک جامعه آشفته وجود دارد. نقدی بر مدیران خود محور و خودخواه تا مردمی که از ترس حرف زدن می میرند. شاید بد نباشد افراد ترسو و مدیران خودمحور به تماشاخانه ایرانشهر بروند تا این نمایش را ببینند.