پیشگیری از اعتیاد در بین نوجوانان و جوانان
کودکی که در زندگی اش تعادل وجود دارد و از نظر جسمی و روانی زندگی رضایت بخشی دارد شخصیت مستحکمی می یابد و مشکلات را بهتر تحمل می کند و دارای اعتماد به نفس قوی است، این کودکان نیازی برای روی آوردن به مواد مخدر در خود نمی یابند.
مصرف مواد مخدر در مکان های عمومی
راههای محافظت کودکان و نوجوانان از اعتیاد
بر اساس همین آگاهی ها یک برنامه هفت قدمی برای پیشگیری صحیح از اعتیاد کودکان و نوجوانان لازم است والدین و مربیان برای پیشگیری از اعتیاد آنها بدانند که کودکان نیاز به امنیت روانی، تشویق و تایید، بازی آزاد و عادت های خوشایند، الگوهای واقعی ، تحرک و تغذیه صحیح، دوست و همراه و محیطی منطبق با نیازهایشان و به تخیل و هدف نیاز دارند، لذا با رعایت این هفت نکته می توانیم راهی را انتخاب کنیم که فرزندانمان را از اعتیاد محافظت کنیم.
می دانیم همان طور که انسان ها و خانواده ها متفاوت هستند، روش های تربیتی آن ها هم متفاوت است. ما تصمیم نداریم به کسی بگویم که خودش را تغییر دهد، فقط تاکید ما این است که هر کودک مثل سایر انسان ها یک شخصیت فردی است و با توجه به این فردیت او، والدین باید تلاش کنند نیازهای فرزندشان را تا جای ممکن تامین کنند. آن ها باید سعی کنند نیازهای جسمی و روحی او را برطرف کنند و او را بفهمند و هرجا که او به همراهی نیاز داشت همراهی اش کنند و هدفشان تربیت فرزندی باشد که در بزرگسالی فردی مستقل با اعتماد به نفس، قوی و عشق به زندگی و تعال روحی باشد.
کودکان به امنیت روحی نیاز دارند و این بدان معناست که آنها باید از محبت والدین و نزدیکان بزرگسالشان مطمئن باشند.باید بدانیم، کافی نیست که والدین فقط فرزندشان را دوست داشته باشند، بلکه آنها باید این محبت را نشان دهند، به نحوی که کودک به خوبی آن را احساس کند. نیازهای عاطفی کودکان با توجه به سن شان تغییر می کند و این از زمانی آغاز می شود که کودک در شکم مادر است.
والدین باید کودک را در بغل بگیرند و و او را نوازش کنند؛ البته مدت و میزان این نوازش را خود کودک تعیین می کند. اغلب کودکان در قیاس با بزرگسالان احساسات مستقیم و هیجان انگیز را بیشتر دوست دارند؛ چیزی که اغلب باعث عصبانیت والدین می شود.
کودکان بعد از یک دعوا و تنبیه احتیاج دارند که در آغوش گرفته شوند و دلداری داده شوند. والدین باید همیشه آماده آشتی باشند، حتی اگر می دانند که حق با آنهاست. کودک رنج می کشد اگر والدین ساعت ها از نوازش او خودداری کنند و حتی با قهر او را به رختخواب بفرستند.
امنیت روحی به این معنی است که اگر والدین استرس دارند، وقت ندارند و حتی زمانی که با هم اختلاف دارند، کودکاشان را با آغوش باز بپذیرند و به او نشان دهند که در هر شرایطی او را دوست دارند.
کودکان به این محبت بی قید و شرط والدین نیاز دارند تا اعتماد به نفس خود را پرورش دهند. کودکی که اعتماد به نفس قوی دارد یاد می گیرد و می داند که به هنگام گرفتاری کسانی هستند که به او پناه بدهند، بنابراین او نیازی ندارد که برای فرار از مشکلات به مواد مخدر پناه ببرد.
امروزه روش های تعلیم و تربیت نسبت به گذشته تغییر کرده اند. در حال حاضر، همه متخصصان بر این عقیده اند که کودکان را نباید کتک زد و در ضمن، تشویق موثرتر از تنبیه است. بنابراین، کودکان باید خودشان تجربه کنند؛ مسلما در سخن آسان، ولی در عمل مشکل است. مطمئنا شما می گویید:خوب اگر او هر کاری که دوست داشت انجام دهد، به خطر می افتد!
البته این حرف شما صحیح است و پاسخ هم این است که در جایی که او در خطر جدی است، می توانید مانع شوید، اما سعی نکنید دائم مانع او شوید، چون در این صورت کودک هیچ تجربه ای به دست نمی آورد.
او باید بدود و زمین بخورد تا درد زمین خوردن را حس کند. فقط با تجربه کردن است که او واقعیت زندگی را حس می کند. در هنگام بازی است که کودک موفقیت و عدم موفقیت را می شناسد. هیچ کس نمی تواند تجربه را به کودک منتقل کند، نه مادر، نه پدر و نه تلویزیون.
به گزارش ایسنا و به نقل از مجله ایران پاک، والدینی که همه کارهای فرزندشان را انجام می دهند مانع بزرگ شدن او می شوند؛ این کودکان قربانی محافظت زیاد والدین می شوند و در بزرگسالی مشکل می توانند روی پای خودشان بایستند و مستقل و بدون وابستگی زندگی کنند.
برعکس، بعضی از والدین هم هستند که آن قدر به فرزندشان آزادی می دهند که او هیچ مرزی را نمی شناسد و تعجب ندارد که این فرزندان معتاد شوند، لذا متخصصان این روش را هم غلط می دانند. بهترین روش میانه روی است.
وقتی برنامه اکثر کودکان را نگاه می کنیم، متوجه می شویم که آن ها واقعا آزادی ندارند، اکثرشان باید بعد از مدرسه در کلاس های مختلفی شرکت کنند و جای زیادی برای تجربه شخصی نمی ماند. در گذشته والدین کمی به بچه ها سخت می گرفتند، اما در عوض آن ها فرصت زیادی داشتند تا خیلی از چیزها را خودشان تجربه کنند. برای مثال، می توانستند ساعت ها جلوی در خانه با دوستانشان بازی کنند، آن ها مخفیگاه های کودکانه داشتند و حتی رازهای کودکانه ای داشتند که والدین از آن ها خبر نداشتند.
اما امروزه اکثر بچه ها تحت نظارت کامل هستند. آن ها به ندرت شانس تجربه فردی می یابند، در حالی که این تجربیات کودکانه برای رشد جسمی و روانی صحیح آن ها لازم است.
به طور مسلم، باید برای کودکان مرزی تعیین کرد. آزادی آن ها در آنجایی تمام می شود که آزادی دیگری را سلب کنند؛ البته در این شکی نیست که برای تجاوز نکردن از این مرز، والدین باید سخت گیر باشند و شاید برایشان مشکل ایجاد شود، ولی نباید هرگز کوتاه بیایند؛ باید این تعیین مرز منطقی باشد، مرز غیر منطقی باعث مقاومت فرزندان می شود؛ اگر والدین همه چیز را ممنوع کنند، روش آن ها فایده ای ندارد و این راه به هیچ نتیجه ای نمی رسد.
قبلا برخی تصور می کردند که ممنوعیت درست است. در حالیکه امروزه محققان معتقدند که عادات خود را باید در خانواده تقویت کرد و برای آن ها ارزش گذاشت. برای مثال، حداقل یک وعده غذا را همگی با هم بخورند، یا به هنگام خواب حتما برای بچه های کوچک تر یک قصه گفته شود، یا آخر هفته همگی کاری دسته جمعی بکنند.
شاید به نظر شما این چیزها مسائل عادی و کمی خسته کننده به نظر بیایند، به حدی که ما اغلب فراموش می کنیم، در حالی که آزادی تجربه کردن و عادت های خوشایند به کودک امکان تجربه موفقیت را می دهد و تفکر مثبت را در او تقویت می کند. این عادات به کودک در دوران بعدی زندگی امنیت می أهد و او برای راضی شدن نیازی به پناه بردن به مواد مخدر احساس نمی کند.
