چرا و چگونه قارون در کام زمین فرو رفت
این یک واقعیت است که هر انسان سهم و نصیب محدودی از دنیا دارد، یعنی اموالی که جذب بدن او، یا صرف لباس و مسکن او می شود مقدار معینی است ، و مازاد بر آن به هیچوجه قابل جذب نیست و انسان نباید این حقیقت را فراموش کند.
یکی از مورخین و تاریخ نگاران بزرگ بشریت، پروردگار عالم و کتاب مقدس قرآن کریم است که با بیان روایت های مختلف، تاریخ اسلام را ورق می زند.
قارون با ثروت های کلان و مرکب های راهوار از خانه بیرون می آمد و بر اثر جنون نمایش ثروت، اموال خود را به رخ مردم می کشید. حتی بعضی نوشته اند:
«قارون با یک جمعیت 40 هزار نفری در میان بنی اسراییل رژه رفته است، درحالی که 4 هزار نفر براسب های گران قیمت با پوشش های سرخ سوار بودند و نیز کنیزان سپید روی با خود آوردکه بر زین های طلایی که بر استر های سفید رنگ قرار داشت سوار بودند، لباسهایشان سرخ بوده و همه غرق در زینت آلات طلا جلوه می کردند، و مطابق گفته بعضی، تعداد آنان 70 هزار نفر بود.
اکثر آن ها دنیا پرست که عقلشان در چشمان بود، وقتی که آن صحنه پر زرق و برق را دیدند، با حسرت عمیق، آه سوزان از دل برمی کشیدند و چنین آرزو می کردند که ای کاش به جای قارون بودند، و حتی یک روز و یک ساعت و یک لحظه مانند قارون بودند؛ و می گفتند:«به راستی که قارون دارای بهره عظیمی از نعمت هاست. آفرین بر قارون و ثروت سرشارش، چه جاه و جلالی و چه حشمتی که تاریخ نظیر آن را سراغ ندارد؟!»
در حقیقت هم قارون و هم آن آرزو کنندگان در کوره عظیم امتحان الهی قرار گرفته بودند.
عاقبت گنج قارون
ولی در مقابل این اکثریت دنیا پرست، گروه اندکی از آگاهان و پرهیزکاران نیز بودند و می گفتند:«وَ قالَ الَّذینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَیْلَکُمْ ثَوابُ اللَّهِ خَیْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ لا یُلَقَّاها إِلاَّ الصَّابِرُونَ» (آیه 80 سوره قصص). «وای بر شما، ثواب و پاداش الهی برای کسانی که ایمان آورده و عمل صالح انجام میدهند بهتر است.».
اما طولی نکشید که همان اکثریت دنیاپرست نیز، حقیقت را درک کردند، و به جای حسرت و آه، اظهار تنفر به زرق و برق قارون می نمودند، و این درآن هنگام بود که خداوند بر قارون غضب کرد، و همه خانه و تشکیلاتش را در کام زمین فرو برد. در این وقت همان آرزومندان پر حسرت می گفتند:
به همین سبب درمقام شکر برآمده و گفتند:«اگر خداوند برما منت نگذارده بود، ما را هم به قعر زمین فرو می برد، ای وای! مثل اینکه کافران هرگز رستگار نمی شوند. اکنون حقیقت را با چشم خود می نگریم، و نتیجه غرور و سرکشی و شهوت پرستی را می بینیم و می فهمیم که اینگونه زندگی هایی که دورنمای دل انگیزی دارد، بسیار وحشت زاست.»
