گزارشی جالب از پدر و پسرهای موسیقی ایران + تصاویر

در عرصه ی موسیقی، پسرانی هستند که نه فقط به واسطه ی پیشینه ی پدرشان، بلکه به واسطه ی استعداد های خودشان، این میراث خانوادگی را حفظ کرده اند. پسرانی که گاهی دوشادوش پدران شان و گاهی برای ارائه ی ایده های جدید، به تنهایی روی صحنه می روند.

حسن کامکار و پسران
هسته ی اصلی گروه «کامکارها» در سال 1344 توسط حسن کامکار در سنندج تشکیل شد. هوشنگ، ارژنگ، قشنگ، پشنگ و بیژن در کنار پدرشان ساز می زدند. کامکارها اولین تمرین های خود را شب ها در کنار حوض کوچک حیاط خانه شان انجام می دادند. با بزرگ شدن فرزندان حسن کامکار، به تدریج این گروه موسیقی نیز کامل تر و بزرگ تر شد.

 

حدود سال 1350 برخی افراد خانواده ی کامکار از جمله هوشنگ، بیژن، پشنگ و ارسلان برای فراگیری موسیقی آکادمیک به تهران آمدند و در دانشکده ی هنرهای زیبا مشغول تحصیل شدند و در گروه هایی مانند «شیدا» و «عارف» نقش موثر داشتند.

اولین کنسرت های رسمی این خانواده با نام « گروه کامکارها » در اولین سال های پس از انقلاب، در مجموعه ی آزادی و تالار وحدت برگزار شد و به مرور زمان استعدادهای جوان از همین خانواده در کنار گروه قرار گرفتند.گروه «کامکارها» یکی از قدیمی ترین گروه های موسیقی ایران است که پیوند خونی مهم ترین عامل پیوستگی فعالیت آن هاست.

 

محمدرضا و همایون شجریان
قطعا پسر محمدرضا شجریان بودن شرایط موثری را برای همایون شجریان پدید آورده است تا امروز از او به عنوان یکی از خوانندگان مطرح در عرصه ی آواز ایران یاد شود.

همایون از سال 1370 محمدرضا شجریان را در کنسرت های آمریکا، اروپا و ایران به عنوان نوازنده ی تنبک همراهی کرد و از 1378 به بعد، هم خوانی با پدرش را در کنسرت ها آغاز کرد. او اولین بار در آلبوم «یاد ایام» تنبک نواخت و پس از آن، کنسرت های بسیاری را با بزرگان موسیقی اجرا و آثار زیادی را همراه آن ها در ایران و جهان منتشر کرد که از این میان می توان به آلبوم های «بی تو به سر نمی شود» و «فریاد» اشاره کرد که هر دو اثر در سال های 2003 و 2005 نامزد دریافت جایزه ی گرمی (اسکار دنیای موسیقی) شدند.
او از سال 1382 با انتشار آلبوم «نسیم وصل» فعالیت های مستقل خود را آغاز کرد و «خداوندان اسرار» که چندی پیش منتشر شد، هجدهمین اثر اوست.
البته همایون شجریان تا سال 1388 پدرش را در اجراها همراهی می کرد.


شهرام و حافظ ناظری

درست است که حافظ ناظری وقتی سن کمی داشت، ایران را ترک کرد، اما قطعا پدرش، شهرام ناظری نقش زیادی در پیشرفت هنری اش داشته است.


حافظ در اجراهای پدرش سه تار و دف می نواخت و در آثاری مانند «آواز اساطیر» و «حیرانی» حضور داشت. او مدت ها بعد، سازی را به نام «حافظ» ابداع کرد که از سه تار الهام گرفته شده بود. فعالیت های مستقل حافظ ناظری با آلبوم «بُعد یازدهم» آغاز شد که جزو آثار پرحاشیه در ایران محسوب می شد. دیپاک چوپرا و ذاکرحسین نیز در این اثر حافظ را همراهی کرده بودند.

پس از انتشار اولین آلبوم حافظ ناظری و انتشار ادعاهایش درباره ی فعالیت های موسیقی و تحصیلاتش در آمریکا، مقالات و اظهار نظراتی منتشر شد. با این حال، پسر شهرام ناظری در میان آماج انتقادها، دلسرد نشد و حالا هم به طور جدی مشغول کار روی اثر جدیدش است. حافظ می گوید:«من مرد جنگم؛ کوتاه نمی آیم».

ایرج و احسان خواجه امیری 

احسان خواجه امیری جزو پسرانی است که راه پدرش را با قالبی متفاوت ادامه داد. ایرج خواجه امیری سال ها در حوزه موسیقی اصیل ایرانی فعالیت می کرد و از همان پنج سالگی پسرش را به سمت نواختن سازهای ویلن و سنتور سوق داد.
 

 

احسان خواجه امیری در سن 17 سالگی آلبوم «من و بابا» را منتشر کرد و پدرش او را در تولید این اثر یاری داد. او در سال 1384 اولین کنسرت رسمی اش را برگزار و آلبوم های متعددی را روانه ی بازار کرد.پسر ایرج خواجه امیری یکی از خوانندگان شناخته شده ی پاپ در ایران است.

  

کیخسرو، تهمورس و سهراب پورناظری

تهمورس، پسر بزرگ کیخسرو پورناظری ( بنیانگذار گروه شمس ) است که «نه فرشته ام، نه شیطان» از آثار مطرح این آهنگساز محسوب می شود. او در نواختن تار، سه تار، تنبور، دیوان، بربت و دف، ماهر است، اما سازهایی را مانند کمانچه و سنتور نیز می نوازد.

او علاوه بر این که در اجراهای گروه «شمس» در کنار پدرش، کیخسرو پورناظری ساز زده، اجراهای مستقلی در ایران و خارج از کشور نیز داشته است. «چرا رفتی» یکی از قطعات مشهور ساخته ی اوست که با صدای همایون شجریان اجرا شده و تور کنسرت «چرا رفتی» نیز در سراسر ایران روی صحنه رفت.

تهمورس در این سال ها تلاش کرده است تا جریان های نوینی را در موسیقی ایران ایجاد کند. سهراب نیز پسر کوچک این خانواده ی کرمانشاهی است که پدرش از دو سالگی تلاش کرد به او نواختن تنبور را بیاموزد.
سهراب پورناظری در 13 سالگی به عنوان عضوی از گروه «شمس» با صحنه ی اجرای موسیقی آشنا شد و در همان زمان، آموختن تکنیک های کمانچه نوازی را نزد اردشیر کامکار آغاز کرد. او پس از دو سال توانست در گروه «شمس» به عنوان تک نواز، کمانچه هم بنوازد. سهراب به دلیل شیوه ی نواختن ساز تنبور و تکنیک های منحصربه فردی که دارد، در محافل هنری زبانزد است.
تهمورس و سهراب پورناظری در میانه ی دهه ی 70 تحولی را در فعالیت های گروه «شمس» ایجاد کردند.


حسین و صبا علیزاده
صبا علیزاده که تحصیلات تکمیلی اش را در کالیفرنیا انجام داده، پسر حسین علیزاده است که در زمینه ی کمانچه نوازی فعالیت چشمگیری داشته است. او در کنسرت های گروه «هم آوایان» در کنار پدرش ساز می زند و اتفاقا خودش هم ایده هایی در موسیقی ایرانی دارد.

مجله ی «پالم اسپرینگ لایف» در بار ه ی صبا نوشته است:« صبا علیزاده آهنگساز و کمانچه نواز توانمند ایرانی است. ذوق هنری صبا علیزاده او را به سمت ارائه ی ترکیبی از موسیقی سنتی و الکترونیک می کشاند. در حال حاضر او علاوه بر اجرای تک نوازی های صوتی با کمانچه، برای اجرای الکتروآکوستیک با هنرمندان موسیقی مانند جاستین اشر و لوئیس لوپز همکاری می کند.»


پرویز و آیین مشکاتیان

آیین مشکاتیان ، سال وسن زیادی نداشت که پدرش پرویز مشکاتیان را از دست داد؛ اما روحیه ی پدر در او نیز نفوذ داشت و به واسطه ی هم نشینی با خانواده ی پدربزرگش (محمدرضا شجریان ) و دایی اش ( همایون شجریان ) به کسب هنر در زمینه ی سازهای کوبه ای پرداخت.
او در بسیاری از کنسرت ها مانند اجرای گروه «سیاوش» به عنوان نوازنده ی سازهای کوبه ای روی صحنه می آید و اجرا می کند.