حرف های جالب امیرعلی نبویان و ارشا اقدسی
امیرعلی نبویان یک پسر پر شر و شور باهوش است که توانست با دلبری های خاص خودش بازی را ببرد؛ امیر علی نبویان سال هاست که در عرصه رسانه، کتاب، بازیگری و نویسندگی فعال است.
گفتگو با امیرعلی نبویان و ارشا اقدسی
طبیعی است که روی موج احساس شما خودمان را تنظیم کنیم تا دلتان را به دست بیاوریم. به همین خاطر این بار سراغ فینالیست های لباهنگ رفتیم تا سوال پیچشان کنیم. ارشا که سال هاست با تاسیس گروه سیزده مرزهای ملی را هم رد کرده و حتی با نیکلاس کیج همکاری داشته و در پروژه جیمز باند هم دست به کار های محیرالعقول زده. آن طرف ماجرا هم یک پسر پر شر و شور باهوش قرار داشت که توانست با دلبری های خاص خودش بازی را ببرد؛ امیر علی نبویان سال هاست که در عرصه رسانه، کتاب، بازیگری و نویسندگی فعال است و یک آچار فرانسه به حساب می آید. پر حرفی نکنیم خودتان حرف های شان را بخوانید.
از انتخاب های تان شروع کنیم. کار کدام تان سخت تر بود؟
امیرعلی:ارشا انتخاب خیلی سختی کرد. حاضر بودم انصراف دهم ولی «صنما» را برندارم. لب زدن با این آهنگ خیلی سخت است. نمایش ارشا بسیار فوق العاده بود. فرقی وجود دارد میان من، ارشا و اشکان. ارشا و اشکان از یک جنس هستند و همه چیز را بزرگ می بینند. اشکان بازیگر روی صحنه است و با تماشاگران داخل استودیو به خوبی ارتباط برقرار می کند و ارشا نیز همین طور و این را یک قاب بزرگ می بیند.
منتها من به قضیه به شکل دیگری نگاه کردم. دوربین را شکار می کنم چون تصور می کنم کسانی که در داخل خانه ها نشسته اند با این چشم مرا می بینند. کسانی که داخل استودیو هستند 500 نفر آدم باحال و پایه اند که هر طور رفتار کنید با شما راه می آیند؛ حتی من به رامبد هم نگاه نمی کردم و سعی می کردم دنبال چراغ روشن دوربین بگردم.
اگر می خواستم در زمین ارشا بازی کنم بازنده مطلق بودم. من شاید بتوانم با یک ماه تمرین روی دو دستم دو قدم راه بروم و به زمین بخورم؛ بنابراین من باید کار خودم را بکنم. کار من چیست؟ انتخاب شعر و ترانه خوب. شما می توانید تا ساعت شش صبح از محسن چاوشی بگذارید و من هم برای تان لب بزنم چون همه را از قبل سنتوری حفظ هستم تا الان. روی محسن یگانه تلاش کردم برای ترکی که می گفت:«یادته آرزو می کردی یه روز تو خیابون آدما بشناسنت چی شده عینک دودی. . . » من فکر کردم می تواند نمایشی باشد اما متوجه شدم که اصلا نمی شود آن را حفظ کرد.
ملاک شما برای انتخاب آهنگ در این دوره چه بوده است؟
مجوز. فرقی نمی کند که انتخاب ما چه بود؛ چون اصلا انتخاب ما مهم نبود؛ یعنی مهم بود ولی هر چه ما انتخاب می کردیم خیلی دیر رد می شد. همه ما یک شب قبلش آهنگ مان نهایی شد.
خود شما چگونه انتخاب شدید؟
ارشا اقدسی:من دوست داشتم اجرایی برای خواننده هایی که کار انجام می دهند، داشته باشم بعد متوجه شدم میلاد کی مرام برای اجرا می رود و دوست داشتم برای میلاد این کار را انجام دهم؛ مثلا پشت سر او اتفاقاتی که مجاز باشد و با استانداردهای تلویزیون همخوانی داشته باشد، انجام دهیم. میلاد خیلی دوست نداشت در اجرای اولش این اتفاق بیفتد اما من اصرار داشتم که از اول این خلاقیت را نشان دهم چون تصور می کردم چیزی که به فکرم رسیده است همان اول تازه و زیباست. به رامبد اس ام اس دادم و گفتم خیلی دوست دارم در برنامه باشم و این کار را انجام دهم و فکر می کنم می توانم کارهایی را انجام دهم که در ایران کسی آنها را انجام نداده است.
دوست داشتم روی صحنه و در مقابل مردم اتفاقاتی بیفتد و مردم از نزدیک خودشان ببینند که ما چه می کنیم. رامبد موافقت کرد و گفت فردا می توانی بیایی. من اصلا آماده نبودم و فقط تز داده بودم و می خواستم بدانم آیا او موافقت می کند یا نه! بعد تازه بنشینم و فکر کنم و برای آهنگ طراحی کنم. شب بیدار ماندم و تا هشت صبح طراحی کردم و هشت تا 10 صبح با بچه ها تمرین کردم و بعد به استودیو رفتم تا از نزدیک اندازه ها را ببینم و اجرای اول را رفتیم. در اجرای دوم من آنچه از قبل در ذهن داشتم را اجرا کردم.
مثل همه آدم ها حس ناسیونالیستی داشتم و دوست داشتم در موقع مناسب آن را نشان دهم؛ مثلا در یک مسابقه بدلکاری در روسیه من در رشته چپ کردن ماشین شرکت کردم و روی در ماشینم یک پرچم بزرگ ایران را کشیدم. در آن مسابقه اول شدم. یا در جایی از روسیه می توان از هواپیما پرش انجام داد و من با پرچم ایران پریدم. همیشه هم هر جایی شرکت می کنم یک مچبند ایران می بندم تا آنها متوجه شوند که من ایرانی هستم. اجرای آخر هم که کمدی شد.
عکس های امیرعلی نبویان
نمی توانستی خودت را آتش نزنی و این را ثابت کنی؟
بله ولی این کاری بود که در دنیا کسی آن را انجام نداده بود. یکی از دوستانم که در سیرک کار می کند به من گفت می توانی این را در گینس ثبت کنی. قبلا فقط یک بار در آمریکا که جوایز بدلکاری می دادند یکی از کسانی که قرار بود جایزه اش را بگیرد آتش گرفته آمد جایزه اش را گرفت و رفت. من دو رکورد آماده گینس دارم. بانجو می پرم و کش بانجو را در دستم می گیرم و آن را تنظیم می کنم تا دم زمین و روی زمین می ایستم. این کار را یک آلمانی انجام داده بود.
من برای اینکه مشتری جمع کنم و هیجانی برای خودم داشته باشم این کار را انجام می دادم یا در دهان دوستم کیت کت می گذاشتم و از دهانش گاز می زدم. از همه چیز جالب تر بعد از اجرای لباهنگ اینکه آن طرفی ها خیلی توجه کردند و گفتند یک نفر که آتش گرفته بود آواز خوانده و من زیر آن کامنت ها می نوشتم که من آواز نخواندم بلکه لب زده ام. آنها در پاسخ می گفتند که حالا ما منظورمان خواندن یا نخواندن شما نیست.
امیرعلی:اما بعد از آنکه گفتی می خواهی کاری کنی که هیچ کس انجام نداده بلافاصله برادرم به من گفت می خواهد خودش را آتش بزند.
ولی در آخر عاصی شدید و یک چیزی خواندید؟
امیرعلی:تنها تلاشی که در آن روزها داشتم این بود که عاصی نشوم. چون می دانستم اگر عاصی شوم باخته ام و ارشا می برد چون اگر به او می گفتند که فلان آهنگ را بخوان برای آن نمایشی تنظیم می کرد و می خواند اما من تمام نقطه قوتم انتخاب شعر و ترانه بود و اگر عاصی می شدم دیگر هیچ.
ارشا:ریمیکس امیر خیلی حرکت خوبی بود؛ خیلی هوشمندانه بود.
اما در انتخاب آهنگ خودم باید بگویم. آهنگ فرزاد فرزین را خیلی دوست داشتم چون یک بار در ماشین آن را گوش می دادم و در یک قسمتی از آن می گفت که «ما دو تا دیوونه» و برخی قسمت های آن خیلی شبیه حال و هوای ما بود و اینکه ریتم آن خیلی خوب بود و من با ریتم آن به خوبی ارتباط برقرار می کردم و ضربان قلبم میزان می شد. درواقع موزیکی بود که احساس می کردم در آن پر از حرکت است. هر مدلی تصور کنید در آن حرکت می دیدم و دستم برای انتخاب حرکت در آن باز بود.
برای موزیک دوم قصد داشتم دوباره یک کاری مانند کار اول انتخاب کنم ولی احساس کردم که به مرحله دوم نمی رسم و اینکه یک عقده در دلم می ماند اما وقتی انتخاب شدم تصمیم گرفتم در مرحله دوم تمام احساس و توانایی ام را برای کار بگذارم. با آهنگ معمای شاه به مرحله دوم آمدم چون وقتی آهنگ آن را در تیتراژ معمای شاه گوش می دادم همان بار اول دانلودش کردم. به نظرم موزیک و متن این آهنگ برای یک دوره زمانی در ایران نبود بلکه حال ایران بود؛ از خیلی وقت پیش تا حالا. وقتی سالار عقیلی می گفت:«که جان من فدای ایران» واقعا دلم می خواست برای ایران فدا شوم.
برای همین با آن آهنگ حس بسیار خوبی داشتم و با یک سری از کلمات آن همذات پنداری می کردم. آهنگ دیگری که خیلی آن را دوست داشتم آهنگ امیر تتلو است:«من یکی از آن یازده تام» که برای تیم ملی خوانده است که البته قابل اجرا نبود. من همیشه می توانم یک کاری بکنم که طرف بگوید دمش گرم! او چقدر باحال است یا حداقل یک کمی برای او عجیب باشد و بگوید تو کجایی هستی؟ و من بگویم ایرانی هستم.
امیرعلی تو چرا خودت را آتش نزدی؟
امیرعلی:من بلد نیستم. ارشا یک قابلیت هایی دارد که مختص اوست و در ایران نیز شاید سه نفر هم مانند او نباشند. دیروز هم به او گفتم که اگر بخواهید یک همچین بازی ای با او انجام دهید، مثل این است که بخواهید با دیوید کاپرفیلد گل یا پوچ بازی کنید. نوعی که من انتخاب شدم به این شکل بود که من در یک کارگاهی طراحی قصه آموزش می دهم و همزمان به صورت اتفاقی رامبد جوان در آنجا وورک شاپ داشت. از قبل با یکدیگر آشنایی داشتیم و وقتی برای چای خوردن بیرون رفتیم، مچ دست مرا گرفت و به استودیو برد و گفت که من در حال ساخت مسابقه لباهنگ در خنداونه هستم و تو هم در آن هستی. اصلا جمله خبری بود. من هم همان زمان آهنگ اولم را گفتم؛ یعنی همین قدر سریع و بدون نظرخواهی اتفاق افتاد.
و آن روزی که ما برای مسابقه با احسان به استودیو رفتیم هنوز 12 نفر کامل نبودند و من پیشنهاد دادم که برانکوو ایوانکوویچ و چلنگر یک گروه باشند و آهنگ کروات بخوانند؛ حتی تلفن های شان را هم پیدا کردیم ولی دیگر دیر شده بود. به یاد دارم سجاد افشاریان گفت ما الان به کسی نیاز داریم که به او پیشنهاد دهیم و او بیاید.
یک زرنگی ای که تو داری این است که ارشا هر کاری کند، خارج از چارچوب تلویزیون است ولی تو بیرون نمی زنی.
امیرعلی:بله. اجرای اول ارشا تقریبا اصلا پخش نشد. در مورد انتخاب هایم هم باید بگویم بازار خرمشهر یکی از انتخاب های من بود. می خواستم یک پسربچه تپل و بامزه را با عینک ریبن و یک دختر را با چادر گل گلی بیاورم که بازی روی سن داشته باشند ولی آهنگ مجوز نگرفت. به پیراهن تیم ملی فکر کرده بودم که نام خودم را پشت آن بنویسم و شماره ام نیز ستاره 780 مربع باشد ولی هیچ کدام نمی شد چون آنها هر کدام برای یک آهنگی بود که مجوز نمی گرفت.
همیشه برخوردها با تو در خارج از ایران خوب بود و به ایرانی بودنت افتخار می کردی؟
ارشا:هفت سال پیش وقتی با دوستانم بیرون می رفتم سعی می کردم فارسی صحبت نکنم چون از اینکه ایرانی بودم خجالت می کشیدم اما همان موقع از این خجالتم خجالت کشیدم. از آن زمان با خودم گفتم که باید کاری کنیم که وقتی از ما پرسیدند شما کجایی هستید و ما گفتیم ایرانی طرف مقابل خوشش بیاید. من روی این موضوع واقعا سرمایه گذاری می کنم و زحمت می کشم؛ در این حد که یکی از همکاران من وقتی می رود تا جایزه بهترین بدلکار دنیا را بگیرد، یک پیرزن روی فرش قرمز به او می گوید آنکه از ایران آمده تو هستی و در مقابل آن همه جمعیت زانو می زند و دست او را می بوسد.
عکس های ارشا اقدسی
بعدها متوجه شدیم که این زن جایزه ای به نام خود دارد. او می گفت که باید دست چنین آدمی را بوسید و وقتی چنین اتفاقی می افتد من به پهنای صورتم گریه می کنم یا وقتی رئیس ما می رود تا جایزه SAG را بگیرد و پشت میکروفن از همه تشکر می کند و در آخر نیز از بدلکاران ایرانی تشکر می کند، من بسیار خوشحال می شوم. به این علت که ما توانسته ایم تاثیر بگذاریم. آنجا 75 بدلکار وجود داشت و چرا او فقط از بدلکاران ایرانی تشکر کرد. در آنجا از همه کشورها بدلکار وجود داشت ولی فقط ما بودیم که توانستیم کاری کنیم که در ذهن او تاثیر بگذاریم. برای من بسیار مهم بود که بگوید ایرانی.
امیرعلی نظر تو چیست؟
من به قضیه بین المللی نگاه نمی کنم؛ دعوا سر دو چیز است؛ یکی به دست آوردن آبرو و دیگری حفظ آبرو. درواقع فکری که من می کنم و حوزه ای که در آن فعالیت دارم مربوط به حفظ آبروست و ارشا برای به دست آوردن آبرو تلاش می کند؛ بنابراین هر چه هست اینجاست.
یک چیزی خیلی اهمیت دارد و آن اینکه به نظرم فضای مجازی یک تریبون است که در اختیار همگان قرار دارد و اتفاقا یک فضای کاملا حقیقی است و آدم ها در آن زندگی می کنند و می تواند منجر به بی آبرویی شود و متاسفانه شده است. راستش من کمی دلخور هستم نمی دانم از چه کسی؛ دلخورم از اینکه چرا یک برنامه ای مثل خندوانه باید باعث شود ارشا به یک چهره تبدیل شود. چرا نباید بدانیم یکی مثل ارشا در آخرین اثر جیمز باند با آنها همکاری داشته. نمی دانم دلخوری و گلایه ام از چه کسی است و خوشحال هستم یک خندوانه ای بود که این اتفاق را به وجود آورد.
می دانم اگر رامبد جوان در آن کارگاه حضور نداشت یک جای دیگر و به شکل دیگری احتمالا می بود. چیزهایی که بیان می کنم مداخله در تقدیر نیست بلکه معتقدم مسیری است که رفته رفته پیش می آید و حدسم این است که هیچ گاه شما نمی توانید تصور کنید که مهران مدیری با مسعود ده نمکی همکاری کند. می دانید چرا می خندیم؟! چون آنها از دو جنس مختلف هستند که ربطی به یکدیگر ندارند ولی من بعضی از این آدم ها را شناسایی می کنم؛ یعنی دلم می خواهد این گونه باشد و تصور می کنم که به یکدیگر می رسیم.
امیرعلی از تمجید چه کسانی تا حالا خیلی لذت بردی؟
خیلی ها مثل گلاب آدینه. من از تمجید گلاب آدینه بسیار لذت بردم. خدا را شکر خیلی ها بودند. حس آن لحظه اندازه آدرنالین ندارد یک ریخت دیگری است.
هدایت هاشمی به ما تمرینی داده بود که باید لیرشاه را به صحنه می بردیم. من این لیر شاه را با بعضی از شخصیت ها و کاراکترهای تاریخی ایران آدابته کردم و به یک زبانی آن را نوشتم که به محض آوردن اسم فلانی، مخاطب متوجه شود که قصه پشت سر این آدم چیست و بعد قصه را با وام گرفتن آن شخصیتی که ساخته اید متوجه شود. این کار را کردم و هدایت هاشمی خوشش آمد و نکات مثبتی را بیان کرد.
یک ماه بعد کتابی در مورد علی حاتمی می خواندم. این کتاب مجموعه مصاحبه های ایشان و مجموعه نقدها در مورد فیلم هایش و مجموعه آثار او از دورانی بود که با تلویزیون کار می کرد تا بعدها. در مصاحبه ای ایشان می گوید:من زمانی که دانشجوی ادبیات نمایشی بودم، اساتید که به ما تکالیف می دادند، من با آدابتاسیون این نمایش ها با برخی داستان های فولکلور و استفاده از شخصیت های تاریخی اینها را به شکل دیگری روی صحنه می بردم. من این موضوع را ساعت دو و نیم شب فهمیدم. موجودی که من آرزو داشتم کاشکی زنده بود و کف صحنه او را تی می کشیدم در آن دوره همان کاری را می کرد که من کرده بودم و آن شب یکی از بهترین شب های زندگی من بود. منتها مشکل این بود که ساعت دو و نیم شب یا همه کسانی که شکسپیر و لیر شاه و حاتمی را می شناختند خواب بودند یا رفقای شب زنده دار که بیدار بودند، اهل این ماجرا نبودند و شما نمی توانستید این شادی را با کسی در میان بگذارید. (خنده)
ارشا تو هم از لذت های این شکلی بگو.
گری پاول سینمای اکشن آمریکا را با خود یدک می کشد و هر کسی جرأت همکاری با او را ندارد. او اخلاق عجیبی دارد. وقتی برای من کامنت می گذارد و کار مرا تایید می کند چنین حالی به من دست می دهد؛ مثلا وقتی فیلم چپ کردن ماشین مرا دید که با آن 35 متر می پرم و دو پشتک از جلو می زنم نگران بودم که نظر او چیست. وقتی گفت great همه خستگی ام دررفت. در واقع دوره ای شما سختی می کشید برای اینکه یک نفر شما را تایید کند و حرف آن یک نفر بسیار برای تان عزیز است.
امیرعلی تو در دانشگاه برق خواندی؛ کلاس های بازیگری را هم به موازات آن می رفتی؟
نه. مدت ها فاصله افتاد.
در این بین چه می کردید؟
کار می کردم.
چه سالی از آمل به تهران آمدید؟
سال 87 برای کلاس های بازیگری به تهران آمدم.
عکس امیرعلی نبویان در کنار ارشا اقدسی
معلمت در موسسه کارنامه هدایت هاشمی بود؟
هدایت هاشمی، مهتاب نصیرپور، حسن معجونی، امیر پوریا، بهمن دهقانی، آناهیتا اقبال نژاد و. . . بودند.
ارشا تو که بچه تهران هستی چرا زبان انگلیسی خواندی و رفتی؟
رشته ام ریاضی بود ولی دفعه اول دانشگاه قبول نشدم؛ چون علاقه ای به این رشته نداشتم و رشته زبان انگلیسی را انتخاب کردم. دانشگاه که تمام شد به ایتالیا رفتم و زبان ایتالیایی خواندم و مدتی هم در پرتغال زندگی کردم اما چون نمی توانستم ورزش کنم، افسرده شدم و بازگشتم.
برای چه پرتغال رفتی؟
کار می کردم و در کار فرش آنتیک بودم. وضع مالی من خیلی خوب بود و درآمد بسیار خوبی داشتم ولی وقتی برگشتم وضع مالی ام بسیار خراب شد و حالا در ازای آن اشتباه سعی می کنم به شدت زندگی کنم اما از این تصمیم با اینکه از نگاه بسیاری از نظر بیزینسی تصمیم اشتباهی بود، راضی هستم.
سطح مالی خانوادگی تان بالاست؟
ارشا:متوسط رو به پایین. من با مادرم که فرهنگی بازنشسته است زندگی می کنم و پدرم فوت کرده و خواهرم هم ایران نیست.
امیرعلی وقتی به تهران آمدی نمی ترسیدی؟
من کلاً نمی ترسم. به دل قضیه می روم و برایم چیزی مهم نیست. می روم اگر باختم که باختم و نمی ترسم.
روزی که برای مصاحبه رفتم مرا رد کردند. من صادقانه رفتم آنجا و گفتم هیچ چیزی بلد نیستم به آنها برخورد و گفتند که اینجا چه کار می کنید؟ گفتم آمده ام یاد بگیرم. قول می دهم اگر به من یاد بدهید، یاد بگیرم. مرا از اتاق بیرون فرستادند و چند نفری نشستند و گپ زدند و یکی، دو نفر از آنها عصبانی بیرون رفتند. بعد خانم اسکندرپور آمد و گفت من شما را قبول کردم. من هم گفتم نمی گذارم خجالت زده شوید.
هدف تو چه بود؟
امیرعلی:رو کم کنی. من فوتبال تماشا می کردم که یکی از دوستانم به من گفت یک آقایی دارد انتخاب بازیگر می کند و من عکس تو را به او نشان داده ام. آن آقا گفته بود خیلی خوب است بگویید که بیاید. دوستم جواب داده بود که من شمال هستم و در پاسخ شنیده بود که اشکالی ندارد، بیاید.
من هم در این فازها نبودم و علاقه مندی ای به این جریان نداشتم ولی به آنجا رفتم و از من سؤالاتی در این مایه ها که شغل پدرت چیست، پرسیدند. متوجه شدم که از من پول می خواهد. خیلی به من برخورد. وقتی از پله ها پایین آمدم آدرس کلاس بازیگری روی در آنجا بود. خواستم روی او را کم کنم و روزی او به من بگوید بیا با من کار کن و من جواب بدهم که با شما کار نمی کنم. فقط به همین علت.
ارشا شما گفتید که ریاضی دوست نداشتید و رفتید زبان انگلیسی خواندید. به پرتغال رفتید و کار فرش انجام دادید تا بالاخره به علاقه تان رسیدید.
ارشا:من دقیقا به کسی نیاز داشتم که راه را به من نشان دهد ولی پدر من همیشه مرا آزاد می گذاشت و در عین آزادی روی من کنترل داشت. از بچگی بازی های وحشتناکی می کردم. گاهی می گویم شانسی بزرگ شدم ولی واقعا حواس پدرم به من بود. به نظرم پدرم بهترین کار را در حق من کرد و آن اینکه گذاشت من خودم را پیدا کنم. آنها روحیه مرا می دانستند. من شخصیتی نداشتم که در خانه بنشینم و منتظر اتفاقاتی باشم. اگر آدمی خودش آن چیزی را که می خواهد پیدا کند، موفق می شود؛ البته مادرم به من گفت باید ریاضی بخوانی چون کامپیوتر دارد و. . . اما من اصلا علاقه ای به این رشته نداشتم. یکی از رشته هایی که دوست داشتم دامپزشکی بود چون فکر می کردم که با یک حیوان کوچک در ارتباط هستم.
همه بازی های دوران کودکی ام را امروز با ورژن بزرگ تر با اسباب بازی های بزرگ تر انجام می دهم؛ مثلاً در دوران دبستان همیشه یک تفنگ اسباب بازی داخل کیفم داشتم و زمان برگشتن به خانه به بانک می رفتم. لباسم را روی دهنم می گذاشتم و داد می زدم. بعد دو تیر می زدم و فرار می کردم. به خانه که می رفتم ماجرا را به مادرم می گفتم و مادرم می خندید. مادرم در همان بانک حساب بانکی داشت. یک روز که به آن بانک رفتیم، متصدی بانک به من گفت عموجون چند وقت هست که نمی آیی بانک بزنی؟ آنجا بود که مادرم باورش شد. الان برای فیلم ها بانک می زنم و با ماشین گاز می دهم و درمی روم. همان اتفاق می افتد ولی همه چیزهایی که ما انتخاب می کنیم همان چیزی است که ما خودمان می خواهیم و هیچ کس ما را مجبور نکرده است.
صدابرداری هست که یک دستش قطع است ولی یکی از بهترین صدابردارهای دنیاست. رانندگی اش هم حرفی ندارد. با او کارتینگ مسابقه دادیم و به شوخی به او گفتم که ببینم دوباره دستت کنده می شود یا نه. یا مثلا سر پروژه جیمز باند داشتیم سر میز غذا حرف می زدیم و یک نفر که آنجا نشسته بود، گفت سفید برفی اکران است و بیایید سفید برفی را ببینید. من با آنها همکاری کرده ام. می خواستم کارت او را بخوانم و بدانم او کیست. از او سؤال کردم شما چه شغلی دارید؟ او گفت من هانی مون دارم دیگر. من تصور کردم او یک حیوان دارد. او گفت هانی مون چیست و دو کانتینر نشان داد که توالت بود. او توالت ها را سر صحنه می آورد. توالت ها را می شست به طوری که همیشه تمیز بودند و همیشه موزیک در آنجا پخش می شد و بوی خوش می داد و. . . . آنها نیز با شغل خود حرفه ای کار می کنند.
قبل از آن تصور کردم که او فیلمبردار یا بدلکار است یا. . . ولی دیدم که او هم کارش را با علاقه و تخصص انجام می دهد.
امیرعلی شما در تلویزیون کار کرده اید، آدم ها را چگونه دیدید؟
چیزهایی که ارشا می گوید کاملا درست است. باید بپذیریم مخاطبان تلویزیون در این سال ها به شدت کم شده یا تلویزیون قصد پس گرفتن مخاطبانش را دارد یا ندارد. اگر بنا را بر هر دو فرض بگذاریم باید بگویم که اگر قصد نداشته باشد، بحثی نداریم ولی اگر قصد دارد خودش نباید باور کند که باخته است. من شانس داشتم برنامه های خوبی با تیم منصور ضابطیان و ... بازی کنم. من سر برنامه های دیگر نیز حضور داشتم. سر بعضی از برنامه ها دیالوگ هایی می شنوید که سر برنامه های منصور ضابطیان یا محمد صوفی هرگز نمی شنوید یا هرگز سر برنامه خندوانه نشنیدم. فکر می کنم دلیل توفیق این برنامه ها همین است و آن دیالوگ این است که «بگیر بره؛ کی می بینه.» این یعنی همه چیز خراب شد.
تهیه کننده تلویزیون به من زنگ زد و گفت منصور ضابطیان هرقدر به تو می دهد، من دوبرابرش را می دهم و همین فردا صبح بیا و چک آن را بگیر. 300 برنامه در طول سال هست و در هر برنامه 50 دقیقه می آیی و می نشینی و یک سلام و علیک می کند و کارشناس می آید یکم «چرت و پرت» می گوید و تو هم خداحافظی می کنی و می روی. عین همین دیالوگ را گفت. من تنها جوابی که توانستم بدهم این بود که نه ممنون.
عکس جالب ارشا اقدسی و امیرعلی نبویان
پیشنهاد بازیگری داشته اید؟
ارشا:یک فیلم با نیکلاس کیج بازی کردم و نویسنده آن پال شریدر بود که تاکسی درایور را نوشته است. من نقش یک کنیایی را بازی و بدلکاری کردم.
الان هم یک کار آمریکایی در صربستان به من پیشنهاد شده که نقش یک سرباز است که در جنگ می جنگد و کشته می شود و باید کار با اسلحه را انجام دهد.
بازی های آن طرف را قبول می کنم چون آنها می دانند که من بازیگر نیستم و اصطلاح انگلیسی آن استاند اکتر است؛ یعنی بدلکار بازیگر و خیلی تفاوت دارد. بازیگر یعنی کسی که کار حرفه ای او بازیگری است ولی ماها بازیگر حرفه ای نیستیم ولی می توانیم بازی هم کنیم. کارگردان هم از من به اندازه یک بازیگر توقع ندارد و این خیلی مهم است اما اگر اینجا بازی کنم کارگردان از من به اندازه بازیگر توقع دارد. شاید شانسی یک نقشی را هم خوب بازی کنم ولی من بازیگر نیستم و تخصص و مطالعه و تحقیق بازیگری ندارم و با توجه به تجربه ای که در صحنه برای من اتفاق افتاده است به درکی از بازیگری رسیده ام؛ مثلا در شهر موش ها نقش گربه را بازی کردم که تجربه خوبی بود چون تن پوش بود و دوست داشتم یا سریال سام قریبیان را بازی کردم چون در آخر فیلم نقش یک تروریست را بازی کردم که می خواهد رئیس جمهور را ترور کند.
آخر فیلم این کاراکتر برای اینکه دستگیر نشود، لب پشت بام می ایستد و از ارتفاع خیلی بلندی خودش را پرتاب می کند و به ماشین برخورد می کند و با ماشین منفجر می شود. تا آخرین لحظات هم همینطور بود ولی به خاطر خیلی از مسائلی که پیش آمد سام گفت تفنگ را دربیاور و زیر چونه ات بگذار و خودت را بکش. من به او گفتم که این صحنه را بازی می کنم ولی من این نیستم که این کار را می کنم.
ارشا تو چطور بدلکار شدی؟
من شانسی بدلکار شدم. یک روز تبلیغ پیمان ابدی را روی دیوار دیدم و گفتم کلاهبرداری جدید. اما اشتباه می کردم. من واقعا خوش شانس بودم که آن لحظه را دیدم. شانس آوردم که پیمان را پیدا کردم. من همان زمان تربیت بدنی ایتالیا بورسیه شده بودم و قرار بود سه ماه بعد به ایتالیا بروم. دو سال زحمت کشیده بودم و با فیلم های ای کی دو توانسته بودم بورسیه شوم. بچه های دیگری را سراغ داشتم که به ایتالیا می رفتند و تازه دنبال این بودند که چگونه بورسیه شوند ولی من از ایران بورسیه شده بودم. به پیمان گفتم می خواهم سه ماه دیگر به ایتالیا بروم و دوست ندارم که گارسونی کنم و می خواهم از همان ابتدا در محیط ورزشی باشم.
گفت سه ماهه بدلکار نمی شوید ولی بیا تا ببینم چه پیش می آید. من بعد از گذشت دو ماه عاشق پیمان شدم و تصمیمم تغییر کرد و به همکلاسی هایم گفتم که دیگر نمی آیم. چند دوست خیلی نزدیک داشتم که آنها می گفتند اگر به ایتالیا بروم مثلا در دفتر پدرشان کار برایم هست و. . . . من به آنها گفتم به طرز عجیبی از این کار خوشم آمده است. همه کارهایی که اجازه ندارید انجام دهید در این کار انجام می دهید. شاید یک سری آدم ها نیز از این کار خوش شان بیاید.
بدلکاری به نظرم عجیب ترین شغل دنیا بود. در دوران کودکی همیشه دوست داشتم جنگلبان یا آتش نشان شوم. همیشه فکر می کردم جنگل بانان مثل تارزان هستند و با حیوانات در ارتباطند. تاب می خورند و روی شاخه های درخت می روند. وقتی بزرگ شدم همیشه وقتی به من می گفتند که می خواهم چه کاره شوم هیچ گاه نگفتم خلبان. هیچ گاه از پرواز خوشم نمی آمد و همیشه و همین الان هم از ارتفاع می ترسم.
الان بسیاری از افرادی که می خواستند کنکور شرکت کنند، دیگر شرکت نمی کنند و بدلکار می شوند.
ارشا:چه اشکالی دارد. کسی که در آمریکا اتومبیلی را که روی آن دوربین قرار دارد، اختراع کرده و به خاطر آن جایزه گرفته است به من گفت چرا در دبستان های ایران صحبت نمی کنید و به بچه ها نمی گویید دنبال کاری که دوست دارند، بروند. یک آمریکایی اینقدر زیبا می تواند چیزهایی را که در دل من وجود دارد و با توجه به شناخت کمی که از کشور من دارد، بگوید؛ مثلا بگوید چرا به مدرسه ها نمی روید و با آنها ارتباط برقرار نمی کنید تا بچه ها را تشویق کنید که این حرفه در نسل بعدی کشور شما پیشرفت کند.
ارشا چقدر طرفدار داری؟
من که تا الان نیز تصور نمی کردم چیزی به نام طرفدار داشته باشم؛ مثلا چند نفر آمدند که عکس بگیرند و من اصلا بلد نبودم که چگونه برخورد کنم. برای من این عجیب بود یا حداقل بلد نیستم که شهرت چگونه است یا خیلی روراست بخواهم بگویم اینکه زیاد با این قضیه نمی توانم خوب ارتباط برقرار کنم. یک سری کارها ذاتش شهرت دارد؛ مثلا فوتبالیست ها با اینکه ورزشکار هستند به بهانه ورزش می آیند ولی انگیزه خیلی از آنها شهرت است. اگر از لحاظ شهرت بخواهیم حساب کنیم باید بگویم که اول فوتبالیست ها قرار دارند و بعد خواننده ها و بعد از آن بازیگرها هستند.
گفتگو با ارشا اقدسی
ارشا هیچ گاه از مرگ نترسیدی؟
یک ماه پس از آنکه پیمان ابدی فوت کرد، من هم یک اتوبوس چپ کردم و دلیل اینکه آن کار را قبول کردم این بود که می خواستم آن چیزی که پیمان را کشته است، بکشم. هیچ احمقی با سرعت 100 تا به جایی نمی زند تا به هوا برود. من به این دلیل بدلکاری را دوست دارم چون همه چیز من خیلی معمولی است و کمی هم از دیگران ترسوتر هستم ولی در آن لحظه همه چیز تغییر می کند و در یک ثانیه باید تمرکز کنم.
در روسیه از فاصله 55 متری یعنی حدود 17 طبقه روی بزرگ ترین تشک دنیا که در آنجاست، پریدم. قبل از آن از فاصله 40 متری پریده بودم ولی وقتی روی 40 متر 15 متر اضافه شد در یک لحظه مغزم قفل کرد و چون چشمم یک مقدار آستیگمات است بعد را تشخیص نمی دادم. یکی از دریچه های قلبم هم بد کار می کند. وقتی شما یک ماشین را چپ می کنید، فشاری به شما وارد می شود که شاید مویرگ های تان بترکد. وقتی با چرخ ماشین فرود می آیید، بیشترین آسیب را می بینید چون صندلی را کاملا به سطح زمین نزدیک و کمربند را محکم می کنید.
در این حالت ضربه ای که از زمین به ستون فقرات می رسد، ممکن است آن را بشکند. لحظه آخری که چرخ دارد به زمین می خورد و واقعا نمی توان گفت که کجاست، من یک لحظه بلند می شوم و ضربه به هوا می رود و من با ماشین می چرخم و همان لحظه که فرود می آیم به دوربین می گویم که چند متر پریدم و چند بار چرخیدم که این بسیار برای من لذت بخش است و هیچ چیزی در دنیا برای من از این لذت بخش تر نیست.
پیشنهاد بازیگری جدی هم داشتید؟
امیرعلی:بازی هم کرده ام ولی هر جا که می روم توقیف می شود. رادیو هفت را که درش را بستند. خانه دختر که توقیف شد و خندوانه که مجوزهای تمام موزیک ها را... .
پیشنهاد بازی داشته ام ولی ترجیح می دهم در تلویزیون بازی نکنم چون در تلویزیون هستم و به شکل دیگری کار می کنم و راضی هستم.
به تلویزیون طرحی داده ام برای تصویب یک سریال ظاهرا بیست و چند قسمتی که البته با استاندارد ریتم تلویزیون ایران اگر بخواهد پخش شود باید بیش از 50 قسمت باشد ولی می خواهم ریتم تند دلچسبی داشته باشد. به قول فرزاد موتمن یک سالاد است. بستگی به این دارد که مجوز بگیرد یا نه؟!
هر دو مستقل زندگی می کنید؟
ارشا:من که به همراه مادرم هستم.
امیرعلی:من مستقل زندگی می کنم.
هیچ کدام ازدواج نکرده اید؛ چرا؟
هردو:نه. وقت آن نشده است.
امیرعلی:من دوست خوبی هستم ولی می دانم که همسر خوبی نیستم و الان شرایطم طوری است که. . .
امیرعلی عشق افلاطونی داشتی؟
نه. شرایطم را هیچ موجودی نمی تواند تحمل کند و اگر تحمل کند او عیبی دارد؛ بنابراین ترجیح می دهم با او ادامه زندگی مشترک نداشته باشم. زندگی شرایط خوبی از نظر ساعت خواب و نوع و ... ندارد. وقتی می خواهید با یک نفر ازدواج کنید، لازم است که یک ماه با هم معاشرت کنید و خانواده ها را در نظر بگیرید؛ بنابراین این ماجرا موکول شده است به سال آینده. اصلا این طور نیست که بگویم ازدواج نمی کنم.
گفتگو با امیرعلی نبویان
برای این برنامه داری؟
ناچارم برنامه داشته باشم. چون من آدمی بودم که باید با تو سری یک کارهایی را انجام دهم. باید زوری بالای سرم باشد.
یعنی می خواهی ازدواج کنی؟
معتقدم ازدواج خوب است. اصلا به این قضیه این طور نگاه نمی کنم که ازدواج از اساس کار احمقانه ای است و فلان. اتفاقا به نظرم خیلی کار درستی است ولی اگر کار درست را به درستی انجام ندهید، غلط است؛ بنابراین بهتر است که انجام ندهید. الان اگر بخواهم هرگونه اقدامی انجام دهم، غلط است. شک ندارم؛ یعنی ایراد هم از من است. هر کس هم بگوید که من با همه اینها کنار می آیم اصلا آدم خطرناکی است که ممکن است پس فردا تبدیل به آنتی تز خود شود و یقه شما را بگیرد و زندگی تان را از بین ببرد.
ارشا:مرا فقط آدمی مثل خودم می تواند تحمل کند. یک نفر مثل من شغلش این است که خودش را از بالای یک ساختمان 50 طبقه پایین بیندازد و زندگی کردن با چنین آدمی کاری سخت است. عروسی ما سقوط آزاد از هواپیماست. رامبد هم قول داده است که می آید.
امیرعلی:بگذار عروسی شما را از دور تبریک بگویم.
حرف آخر ارشا؟
از بچه هایی که در خندوانه زحمت می کشند تشکر می کنم چون با عشق و اخلاق خوب کار می کنند. به شخصه از رامبد جوان خیلی ممنونم. باعث ورود من و تیمم به سینمای ایران و تلویزیون رامبد بود. من اولین سریالم را به نام «نشانی» برای رامبد کار کردم که در زمان زندگی پیمان ابدی اتفاق افتاد. من شاگرد او بودم و این اعتماد با وجود حضور استاد باعث شد که من قدم بزرگی را در زندگی بردارم. دومین کارم هم یک تیزر بود که برای رامبد کار کردم. در برنامه خندوانه و برنامه لباهنگ هم که جایی برای ستارگان است این فرصت را به من داد تا خودم و توانایی های تیمم را نشان بدهم. من دوطرفه مدیون او هستم.
بیوگرافی امیرعلی نبویان :
امیرعلی نبویان متولد دوم فروردین سال 1359.
و فارغ التحصیل رشته ی مهندسی برق از دانشگاه مازندران.
وی در برنامه رادیو هفت نیز حضور داشته است .
وی در حال حاضر در سریال نوشدارو به ایفای نقش پرداخته است
او نیز توانسته در مسابقه لباهنگ خندوانه با اجراهای خود نظرات زیادی را جلب نماید
نبویان رتبه نخست در مسابقه لباهنگ برنامه خندوانه را کسب نمود
بیوگرافی ارشا اقدسی از زبان خودش
متولد سال 1361 در تهران هستم. من مربی آی کیدو بودم که با آقای پیمان اَبدی آشنا شدم. پس از مدت کوتاهی، در رشته تربیت بدنی در ایتالیا پذیرفته شده بودم، اما به دلیل آشنایی با آقای اَبدی و علاقه به بدلکاری، تصمیم گرفتم ایران بمونم و فعالیت کنم و اینطور شد که ماندگار شدم.
افتخار این رو داشتم که سرمربی باشگاه آقای اَبدی باشم و بعد از 2 سال که بانجی افتتاح شد، اولین مربی بانجی ایران شدم و اونجا تیم خودم یعنی « تیم 13 » را تشکیل دادم. در این گروه با بچه های پر انرژی کار کردم که از بین آنها فقط خانم مهسا احمدی ماندگار شد و همه رفته رفته کم آوردند.
