بهترین فیلمهای کریستین بیل که باید تماشا کنید + عکس و پرسش و پاسخ

نگاهی به برترین آثار آقای همه فن حریف دنیای بازیگری

کریستین بیل؛ ممکن است او را به‌عنوان یک قاتل روان‌پریش، شعبده‌بازی فریبکار، یا حتی یک فرد بی‌خواب دچار سوءتغذیه و البته در گذشته‌ای نه‌چندان دور، به‌عنوان یک پسر جوان بی‌گناه بشناسید، اما احتمالاً خیلی‌ها او را به‌عنوان بتمن کریستوفر نولان به یاد می‌آورند. پاسخ هر چه باشد، حق با شماست. کریستین بیل همه این چیزها و بیشتر از آن است. این علتی است که ما اینجا هستیم تا در مورد او صحبت کنیم. در بین فیلم های کریستین بیل مجموعه‌ای از بازی‌های باورنکردنی را شاهد هستیم که همراه با نقش‌های او در تاریخ سینما به وجود آمده‌‌اند. همکاری با بسیاری از بازیگران و کارگردانان مشهور تنها یکی از نکات برجسته در کارنامه‌ی او است. بیل همچنین به دلیل توانایی‌اش در تغییر اساسی فیزیک بدنی خود به منظور تبدیل شدن به یک نقش شناخته می‌شود.

اما کریستین بیل به عنوان یکی از بهترین بازیگران نسل خود شناخته می‌شود که از دوران کودکی‌اش بازی‌های درجه یک را ارائه کرده است و در این مطلب به بهترین فیلم های کریستین بیل می‌خواهیم بپردازیم.

بیلِ ۱۲ ساله فرصت نادری برای همکاری با استیون اسپیلبرگ افسانه‌ای در فیلم پرفروش‌ او «امپراتوری خورشید» به دست آورد، کریستین بیل یکی از معدود بازیگران کودکی است که توانسته است روندش را از سنین پایین ادامه داده و به یک حرفه‌ای واقعی تبدیل شود. این بازیگر برنده‌ی اسکار یک هنرپیشه‌ی فوق‌العاده با طیف گستره‌ای توانایی‌ها است که تقریباً در همه‌ی ژانرها فیلمی در کارنامه‌اش دارد؛ از جمله بلاک باسترهای اکشن، کمدی، تریلر روانشناختی، وسترن، بیوگرافی، معمایی، و حتی موزیکال. بیل خواه کاملا کاریزماتیک باشد یا کاملا منفور، همیشه می‌توان برای ارائه یک عملکرد متعهد به او اعتماد کرد.

تعداد فیلم های کریستین بیل از عدد ۴۰ عبور کرده است، از بازی بی‌نظیر او در نقش یک قاتل زنجیره‌ای در روانی آمریکایی گرفته تا جنگ‌جوی شنل پوش در تریلوژی بتمن کریستوفر نولان. او هم نقش دیک چنی و هم موسی را بازی کرده است. همچنین این بازیگر در طول مسیر حرفه‌ای خود، تقریباً هر مجسمه‌ی کوچکی را که یک بازیگر سینما می‌تواند دریافت کند، از جوایز ایندیپندنت اسپیریت گرفته تا اسکار، برده است. و پروژه‌های آینده او نیز به همان اندازه متنوع هستند: او به زودی در فیلم جدید ثور، در نقش گور قصاب خدایان، ابرشرور مارول را به تصویر می‌کشد و همچنین دوباره با دیوید او. راسل همکاری می‌کند.

با این اوصاف محدود کردن بهترین آثار بیل کار ساده‌ای نیست و متاسفانه شاید برخی از فیلم‌های بزرگ او در یک لیست کوچک جای نگیرند.

---

Empire of the Sun

پس از چند نقش کوتاه در آثار تلویزیونی، کریستین بیل کار خود را به طور جدی در سن ۱۲ سالگی، با فیلم «امپراتوری خورشید» به کارگردانی استیون اسپیلبرگ آغاز کرد. او در این قصه‌ی حماسی که بستر روایتش جنگ جهانی دوم است؛ یکی از تاثیرگذارترین اجراهای بازیگران کودک را در تمام تاریخ سینما به نمایش گذاشت و با اجرای تصنیف زیبای آواز «Suo Gân» از زادگاهش ولز بهتر خودنمایی کرد. «امپراتوری خورشید» راوی داستانی در مورد از دست دادن و بی‌گناهی است که در آن واقعیت‌های جنگ از چشم یک کودک دیده می‌شود. اسپیلبرگ مانند اغلب اوقات بر مضامین خانواده‌های از هم گسیخته و پسران از دست رفته تمرکز کرده است و «امپراتوری خورشید» کمتر بر جنجال‌های سیاسی متمرکز است تا جای آن نشان‌دهنده‌ی گذار یک مرد جوان به بلوغ باشد.

جیم گراهام یک کودک انگلیسی ثروتمند است که با خانواده‌اش در شهرک بین المللی شانگهای زندگی می‌کند. در طول تهاجم ژاپن به چین پس از حمله پرل هاربر در سال ۱۹۴۱، خانواده گراهام تلاش می‌کنند تا آنجا را تخلیه کنند، اما جیم از والدینش جدا می‌شود و مجبور می‌شود به تنهایی زنده بماند. او اسیر جنگ می‌شود و یاد می‌گیرد که امید خود را حفظ کند و به آینده نامشخص خود نگاه کند.

Equilibrium

«توازن» با اتخاذ تم آینده‌نگر اورسون ولزی، قصه‌ای علمی تخیلی را به ژانر اکشن [البته با افراط] می‌برد و آن را مورد بررسی قرار می‌دهد. در دنیای آینده که «صلح به دست می‌آید»، انسان‌ها باید روزانه دارو بخورند تا احساسات انسانی خود را سرکوب کنند. متأسفانه برای این جامعه؛ هم همنوایی وجود دارد و هم شورش. کریستین بیل در این فیلم نقش یک مامور ارشد به نام جان پرستون را بازی می‌کند که وظیفه دارد شورشیان و هر چیزی را که احساسات انسان را برمی‌انگیزد (مانند کتاب، هنر، سگ و غیره) پیدا کند و از بین ببرد.

کریستین بیل در این فیلم بهترین خودش را به نمایش می‌گذارد؛ این اثر، یک سرگرمی علمی-تخیلی تماماً اکشن است و می‌توان آن را به هر مخاطبی توصیه کرد. وقتی پرستون شروع به تماشای تصاویر ضبط‌شده‌اش حین ماموریت بر روی نگاتیو است؛ سیر کاراکتر و البته شخصیت‌پردازی او برای چنین فیلمی عمق شگفت‌انگیزی پیدا می‌کند. اما فراتر از بازی خیره‌کننده‌ی کریستین بیل، این اولین فیلمی است که او را در شمایل یک ستاره‌ی اکشن به مخاطب نشان می‌دهد. اما در نهایت این اثر بیشتر حس یک انیمه‌ی کونگ فویی را در خود دارد. در لحظاتی که این اثر یک فیلم کاملاً سرگرم‌کننده نیست، بیل تنها کسی است فیلم را از میان هر گودالِ گِل استعاری که گهگاه در داستان با آن مواجه می‌شویم بیرون می‌آورد.

The Machinist

«ماشین‌چی/ماشین‌کار» یکی از دراماتیک‌ترین دگرگونی‌های کریستین بیل روی پرده‌ی سینما را به نمایش می‌گذارد و البته که جزو بهترین فیلم های کریستین بیل به شمار می‌آید. در این فیلم او نقش ترور رزنیک، کارگر صنعتی بدخواب و بسیار کم‌خواب را بازی می‌کند. این بازیگر در واقع کاهش وزن شدیدی (نزدیک به ۲۵ کیلوگرم) را تجربه کرد تا نقش ترور را بازی کند، فردی که نمی‌تواند آرام شود و مشاهدات ترسناکی را تجربه می‌کند که سلامت عقل او را زیر سوال می‌برند. برد اندرسون، کارگردان، داستان را به صورت غیرخطی روایت می‌کند، زیرا هرگز کاملاً مشخص نیست که رویدادها چه زمانی اتفاق می‌افتند و تا چه حد آن بخشی از توهمات ترور است. بیل در اجرای این نقش می‌تواند رازهای فیلم را پنهان و در عین حال به پیچش‌های نهایی فیلم اشارات جالبی کند.

اگرچه این فیلم به دلیل کاهش وزنی که بیل برای به تصویر کشیدن بی خوابی مزمن انجام داده مشهور است: اما این چیزی از روایت هیجان‌انگیزی که با موفقیت مخاطب را وادار به زیر سوال بردن واقعیت می‌کند؛ نمی‌کاهد. مانند تعداد معدودی از فیلم‌ های کریستین بیل، در پایان «ماشین‌چی» یک توییست بزرگ وجود دارد که واقعاً فیلم را به اثری هیجان‌انگیز تبدیل کرده که ارزش تماشا دارد.

در کل فیلم بیل طوری بازی می‌کند که انگار هیپنوتیزم شده و فقط در رویا‌های شخصیت رزینک هوشیاری کامل دارد. او با شمایل ترسناکی که برای رزینک درست کرده شخصیت را مانند غولی نشان می‌دهد که از خودش تغذیه می‌کند و خود را نابود می‌سازد. در نهایت همین لحن است که فیلم برد اندرسون با بازی کریستین بیل را از یک فیلم روانشناختی به یک فیلم ترسناک تبدیل می‌کند.

Hostiles

«متخاصمان» اسکات کوپر، یکی از وسترن‌های تولید شده در سال‌های اخیر است که واقعاً جایگاه خود را به عنوان یک اثر شیک، برای ایستادن در کنار فیلم‌های محبوب عصر طلایی این ژانر تثبیت کرده است. این فیلمی است که ماهیت سینمای وسترن و غرب وحشی را با نگاهی حساس به رابطه بین مردم بومی و آمریکایی‌ها بررسی می‌کند و در مورد ماهیت گروهی از مردان که به سمت خشونت کشیده می‌شوند، اظهار نظر می‌کند. یک الگوی غم‌انگیز در توسعه‌ی غرب آمریکا وجود دارد که بازی‌های قدرتمند کریستین بیل و وس استودی به برجسته کردن این دوره از تاریخ آن‌ها کمک می‌کند.

داستان فیلم از این قرار است که کاپیتان جوزف جی بلوکر (بیل) کهنه سرباز جنگ، یک عمر را صرف مبارزه با مردم بومی کرده است و حالا آرزو دارد از حرفه‌ی خطرناک خود بازنشسته شود. اما بلوکر یک ماموریت حیاتی را برای انتقال شاهین زرد (استودی) به خانه تشریفاتی خود قبل از مرگش قبول می‌کند و باید در کنار گردانی از سربازان و خانواده‌ی شاهین زرد سفر کند. تنش بین بلوکر و شاهین زرد با گذشت زمان شروع به کاهش می‌کند زیرا هر دو در مورد اینکه چگونه هر دو در هیزم ریختن به آتش درگیری بین‌شان سهم‌ داشته‌اند فکر می‌کنند. اما نکته جالب اینجاست که بیل هرگز بلوکر را به عنوان یک قهرمان به تصویر نمی‌کشد. کریستین بیل دیالوگ‌هایی را که در ذهن بلوکر اتفاق می‌افتند خودش نوشته است و موفق شده عصبانیت و تنفری را که در قلب شخصیت او جاری است به مخاطب نشان دهد.

Rescue Dawn

رویکرد غیر سنتی ورنر هرتسوک به فیلمسازی، او را به انتخابی جذاب برای هدایت یک حماسه ماجراجویانه‌ی جنگی تبدیل می‌کند. «سپیده‌دم رهایی» داستان واقعی خلبان آلمانی نیروی دریایی ایالات متحده دیتر دنگلر (کریستین بیل) را هنگام یک ماموریت جنگی در لائوس در طول جنگ ویتنام روایت می‌کند. هواپیمای دنگلر سرنگون و او توسط ارتش آزادی‌بخش اسیر می‌شود و تنها با انصراف از حضور در ایالات متحده عفو خواهد شد. اما دنگلر، یک ایده‌آلیست ثابت قدم است، و از چنین تصمیمی امتناع می‌ورزد و به طرز وحشیانه‌ای توسط اسیرکنندگانش شکنجه می‌شود.

ورنر هرتسوک بار دیگر با این اثر، داستانی جذاب از رویارویی انسان در برابر طبیعت ساخته است و کریستین بیل کاملاً در نقش خلبان جنگنده (و اسیر جنگی) دیتر دنگلر، با نقش یکی می‌شود. بازیگری بیل در «سپیده‌دم رهایی» شبیه به یک ورزشی استقامتی است. علاوه بر کم کردن ۵۵ پوند از وزنش، مورد گزش زالوها قرار گرفت، زیر پای بوفالوها افتاد و در حالی که دست‌هایش بسته بود، وسط شکاف دیوارها قرار گرفت. کریستین بیل با استادی نقش خلبانی آمریکایی آلمانی را بازی می‌کند که در آغاز جنگ ویتنام در لائوس گرفتار می‌شود. نقش‌آفرینی استادانه و حرفه‌ای بیل یادآور بازی او در «امپراطوری خورشید» و همان جنون و غرابت آن فیلم است.

3:10 To Yuma

سال‌ها قبل از اینکه جیمز منگولد، «لوگان» را به یک وسترن دیستوپیایی تبدیل کند، به سراغ یک وسترن کلاسیک رفت و ثابت کرد که این ژانر را بهتر از هرکس دیگری می‌شناسد. جیمز منگولد، فیلم‌های متنوعی را کارگردانی کرده، اما مولفه‌های ژانر وسترن در تمام آثار او ریشه دوانده است؛ چه فیلم ابرقهرمانی او، لوگان، یا هر کاری که ممکن است با فیلم بعدی مجموعه‌‌ی ایندیانا جونز انجام دهد.

حالا فیلم «۳:۱۰ به یوما» ترکیبی از یک وسترن مدرن با الگو‌های سنتی است که کریستین بیل و راسل کرو را به عوان آنتاگونیست و پروتاگونیست کنار هم قرار می‌دهد که وقتی هر دو مورد حمله قرار می‌گیرند، مجبور به مشارکتی دور از انتظار برای یک قهرمان و ضدقهرمان می‌شوند و جذابیتی مضاعف شکل می‌گیرد. این وسترن یک اکشن خالص است. «۳:۱۰ به یوما» که در نیومکزیکو می‌گذرد، بازسازی فیلمی به همین نام محصول ۱۹۵۷ است. کریستین بیل در نقش دن ایوانز دام‌دار بازی می‌کند که وظیفه‌ی خطرناکی را برعهده می‌گیرد تا بن وید (راسل کرو) شکارچی ظالم را به قطاری برساند که او را به زندان می‌برد. «۳:۱۰ به یوما» فقط یکی دیگر از مراحل پیشروی بیل به سمت موفقیت بیشتر بود که همچنان مخاطبان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. او در نقش ایوانز هم شکستن خود و هم شجاعت فوق‌العاده‌ای را به ما نشان می‌دهد. در لیست بهترین فیلم های کریستین بیل آثار وسترن زیادی به چشم می‌خورد و قطار «۳:۱۰ به یوما» یکی از این موارد است.

The New World

فیلم «دنیای جدید» ساخته‌ی ترنس مالیک تنها یک شرح بیوگرافیک استاندارد از تاریخ نیست، بلکه این فیلم، داستان اسکان مردم جدید آمریکا را به عنوان یک حماسه‌ی عشقی جهان‌شمول را، با شکوه و عظمت بصری برای مخاطب تجسم می‌کند. این فیلم کمتر به ارائه‌ی یک درس تاریخ به مخاطب توجه می‌کند، بلکه بیشتر به داستان عشق، از دست دادن و خویشاوندی می‌پردازد که در آن مالیک به خوبی در بازنمایی زندگی بومی را موفق عمل می‌کند. و کریستین بیل، او یکی از صمیمانه‌ترین و محتاطانه‌ترین بازی‌های خود را ارائه می‌کند و تا پایان فیلم، شادی واقعی خود را ابراز نمی‌کند.

زمانی که مهاجران آمریکایی شروع به استعمار شهر جیمز تاون، ویرجینیا می‌کنند، کاپیتان جان اسمیت (کالین فارل) عاشق پوکوهانتس جوان (کوریانکا کیلچر) می‌شود و او را عشق خود می‌داند. با این حال، در طول رابطه‌ی آنها اسمیت بیش از حد روی حرفه‌ی خود متمرکز می‌شود و آن جرقه‌ی اولیه عاشقانه را فراموش می‌کند. در نتیجه، پوکوهانتس با جان رولف (بیل) ازدواج می‌کند در حالی که هنوز به اسمیت میل دارد. او تنها پس از سفرش به انگلیس است که متوجه می‌شود هرگز محبتی را که رولف به او نشان داده از اسمیت دریافت نمی‌کند و او را به عنوان عشق واقعی خود می‌پذیرد.

Ford v Ferrari

فیلم جیمز منگولد یعنی «فورد در برابر فراری»، واقعاً اثر قابل تاملی است و یکی از علل به چشم آمدن خوبی آن کریستین بیل است که با کج سلیقگی آکادمی اسکار نامزد دریافت جایزه هم نشد. این فیلم جزو بهترین فیلم های کریستین بیل بوده و علاقه‌مندان به درام‌های ورزشی یا مسابقات اتوموبیلرانی با دیدن این اثر زمان فوق‌العاده‌ای را سپری خواهند کرد. یکی از نکات مهم فیلم این است که سازنده‌ی آن یعنی جیمز منگولد یک دوست‌دار اساسی مسابقات ماشین‌سواری است، و این دلیل محکمی است که «فورد علیه فراری» در بخش درام و قصه‌گویی نیز خوب عمل می‌کند.

«فورد در برابر فراری» فیلمی است که با تمرکز بر هیجانات شخصیت‌هایش پیش می‌رود، و اگر فیلم را تماشا کنید، شما را مجبور می‌کند به شخصیت‌های بیل و دیمون اهمیت دهید، در واقع شما مجبور می‌شوید که به طور فعال در طبیعت و اتفاقات انسانی آن‌ها شرکت کنید. این اثر موفق می‌شود بیننده را مجاب به دیدن رقابت و تلاش شخصیت‌های داخل فیلم کند، و این چیزی جز موفقیت نیست.

داستان این فیلم در سال ۱۹۶۶ روایت می‌شود و به مسابقات ۲۴ ساعته‌ی له‌مانز می‌پردازد که از قدیمی‌ترین رقابت‌ها، میان خودروهای اسپرت در جهان است و به‌صورت سالانه از سال ۱۹۲۳ در نزدیکی شهر له‌مانز کشور فرانسه و در رشته‌ی استقامت برگزار می‌شود. در این فیلم شخصیت کرول شلبی (با بازی مت دیمون) طراح ماشین است که ماشینی انقلابی برای شرکت فورد می‌سازد که این ماشین توانایی به چالش کشیدن ماشین‌های شرکت فِراری را دارد و شخصیت کن مایلز (با بازی کریستین بیل) که فردی نترس و راننده‌ای حرفه‌ای است، قرار است پشت فرمان ماشین شرکت فورد بنشیند.

The Prestige

کریستوفر نولان یکی از مهم‌ترین چهره‌های مطرح دنیای سینما به حساب می‌آید که در موفقیت چشم‌گیر کریستین بیل نقش حیاتی داشته است. این فیلمساز بریتانیایی به او این فرصت را می‌دهد تا یک نمایش دراماتیک کاملاً شکل‌گرفته را به‌عنوان یک شخصیت کمیک در سه‌گانه شوالیه تاریکی ارائه دهد که نتیجه‌اش تقویت و گسترش دامنه‌ی نقش‌های اکشن بیل است. جدا از آن نولان فیلمساز برجسته‌ای در پنهان کردن توئیست‌های داستانی بوده و هست، و بیل با اجرای خوبش در فیلم تاریخی هیجان‌انگیز و بسیار پیچیده‌ی نولان، «پرستیژ»، بر توانایی‌های نولان صحه گذاشت. در این اثر به یک بازیگر بسیار بااستعداد نیاز است تا روایت پر پیچ و خم فیلم و توئیست‌هایش را تا پایان پنهان کند، و عملکرد بیل برای بینندگانی که چندین بار فیلم را تماشا کرده‌اند هربار بهتر بار قبل است.

کریستوفر نولان با فیلم «پرستیژ» مخاطبان را به سال‌های پایانی قرن نوزدهم میلادی در لندن می‌برد، جایی که دو شعبده‌باز به نام‌های رابرت انگیر (هیو جکمن) و آلفرد بوردن (کریستین بیل) برای غلبه بر یکدیگر دست به کارهای خطرناکی می‌زنند. «پرستیژ» فضاسازی و اتمسفر شگفت‌انگیزی دارد و با جزئیات باورنکردنی و تنوع تاکتیکی، مدام مخاطبان را به کنجکاوی وادار می‌کند. درست زمانی که فکر می‌کنید به ماجرا پی برده‌اید، با یک توئیست عجیب داستانی مواجه می‌شوید که همه چیز را دگرگون می‌کند. فیلم کریستوفر نولان هیچ‌گاه دست از به چالش کشیدن مخاطب برنمی‌دارد و دارای جذابیتی فوق‌العاده است.

American Hustle

یکی از دستِ کم گرفته شده‌ترین جنبه‌های بازی کریستین بیل اینجا است که چه‌قدر می‌توان به او فرصت برای نقش‌ها کمدی و متفاوت داد و مطمئن بود که این نقش‌آفرینی‌های متفاوت هم جزو بهترین فیلم های کریستین بیل خواهند شد. او به خاطر بازی در شخصیت‌های تاریک و شکنجه‌شده مشهور است، اما وقتی با فیلم‌نامه‌هایی کمدی‌تر روبه‌رو می‌شود، می‌تواند همان کیفیت خاص خودش را در ژانری دیگر نشان دهد. کریستین بیل با فیلم «حقه‌بازی آمریکایی»، در نقش ایروینگ روزنفلد که یک کلاهبردار بدنام است بازی می‌کند و موفق می‌شود در یک پرونده‌ی کلاهبرداری دیوانه‌وار به FBI در کنار شریک خود سیدنی پروسر (ایمی آدامز) که با سیاستمداران نیوجرسی، دلالان اسلحه بین المللی و مافیا ارتباط دارد، کمک کند.

ایروینگ روزنفیلد با هنرنمایی کریستین بیل یک کلاه‌بردار حرفه‌ای است که همراه با سیدنی پروسر با نقش‌آفرینی ایمی آدامز مشغول شیادی هستند که توسط مامور ریچی دو ماسو با بازی بردلی کوپر به دام قانون گرفتار می‌شوند. ریچو دو ماسو که مامور اف‌بی‌آی است به مجرمانی که دستگیر کرده این قول را می‌دهد که در صورت همکاری برای دستگیری تعدادی از سیاستمداران فاسد آمریکایی می‌توانند آزاد شوند. بنابراین روزنفیلد و پروسر وارد باند مافیای نیوجرسی می‌شوند تا ریشه‌ی فساد را پیدا کنند. این فیلم براساس پرونده‌های ابسکم ساخته شده است؛ مجموعه پرونده‌هایی که باعث رسوایی تعدادی از سیاستمداران آمریکایی شد. با این حال نام شخصیت‌ها و بخشی از داستان در فیلم‌نامه فیلم «حقه‌بازی آمریکایی» تغییر پیدا کرده است.

American Psycho

کاریزماتیک‌بودن برای یک بازیگر کار سختی است که به طور طبیعی در هر اجرای نقشی سروکله‌اش پیدا نمی‌شود. با این تفاصیل، کریستین بیل مطمئناً برای هر نقشی در این کارنامه‌ی با طیف وسیعی از تنوع ژانری، کاریزماتیک نیست. با این همه، او مشکلی ندارد که در صورت نیاز خود را شیک و جذاب کند. برای مثال بیل می‌تواند انتظارات مخاطب را از ظاهر یک شخصیت شرور واقعی زیر سوال ببرد. پاتریک بیتمن از «روانی آمریکایی» یکی از پیچیده‌ترین سایکوپت‌های مدرن تاریخ سینما است، زیرا بیل می‌تواند نشان دهد که چگونه حتی به ظاهر سازگارترین فرد نیز می‌تواند جنبه‌ی تاریک بی‌رحمانه‌ای داشته باشد.

در زیر ظاهر یک تاجر بسیار موفق وال استریت، یک قاتل زنجیره‌ای مرگبار پنهان شده است که شب‌ها قربانیان خود را شکار می‌کند. بیل پیچیدگی‌های مبارزه بیتمن را بررسی می‌کند، زیرا او تحت تأثیر انگیزه‌های خود قرار می‌گیرد و برای پنهان کردن جنایات خود تا حد زیادی تلاش می‌کند. این تصویری جذاب از مردانگی سمی است که همزمان خنده‌دار است و بیل می‌تواند حتی در برخی از ناراحت‌کننده‌ترین لحظات بیننده را به خنده بیاندازد.

داستان این فیلم در دهه هشتاد میلادی میگذرد و راجع به مرد ثروتمندی به نام پاتریک بیتمن است که غرق در تجمل و پول است و به قاتلی خونخوار تبدیل می‌شود. نقش‌آفرینی او با کمدی و جدیت خاصی همراه است، مانند لحظه‌ی رقصیدن او در صحنه‌های قتل. کریستین بیل توانسته با الهام گرفتن از بازیگران دیگری مانند نیکولاس کیج، نقش آفرینی خیره‌کننده و ترسناکی را در این فیلم به نمایش بگذارد.

Vice

کریستین بیل اغلب برای بازی در شخصیت‌های خیالی که کاملاً از تخیل نشات می‌گیرند، دگرگونی‌های فیزیکی باورنکردنی را پشت سر می‌گذارد، اما بازی در نقش یک شخصیت واقعی مستلزم نوع متفاوتی از برتری است. این یک چالش بزرگ است که نقش یک فرد شناخته شده را بازی کنید، اما بازی در قامت معاون رئیس جمهور سابق آمریکا، دیک چنی، نقشی است که بیل را به دریافت مجسمه طلایی اسکار نزدیک کرد. آیا هر بازیگری واقعاً می‌تواند به مردی تبدیل شود که بارها در رسانه‌ها ظاهر شده و باورپذیر باشد؟ بیل ثابت کرد که ممکن است. او با اجرای این نقش نشان داد نه تنها می‌تواند به چنی تبدیل شود، بلکه می‌تواند او را در تمام زندگی حرفه‌ای خود در طول چندین دهه نشان دهد.

بیل همچنین در اجرای این نقش لحظاتی از این شخصیت را برملا می‌کند که درباره‌ی وقایع و ایدئولوژی‌های مردی که داستانش در رازی طولانی پنهان شده، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. در واقع او یک شخصیت شرور شکسپیری را می‌سازد و آدام مک‌کی (کارگردان فیلم) از «مکبث» وام می‌گیرد تا شباهت‌ها را بهتر روشن کند. اگرچه افزایش وزن و کار گریم و گذاشتن پروتز سنگین جسورانه به نظر می‌رسد، اما بیل قدرت ظریف‌تری در این نقش دارد، و در «معاون» به خود دیک چنی تبدیل می‌شود.

The Fighter

تبدیل چهره‌های تراژیک به شخصیت‌های پیچیده یکی از بزرگترین نقاط قوت کریستین بیل است. او می‌تواند یک جسم تنومند را با طنینی عاطفی ترکیب کند و این دقیقاً همان کاری است که او با «مبارز» انجام داد. بر اساس یک داستان واقعی، درام ورزشی تحسین شده‌ی دیوید او راسل در سال ۲۰۱۰،داستان واقعی بوکسور مشهور میکی وارد (مارک والبرگ) و آموزش او زیر نظر برادرش دیکی ایکلاند (بیل) است. دگرگونی فیزیکی بیل برای ایفای نقش اکلوند در مقایسه با تسلط فیزیکی او در نقش‌های دیگر بسیار آزاردهنده است، زیرا «مبارز» در بین بازی‌های سرسختانه‌ی او در «شوالیه تاریکی» و «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» اکران شد.

با این حال، صرفاً فیزیک بدنی نیست که بازی بیل (که اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را در سال ۲۰۱۱ برای او به ارمغان آورد) را این‌قدر دلخراش و جذاب می‌کند. شخصیت ایکلاند واقعیت‌های موقعیت خود را کاملاً درک می‌کند و نگرانی‌های خانواده‌اش را با جنبه‌های کمدی و شخصیت کاریزماتیک پوشش می‌دهد. کریستین بیل برای بردن جایزه‌ی اسکار همه جور زحمتی کشیده است. او در نقش دیکی ایکلاند که فردی معتاد است که قبلا یک بوکسر بوده، همه هنرها و تکنیک‌های بازیگری خود را با کمدی فیزیکال خاص خودش به فیلم «مبارز» اضافه کرده است. این فیلم جزو آثار متمایز و از بهترین فیلم های کریستین بیل به حساب می‌آید.

The Big Short

یکی از تأثیرگذارترین چیزها در مورد کریستین بیل، توانایی او در یافتن انسانیت در شخصیت‌های نامتعارف، عجیب و غریب و غیرعادی است. قبل از اینکه آدام مک‌کی نقش یک فرد هفتاد و چند ساله چاق و کچل را به بیل در «معاون» بدهد، او را در فیلم «رکود بزرگ» با یک چالش بزرگتر مواجه کرده بود: بازی کردن در نقش یک مدیر سرمایه‌گذاری که در تمام صحنه‌هایش، در دفتر وال استریت خودش نشسته و با تلفن حرف می‌زند یا اطلاعاتی را از نمایشگر کامپیوتر می‌خواند. شخصیت او در فیلم عجیب‌وغریب و در عین حال تنها و احساساتی است. نقشی که کریستین بیل در این فیلم ایفا می‌کند به دنیای مملو از بی‌اخلاقی و معامله‌گرانه‌ی فیلم، حال‌وهوایی احساسی و زیبا می‌بخشد.

«رکود بزرگ» فیلمی است که ریسک‌های قابل توجهی را متحمل می‌شود و تأثیرات رکود بزرگ آمریکا را تصویر می‌کند و در عین حال طمع، فساد و فعالیت‌های غیرقانونی را نشان می‌دهد که منجر به آن بحران شد. فیلم واضح می‌گوید که چگونه این رویدادها اقتصاد آمریکا را ویران کرد و باعث شد بسیاری شغل و معیشت خود را از دست بدهند، اما کارگردان آدام مک‌کی از یک رویکرد کمدی بسیار سبک برای انتشار همه آن مطالب استفاده می‌کند.

The Dark Knight

به نظر من عجیب است که فکر کنیم سهم کریستین بیل در موفقیت «شوالیه تاریکی» ناچیز بوده و سه‌گانه‌ی بتمن بی‌شک از مهم‌ترین و بهترین فیلم های کریستین بیل است. متاسفانه با توجه به موفقیت بی‌سابقه‌ی این فیلم، بازی او در نقش بتمن به شدت دست کم گرفته شده. در واقع بیشتر بررسی‌های گذشته درباره‌ی میراث یکی از فیلم‌های بزرگ آمریکایی قرن بیست‌ویکم، بر اجرای دو شخص یعنی هیث لجر و همچنین کارگردانی دقیق کریستوفر نولان تمرکز دارد که با کارگردانی‌اش رئالیسم پیچیده‌ای را برای شخصیت‌ها به ارمغان می‌آورد. با این حال، بیل در مرکز داستان قرار دارد و بازی او در نقش بروس وین، بشریت را با تاریک‌ترین ابرقهرمان جهان در فرمی جذاب روبه‌رو کرد.

هیچ بازیگری مانند بیل، روح شکنجه شده‌ی بتمن را با موفقیت به تصویر نکشیده که نشان دهد چگونه تراژدی و آموزش دوران کودکی، او را به آدمی که امروز هست تبدیل کرده. کار ظریف بیل این‌جا نمایان می‌شود: در حالی که بروس درد خود را پنهان می‌کند؛ چهره‌ی یک تاجر شیک ولخرج زن‌باره را به خود می‌گیرد، که مجبور است ماهیت واقعاً همدلانه‌ی خود را زیر پوشش بتمن از بقیه مخفی کند. به‌طور کلی کریستین بیل در نقش بروس وین در فیلم نولان نشان داد که می‌توان به شخصیت قهرمان‌های کمیک بوکی سینما لایه‌های جدی‌تری هم اضافه کرد. کاری که بیل توانست به خوبی با نقش ابرقهرمان خشمگینی که با صدای تو دماغی حرف می‌زند انجام دهد.

کریستین بیل نخستین فیلم مهم سینمایی‌اش را در چند سالگی بازی کرد؟

«امپراطوری خورشید» نخستین فیلم مهم کارنامه‌ی کریستین بیل در ۱۲ سالگی است. او آن‌قدر خوش‌شانس بود که در همان سن و سال توانست با استیون اسپیلبرگ همکاری کند.

کریستین بیل برای فیلم The Machinist چه‌ مقدار وزن کم کرد؟

بیل برای بازی کردن در فیلم The Machinist چیزی نزدیک به ۲۵ کیلوگرم وزن خود را از دست داد.

مهم‌ترین فیلمی که باید از کریستین بیل ببینیم کدام است؟

این سوال بیش از یک جواب دارد اما سه‌گانه‌ی بتمن‌های نولان با بازی کریستین بیل یکی از ماندگارترین آثار اوست.