برای پاسخ به این سوال بیایید با بیرونی ترین قسمت بدن که پوست ما است، شروع کنیم. تقریبا با شروع سن بیست سالگی، لایه دِرم یا همان غشای میانی پوست، هر سال 1 تا 2 درصد کم تر کلاژن تولید می کند و این روند پس از 30 سالگی تسریع می شود . علاوه بر این، روند لایه برداری طبیعی پوست تا 28 درصد کاهش می یابد و ظاهر پوست کدر به نظر می رسد. این عوامل بر سفتی و کشسانی پوست تأثیر منفی می گذارد، زیرا انتقال رطوبت از درم به اپیدرم کند می شود و سلول های چربی شروع به کوچک شدن می کنند.
با افزایش سن، در بدن ما آسیب سلولی رخ می دهد. این اتفاق بر عملکرد اندام های مان تأثیر منفی گذاشته و منجر به خستگی، کم شدن انرژی و تمرکز و در نهایت بیماری می شود. با این حال، چیزی که مشخص است این است که همه ما روند پیری متفاوتی نسبت به یکدیگر داریم.
یک نمونه از مردمی که جوان تر از بقیه نقاط دنیا هستند!
مثلا مردم هونزا زندگی طولانی و سالمی دارند، در حالی که ساکنین شهر های بزرگ حتی از سنین پایین به انواع بیماری ها مبتلا می شوند . میانگین امید به زندگی مردم هونزا بین 100 تا 120 سال است که جالب اینجاست مسن ترین آن ها اخیرا در سن 141 سالگی فوت کرده است! باورتان بشود یا نه، او سیگاری هم بوده است!
دلیل واقعی این که اهالی سال خورده هونزا انقدر پر انرژی و سرزنده هستند و خیلی کم بیمار می شوند، واقعا چیست؟ خوشبختانه علت طول عمر بالای آن ها رازی نیست که برملا نشود. آن ها به دلیل هوای تازه هیمالیا، رژیم طبیعی، سبک زندگی پر تکاپو و نوع نگرششان، عمر طولانی و زندگی سالمی دارند.
حالا این سوال پیش می‌آید که اگر ما هم از شیوه زندگی آن ها تقلید کنیم، آیا می توانیم عمرمان را افزایش بدهیم
البته برای کسانی که در شهر های بزرگ و شلوغ زندگی می کنند، تنفس هوای تازه آن طوری که مردم هونزا از آن بهره مند هستند، امکان پذیر نیست. سپری کردن لحظات آرامش بخش در میان این همه شلوغی و استرس هم هر چقدر سعی کنیم وقتمان را در طبیعت بگذرانیم، خیلی آسان نیست و این کمبود جبران نمی شود. متأسفانه، بسیاری از مردم خیلی پرمشغله تر از این هستند که برای کارهایی مثل پیاده روی، مدیتیشن یا توجه به خودشان وقت بگذارند. شاید وقت آن است که در اولویت بندی هایمان تجدید نظر کنیم !
