فنون خانواده درمانی مینوچین چیست؟ خانواده درمانی یکی از رویکردهای جدید در رشته روانشناسی است که امروزه طرفداران زیادی دارد. به عقیده مینوچین این رویکرد مشکلات درمانی بهتر قابل درک هستند که در داخل نظام خانواده بررسی شود و حل بسیاری از مسائل با کمک سیستم خانواده اتفاقی می افتد. با توجه به اهمیت این موضوع در مقاله امروز به موضوع فنون خانواده درمانی مینوچین پرداخته شده است.
خانواده درمانی
در خانواده درمانی هدف درمانگر شناسایی مشکل، بررسی روابط بین اعضای یک خانواده، بررسی نقش و وظایف اعضای خانواده و نهایتاً تغییر ساختار خانواده توسط تکنیک های موجود و تخصصی می باشد. خانواده از مشکلات متعددی مانند اختلافات زناشویی، مشکل در ارتباط با فرزندان نوجوان، افت تحصیلی فرزندان، ازدواج فرزندان، اعتیاد یکی از والدین، مشکلات رفتاری فرزندان خردسال، مشکلات اخلاقی والدین و یا مسائل دیگر در رنج است.خانواده درمانی مداخله ای است که بر تغییر تعاملات بین اعضای خانواده تمرکز دارد و تلاش می‌کند کارکرد خانواده به عنوان واحدی متشکل از تک تک اعضای خانواده بهبود پیدا کند. درمانگری که به خانواده درمانی می‌پردازد سعی می کند الگوهای بین نسلی غیر قابل انعطافی را که باعث ناراحتی در بین این افراد و یا در روابط بین فردی می شود در هم بشکند.
در خانواده درمانی می تواند نگرانی های هر یک از اعضای خانواده را مشخص نمود اما این روش درمانی بیشتر برای کودکان موثر است زیرا تربیت کودک مستقیما تحت تاثیر ساختار خانواده است. خانواده درمانی نوعی گروه درمانی است که در آن واحد درمانی هسته خانواده می باشد و در جلسات درمانی یک یا چند درمانگر با تمام اعضای خانواده سر و کار دارد و هدف آن ها حل و فصل یا تخفیف تعارضات اضطراب زا در درون خانواده می باشد.
تاریخچه
آغار نهضت خانواده‌درمانی اواخر دهه ۱۹۴۰ و اوایل دهه ۱۹۵۰ یعنی بعد از جنگ جهانی دوم و گردهمایی مجدد اعضای خانواده بعد از جدایی ها است. در واقع خانواده درمانی به عنوان شاخه جدیدی از علم روانشناسی در نیمه دوم قرن بیستم به وجود آمد. جنبش خانواده درمانی عمدتا تحت تاثیر نظریه سیستم ها گسترش درمان روانکاوی به حوزه خانواده، پیدایش مراکز راهنمایی کودک و مشاوره زناشویی و گروه درمانی ایجاد شد.در این نگرش و رویکرد هنجارها و ناهنجاری‌های فرد در اثر خانواده تجزیه و تحلیل و ادراک می گردد. ریشه فعلی درمان نظام های خانوادگی به رویکردهای نظری و عملی و تحقیقات متفاوتی بر می گردد که در زمینه کمک به کودکان زن و شوهر و اشخاص دارای مشکلات خانوادگی مورد استفاده قرار گرفته است. روانشناسان از نهاد تئوری و جزئی نگری نقش مهمی در بررسی خانواده داشته است چرا که بر اهمیت وقایع دوران کودکی و تاثیر این وقایع بر بزرگسالی تاکید می‌کردند و کودکان را تحت روان درمانی قرار می‌دادند.
تحقیقات اولیه در مورد کودکان و نوجوانان مبتلا به اسکیزوفرنی که بخشی از نظام های خانوادگی بود نیز مفاهیم و ایده هایی را در بر داشت که در خانواده درمانی فعلی مورد استفاده قرار می‌گرفت. خانواده درمانی به خارج از حوزه اجتماعی نیز وام دار است یعنی نظریه نظام های کلی که در این نظریه تعاملات فرایندهای حوزه‌هایی مانند مهندسی، زیست شناسی، اقتصاد، سیاست، جامعه شناسی، روان شناسی و روان درمانی هم به عنوان اجزای یک کلیت بررسی می شوند.
خانواده درمانی ساختاری
درمانی ساختاری بر اساس تجربیات سالوادور مینوچین و همکارانش در مدرسه ویلتوییک ایجاد شده است. این مدرسه مکانی مسکونی برای متخلفین درون شهری بود که در منطقه اسوپوس در شهر نیویورک قرار داشت. درمان بر روی این افراد به خاطر ضرورتی که وجود داشته آغاز شد. برای کار کردن با خانواده‌های این کودکان شیوه های طولانی مدت منفعلانه و ناموفق عمل میکنند.ماهیت فعالانه و پرخاشگرانه اعضای خانواده در مدرسه ویل توییک و تمایل آنها برای سرزنش کردن دیگران و واکنش نشان دادن فوری به این معنا بود که درمانگران باید در کارشان توانا باشد. مینوچین خیلی زود فهمید که برای موثر موثر بودن اقدامات نمایشی و فعالانه ضرورت دارد. یکی از مشهورترین نظریه پردازان خانواده درمانی ساختاری سالوادور مینوچین نام دارد.
