روانکاوی چیست؟
مفهوم روانکاوی اولین بار توسط روانشناس معروف زیگموند فروید مطرح شد. روانکاوی بر این باور است که همه انسان ها دارای باورها، افکار، خاطرات و خواسته های عمیق و ناخودآگاه هستند که این مسائل از تجربیات قبلی یا تعارضات پنهان در فرآیند فکرشان ناشی می شود. این باورها «احساس خودِ» کنونی ما را شکل می دهند. بسیاری از عوامل استرس زای کنونی ما از این باورها و ترس هایی ناشی می شود که افراد آن ها را به صورت ناخودآگاه حمل می کنند.
روانکاوی در جهت کمک به مدیریت این امیال ناخودآگاه است. مراجه تشویق می شود تا آزادانه در مورد تجربیات شخصی خود در جلسات با روانکاو خود صحبت کند. از آن ها به ویژه در مورد تجربیات و رویاهای دوران کودکی خود سوال می شود. بنابراین نحوه رفتار یا رنج عاطفی افراد ممکن است با یک احساس عمیقا پنهان در ضمیر ناخودآگاه مرتبط باشد.
روانکاوی برای چه مشکلاتی مناسب می باشد؟
- افسردگی
- اضطراب
- وسواس
- اختلال شخصیت وسواسی
- فوبیا
- مشکلات جنسی
- آسیب های عمیق کودکی
- اختلالات روانی مانند (اسکیزوفرنی، پارانویید، دو قطبی)
- اختلال پس از سانحه مانند (سوگ نزدیکان، سیل، زلزله، تجاوز)
روانکاوی چه فوایدی دارد؟
- خودآگاهی
- بالا بردن خلاقیت
- بالا رفتن فعالیت مغز
- بهبود زندگی
- شناخت دیگران
- کاهش مقاومت ها
- بهبود ارتباط بین فردی
- بالا رفتن پذیرش
- موفقیت های کاری
در چه مواردی روانکاوی ممنوع است (منبع کاپلان و سادوک)
در بسیاری از موارد منع کاربرد روانکاوی در واقع نقطه مقابل کاربرد آن است.
- اگر فرد از مشکلات خود ناراحت نیست
- نمی تواند تکانه های خود را کنترل کند
- تاب و تحمل ناکامی و اضطراب را ندارد
- انگیزه ای برای شناخت خود ندارد
- با درمانگر خود رو راست نیست
- داشتن اختلال شخصیت ضد اجتماعی
- بودن در آشوب بزرگ زندگی در همان زمان
اما اگر با چنین گرایش درمانی آشنا نیستید، باید بدانیم گرایش روانکاوی یکی از مهم ترین گرایشات درمانی است که در آن نیاز به شفافیت و وضوح در مراجعه کننده برای بیان مسائل و همچنین صبر و شکیبایی و گذراندن مراحل درمان به صورت آرام و مرحله ای است.
فوق تخصص روانکاوی
در درمان های روانکاوی، مشاوره توسط فوق تخصص روانکاوی نمی تواند مسئله را متوجه شود و به کودکی، گذشته و خاطرات ورود نکند.
در واقع درمان های روانکاوی به اصل و ریشه هر مشکلی می پردازد. و این پرداختن به هر آنچه که در گذشته بوده و باعث به وجود آمدن شرایط فعلی مراجع شده، زمان بسیار زیادی از مراجع و درمانگر می گیرد.
زیرا این درمان فقط خود مسئله را حل نمی کند بلکه تمام دلایل به وجود آمدن مسئله را جستجو می کند. و پس از آن مسئله را به شما می شناساند و بعد مسؤلیت حل مسئله را هم به عهده خود مراجع میگذارد.
درمان های روانکاوی به طرزی ریشه ای و بنیادی عمل می کنند. به طوری که مراجع پس از درمان، مجددا اضطراب و تنش را از جایی دیگر احساس نمی کند. بلکه می داند و قبول کرده که این مسئله و مشکل او است و حالا در این شرایط چگونه باید با آن مواجه شود و یا آن را در ذهن خود حل و فصل کند.
البته یکی از مهم ترین وجوه تمایز بین مشاوره و روانکاوی با دیگر گرایش ها مانند «رفتار درمانگری، شناختی، انسانگرایی و غیره» در همین موضوع است. که با حل شدن یک مسئله به صورت ریشه ای و پیدا کردن ریشه مشکل در کودکی (بین سه تا پنج سالگی و یا پس از آن)، مشکل دیگر بروز و ظهور پیدا نمی کند.
اما در درمان های رفتارگرایی، فقط صورت مسئله تغییر میکند و به نحوی رفتار شخص در قالب مشکل، تغییر می کند.
مثال: فرد وسواسی که روزی ۱۰ بار خود را می شوید به تغییر رفتاری شستشوی خود در روزی دو بار رسیده است. این فرد در درمان رفتاری علل به وجود آمدن این رفتار و علت اضطرابی که باعث به وجود آمدن این رفتار وسواسی است را پیدا نکرده و فقط نوع رفتار را تغییر داده است. بنابراین ممکن است پس از تحمل میزانی از اضطراب به صورت مجدد به رفتار وسواسی قبل خود بازگردد.
روانکاو می تواند مسیر درمانی خود را طی کند و درمانجو باید به روانکاو اعتماد کند و خود را به روانکاو بسپارد تا مراحل درمان طی شود و دوره خود را بگذراند.
صبور بودن در درمان، نداشتن انتظار های غیر واقعی مانند اتفاقات یکباره و به وجود آمدن احساس خوب و سلامت روانی پس از چندین جلسه اولیه، از انتظارات بی جای یک مراجع است که باید بداند هر درمانی، چه روحی و یا چه جسمی، دوره درمان و نقاهت و به دست آوردن سلامت دارد که باید با اعتماد به درمانگر و نیز صبر و شکیبایی، بهبود خود را به دست آورد.
