عشق همچون طایری توخالی است
راست گر در آن رود پنچر کنی

 

می شود چون موم در دستت اگر
از خودت حرف قلمبه در کنی

 

می توانی گر چه هستی بی سواد
شعرهای خوشگلی از برکنی:

 

“تن مپوشانید از باد بهار”
نقل قول از شخص پیغمبر کنی

 

“بر سر عشاق گو طوفان ببار”
چتری از اغراق را بر سر کنی

 

“خیز و جهدی کن چو حافظ تا مگر”
وصف جام و باده و ساغر کنی

 

بعد یک مقدار تمرین، کذب محض
می شود جاری چو لب را تر کنی

 

می شود او عا شق تعریف هات
اندکی لب را اگر ترتر کنی!

 

نزد اختر چون که بنشینی مباد
وصف چشم و ابرو ی زیور کنی

 

پیش زیور نیز چون هستی مباد
نقل رنگ گیسوی آذر کنی

 

روی هم رفته نباید پیش زن
صحبت از معشوقه ای دیگر کنی

 

از دروغت خار گل میگردد و
می شود تقدیم یک جیگر! کنی

 

گر پسر هستی بیابی دختری
یا اگر هم دختری، شوهر کنی

 

اینچنین عشقی است عشق پرفروغ
زندگی روی ستونها ی دروغ…