آنتی بادی ها می توانند سرطان را از بین ببرند + جزئیات

آنتی بادی ها می توانند سرطان را از بین ببرند

درمانی که از آنتی بادی ها استفاده می کند به بدن کمک کند تا با سرطان، عفونت و یا دیگر بیماری ها مبارزه کند ؛ آنتی بادی ها، پروتئین هایی هستند که توسط سیستم ایمنی ساخته شده اند که به مارکرهای ویژه ای در سلول ها یا بافت های خاص متصل می شوند.

آنتی بادی مونوکلونال، نوعی آنتی بادی است که در آزمایشگاه تولید می شود و می تواند در تشخیص و یا درمان مورد استفاده قرار گیرد.

در درمان سرطان، آنتی بادی مونوکلونال که ممکن است سلول های سرطانی را به طور مستقیم بکشند، رشد رگ های خونی تومورها را مسدود کنند، و یا ممکن است به سیستم ایمنی بدن که سلول های سرطانی را می کشند، کمک کنند.

آنتی بادی مونوکلونال درمانی برای سرطان چیست؟

آنتی بادی مونوکلونال، درمانی است که به سیستم ایمنی بدن برای حمله به سلول های سرطانی استفاده می شود. بدن ما میلیاردها نوع مختلف آنتی بادی تولید می کند که بخشی از سیستم ایمنی هستند.

آن ها ویژگی های خاصی در سیستم ایمنی دارند که هدف قرار می گیرند، مانند پاتوژن هایی مثل سلول های بیمار یا ویروس ها. آنتی بادی مونوکلونال که در درمان سرطان استفاده می شود، در آزمایشگاه برای هدف قرار دادن آنتی ژن های خاص در بدن که در سطح سلول های سرطانی زندگی می کنند، طراحی شده اند.

با هدف قرار دادن این آنتی ژن ها، آنتی بادی می تواند به سلول های سرطانی متصل شود و به عنوان "فراخوانی برای جنگ" برای دیگر رزمندگان مبارزه با بیماری های دیگر در سیستم ایمنی عمل کند.

بیش از دوازده آنتی بادی مونوکلونال که توسط اداره غذا و دارو (FDA) برای مبارزه با انواع مختلف سرطان، از جمله سرطان پستان، سرطان، کبد، مثانه و سرطان پوست، و همچنین لنفوم هوچکین تایید شده است. ابتدا در ملانوما پیشرفته تلاش شد، آنتی بادی مونوکلونال می تواند برخی از بیماران را تا 10 سال بیشتر زنده نگه دارد.

آنتی بادی مونوکلونال

آنتی بادی های مونوکلونال بدون پوشش:

آنتی بادی مونوکلونال برهنه، یا آنتی بادی مونوکلونال که توسط خودشان کار می کنند، معمول ترین نوع آنتی بادی مونوکلونال مورد استفاده برای درمان سرطان هستند.

همانند تمامی آنتی بادی های مونوکلونال که، به پروتئین های ویژه ای در سلول های سرطانی متصل می شوند و سلول های ایمنی را به علت خود بسیج می کنند. یکی از راه هایی که این کار را انجام می دهند، هدف قرار دادن متوقف کننده های سیستم ایمنی، "تنظیم کنندگان سیستم ایمنی" است.

سرطان به اندازه کافی رشد کرده است و به اندازه کافی بالغ شده تا مجموعه ای از مکانیزم های فرار را ایجاد کند تا سیستم ایمنی را فریب دهد و آن را به عنوان یک تهدید نادیده بگیرد. این شامل جعل هویت سلول های بدنی نرمال و بهره برداری از پروتیین های متوقف کننده مانند PD - 1 در سلول های T در سیستم ایمنی است.

سلول های T جستجو می کنند و مهاجمان خارجی و سلول های سرطانی را نابود می کنند، اما PD - 1 به مهار سلول های T کمک می کند به طوری که وب نمی شوند و سلول های سالم را نابود می کنند. با این حال، بسیاری از سلول های سرطانی یک پروتئینی به نام PD - L1 را می پوشند که می تواند سلول های T را به درمان آن ها به عنوان سلول های معمولی تبدیل کند و آن ها را رها کند تا آزادانه تکثیر شوند.

آن جایی است که آنتی بادی مونوکلونال برهنه وارد می شود:آن ها می توانند این مولکول ها را مسدود کنند و به سلول های T اجازه می دهند که به دنبال بیرون کردن و نابود کردن سلول های سرطانی باشند. آنتی بادی مونوکلونال برهنه می تواند با چفت شدن روی آنتی ژن سلول های سرطانی کار کند و به سلول های سرطانی کمک می کند.

مثالی از این امر ترستوزوماب (هرسپتین) است که برای هدف قرار دادن پروتیین HER2 مورد استفاده قرار می گیرد که گاهی بر روی سطح سینه و سلول های شکم یافت می شود.

آنتی بادی مونوکلونال درمانی برای سرطان 

آنتی بادیهای مونوکلونال متصل:

دیگر آنتی بادی های مونوکلونال حاوی مواد رادیو اکتیو، مواد مخدر یا سم هستند که سلول های سرطانی را می کشد و توسط آنتی بادی تشخیص داده می شوند.

اینها آنتی بادی مونوکلونال متصل نامیده می شوند. آنتی بادیهای متصل دارو، آنتی بادی هایی هستند که داروهای شیمی درمانی وابسته به آن ها را دارند، سطح سلول های سرطانی را هدف قرار داده و ماده سمی را به آن ناحیه خاص منتقل می کنند.

این روش می تواند برخی از اثرات جانبی شیمی درمانی را حذف کند که می تواند موجب آسیب رساندن سلول های سالم هنگام استفاده از یک عامل واحد شود.

رادیوی ایمونوتراپی، درمانی است که از آنتی بادی مونوکلونال متصل در ترکیب با تشعشع استفاده می کند. با اتصال آنتی بادی مونوکلونال به یک مولکول رادیو اکتیو، این تکنیک می تواند مقدار درمان تشعشع را مستقیماً به سلول های سرطانی برساند.

عوارض جانبی:

درمان آنتی بادی مونوکلونال می تواند منجر به عوارض جانبی برای بیماران شود، به ویژه زمانی که در ترکیب با درمان های دیگر مورد استفاده قرار می گیرند.

عوارض جانبی اش می تواند شامل تب، لرز، ضعف، سردرد، تهوع، استفراغ، اسهال، فشار خون پایین و جوش باشد. گزینه های درمان سرطان خود را با پزشک مورد بحث قرار دهید. استفاده از آنتی بادی مونوکلونال ((mAbs) برای درمان سرطان در سال های اخیر به موفقیت چشمگیری دست یافته است.

آنتی بادی متصل به دارو گزینه های جدید درمان برای لنفوم و تومورهای جامد هستند و آنتی بادی ایمن سازی نیز به تازگی به موفقیت بالینی چشمگیری دست یافته است. توسعه آنتی بادی درمانی نیازمند درک عمیق تری از سرطان، تکنیک های پروتئین- مهندسی، مکانیسم عمل و مقاومت و اثر متقابل بین سیستم ایمنی و سلول های سرطانی است.

این بررسی، استراتژی های بنیادین مورد نیاز برای توسعه درمان های آنتی بادی بیماران سرطانی از طریق رویکردهای تکراری برای هدف و انتخاب آنتی بادی، گسترش از مطالعات پیش از موعد گرفته تا آزمایش ها انسانی را شرح می دهد.

درمان آنتی بادی مونوکلونال

نکات کلیدی:

درمان سرطان مبتنی بر آنتی بادی در طول 15 سال گذشته ایجاد شده است و اکنون یکی از موفق ترین و مهم ترین استراتژی های درمان بیماران با بدخیمی های هماتولوژیک و تومورهای جامد (تومورها) می باشد. شواهد آزمایش های بالینی آنتی بادی در بیماران سرطانی، اهمیت رویکردهای تکراری برای انتخاب اهداف آنتی ژن و آنتی بادی بهینه را آشکار کرده است.

کشتن سلول های سرطانی با استفاده از آنتی بادی مونوکلونال (mAbs) می تواند ناشی از اقدام مستقیم آنتی بادی باشد، مکانیزم کشتن سلول واسطه ایمنی، تحویل بار مفید و اثرات خاص آنتی بادی در تومور عروق و استروما. آنتی ژن تومور که با موفقیت مورد هدف قرار می گیرند، شامل گیرنده عامل رشد اپیدرمال (EGFR)، ERBB2، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، آنتی ژن مرتبط با لنفوسیت T سیتوتوکسیک 4 (CTLA4)، CD20، CD30 و CD52 است.

سرولوژیک، ژنومی، پروتئومیک و بیوانفورماتیک پایگاه های پروتئومیک و بیوانفورماتیک نیز برای شناسایی آنتی ژن ها و گیرنده هایی که بیش از حد بیان شده در جمعیت سلول های تومور هستند و یا با جهش های ژنی مرتبط با تکثیر سلول های سرطانی شناسایی شده اند، از جمله EGFRvIII، MET، CTLA4 و پروتئین فعال سازی فیبروبلاست (FAP).

توسعه موفقیت آمیز mAbs که کاندید هستند، شامل فرآیند پیچیده ای از ارزیابی های علمی و بالینی است که شامل شناسایی ویژگی های فیزیکی و شیمیایی آنتی بادی؛ بررسی عملکرد دقیق و موثر آنتی بادی؛ تجزیه و تحلیل عملکرد بدن در شرایط ازمایشگاهی و توزیع در سیستم های تومور یا سینجنئیک میباشد؛ و شاهد فعالیت درمانی آنتی بادی در داخل بدن است.

یک هدف اصلی برای ارزیابی بالینی mAbs، تعیین سمیت و اثربخشی درمانی آنتی بادی به تنهایی یا به عنوان یک سیستم تحویل برای رادیو ایزوتوپ های یا سایر عوامل سمی بوده است. هم چنین برای ارزیابی آن در شرایط ازمایشگاهی از طریق تعیین توزیع بیو در بیماران و ارزیابی میزان جذب آنتی بادی در تومور در برابر بافت های طبیعی بسیار مهم است.